Hoe oud ze is weten we eigenlijk niet precies. Misschien hebben we het wel eens gevraagd maar zijn we het domweg vergeten. Ik schat dik in de negentig.
Een meter dertig groot is ze. Dat weten we precies want dat heeft zo onlangs aan ons mee gedeeld. Beetje gekromd schuifelt ze door het bejaardentehuis heen, achter een licht looprek. Van de kamer tot aan de lift, dan even in een stoel rusten. We zijn op weg naar de eetzaal, het uitje van de dag dat nimmer gemist mag worden.
We brachten voor haar een cake mee.” Kunt U gezellig delen met de zusters” zo stelden wij haar voor. Maar nee, de cake ging ze helemaal zelf oppeuzelen en verdween met dankzegging in het laatje van haar buro. Groot gelijk, zo dacht ik. Het sterf hier van het personeel. Nimmer heb ik in een bejaardenhuis in nederland zoveel staf gezien.
In kraakheldere uniformen. En ook nog eens twee onderhouds mannen, die we in de gang tegenkomen en druk doende zijn een lamp te vervangen.
De in de meeste bewoners is het leven voor het grootste deel al wel geweken. In de aankomst hal moeten wij ons telkens weer door de rijen rolstoelbewoners wurmen die naar ik aan neem daar de hele dag min of meer hun dood zitten af te wachten. Wij zijn bezoekers maar het komt ons zo voor dat we de enige zijn vandaag. Vriendelijke knikjes van het personeel, niemand die vraagt voor wie we komen of kennen ze ons inmiddels?
Ik betwijfel het.
We kletsen even bij. Vorige week nog was ze weer even in haar huis. Vanwege Allerzielen, een feest dat in deze streek heel veel aandacht krijgt wat zich vertaalt in heel veel bloemen op de graven. Een mooi gebaar. Er komt een zuster binnen met de krant.” Ach “zucht de buurvrouw,” ik kan hem beter opzeggen want ik kan de krant niet meer lezen” Ze wijst op de radio. Ze hoort nog prima, maar het wereldse nieuws doet haar niets. Ze wil weten wie er uit haar bekende buurt dood zijn gegaan, of er bekende bij zitten.
Om haar vandaag ieder geval te informeren over de doden van de laatste week lezen we de overlijdensberichten voor. Eerst het dorp en mocht ze dat kennen, dan de naam.
Niemand die ze kende. Of wij gehoord hadden van de man die zijn zoontje in de wasmachine had gestopt? Zoontje ging er dood door. Inderdaad, wij wisten het.
Ze zucht. Het is een onbegrijpelijk wrede wereld. Het is.
Dan klaart haar gezicht op want ze heeft groot nieuws te vertellen. Volgend jaar gaat ze terug naar haar huis. Dochterlief gaat met pensioen ( 57 jaar!) en samen gaan dan ze in het huis wonen.
Het geeft haar hoop en volharding het hier nog even uit te houden. Nu doodgaan zou zonde zijn, want sterven op de heuvel waar ze haar hele leven heeft gewerkt en gewoond is een eenvoudige en begrijpelijke wens die nog werkelijkheid kan worden.
Als we bijna bij de eetzaal zijn aangekomen richt ze zich zo recht mogelijk om een kus voor afscheid te geven en te ontvangen. We gaan de winter in, en pas in het vroege voorjaar zullen we elkaar bij leven en welzijn weer aantreffen.
Ik geloof het warempel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten