stukje 251

Ik wens een ieder die mijn blogjes volgt een mooi, gezond en warm 2012 toe!

Mijn kunnen

Een keer per jaar wordt er van mij een culinair hoogstandje verwacht waar velen van willen genieten. Zoiets legt druk op je schouders. In de aanloop van de voorbereiding worden dagen van te voren al maatregelen genomen om de inspanning tot een goed einde te laten komen. Het probleem zit hem in het gegeven dat het niet over kan, mocht er iets mislukken.

Vandaar dat dagen van tevoren de ingrediënten worden gecontroleerd op aanwezigheid , versheid en kwaliteit. Het laatste belangrijke onderdeel van het recept komt van experts en moet speciaal besteld worden. Altijd link want als de bestelling niet is doorgekomen sta je met lege handen. Een dag voor de bereiding van het recept moet ik het in huis hebben. Maar ook dit jaar klopt het als een bus en ligt het pakje te wachten op gebruik

Oudejaarsdag gaat om 8 uur in de morgen de wekker. Mijn vrouw is al veel eerder opgestaan en heeft enkele voorbereidingen getroffen om de meester kok bij te staan in het uur van de waarheid. De kamer en keuken zijn warm gestookt, op de tafel staan de ingrediënten bijeen en op het aanrecht staan twee nieuw aangeschafte en uitgewassen emmers. Als ik om half negen beneden kom is het direct aan de gang. Zorgvuldig weeg ik af, schil ik rond en rasp ik me een tennis elleboog. Dan komt het plastic zakje met een grijs grauwe materie die eenvoudig afbrokkelt. Delen door twee moet ik. Ik ken het recept van mijn moeder uit het hoofd.

Ik lees de weegschaal af en hou twee gelijke delen over die ik langzaam in warme melk oplos. Dan de rest van de melk in de emmer en een kilo meel erbij. De geraspte fruitjes en zout komen daarna, en om het geheel op de juiste smeuïgheid te brengen nog wat melk. Dan tilt ik de emmer naar de huiskamer alwaar het geheel bedekt met doek mag rijzen.
Twee emmers dit jaar, er is grote vraag en honger naar. Na drie uur is de spanning ten top want de vraag is telkens weer of de inhoud gerezen is. Het is. Inmiddels is de kookplaat voorzien van folie en staat de pan met hete olie al te stomen. Voorzichtig de emmers uit de kamer en daar gaan we.

De eerste bollen drijven in de olie. Paar minuten, ze moeten zelf omdraaien, dan gaat het goed. Heet uit de pan op een schaal met papier, voor het vet. “Proeven Pap?” vraag zoonlief.
“Vooruit, eentje dan” Hij doopt de bol in een laag poedersuiker en neemt een hap, met ogen dicht.

“Ze zijn nog lekkerder als vorig jaar” zucht ie.

uit de krant

In de krant lees ik “ Joop is gestopt met drinken”.
De rouwadvertentie blijkt de aankondiging te zijn van de crematie van Joop die afgeleid van de inhoud van het bericht graag een borrel tot zich nam. Vierenzestig jaar is ie geworden. Joop laat een levensmaatje achter en een hond die de naam Zooi droeg.
Ik heb Joop niet gekend, maar het lijkt me een kleurrijk man geweest te zijn. We werden allen van harte welkom geheten hem te komen uitwuiven, zo las ik verder. Daaronder een hele rits van namen die Joop allemaal zouden gaan missen.
Ooit hoorde ik een verhaal over een man die elke dag tenminste een begrafenis of crematie bezocht. Niet dat hij de persoon of familie in kwestie kende. Het was meer een dagelijks uitje zoals een ander een hond uit laat. “Ik ga alleen naar oude mensen” zo vertelde hij , want de droefenis bij uitvaarten van jonge mensen trok ie niet. “ Meestal zit er niet veel volk als zo’n oud mensje wordt begraven, en dan heeft het toch een doel he, daar bij te zitten”
Hij nam ook altijd een ruikertje mee. Met lege handen naar een begrafenis komen hoort niet, zo vond ie. “ Meneer, ik was eens op vakantie in brabant, U weet wel, in zo’n huisje voor een week.” “Mijn vrouw vond het prachtig maar ik had geen rust he,”
“Toen heb ik de lokale krant gekocht en ben naar een Brabantse crematie geweest”. “Een heel verschil met het westen hoor” Koffietafels met broodjes en verschillende soorten beleg” Zijn week vakantie was er door opgefleurd. Nu was hij man alleen. Zijn vrouw was hem enkele jaren geleden na een kort ziekbed ontvallen.
“Mooie begrafenis was het, meneer” , “en op z’n brabants , weet U, met veel verschillende dingen te eten en ze schonken er nog een borrel bij ook”

Plannen

Ik sta onder de douche. Er zijn mensen die elke dag onder de douche staan maar dat doe ik niet. Goede raad van een bevriende dermatoloog. Ons vel af en toe schoon schrobben is logisch maar elke dag aanvallen met water en zeep is niet goed voor je weerstand. Lekker, zo’n straal warm water.

Het zijn van die momenten in de dag dat je kunt bezinnen voor je gaat beginnen. Geen omlijnde plannen , maar ik neem me voor een mooie wandeling te maken want ik kom veel te weinig buiten. Als ik me afdroog valt pas goed op hoe bruin ik nog ben. Zo met wat schaars daglicht in de morgen is het goed te zien. Er is geen referentie, want als blootloper zijn er geen bedekt plekje op je huid dat geen zonlicht krijgt.

Ik scharrel wat textiel bijeen. Vooral niet te veel want het is zo wie zo niet koud en ik moet het allemaal zelf meetorsen. Ik ben niet als eerste beneden. Mij vrouw had ik al naar de bakker horen gaan en zit verdiept in het werelds nieuws als ik de kamer binnen loop. Even de PC aan om te kijken of er mail is. Reclame, daar blijft het bij.
Uit dat ding, anders hang ik er zo weer een paar uur achter. Wat ga ik doen vandaag, zo spookt het door mijn hoofd. De garage is nog redelijk op orde en de dingen die er in staan werken allen naar behoren. Ik kan de zolder nog eens door vlooien of die spullen er echt moeten blijven staan of nu eindelijk eens weg kunnen.

Maar dan zit ik weer binnen.

Ik kijk de grauw grijze hemel aan en schat mijn kansen in. Veel regen zou er niet vallen volgens het nieuws. Een wandeling naar het dorp dan maar. Tas mee voor de eventuele aankopen niet vergeten. Misschien wel een cameraatje mee voor wat aardige kiekjes. Eerst even een ontbijtje, want lopen op een lege maag is een slechte start.

Mijn vrouw zit nog immer diep in de krant. “Ga zo het dorp in, loop je mee?” “ Ik fiets veel liever” krijg ik als antwoord. Daarin verschillen we. Maar als ik bos had geroepen was ze mee gelopen. Ik kijk naar buiten. Het giet, tot mijn verrassing. Lopen kan nog steeds natuurlijk, want regen deert me niet. “ ga de zolder opruimen” spoort m’n vrouw me aan. “ Het is daar zo vol, er kan best wat weg denk ik”
Misschien vanmiddag. Nu ga ik lopen.

“ Moet jij nog iets? “

De laatste dagen 2011

Met de top tweeduizend op de achtergrond slepen we ons door de grijze dagen heen. Jezelf aanzetten tot iets te doen valt niet mee, de werkplaats is koud en kil en de meeste urgente klussen moeten buiten plaatsvinden . Rondje door de wijk dan maar, voor die broodnodige frisse neus.

Aan menig gevel hangt een Kerstman te branden. Tja, we vieren het feest van het licht, althans dat hebben we zo verzonnen . Verdrijven van de donkere dagen. In welke vorm we dat mogen doen is aan ons. Dat er religie aan ten grondslag ligt lijken we bijna te zijn vergeten.
Onder een verlichte boom liggen cadeautjes. Maar wij hebben sinterklaas voor cadeautjes, toch? Alles wat overwaait uit Amerika vindt hier bodem , althans bij velen.

Het miezelt en waait. Hadden voorspellers niet geroepen dat we een hele strenge winter zouden krijgen maar de winter lijkt verder weg dan ooit. 12 graden wijst de meter aan. Nog twee straten door en we zijn weer thuis. Of even langs vriend Ben wandelen , kan ook. Niet te lang wegblijven trouwens, want ik verwacht dat ze vandaag een houtkachel komen leveren. Voor de sauna in Frankrijk welles waar, maar ik ga hem hier een poosje uitproberen.

Klusje voor na oud en nieuw. De open haard er uit en er een kachel voor in de plaats. Eerst oliebollen maken. Doe ik al sinds mensenheugenis zelf, want ik maakt namelijk de beste en smaakvolst van de streek. Goede voorbereiding en wat geheime ingrediënten maken het recept . Bakkersgist gebruiken!

Alleen die keelpijn moest maar eens over zijn. Thuis staat er hete thee klaar en galmt de top 2000 onvermoeibaar voort. Nog vijf dagen genieten en wat aanpielen.

Heerlijk

laten zo

Mijn oude computer op zolder is nog net goed genoeg om een scanner aan te hangen zodat ik wat oude foto’s digitaal kan opslaan om ze misschien later nog eens voor de website te gebruiken. Naast mappen vol foto’s bezit ik uiteraard ook heel veel negatieven die ik ooit eens allemaal ga rubriceren en scannen, want dat kan ook.

Iets verscholen in de hoek staat een andere klus die doorgaans moet wachten tot een pensioen gerechtigde leeftijd en dan meestal nog niet aan de beurt komt. Mijn dia’s rangschikken. Dat behoeft enige uitleg. Bij de laatste grote verhuizing op de zolder zijn de meeste dia’s door elkaar heen verzeilt geraakt en dia’s zijn niet voorzien van datum en jaartal. Het is een zooitje ongeregeld geworden . Wel hilarisch want het springt van de hak op de tak maar ik schijn de enige te zijn die het leuk genoeg vind om doos na doos door de projector heen te jagen, tot men afhaakt.Ze willen liever iets zien waar ze zelf in voorkomen.

Ik geef toe dat de meeste dia’s zo erg oud zijn, dat zelfs mijn vrouw er niet in voorkomt. Althans, dat zou zo geweest zijn als de boel nog chronologisch zat opgeborgen. Dat werkt niet, dus staan de dia’s sinds dat moment in hun sledes te wachter op rangschikking. Wanneer heb ik de diaprojector gebruikt? 10 ,elf jaar geleden zeker. Als ik een luikje open wil doen om een slede uit de doos te wippen breekt het broze plastic lipje meteen af. De tekst op de doos is geheel verbleekt en onleesbaar geworden. Ik vis een dia uit de slede en hou hem tegen het licht.
Gek hoe je elke dia nog haarscherp kunt plaatsen, bedenk ik me ineens. Ik neem de som op de proef maar telkens weet ik haarfijn de situatie te plaatsen. Goh, wat waren we jong en onbezorgd. Ik leg een dia op de scanner en wacht tot het ding al zoemend een beeld tovert op het scherm. Ik herken een grote winkelstraat in Tokio en herinneringen komen boven; voedselvergiftiging op de laatste avond opgelopen en daags er op doodziek 12 uur in een non stop vlucht naar huis.

De kast staat twee rijen vol boxen, tot bijna aan het plafond. De kinderen zijn nu groot, zouden ze het nog leuk vinden? Ik open een ander box en de eerste dia tonen mijn ouders die net uit hun auto stappen voor kraambezoek van onze eerste , vermoed ik. Ze zijn er beiden niet meer. Zo gaat het met vastleggen van de tijd. De meeste dozen die hier staan heb ik ooit gekregen. Ze zaten vol met historie van een ander waar niemand meer aardigheid in zag om te behouden. Ik heb ze weggegooid, geen een bekeken, waarom zou je.

Zo zal het deze dia’s vast ook vergaan als ik er niet meer ben. Dat snap ik. Dus waarom nog uitzoeken.

Laat het maar zo.

de mens wordt lelijk oud

Voor een andere site waar ik als gastredacteur maandelijks een stukje schrijf hou ik de inhoud meer gericht op de blote mens omdat de site daar nu eenmaal over gaat.
De titel van het stukje voor deze maand luidt : “ de mens wordt niet mooi oud”.
Een kort vergelijk tussen de mens, de natuur en de dierenwereld versus ouder worden.

Het afgelopen jaar heb ik de nederlandse naturisten federatie menigmaal de alarmbel horen luiden over de snel toenemende vergrijzing van de naturisten populatie in ons land. De gemiddelde leeftijd van naturisten die zijn aangesloten bij een vereniging ligt hoog. Het zou me niet verbazen als die boven in de vijftig ligt maar harde cijfers heb ik niet. Hoe dan ook zijn de effecten van een snelle vergrijzing goed merkbaar en juist bij de blootloperij valt de vergrijzing op, want bloot is meer in bij oud dan jong, zoals U bekend is.

Ik ben benieuwd wat het stukje bij de lezers gaat losmaken want de woorden oud, lelijk en bloot in een zin laten samen smelten zal best wel eens tere zieltjes doen piepen.
Graag.
Ik heb geleerd in menig cursus over zelf ontplooien een communiceren is dat wat ik vind , van mij is. Hoe simpel en hoe waar. Wat een ander ook kan en mag proberen, jouw persoonlijke bevinding blijft exclusief van jouw.
Zo vind ik lelijk niet mooi. Daar kunt U het mee doen. Is het een kwalificatie voor de ziel en persoonlijkheid ? Nee. U kent mijn mooi niet, dus derhalve mijn lelijk ook niet.

Ben ik zelf mooi is een vraag die ik niet beantwoord.
Wie tevreden is met zichzelf zal gelukkig kunnen zijn.

Wie hou ik voor de gek?

We racen als we niet oppassen zo het jaar uit dus om wat vaart te minder neem ik over een aantal dagen twee weken vakantie op. Dat is een goed voornemen dat meteen ingevuld kan gaan worden.
Ik ben niet zo gek op het verkondigen van goede voornemens. Ik hoef niet te stoppen met roken of te minderen met andere vormen van verslavingen omdat ik daar geen problemen mee heb. Die vallen dus al af.

Niet dat ik geen andere voornemens kan verzinnen hoor. Plenty.
Het probleem zit hem in de opvolging en volharding van wat ik wil doen en bereiken. Ook dat is niet nieuw. Daarom ben ik heel veel jaren geleden gestopt met goede voornemens. In plaats daarvan heb ik een lijst gemaakt met dingen die ik nog wil doen voor mijn dood. Een aanrader.
Elk jaar een ding er van kunnen afstrepen, dat is een uitdaging op zich. De spelregels zijn eenvoudig. Er moeten dingen op staan die uitvoerbaar zijn, elk jaar moet er 1 ding van kunnen worden weggestreept en er mogen geen nieuwe dingen bijkomen als er niets van af is gegaan. Dit laatste is logisch, want mijn leven wordt per jaar korter ..

Tussen Kerst en oud en nieuw komt het lijstje boven water. Heb ik mijn belofte gehouden en een ding gedaan dat kan worden weggestreept? Ik heb nog een week.
De dingen die ik heb opgeschreven zijn heel divers en soms ook heel persoonlijk.
Parachute springen staat er nog steeds op. Die wil ik wel met U delen. Aansluiten bij een sportschool staat er ook nog op. Dit jaar niet verder gekomen dat een bezoekje aan zo’n clup.

10 items op m’n lijst, nog een kleine twee weken om er nog een van de lijst af te werken.
Dat is ook een voornemen, besef ik nu.

Shit.

De buurvrouw

Hoe oud ze is weten we eigenlijk niet precies. Misschien hebben we het wel eens gevraagd maar zijn we het domweg vergeten. Ik schat dik in de negentig.
Een meter dertig groot is ze. Dat weten we precies want dat heeft zo onlangs aan ons mee gedeeld. Beetje gekromd schuifelt ze door het bejaardentehuis heen, achter een licht looprek. Van de kamer tot aan de lift, dan even in een stoel rusten. We zijn op weg naar de eetzaal, het uitje van de dag dat nimmer gemist mag worden.

We brachten voor haar een cake mee.” Kunt U gezellig delen met de zusters” zo stelden wij haar voor. Maar nee, de cake ging ze helemaal zelf oppeuzelen en verdween met dankzegging in het laatje van haar buro. Groot gelijk, zo dacht ik. Het sterf hier van het personeel. Nimmer heb ik in een bejaardenhuis in nederland zoveel staf gezien.
In kraakheldere uniformen. En ook nog eens twee onderhouds mannen, die we in de gang tegenkomen en druk doende zijn een lamp te vervangen.

De in de meeste bewoners is het leven voor het grootste deel al wel geweken. In de aankomst hal moeten wij ons telkens weer door de rijen rolstoelbewoners wurmen die naar ik aan neem daar de hele dag min of meer hun dood zitten af te wachten. Wij zijn bezoekers maar het komt ons zo voor dat we de enige zijn vandaag. Vriendelijke knikjes van het personeel, niemand die vraagt voor wie we komen of kennen ze ons inmiddels?
Ik betwijfel het.

We kletsen even bij. Vorige week nog was ze weer even in haar huis. Vanwege Allerzielen, een feest dat in deze streek heel veel aandacht krijgt wat zich vertaalt in heel veel bloemen op de graven. Een mooi gebaar. Er komt een zuster binnen met de krant.” Ach “zucht de buurvrouw,” ik kan hem beter opzeggen want ik kan de krant niet meer lezen” Ze wijst op de radio. Ze hoort nog prima, maar het wereldse nieuws doet haar niets. Ze wil weten wie er uit haar bekende buurt dood zijn gegaan, of er bekende bij zitten.

Om haar vandaag ieder geval te informeren over de doden van de laatste week lezen we de overlijdensberichten voor. Eerst het dorp en mocht ze dat kennen, dan de naam.
Niemand die ze kende. Of wij gehoord hadden van de man die zijn zoontje in de wasmachine had gestopt? Zoontje ging er dood door. Inderdaad, wij wisten het.
Ze zucht. Het is een onbegrijpelijk wrede wereld. Het is.
Dan klaart haar gezicht op want ze heeft groot nieuws te vertellen. Volgend jaar gaat ze terug naar haar huis. Dochterlief gaat met pensioen ( 57 jaar!) en samen gaan dan ze in het huis wonen.

Het geeft haar hoop en volharding het hier nog even uit te houden. Nu doodgaan zou zonde zijn, want sterven op de heuvel waar ze haar hele leven heeft gewerkt en gewoond is een eenvoudige en begrijpelijke wens die nog werkelijkheid kan worden.
Als we bijna bij de eetzaal zijn aangekomen richt ze zich zo recht mogelijk om een kus voor afscheid te geven en te ontvangen. We gaan de winter in, en pas in het vroege voorjaar zullen we elkaar bij leven en welzijn weer aantreffen.

Ik geloof het warempel.

klaar

We zaten in frankrijk. Eigenlijk een reis om niks want per saldo zijn we er nog geen hele drie dagen gebleven. Familiale verplichtingen en werk lieten een langer verblijf niet toe. Enfin, de derde wereldoorlog leek uitgebroken, t'is net of alle soldaatjes hun laatste restje kruit nog snel even de lucht in moeten schieten voor het nieuwe jaar om is. Dat staat goed op de balans en geeft aanleiding tot dezelfde hoeveelheid voor volgend jaar. Boekhouden. Het weer was idioot. Niet koud maar grijs en grauw. De meegebrachte vruchtbomen konden moeiteloos de grond in.

Nog even de ketting geslepen van de zaag, en het ding schoongemaakt.
En de WC bril maar gerepareerd. Het arme ding hing er al twee jaar wat troosteloos bij.
Tijd vliegt om.

Boem. nog een dreun van een twintigponder. Schieten maar jongens.
Als de nacht invalt knettert het nog steeds. Vuurwerk in december.
Ach ja

het kan veel slechter

Ik had al gewaarschuwd tegen de komst van dit vreselijke kabinet maar goed. Het kwaad is geschied en de ramp voltrekt zich in schijnbaar alle stilte. Toch ervaren steeds meer mensen de gevolgen van deze onbezonnen politiek. We zijn nog niet eens bij het echte rampjaar aanbeland, namelijk volgend jaar. Enfin.

Veel kan nog ten goede keren als deze politiek trein maar snel ontspoort. Is alles kommer en kwel? Vast niet. Maar ons leef milieu wordt nu in ramp tempo heel anders. Lekker veel asfalt erbij zodat we straks met honderddertig in de file kunnen rijden. De laatste restjes natuur die worden opgeofferd voor de sjaak in zijn leasebak die zo tien minuten minder in de file staat. Het wild dat zo nergens meer zijn toevlucht weet te vinden mag u van de staatssecretaris afschieten. Zo herkent u de christelijke gezagdragers. Ik zou willen citeren "God vergeeft het hem, ze weten niet wat ze doen"

Hoezee.

Als klap op de vuurpijl worden uw overbetaalde eurootjes niets meer waard en kunt u fluiten naar een waardevast pensioen, terwijl u er wel meer voor moet betalen.
Daar wordt je toch ziek van, zou je zeggen?
Niet aan beginnen. Als de nood aan de man komt blijkt de optie om geestesziek te mogen zijn nu net niet meer in uw polis gedekt te worden. U lacht als een boer met kiespijn wanneer in januari blijkt hoeveel de crisis op elk gebied u netto gaat kosten. Als U tenminste nog werk heeft.

En moet u nog naar de tandarts, vandaag nog gaan.
Volgend jaar is ie onbetaalbaar.

Uw eigen blootbeurs!

Na mist komt zonneschijn.
November 2011 bleek een van de droogste en warmste te zijn sinds lange tijd. Las ik niet onlangs dat we een grillige en koude winter ingaan, te beginnen in November?
Het beste met weer is het gewoon af te wachten. Kun je altijd nog zien wat je doet.

Nu naturisten hun tentjes en caravannen hebben opgeslagen en de naakstranden leeg zijn lijkt het gedaan met blootlopen in de natuur. Althans, op een paar die hards na natuurlijk.
Die doen maar.
De rest van blootminnend nederland moet zich het komend half jaar zien te behelpen. Misschien een dan nog sauna bezoekje of een blootzwem moment? Blootbeurzen zijn er niet meer, dit jaar. Gebrek aan standhouders, zo schijnt.

Ach, als u werkelijk niet zonder blootbeurs kunt om te bepalen waar volgend jaar de billen in de zon gehouden kunnen worden, raad ik u toch aan eens op dat mooie internet te surfen.
Daar kan geen beurs tegen op hoor. Geen eindeloze rijen, niet in de file.
Mischien mist u de gezellige drukte maar dan drinkt u er een bakkie leut bij op. Dat helpt zeer. Foldertjes? Een druk op de print knop en voila.
Zoekt U bij moeders de vrouw een leuke passende plastik zak op waarin u de hele uitgeprinte mik in mietert, klaar is kees.

In no time heeft U een eigen beursgevoel gecreerd. Op de achtergrond een muziekje mee laten draaien ( of beurs geluiden) en als U het niet kunt laten mogen de kleren zelfs uit.
Waar mag dat op een blootbeurs anno 2011? Nou dan.
Met de webcam nog een leuke blootfoto maken als herinnering en dan snel genieten van al het moois waar u straks met tent of caravan neer kunt strijken.

Veel plezier ermee.

plannen?

Ik heb niet veel tijd om dit stukje te schrijven. Zo gaat dat telkens, op het einde van het jaar. Dan moeten dingen plotseling af kennelijk. Time management is niet bij iedereen een sterk punt zo blijkt maar weer.
Gelukkig heb ik de maand december al op voorhand naar mijn eigen hand gezet door zoveel mogelijk vrije dagen te plannen.

De boel winterklaar maken, zo staat er op mijn agenda. Wat bomen planten ( nu kan het nog) , een cultureel uitstapje maken naar een prachtige kerk die net gerestaureerd is en een laatste rekening vereffen met de aannemer.

Er is een hoop gedaan dit jaar. Nieuwe daken op zowel huis als schuur. Niet niks als je er zo op terug kijkt. (zie de website)
Hoop werk toch wel, maar erg leuk om dingen te zien groeien. Nu kunnen we plannen maken voor de rest van de boel. Nog zat te doen. De kelder moet nog een nieuw plafond, de zolder krijgt een nieuwe trap, de badkamer wordt wat groter en de keuken krijgt een andere indeling.
Verder gaan we de waterput afmaken, bouwen de muren rondom het terug af en beginnen we aan de inrichting van de schuur, incluis de aanleg van een houtgestookte sauna.

Me dunkt dat wat extra vakantie volgend jaar niet verkeerd is.
De kerstdagen blijven we dicht rond huis. Nog kleine klusje te doen en misschien begin ik wel aan de bouw van een smidse vuurkorf, incluis een aanjager.
Wat metaal plaat in huis halen , lassen en snijden en de boel voorzien van poten op wielen. Misschien ook met een heuse smid op pad om wat gereedschap te scoren. Dit alles in het teken van een nieuw project, het maken van een heuse smederij in het bakhuis.

Het is niet erg om aan een klus te beginnen waarbij het voorwerk al kan worden gedaan. Juist heel goed denk ik zo want mijn luie lichaam is beter af met een dagelijkse inspanning die wat oplevert dan de bank die zo bezeten is dat er een kuil in is ontstaan.
Aan de gang dus, genoeg uitgerust.

vergankelijk

De ochtend begin met een prachtige zonsopgang. Net boven de horizon ontstaat een kleurig lijnen spel van fel oranje lijnen in een groot vlak pastelkleuren die varieren van lichgrijs naar lichtblauw en zacht roze. Het doet sterk denken aan het beeld van verse lava maar dan dus in het verticale vlak. Afijn, u begrijpt dat het indruk maakt , zeker als je het bezite vanuit een raam op de elfde etage van een flatgebouw.

Het wordt een mooie dag. Dit zijn de lichtomstandigheden waarop fotografen hun camera’s in de aanslag houden en zich wild knippen, zeker nu het niets meer kost.
Het duurt maar even, dit licht. Zodra de zon boven de einder is uitgekomen is de mystiek verdwenen. In de tijd dat digitaal fotograferen nog science fiction was en mensen met dia of filmrolletjes hun leven registreerden was het een echt nog een kunst om mooie plaatjes te schieten. Je moest er de tijd voor nemen want snel ging het allemaal zeker niet.
Eerst het rolletje zien vol te knippen dan wegbrengen en op het afgesproken ophaal moment bij de fotograaf vervoegen waar jouw pakje uit een grote ladekist werd getoverd . Zijn ze gelukt? Toch een spannend, haast feestelijk moment als de glimmende foto’s uit het pakje tevoorschijn kwamen. D’r zaten altijd wel een of twee echt goeie tussen..

Er is niets meer van die romantiek over.
Zelfs de goedkoopste telefoon van vandaag de dag maakt haarscherpe plaatjes die je instant kunt bekijken en zonodig ontelbaar keren overnieuw kunt nemen. Kost niks.
Sinds de intrede van de beeldchip schiet ik ook mijn plaatjes digitaal. Dat was in de beginperiode nog wel even wennen want de kwaliteit kon niet tippen aan een dia, om maar wat te noemen. Doch de verrukking om in enkele handelingen het resultaat van de compositie op een klein onnozel beeldschermpje voorgetoverd te krijgen was toch wel groot. En praktisch. Mijn Minoltaset uit de jaren tachtig staat al tien jaar ongebruikt stof te happen in de meterkast. Naast de Super Acht filmprojector. Verleden tijd.

Vroeger naturistische plaatje schieten was best gecompliceerd.
Je blote afbeeldingen laten ontwikkelen bij de fotograaf in het dorp was uitgesloten want fotografen hebben niet zoals dokters en geestelijken een zwijgplicht.

Met de komst van anonieme ontwikkelcentrales werd dat wel wat beter maar het fotorolletje die mijn toenmalige vriendin had volgeschoten van ons rondje sauna is nooit ontwikkeld teruggekomen. Ingepikt wellicht, want mijn vriendin mocht gezien worden, Vooral naakt.
De enige uitvlucht die je had was polaroid of een zelfgebouwde doka waar je dan met je hobbyspullen met rode oortjes een rolletje blote afbeeldingen stond te ontwikkelen. Althans, zo zullen er duizenden huisvaders in de weer geweest zijn toen.

Zelf leende ik een polaroid camera. Best handig al was het formaat foto wat beperkt, hield je geen negatieven over en werden de foto’s na enkele jaren steeds meer blauw of rood omdat het procede of papier niet tegen veroudering kon. Zo is veel bloot uit die tijd jammerlijk verloren gegaan. Slechts een naaktfoto van een vriendin is uit die jaren goed geconserveerd over gebleven.

Languit op een saunabank ligt met haar handen onder het hoofd gevouwen daar een mooie meid met wie ik toen was, breeduit lachend
Met nog een flinke bos schaamhaar.

Want ook dat is iets van vroeger

Samenloop

Mijn linkeroor werkt niet naar behoren. Uit laten spuiten dus. Is het de tol van motorrijden waarbij de oordopjes en helm een rol spelen? Vervelend gevoel, net of je kop vol snot zit. Het andere oor is prima, dank U. Misschien maakt dat juist de situatie zo vervelend omdat ik de informatie aan geluiden onevenredig hard binnen krijg. Enfin, je kunt met ergere dingen opgescheept zitten, niet dan?

Ik moet het dak nog op. Ergens zit een klein lek waardoor bij hevige regenval uit de noorderhoek er een stroom van druppels net langs de CV ketel naar binnen drupt. Eigenlijk moet ik de hele schoorsteen zooi een keer vervangen door een nieuw doorvoer, oogt ook mooiere dan het ding dat nu is overgebleven. De boel is inmiddels vijfentwintig jaar oud , ik heb m’n eigen huis zien bouwen. Als ik de straat doorloop kan ik nog maar enkele bewoners van het eerste uur aanwijzen. Sommige huizen hebben al drie keer te koop gestaan, je vraagt je af of dat toeval betrof of dat er ergens lastige buren zitten. De meeste schoorstenen zitten er trouwens nog wel orgineel op, zo zie ik maar een paar zijn er inmiddels afgehaald. Een bescheiden pijpje steekt nog door de pannen heen. Dat wil ik ook



Mijn oor suist.
Jutteren help wel eens maar ik zit al zo diep in mijn midden oorholte te peuteren dat ik bang ben daar vast komt te zitten. Schikbeelden van vroeger duiken op; je kind met een knikker in d'r neusgat.
De ladder ligt klaar om het dak te bestijgen maar veel zin heb ik niet. Je oor heeft ook een impact op je evenwichtsorgaan . Ik zie een combinatie van onwenselijke factoren opdoemen en scenario’s van wankelende tred op een versleten pannendak. Ergens hoor ik sirenes van de ambulance.

Ooit heb ik op mijn ouderlijk huis eens het dak tot aan de schoorsteen beklommen om dan met gevaar voor eigen leven een groot bord met een VVD poster aan het ding te bevestigen. Het bleek een hachelijke onderneming te zijn en toen het ding eenmaal hing bleek de poster al na een dag regen los te komen van de plaat zodat ik vrij snel nog eens naar boven moest om de plaat weer los te maken. En dat voor een partij waar ik niet eens achter sta. Ach ja. 23 oktober; de verjaardag van ons vader.


“Je past toch wel op he?” vraag mijn vrouw die in dit soort situaties er voor zorgt dat ze rondom huis is. Het waarom om mijn doodsmak live mee te willen maken mocht het zich aandienen blijft een raadsel. Misschien om de hulpdiensten te verwittigen als het inderdaad fout loopt. Een geruststellende gedachten, zo denk ik maar. Het is werkelijk een prachtige dag. Wat fris misschien, maar we leven dan ook al eind oktober.

Het zal geen groot gat zijn.Wat zijn de kansen op succes het te vinden, beredeneer ik mijn onderneming. Eerst had ik nog hoop via een ladder aan de zijkant het dak te kunnen inspecteren maar de carport die wij hebben laat een ladder niet toe. Tja, het is een mooi ding maar niet erg handig om er over te lopen. Ach ja, wie denkt daar bij na als je 'm koopt.Ik moet via de pannen omhoog. Dat is een behoorlijke klim en het waait stevig, zo zie ik. Eigenlijk heb ik gewoon geen zin in deze klus.

Vervelend, dat oor.
Ook nog eens.

hoera.

Eigenlijk had ik gisteren gewoon een blote dag moeten vieren. Het weer was er prima voor en er lagen nog wat buitenklusjes waar ik mij bijzonder bezig mee had kunnen houden.
Maar ik stond veel te dik aangekleed op een sportveld. Bang om bezweet en vervolgens te snel afgekoeld met krampen van hier tot ginder opgescheept te raken had ik mijn winter motor broek aangeschoten. Fout.
Het bleek zo warm te zijn dat ik al na een kwartier druipend en wel overwoog om het ding uit te trekken ware het niet dat ik er niets onderaan droeg en ook niets anders had meegenomen. Ook fout.

Dit zijn momenten dat je wenst ergens anders te zijn. In de tuin dus, met een goed glas languit in het gras de natuur te observeren. Of het bos in om het najaar te ruiken en de kleuren te bewonderen. Verkeerde keuze gemaakt, maar het beste ervan zien te maken.

De zondag was door mijn handen geglipt zonder er greep op te krijgen. Vreemd begonnen ook, want ik zat om kwart voor zeven s'morgens voor de buis.
Ik zag hoe nederland honkbal wereldkampioen werd. Nooit eerder was een europees land in zo’n finale doorgedrongen, laat staan wereldkampioen van een sport geworden die alleen in Europa kan rekenen op minimale exposure maar verder mondiaal bij heel veel landen als een van de populairste sporten geldt.

Hoera dus.
De zondag kreeg er kleur door.

werken naar het einde

Ik ga voor 250 stukjes op dit blog.
Dat zijn er minus deze nog 15. Moet kunnen voor het einde van dit jaar.
Het wordt tijd mijn digitale footprint eens drastisch te gaan inperken. Ik trof na een keertje Googlen zelfs een link naar een website aan die 8 jaar geleden in zijn geheel is gedelete omdat de toenmalige provider ( SP) geen diskruimte meer aan haar leden wilde afstaan.

Nu, acht jaar later, kom je nog altijd bewijsmateriaal tegen. Digitale fossielen.
Inmiddels heb ik genoeg digitaal nalatenschap gecreerd om de wereldbevolking voor de komende decennia mee te vermaken. Ook met foto’s, zo bleek onlangs.
Ik geef nooit namen aan mijn afbeeldingen maar toch bleek een simpele zoekopdracht van “bomen bloot” in staat om naast vele andere afbeeldingen ook een ooit door mij geposte foto’s te ontdekken.

Petje af voor de zoekmachine. Geen idee hoe ze deze omschrijving aan mijn foto hebben gehangen maar het klopte wel. Bloot met een boom. Lang geleden gemaakt op een prachtige ochtend toen ik een rondje over ons terrein maakte en een dode en geheel holle eik aantrof. Prachtig licht, zo s’morgens en dit artistieke moment van de dag ,zo vond ik, moest met de foto van mij in de boom worden bezegeld.

Enfin, eenmaal op het net is er geen ontkomen meer aan. Net als de belastingen ,zal ik maar zeggen. Hoe lang het zal duren voordat werkelijk je digitale handtekening uitsterft kan niemand zeggen. Misschien wel nooit meer.

Als het laatste stukje is verschenen gaan ze in mijn archief. Misschien print ik ze wel uit en bind ik ze samen als een boek. Daarna mag de grote wisser zijn werk doen.
Ik stop niet met schrijven hoor. Veel te leuk om te blijven doen. Maar dan wel aan iets groters, iets kompleets. Ik zie nog wel.
Nog even nadenken over de laatste vijftien blogjes en hun thema.

Tis nog geen 2012.

Tietenzeer

Vrouwen lopen niet graag bloot

Ik snap dat wel.
Sommige mannen ook niet. Het heeft vaak te maken met fysieke ongemakken. Grote borsten bijvoorbeeld. Die kunnen mannen ook ontwikkelen, zo blijkt. Jaren geleden kreeg ik last bij het snel trappen lopen. Pijnlijk zelfs. Ik bleek borsten te hebben die zich niet graag lieten schudden. Lastig, ook bij het sporten.
Dat zet een man aan het denken. Allereerst natuurlijk over de groei van borsten. De literatuur is daar eenduidig over; mannen kunnen ook borsten krijgen. Een teveel aan vrouwelijk hormoon. Of gewoon door vet.

Ik kreeg dus vrouwenborsten op mijn veertigste. Het waarom bleef vooralsnog een raadsel. In het ziekenhuis waar ik met mijn pijnlijke tieten naar toe verwezen was werd ik allervriendlijks door twee jonge zusters opgevangen . Ik mocht met de borsten bloot.
Mamografie voor heren waarbij met wat gewurm door een van de dames eerst mijn linker en daarna mijn rechter tiet tussen twee platen geklemd op de foto werd gezet.
“Even de adem in houden” riep de zuster monter. Zoem. Ik had cup AA denk ik.

Even later zat ik bij de arts die mij al direct kon meedelen dat er niets op de foto te zien was. Borstkanker bij mannen komt niet veel voor, zo vertelde hij geruststellend. De reden van deze spontane groei van borsten zou te maken hebben gehad met een hormoonspiegel verstoring. Meestal gebeurt zoiets tijdens de pubertijd begreep ik.

Op de middelbare school was ik bevriend met Bert.
Bert kreeg echt gigantische tieten tijdens onze puberjaren en werd daar in het bijzonder tijdens de gymlessen mee gepest. Ik kreeg niks, op wat haar na her en der en een lagere stem. Naast het groeien van tieten had Bert ook een vrij grote piemel waarvoor hij zich schaamde maar welke de meeste klasgenoten erg jaloers maakten. Die grote tieten waren evenwel van voorbijgaande aard.Tijdens het hoogtepunt van de groei hoefte hij niet mee te doen met gymlessen vanwege het schudden en de pijn. Dat vond hij niet erg want zo bleef de gang naar de douche voor hem bespaard.


“Kun u de broek nog even uit doen?” vroeg de arts. Een stevige grip om mijn balzak, verder geen onregelmatigeheden te bespeuren.

Mijn borsten zijn vanzelf weer gekrompen en mijn (trappen) rennen ging daarna weer pijnloos. Maar ik snap vrouwen die liever niet de BH uit doen heel goed.
Bloot is leuk, maar het moet geen pijn doen.

weldoeners?

Nee, nee en nog eens nee.
Ik ga het niet hebben over Griekenland , de euro of dit kabinet.
Dan had je maar wat beter op moeten letten wat er in dit blog voorbij komt zodat je nu weet dat ik toen al gelijk had.
Nee, ik had een razend leuk stukje dat ging over lelijk oud worden maar mijn pc besloot eigenhandig dit schrijfsel te vernietigen door spontaan een harde schijf te laten crashen.

Steve Jobs is dood. Leve de Mac.
Niet dat ik iets van hardware Apples in huis heb maar vrienden van mij zweren bij produkten van deze firma. Ik kon ze als student niet betalen, of misschien wilde ik de dure macintosch spullen wel niet eens aanschaffen. Een PC was veel goedkoper..
Scheen een vervelende man te zijn, die Steve Jobs. A-sociaal wordt hij zelfs door sommige genoemd. Contact gestoord. Geniaal door anderen. Anders dan Bill Gates die honderd miljoen per jaar investeert in doelen die ten goede komen aan armen, medische research en scholing is de bijdrage van Steve Jobs beperkt tot enkel geinige innovaties voor internet en goed functionerende computers. Ook wat waard natuurlijk, maar toch anders.
Steve Jobs is dood. De wereld huilt mij iets te dramatisch.
Zijn we beter af met de IT van vandaag? Verrijkt het ons leven om op elk onzinnig moment van de dag te kunnen twitteren? En is een IPAD in je hand fijner als een boek?

Ik vind m’n document nooit meer terug.
An Apple a day. Zelden of nooit dat software van een Mac crashed, schijnt. Document recovery is niet eens nodig. Nu heb ik een computer die regelmatig een mededeling op het scherm publiceert die mij niet blij maakt.
“Dit programma reageert niet meer”

Weg stukje. Weg inspiratie.
Leve pen en papier

icoon

Freek was in town.

Nooit eerder had hij het dorpstheather bezocht . Vroeger was hij de man van een weken lang uitverkocht Carre doch nu zoekt hij vaker de kleine zaaltjes op want Freek is uit, zo schijnt..
Zevenenzestig is ie inmiddels. En binnen.

De jeugd kent Freek niet eens. Het publiek deze avond waren mid veertigers en ouder. Geen enkele jongeling te ontdekken. Ik snap het. Freek is niet van hun.
Een mooi stuk kregen we voorgeschoteld. Een typische Freek vertelling zoals die vroeger mij mateloos konden boeien, ik denk aan De Mars en De Tragiek. Weer een prachtig decor en mooi uitgelicht.

Toch, het was heel even maar, was ik even niet meer geboeid door deze rasverteller. Vroeger zat ik op het puntje van mijn stoel , nu hang ik wat onderuitgeschoven in mijn stoel. Het begin was sterk maar nu zakt het wat in.
Als na anderhalf uur het podiumlicht uitgaat blijft het stil in de zaal. Dan floept het weer aan .”Het is afgelopen hoor” roept Freek .Geklap. En een toegift die het verhaal als een sleutelvertelling mooi afrond . Typisch Freek. We konden de artiest een hand geven in de foyer.Hij vond het helemaal fijn als we zijn boek kochten. Alles over Freek. Een heel gewicht.
Kregen we zijn tekstboek van 30 jaar cabaret er gratis bij.

Daar stond hij achter een tafeltje, samen met vrouw Hella. Ik heb hem de hand geschud.
En zijn boek gekocht. Waarom?
Omdat hij zoveel jaar mijn held was. Ik koos voor Freek zoals je vroeger voor Puch koos en Rolling Stones ok vond en alleen luisterde naar Radio Noordzee.

Want toen viel er iets kiezen.

jaloers

Dit zijn een paar mooie benen. Van wie ze zijn kan ik niet zeggen omdat ik het niet weet maar het zijn duidelijk mooie atletische benen van een jonge sportieve meid.
Had ik ze maar. Sinds heugenis ben ik ontevreden over mijn harige stelten die ondanks alle sportieve inspanningen die ze zijn opgelegd nog steeds niets voor stellen.
Aan sommige dingen kun je dus niets veranderen, dat blijkt.
Het ligt er maar net aan hoe je botstructuur in elkaar steekt. Stevige knoken betekent altijd stevige ledematen en daar zit hem bij mij net de kneep. Maar goed, veel meer als accepteren dat het nooit wat wordt zit er niet in . Daar heb ik me bij neergelegd.

Toch blijf ik altijd met een gezonde interesse naar mooi gevormde benen kijken. Stevige dijen en mooie kuiten. Zoals op de foto.
Mooi toch?

te oud

Ze zijn al lang niet meer te koop , floppy disks van het grote formaat. Ik heb nog een doos staan. De vraag is wat ik er mee doen zal want ik bewaar graag alles. Heb ik nog ergens een computer die deze dingen kan inlezen? Of verdwijnen ze toch na al die jaren van bewaren ongezien in de kliko.

Zo peins ik al een poos of ik niet iets moet kopen waarmee al mijn cassettebandjes digitaal kan opslaan. Kun je nog cassette decks kopen?
Een simpele CD speler is al antiek. Telkens moet je aan iets nieuws. Zo puilen de kasten langzaam uit aan dragers van informatie die hun enen en nullen niet eens meer laten uitlezen. Zonde.
De V2000 banden liggen doelloos in een hoekje stof te happen. Geen speler om ze af te draaien en vergeten om ze om te zetten naar VHS. Maar hoelang gaan die nog mee?

Hier liggen nog drie dozen vol met kleine floppy’s en vier omega speedtapes. Wat moet ik ermee?

mensen..

We belanden eigenlijk door toeval bij een uitzending over een pelgrimstocht van een belg die gewapend met camera en rugzak vastlegt wat hij zoal tegenkomt tijdens zijn tocht naar Santiago de Compostella.Dat kan leuk zijn, zo blijkt. De man heeft een gezonde nieuwschierigheid en menigmaal raakt hij aan de praat met voorbijgangers of zie je hem aanbellen bij huizen die echt in het oog springen. Niet zelden staat men hem te woord.

Een beetje Man bijt Hond scenario. De onverwachte confrontatie met camera en microfoon lokt vaak hele persoonlijke ontboezingen uit de overigens volstrekt onbekende personages. Is dit format niet allemaal ontsproten uit het radio programma De Hoogwerkers van de VPRO waarin good old Cor Galis voor de ramen van nietsvermoedende flatbewoners ging zweven teneinde ze te vragen naar hun wel en wee? Dat heeft toen heel wat leuke radio opgeleverd.

Het oorspronkelijke tv programma Showroom was al stukken meer geregiseerd. Merkwaardige en opmerkelijke nederlanders werden door Jan Fillekers en Henk van der Horst uiterst behoedzaam door een camera gevolgd waarbij we een klein kijkje konden nemen in hun opmerkelijke dagelijkse leven. Hoe dit alles ooit tot een wanstaltelijk programma als big brother heeft kunnen leiden is misschien voer voor de wetenschap .

De belg doet het wel goed. Hij laat zijn onderwerpen aan het woord en stelt af en toe wat vragen die de nieuwschierigheid van de kijker blijft voeden. Zo lopen we een stukje mee van zijn route. Hij moet nog een eind maar dat maken we niet mee in deze aflevering.
Volgende week meer, belooft de aftiteling .
Als we het niet vergeten kijken we mee.Want eigenlijk zijn we heel nieuwschierig naar mensen.

Niet lekker

De appel die ik in stukjes verorber smaakt me niet goed. Zure dingen vallen slecht. Dat is nieuw want voor kort at ik moeiteloos een pot met augurken op, met of zonder toost. Je hebt zo van die buien. Deze is inmiddels overgedreven.

Er heeft zich geen andere tijdelijke verslaving aangediend tot op heden. En zolang het tijdelijk is kun je van verslaving natuurlijk niet spreken. Misschien zijn deze buien te vergelijken met eetgrillen die zwangere vrouwen kunnen treffen. Onverklaarbare trek in dingen die net zo onverklaarbaar direct na de zwangerschap weer meteen worden afgezworen.

Elke zeven jaar verandert je smaak zo liet ik me wijsmaken. Toegegeven, ik ben minder kieskeurig in wat ik eet vergeleken met jaren terug maar spruiten lust ik nog immer niet.
En nu weer die appel die slecht valt. Ook de afhaalchinees kan me niet meer bekoren. De hap die we in een recordtijd van 8 minuten in de handen gedrukt kregen was wederom een slap aftreksel van de kwaliteit die ik ooit van hun gewend was. Mijn vrouw vindt het nog steeds lekker maar die eet altijd wat anders. “Nooit meer” roep ik ,als na een eerste hap ik al bijna kokhals. Maar gevangen door twijfel probeer ik telkens weer of de smaak van mijn vaste keuze maaltijd me weer blij kan maken.

Nee dus.

Ik vrees dat ik zeven jaar moet wachten. Of toch een ander afhaalchinees .

loslaten

Er zijn mensen die hun leven graag volgens een strikt patroon wensen af te werken. Rituelen, zo mag je ze ook noemen. Die zijn voor hun zo heilig dat zelfs de verandering van omgeving en dagelijkse dag invulling die een vakantie pleegt te veroorzaken daar geen greep op krijgt. Meestal dan.
Als sommige vastgeroeste patronen hinder zouden ondervinden door de tijdelijke veranderende omstandigheden kan men doodongelukkig worden. Thuisblijven is de beste optie in zulke gevallen. Dat doen dan ook horde mensen. Gewoon lekker rondom huis blijven scharrelen als de vakantie aanbreekt.

Zelf heb ik geen last van vaste rituelen of het moet zo zijn dat ik die zonder hinder van plek, plaats en tijd weet in te passen . Bij mij werkt het juist andersom. Gezellig met elkaar ontbijten bijvoorbeeld. Doe ik nooit, behalve in de vakantie als er gasten zijn.
Erg gemakkelijk voel ik me daar niet bij, beken ik eerlijk. Ten eerste krijg ik s’morgen vroeg niet makkelijk een stuk brood naar binnen. Mijn eerste boterham komt normaliter pas aan bod tegen de klok van tien uur. Ik neem er geen tijd voor, dat is het. Ook geen behoefte aan.
Koppie thee en in de ochtendzon de plannen voor de dag doordenken. Dat is lekker.

Scheren in de vakantie doe ik hoogst zelden waardoor mijn verschijning na een week vergelijkenis toont met de onnavolgbare tovenaar Catweazle die als jeugserie op TV in de jaren zeventig erg populair bleek. Scheren is geen patroon waar ik aan vast hou dus. Voor het naar bed gaan de pikzwarte nacht in stappend om kijkend naar de sterrenhemel het ruige gazon te bewateren sla ik daarintegen nooit over als ik hier ben, dit tot spijt van mijn vrouw die deze vorm van ongecontroleerd bemesten liever anders ziet. Is mijn goede vriend Ben aanwezig dan wateren we immer samen in de duisternis.

Anders dan ik houdt hij zijn dagelijks patroon wel redelijk vast. Hij koestert ze tenminste dus groot gelijk om daar geen afstand van te doen. Hoewel ik me vaak voorneem om de rust en zaligheid van de geneugden der maaltijden als heilig te verklaren in de vakantie sneuvelt de uitvoering al vaak op de eerste dag van ons verblijf. En patronen die we ons in frankrijk wel weten aan te meten houden eenmaal terug in nederland nog geen dag lang stand.

Dus doen we maar gewoon waar we zin in hebben. Niks geen heilig moeten dus.Ieder voor zich.
Is dat niet lekker?

Zo zat het

Ik loop in de staatsbossen nabij het schone plaatsje Staphorst. T’is over de vijfendertig graden en windstil.
Mijn eerste keer bewust bloot in de natuur.
Niet direct een relaxed moment, herinner ik me nog . Met bonzend hart de kleren uit, schichtig om je heen kijkend waarbij ik werd uitgelachen door minstens twee vlaamse gaaien en een kraai, zo gok ik.
Een mix van spanning en vreemde erotische gevoelens; ik was teenager en logeerde bij opa en oma alwaar ik elke avond met overgave de leesmap in dook op zoek naar blote dames in de panorama en de nieuw revu.
Thuis hadden we geen leesmap , enkel een saaie krant.

Het was de periode van streakers. Malle mensen die zomaar temidden van gekleed publiek hun kleren uittrokken en joelend en juichend een rondje in hun nixie door de straten heen rende tot de gealarmeerde politie ten toneel verscheen die soms wel , soms niet greep kreeg op de bloterikken. Zat er ook een boodschap achter? Ik weet het niet meer, het zal best wel.

Nu streakte ik zelf door de bossen. Niet bepaald heldhaftig want er was geen mens in de wijde omtrek in zicht die enigzins lucht van mijn naakte wandeling kon krijgen. Mijn publiek bestond uit heimelijk verscholen reeen en af en toe wat opgeschrikte konijnen. Ook de afstand die ik zo bloot aflegde was bepaald niet indrukwekkend. Wel kreeg ik door de spanning van dit heimelijk bloot zijn een geweldige erectie waardoor het rondlopen een wat groteske vertoning kreeg . Bij elk vreemd geluid kromp ik ineen en zocht dekking achter struikgewas of een dikke stam want in deze staat te worden bespied door opgeschoten staphorste jeugd was niet zonder gevaar, zo leek me.

Nog even heb ik op een zacht stuk mos gelegen waar ook de rode bosmieren hun domicilie bleken te hebben. Dat was een ontmoeting waar ik snel lering uit trok en die ook meteen mij van die erectie af hielp.
Eenmaal de kleren weer aan liep ik het stoffig bospad af, terug naar huis.

En niemand die ik tegen kwam.

bellen

Hoewel we een mooie bel hebben hangen gebruikt op mijn vrouw na niemand het ding waarvoor hij was bedoeld. Zodoende heeft het luiden van de bel de betekenis dat er een maaltijd klaar staat gekregen en door de draagwijdte van het geluid werkt dat prima.
Graag had mijn vrouw gezien dat onaangekondigd bezoek door het luiden van de bel hun aanwezigheid zou kenbaar maken teneinde mij de gelegenheid te geven iets aan te schieten alvorens ik uit een of andere klus opduik maar tot op heden hangt de bel een beetje voor spek en bonen aan ons portiek. Bellen is hier niet gewoon.

Hoewel voor de frequent terugkerende bezoekers mijn blote verschijning al lang geen verrassing meer is hoopt mijn vrouw dat ik toch enigszins gekleed voor de dag kom wanneer ze alarm slaat. Uiteraard probeer ik daar gehoor aan te geven maar zolang bezoek niet zelf aan de bel hangt om hun komst aan te kondigen loopt dat wel eens anders.

De echte frequente gasten horen wij echter al van verre aankomen daar zij hun komst vaak wat luidruchtiger dan strikt noodzakelijk inkleden waardoor nog voor zij de bocht inslaan naar ons domein ik ergens mijn kilt heb weten terug te vinden en hun zo gekleed in rokkostuum waardig welkom kan heten.

De buurman is echter niet doordrongen van deze tactiek en ook weet hij de bel niet te bedienen maar sluipt meestal ongezien het erf op om ons te verrassen met een mandje vol groenten of enkele reusachtige aardappelen die we dan als stilleven voor de deur van de portiek aantreffen. We zitten deze week met 8 personen hier, had ik zonder bijbedoelingen verkondigd doch hij had hierdoor gemeend dat dan juist een extra mandje aardappels wel zou opgaan. Om dit gebaar een persoonlijk tintje te geven wilde hij de oogst persoonlijk aan een van ons overhandigen en liep derhalve om de hoek van het huis alwaar ik in al mijn blootheid hem bijna van zijn sokkel af liep.

Even was hij zowel van de bijna botsing als mijn blote verschijning van zijn propos maar met de mand nog stevig onder zijn arm geklemd mompelde hij een " Oh pardon" en keek me strak aan onder vermelding van de reden van zijn zoektocht, met een korte knik naar zijn bagage. Geweldig aardig ja,kom je even binnen voor een thee? Waarvoor hij vrindelijk bedankte. Is ie ooit binnengeweest?

Maar zelfs na deze opmerkelijke ontmoeting blijft de bel door hem onaangetast en duikt hij nog even stilletjes op als voorheen en treffen we mandje met groenten van de week aan.

Hij is over de schrik heen gekomen.
Gelukkig maar.

opruimen

“Proficiat, meneer, mevrouw” We kregen de felicitaties overgebracht van de gemeentewerker die we sinds jaar en dag aan treffen op de inmiddels met steun van de EU vernieuwde ecopoint, een prachtige naam voor wat wij vroeger vuilstortplaats pleegde te noemen. Een groot gat midden in de natuur waar elke fransman tot voor enkele jaren geleden zonder noemenswaardige controle alle troep die hij kwijt moest in kon laten verdwijnen.

Sinds een aantal jaar mag dat niet meer. Althans, er is een begin gemaakt met recycling zodat je nu je rotzooi naar behoefte kunt laten verdwijnen in verschillende bakken. Wat over is verdwijnt overigens nog steeds in een groot gat dat om tactische redenen net achter de nette containers uit zicht te bereiken valt.

De kleine glimmende fransoos steekt een stevige hand naar ons uit. Op zijn vuilniswagen ronde had hij elke week ons nieuwe dak zien groeien en met het weggooien van het tijdelijke dak voelde hij haarfijn aan dat een belangrijke mijlpaal was bereikt .
We hadden naast rotzooi ook iets bruikbaars voor hem apart gezet waar we hem vast plezier mee deden .Wederom greep hij onze handen om zijn dank te uiten.
“Merci, merci!” Een opvouwbare campingtafel kwam kennelijk heel goed van pas want volgende week ging hij eindelijk twee weken op vakantie zoals hij ons blij kon vertellen.
De chef had het goedgekeurd.

We hadden geen idee van zijn familiale omstandigheden maar hij was vast een gelukkig mens met lol in z’n werk. Zijn kleine imperium lag er kraakhelder bij en een klein onderkomen bood verkoeling op hete dagen en droogte bij regen. Behangen met plaatjes van jonge en schaars geklede vrouwen, voor de gezelligheid natuurlijk.

Hij aanschouwde de tafel en constateerde dat het ding perfect in orde was. Helemaal mooi. Dat we wisten waar de overige troep kon worden geloosd? Jazeker.
Met een scherpe bocht verdwenen we achter de containers en ineens veranderde het nette ecopoint in een grote kuil met troep. Handig uit het zicht gehouden voor passanten op de weg want een zichtbare vuilstortplaats in de natuur is geen gezicht.

We schoven ons restant puin hier over de rand. Dat maakte niet zo veel uit want eens per maand reed een bulldozer over de uitgestorte troep om zo de boel enigszins glad te strijken en misschien wel te bedekken met een laag grond. Of niet, want ook hier is het geld op.

Bij het verlaten van het terrein zwaaiden we nog een keer.Ons mannetje was al weer druk doende met z’n volgende klant. Metaal in die bak, hout in die daar. Het was een man met passie voor zijn vak en oog voor zijn klanten.
Dat we de lei die over was rustig konden komen brengen, moesten we nog weten.
Bij een volgend bezoek, zo spraken we af.

“Bien sur” riep hij uit met een brede glimlach. “Bon vacance”
En dat wenste we hem ook toe.

Koopjes

Ik neem me ook deze keer weer voor geen onnodige dingen aan te schaffen op de brocante maar telkens kom ik met toch iets thuis. Al elf jaar bezoeken we brocante in een naburig dorp die traditie getrouw, in augustus plaats vindt. Veel verrassing zit er niet aan want elk jaar is de opzet bijna eender maar nu is het de twintigste editie met beloofde extra's die we niet willen missen.

Het leek of de waar die dit jaar werd aangeboden wat uitgebreider en diverser was als anders. Mensen met groen T shirts waarop stond gedrukt “20 jaar brocante!” liepen met lotjes van de Tomboloa over de markt. Zoals altijd loop ik weer rond zonder een echte agenda.Ja, we hebben een nieuwe deur nodig voor het portiek maar wat ik hier aan deuren aantref zijn van kasten. De prijzen zijn in die twintig jaar overigens niet gelijk gebleven, dat is al snel duidelijk. Ik koop eigenlijk zelden iets maar voor een ding heb ik een uitgesproken zwakte. De standhouders. Ook nu staat er weer een duo met luide stem hun waar aan te bieden. Een handig glassnijder met kabelstripper van duits fabrikaat. Duitsers zijn nog immer niet erg geliefd maar hun produkten zijn vaak vele malen beter als de inferieure franse kwaliteit dus de fransen kopen graag gereedschap dat komt van duitsland maar gek genoeg niet hun auto’s.

Met zwierige gebaren rolde de man de snijder over een glasplaat en met wat lichte druk over een rubberen strip breekt het glas precies over de lijn in twee. Thuis heb ik vijf fotoraampjes versneden voordat ik eindelijk een ruitje op maat had weten te krijgen dat paste in een oude glazen kast. Steeds brak het glas precies anders als ik had gekrast.

Ik kreeg het ding in mijn hand gedouwd en mocht een figuur op de glasplaat krassen.
De snijder maakte een prettig krakend geluid toen het wieltje zijn werk deed.
Even drukken en krak, het glas brak precies langs mijn figuur. Ik was verkocht.
Voor vijftien euro werd ik de eigenaar van dit vernuftig ding waarmee voor eeuwig mijn glassnij ellende voorbij zou zijn.

Thuisgekomen haalde ik meteen van zolder een oude glasplaat en probeerde ik uit wat op de markt een fluitje van een cent bleek. De keukentafel als ondergrond en bij gebrek aan een rubberstrip een stuk rond kabel. Ik haalde mijn snijder uit de verpakking en ritste het ding over de glasplaat. Weliswaar kraakte het nu anders als op de markt maar dat was natuurlijk omdat ik hier binnen zat. Voorzichtig drukte ik op de plaat maar niets zei krak. Wat harder dan? Nog niets. Dan maar even kloppen. Ik tikte op de nauwelijks zichtbare lijn, steeds harder, tot de plaat krak zei en spontaan brak over een lijn die ik niet had gezet.

Nog enkel malen probeerde ik het opnieuw maar de plaat brak zelden waar ik dat wilde.
Teleurgesteld hing ik het ding maar op het al overvolle bord met gereedschap. De kabelsstripper deed het wel prima, maar daar hingen er al twee van.

Als ik een paar dagen later in een doe het zelf zaak mijn eigen glassnijder zie hangen voor zes euro neem ik me voor nooit meer geld mee te nemen naar een brocante.
Maar ik beloof niet dat ik de standhouders ga mijden.

Die blijven leuk, wat ze ook verkopen.

vakantie

Tja.
Dan zomaar zit de vakantie er weer op en zit je achterstallige post te lezen, zie je iets wat ooit tuin geweest moet zijn en ligt de eerste aanmaning van de creditkaart al voor je op tafel. Het was een prachtige maand met waanzinnig lekker weer . Wij wel.
Ik hoop dat het U net zo is vergaan, kwa weer dan in ieder geval. Morgen weer een dagje het werk bezoeken. Vandaag nog effe niet aan denken. Veel om uit te pakken is er niet, op een pak bagage van onze vrienden na die een lange fietsvakantie nog een week bij ons verbleven.

De zon schijnt. Veel warmer dan 19 graden zal het niet worden . Ook wel weer lekker , want de afgelopen week was het steeds ruim over de dertig graden. Heet, vonden we.
Enfin, we pikken de draad hier weer op.
Ook vanaf nu weer regelmatig een verhaaltje. Tot de volgende vakantie, in november.

Dat is het zo, toch?

spullen

Er staan lege dozen op de gang. We mogen de spullen weer oppakken zodat ons boeltje wordt versleept naar een etage lager. Een van de verhuizers die de hoogte van de buro’s kwam opmeten was er maar druk mee. “Gelukkig maar”, zo zei hij . In de private sector viel niet veel te verhuizen momenteel.

Ik heb weinig om te verslepen. In een vorige functie had ik nog vier grote dozen die achter mij aan sleepten en waarvan ik de inhoud dagelijks gebruikte. Nu zal er niet meer dan 1 doos nodig zijn. Story of my life. Misschien wel van iedereen. In de bloei van je leven puil je uit van de rotzooi die je graag om je heen wilt. Daarom verhuizen mensen ook minstens een keer naar “iets groters”. En dan komt onvermijdelijk het moment dat alles volgepropt raakt met spullen die eigenlijk het bewaren niet waard zijn maar ach, je hebt voldoende ruimte dus vooruit maar, weggooien kan altijd nog.

Pas als de kinderen echt en definitief het huis uit zijn wordt je wijzer. Op een dag dat je kroost over de vloer komt begin je er over. “Je schoolboeken en zo, die staan nog allemaal in dozen op de zolder” En dan de confronterende zin “ Wat zal ik er mee doen”? Ze staan helemaal niet in de weg meer natuurlijk, maar dit stukje verleden hoort niet langer in je huis. En voor je het weet zitten de kinderen te rommelen in de ouwe spullen en halen ze anekdotes op als ouwe agenda’s worden teruggevonden en uitgeplozen. “ Kijk nu eens, een ouwe top 40 veertig”.

Die haalde je op bij de platenzaak, elke vrijdag. Een gedrukt exemplaar met de stand van de veertiig meest populaire popliedjes van dat moment en die kennis was hoogst noodzakelijk voor op school en onder vrienden en werd graag geplakt in de RYAM schoolagenda , want die moest je hebben anders was je niet cool.

En zo raakt definitief het huis vrij van die bewaarde stukjes schoolleven . Wat rest zijn foto’s van de kinderen aan de muur.
Maar dan komen er kleinkinderen. Het huis vult zich noodgedwongen met speelgoed en opa bouwt een schommel en zandbak. Kinderbedjes en kruikjes en in de voorraad kast staan potjes babyvoeding en liggen luiers want je weet maar nooit. Een potje op de WC ontbreekt natuurlijk ook niet en in het laatje ligt een reserve speen.

Maar ook deze spullen verdwijnen uiteindelijk weer en dan komt niets meer voor in de plaats .Er gaat alleen maar af..
Tenslotte blijft nog maar een beetje over want veel ruimte is er niet in een bejaardenhuis. Wat over blijft zijn herinneringen voor de kinderen, later.
Wat foto’s en prularia, een armband en een klokje. Het past eenvoudig in een doos.

Trots

De zoon van een collega is na zes maanden lol in Australie weer thuis. Hoe blij hij is weet ik niet want hij wilde meteen weer terug, aldus mijn verongelijkte collega . Ik snap hem wel. Hier wordt hij weer gecontroleerd door zijn vader. Letterlijk. Zoals hij zich gedraagt op het werk zo zal hij ook thuis zijn. Het heeft iets met wantrouwen te maken denk ik, maar wellicht is het een dwangneurose.

Aan vakantie vieren doet hij liever niet. Elke dag niet op werk is een dag dat hij geen controle en zichtbaarheid kan tonen. Hoewel hij enkel een aantal email hoeft te verwerken in deze rustige dagen en dat heel goed kan vanuit thuis verkiest hij toch heel vroeg in de ochtend al naar het werk af te reizen om er gewoon “ te zijn” . Arme kinderen. Arme collega’s ook..
Zijn zoon moet het inderdaad heerlijk hebben gehad in dat half jaar. Waarschijnlijk heeft hij met opzet de verste afstand dat hij van zijn vader kon zitten uitgerekend en dat verkozen . Pa vond het inderdaad niets maar heeft zwijgzaam ingestemd.

Menig keer heb ik de klaagzang van zijn vader moeten aanhoren over het feit dat hij niets van zich liet weten. Dan zat z’n vader achter de PC in de hoop met Skype zijn zoon te zien en spreken maar kwam hij gewoon niet on line.
Deze ochtend tref ik hem achter zijn buro . “Moet jij niet thuis zijn” vraag ik hem.
Het klink niet onvriendelijk hoop ik.
Maar zoonlief bleek nog voor pampus te liggen en dat was voldoende aanleiding om snel wat uurtjes naar het werk af te reizen om emails te beantwoorden.

Hij houdt van zijn zoon. Hij heeft zelfs zijn auto gewassen en gezogen voordat hij thuis kwam. En laten keuren. Ik hoop dat zijn zoon het heeft opgemerkt, maar ik ben er niet bang voor dat zijn vader dat niet al meteen in geuren en kleuren aan hem heeft verteld .

Ik zie gelijkenis met het onsterfelijke typetje Cor van de Laak.
“ Mijn zoon Ab”, “Prachtkerel”
Maar ach, het kan veel erger.

klein venijn

“Pas op voor de teken hier” De waarschuwing om onbedekt vel te beschermen tegen die vervelende krengen bleek niet ongegrond. De eigenaar van het perceel had er geen lol aan.”In het gras liggen kan ik niet”klaagde hij. En inderdaad bleek ook ik na een wandeling van slechts enkele meters als lopend buffet te worden aangezien . Twee stuks hadden mij beet en moesten met een tang worden losgetrokken.

In frankrijk heb ik zelden of nooit een teek en dat mag opmerkelijk genoemd worden want ik be-loop en be-lig dagelijks ons ruim bemeten grasland. Ze zitten er eenvoudigweg niet of franse teken lusten geen import. Het valt hier zowiezo wel mee met vliegend gevaar. Toch werd mijn vrouw tijdens een bezoek in juni belaagd door een heel venijnig steekbeestje dat maar kort leeft doch graag prikt in die korte periode. Ze zag er niet uit en dat duurde dagen. En dan, zo onvoorspelbaar als ze kwamen, waren ze ineens weg.

Waarom zijn ze er uberhaupt. Net als die teken trouwens. Helaas blijven die veel langer vervelen en is er geen remedie voor ze weg te krijgen tenzij je de boel in de fik steekt, denk ik. Dat is een dramatische maatregel en erg onpractisch. Het schijnt met de opwarming van de aardbol te maken te hebben. Zo rukt de malaria mug ook langzaam noordelijker op en worden steeds vaker tropisch ongedierte aangetroffen dat ons klimaat best aangenaam genoeg vindt om te overleven , met alle nare gevolgen van dien.

Een dag later wipt de eigenaar van het grasland op doorreis even bij ons aan .Een kop thee is lekker en gaat er wel in. Als hij een blik op ons grasveld geworpen heeft informeert hij of er teken in zitten. Wij schudden nee. Hij vleit zich in het gras.”Heerlijk” zucht hij. We knikken. Veel gras hebben we niet over gehouden maar helemaal zonder kan echt niet. De meeste tijd woont ie twee hoog in de stad. Zonder tuin.

“Ik baal zo dat die teken dr zitten” zucht hij met ogen dicht. Dat snappen we. “ineens waren ze er en nu zit ik er mee “. We hadden geen bruikbare oplossing voor hem.
“ik moet maar eens gaan “ sprak hij na een poosje te hebben gelegen. Routinematige keek hij zijn blote benen en armen na. Geen teek te bekennen. Lekker gras.

goedkoop

Als ik de mailbox op werk open en er geen enkele mail in zit krijg ik zin om het bijltje erbij neer te gooien en gewoon lekker naar huis te gaan. Hier heeft momenteel niemand behoefte aan mijn diensten. Ik turf mijn lijst van to do dingen af en stuur een aantal personen een uitnodiging om eens bij te praten over hun voortgang . Bij het plannen van de meetings verschijnt frequent een rode balk. Ik gok op vakantie .

Het duurt nog een aantal uur voordat de tourradio enige afleiding kan geven, nu moet ik het doen met een programma dat vanaf zes uur s’morgens het nieuws blijft herhalen. Het is zelfs zo erg dat interviews van de avond daarvoor ook nu worden afgedraaid zodat ik een dejavu krijg ;“ dit heb ik als eens gehoord”. Radio van vandaag moet goedkoop.

In frankrijk heb je ook een zender die graag herhaald. Maar dan met muziek. Men draait simpelweg een muziekband, onderbroken door wat reklame en nieuws. Muziekbehang. De artiesten zijn uit een ver verleden opgeduikeld en samengesteld met franse voorkeur waardoor met de regelmaat van de klok de meest afgezaagde liedjes galmen over de bouwplek. Dat duurt hooguit een dag. Dan moet er iets anders op. Helaas zijn de meeste franse zenders zo ingericht dat er alleen op gesproken mag worden. Althans, zo komt het over. Nog erger is dat de de best ontvangen zenders inderdaad alleen maar pratende fransen uitzenden.

Toch is met wat zoeken ook wel iets leuks te beluisteren. Zo stond laatst een zender op waar een enthousiaste man aan het woord was die cantates en coralen van JS Bach kon uitleggen aan de hand van gezongen fragmenten. Heel leuk en goed te volgen. En zo klonk er gezongen Bach. Daar hou ik van. Toen het uur om was ging men weer praten. Ik heb een streepje getrokken waar de zender op was afgestemd want je weet nooit.
Maar ze deden niet aan herhaling.

Ik hoor voor de vierde keer vandaag hetzelfde interview afdraaien. Het maakt m’n humeur niet beter. Dan liever een band met muziek die eindeloos wordt herhaald.
Of gewoon uit dat ding. Want eigenlijk is niks mooier dan de muziek van krekels .

geen weer

Er rolt een traan over het dakraam. De lucht is egaal grijs en er staat een flinke koele bries.
Het dakt krakt zacht als een zware zucht wind aan de pannen trekt. Binnen is het nog net een graad of twintig maar buiten halen we de achtien niet, zo wijst ons de thermometer.

Warm water van de zon is er nauwelijks. Ik kan me niet herinneren dat we ooit zo lang in hartje zomer de geiser aan moesten laten om warm water veilig te stellen. De vooruizichten biedt weinig hoop op echte verbetering. Te koud en te nat. In oost europa vallen doden door een hittegolf. Ik sta in dubio. De sauna in of effe een UV douche nemen.

Er ligt een aanbieding voor me van een houtgestookte saunakachel voor een prikkie zolang de voorraad strekt. Nog even en ik kan de sauna in frankrijk gaan klaar stomen. Een echte houtgestookte sauna natuurlijk, lekker ruim opgezet met plaats aan vier personen als het even meezit. Die zal vaak gebruikt gaan worden, zo weet ik nu al. Want grijze wolken en regen komen ook daar genoeg voor. Hoe lekker is het dan niet om een paar uur lekker te kunnen zweten terwijl buiten de regen striemt en je van de sokken waait. Of in de winter, al er twintig centimeter sneeuw ligt en het tien graden vriest.

Maar ik moet eerst een heus dak maken. Daar wil ik graag zonnig weer bij hebben. Veertien dagen als het kan en aaneengesloten. Ik check de buienradar. Het weerbericht is niet optimistisch voor de komende weken. Grauw weer ,regen en veel wind. Ik bel een franse vrind op. “Het weer?”, “Niet veel soeps hier” En de voorspelling is ook niet bijzonder. Maar niets is zo veranderlijk als het weer, zo weet ik.

Keuze gemaakt. Eerst onder de lampen en dan de sauna in. En radiootje aan. Een vlaag wind met regen striemt het dakraam.
Je zal maar in een tent zitten .

uit met de pret

Het moest er een keer van komen. Een bloot keurmerk voor naturisten terreinen.
Wat erg. Eigenlijk verschikkelijk. En dan die naam : Keurmerk Prettig Bloot.

Nee, dat zal het imago van blootloopterreinen ten goede komen hoor, daar kun je op rekenen. Het keurmerk is voorzien van protocol “seksuele veiligheid” dus dan zit het wel snor . Moet ik er nog verder op in gaan? Ik dacht van niet.

De gemiddelde leeftijd van de bewoners van naturisten terreinen ligt ver boven de vijftig jaar en neemt elk jaar toe. Ik gooi er maar een statistiekje tegen aan hoor.

“Volgens de NFN nopen recente maatschappelijke ontwikkelingen tot duidelijke richtlijnen over gewenst en ongewenst gedrag. Volgens Henk Smeeman van de federatie gaat het dan over seksueel misbruik binnen allerlei organisaties en is het goed dat juist een organisatie als NFN aangeeft dat dit soort dingen bij naturistenverenigingen niet worden getolereerd. "Je moet oppassen dat je geen mensen aantrekt die daar op af komen. En juist dan is het heel goed om een signaal af te geven dat wij dit soort dingen niet onder de mat poetsen. Integendeel dat we dat centraal melden en dat er ook wat mee gebeurd."

Aldus Henk Smeeman, de bedenker van dit groots.

U bent dus gewaarschuwd.

spam

De kracht van reclame zit hem in de herhaling. Gelukkig heb ik een prima werkend spamfilter wat er voor zorgt dat mijn mailbox niet vol stroomt met reclame.
Eens in de zoveel tijd browse ik door de spam map heen want heel af en toe filtert het programma zo goed dat op spam gelijkende mail ook hier in terecht komt.
Ditmaal niets anders dat reclame, zo blijkt. Vooral over pillen waarmee je lid eensklaps tweemaal zo lang groeit en ook zo groot blijft. Het blijft een hit.

Wetenschap heeft al blootgelegd dat je dit soort pillen maar beter links kunt laten liggen want ze werken niet. Het enige dat groeit is het banksaldo van de handelaar in die rotzooi. Merkwaardig toch weer dat ondanks alle waarschuwingen de pillen toch nog steeds gretig aftrek vinden.Het blijft een lucratieve zaak, de piemel vergroters.

Naast pillen kun je ook mechanisch aan de gang, zo blijkt. Een apparaat dat praktisch onzichtbaar gedragen kan worden belooft een spectaculaire groei van het lid met resultaat al na een maand. Er zit wat in. Als je hard aan iets zachts trekt kan het langer worden. Ik denk met verlangen aan trekdrop dat wij voor een duppie de stuk in grote aantallen inkochten bij de locale drogist. Zoiets dus.

Een donker kijkende Spanjaard zit met witte jas aan achter een duur uitziend eikenhouten buro met voor zich zijn beproefde uitvinding. Certificaten van spaanse onderzoek laboratoria over de echtheid ontbreken niet. 4 tot 8 centimeter groei was mogelijk, juicht de tekst.

De man keek alsof hij zijn eigen product nog aan had. Beetje beknepen Een demofilmpje toonde hoe het apparaat moest worden aangelegd om man’s lid. Per dag 9 tot 10 uur dragen was het minimum om tot resultaat te komen. Het leek me niet fijn zitten met zo’n contractie in je broek. En staand plassen was er ook niet meer bij.

Het ding was niet goedkoop. Meer dan wat vormgegoten plastic onderdelen en twee uitschuifbare antennes was het niet. Me dunkt dat een handige knutselaar zo’n ding zo uit de onderdelen van een halogeen ikea lampje kan halen.En die kost maar een tientje.

Toch benieuwd naar gebruikers verhalen google ik het apparaat en vind inderdaad een forum waar teleurgestelde gebruikers hun klachten met elkaar deelden. Veel geld voor weinig resultaat. Slechts een persoon wist enthousiast te melden dat inderdaad zijn lid met 5 centimeter was gegroeid, dankzij het apparaat. In slecht engels geschreven . “I am from Barcelona” kreeg ik het vermoeden.

De spamfolder is weer leeg. Niet voor lang, vrees ik.

gaap..

De zin is uit uit.
Tijd om een aantal weken weg te wezen. Maar het weer is zo slecht dat echt op pad gaan nog niet echt lonkt. Grijs en grauw. Arme mensen die in een tentje op de hei zitten weg te kleumen. Je moet nu ver reizen om nog weer van enige zomerse kwaliteit aan te treffen.

Steeds meer lege plekken op het parkeer terrein en geen files onderweg. De agenda raakt leger en leger. Volgende week ziet er helemaal kaal uit en ik vrees dat er niet veel bij komt. De telefoon zwijgt ook al geruime tijd.
Zomertijd is komkommertijd.

Brilmij

Als ik , nog enigszins slaapdronken, mijn bril opzet word ik onplezierig in mijn slaap geprikt door de linker poot. Op de hele vroege morgen dus al “auw” terwijl het meer schrik als pijn betrof. Ik aanschouw de oorzaak en zie dat het beschermend kunststof hoesje dat om het uiteinde van de poot moet zitten er niet meer zat.

Vroeger waren we bij de BrilMij. Met de komst van deze goedkope brillen gigant kregen we om de zoveel jaar een nieuw exemplaar aangemeten, omdat ons hoofd nog groeide, denk ik. Daarvoor waren wij klant van de firma spaargaren. Die hadden een donkere kamer waar een grote stoel stond met een immens zwart apparaat dat een man in witte jas op je neus drukte om vervolgens je een verlichte letterbak te laten oplezen. In groen en rood.

Het dragen van een bril op jonge leeftijd is helemaal niet cool. Om het leed enigszins te compenseren had ik bij de keuze van het glas vaak een doorslaggevende stem en kreeg ik opeenvolgend in mijn monturen gele brillenglazen en zelf eens zelfkleurend, die onder invloed van zonlicht, donker werden zodat het leek of je een zonnebril op had. Dat werd dan wel weer als stoer gezien, tenminste, als het montuur een RayBan look had zoals die vliegtuig piloten droegen. Maar helaas..

Mijn eerste bril ooit heb ik nog ergens onderin een doos gevonden, althans het montuur met glas. De poten en neusvleugels waren er af. Een klein verguld ding met ovale glazen.
Goudkleurig staat me beter dan zilver. Nu draag ik titanium kleur, ik ben zelfs bang dat het echt is.

Beneden plak ik wat plakband over de scherpe manke poot. Zo’n ongemak is niet hetzelfde als een verloren neusvleugel of een onwillig glas dat telkens uit het frame valt of erger, kapot is gevallen. Dat kon vroeger. Nu heb je kunststof glazen.

In beginjaren tachtig besloot ik met mijn opgespaarde dagvergoeding lenzen aan te schaffen. Ik zat voor weken in de US en kon in een dag lenzen laten aanmeten. Het werd geen succes, dat dragen. Al op de derde dag was ik een lens kwijt die na later bleek op mijn schoen was gevallen en als een wonder is blijven plakken totdat ik hem terugvond.
Daarvoor had ik dan wel eerst een bril op moeten zetten. Na twee maanden gepruts met lenzen heb ik de dingen laten staan .Nooit meer geprobeerd.

Ik zet de beplakte bril op m’n neus. Het werkt. Het weet dat deze reparatie nog wel eens heel lang kan voldoen want ik kom zelden langs brillenmakers . Brilmij bestaat niet meer.
Daar kon je gratis dit soort dingen laten herstellen met als gevolg dat je nummertjes moest trekken voor om aan de beurt te komen. Klemmende brillepoten laten verbuigen of je montuur laten rechtzetten als er weer eens een voetbal op was geland.

Ik aanschouw de bril in de spiegel. Een ander modelletje wordt wel eens tijd. Hoe lang heb ik deze wel niet? Maar dan wordt het eentje een met goud kleurtje.Niet laseren. Gewoon bril op.