Mijn oude computer op zolder is nog net goed genoeg om een scanner aan te hangen zodat ik wat oude foto’s digitaal kan opslaan om ze misschien later nog eens voor de website te gebruiken. Naast mappen vol foto’s bezit ik uiteraard ook heel veel negatieven die ik ooit eens allemaal ga rubriceren en scannen, want dat kan ook.
Iets verscholen in de hoek staat een andere klus die doorgaans moet wachten tot een pensioen gerechtigde leeftijd en dan meestal nog niet aan de beurt komt. Mijn dia’s rangschikken. Dat behoeft enige uitleg. Bij de laatste grote verhuizing op de zolder zijn de meeste dia’s door elkaar heen verzeilt geraakt en dia’s zijn niet voorzien van datum en jaartal. Het is een zooitje ongeregeld geworden . Wel hilarisch want het springt van de hak op de tak maar ik schijn de enige te zijn die het leuk genoeg vind om doos na doos door de projector heen te jagen, tot men afhaakt.Ze willen liever iets zien waar ze zelf in voorkomen.
Ik geef toe dat de meeste dia’s zo erg oud zijn, dat zelfs mijn vrouw er niet in voorkomt. Althans, dat zou zo geweest zijn als de boel nog chronologisch zat opgeborgen. Dat werkt niet, dus staan de dia’s sinds dat moment in hun sledes te wachter op rangschikking. Wanneer heb ik de diaprojector gebruikt? 10 ,elf jaar geleden zeker. Als ik een luikje open wil doen om een slede uit de doos te wippen breekt het broze plastic lipje meteen af. De tekst op de doos is geheel verbleekt en onleesbaar geworden. Ik vis een dia uit de slede en hou hem tegen het licht.
Gek hoe je elke dia nog haarscherp kunt plaatsen, bedenk ik me ineens. Ik neem de som op de proef maar telkens weet ik haarfijn de situatie te plaatsen. Goh, wat waren we jong en onbezorgd. Ik leg een dia op de scanner en wacht tot het ding al zoemend een beeld tovert op het scherm. Ik herken een grote winkelstraat in Tokio en herinneringen komen boven; voedselvergiftiging op de laatste avond opgelopen en daags er op doodziek 12 uur in een non stop vlucht naar huis.
De kast staat twee rijen vol boxen, tot bijna aan het plafond. De kinderen zijn nu groot, zouden ze het nog leuk vinden? Ik open een ander box en de eerste dia tonen mijn ouders die net uit hun auto stappen voor kraambezoek van onze eerste , vermoed ik. Ze zijn er beiden niet meer. Zo gaat het met vastleggen van de tijd. De meeste dozen die hier staan heb ik ooit gekregen. Ze zaten vol met historie van een ander waar niemand meer aardigheid in zag om te behouden. Ik heb ze weggegooid, geen een bekeken, waarom zou je.
Zo zal het deze dia’s vast ook vergaan als ik er niet meer ben. Dat snap ik. Dus waarom nog uitzoeken.
Laat het maar zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten