Ik neem me ook deze keer weer voor geen onnodige dingen aan te schaffen op de brocante maar telkens kom ik met toch iets thuis. Al elf jaar bezoeken we brocante in een naburig dorp die traditie getrouw, in augustus plaats vindt. Veel verrassing zit er niet aan want elk jaar is de opzet bijna eender maar nu is het de twintigste editie met beloofde extra's die we niet willen missen.
Het leek of de waar die dit jaar werd aangeboden wat uitgebreider en diverser was als anders. Mensen met groen T shirts waarop stond gedrukt “20 jaar brocante!” liepen met lotjes van de Tomboloa over de markt. Zoals altijd loop ik weer rond zonder een echte agenda.Ja, we hebben een nieuwe deur nodig voor het portiek maar wat ik hier aan deuren aantref zijn van kasten. De prijzen zijn in die twintig jaar overigens niet gelijk gebleven, dat is al snel duidelijk. Ik koop eigenlijk zelden iets maar voor een ding heb ik een uitgesproken zwakte. De standhouders. Ook nu staat er weer een duo met luide stem hun waar aan te bieden. Een handig glassnijder met kabelstripper van duits fabrikaat. Duitsers zijn nog immer niet erg geliefd maar hun produkten zijn vaak vele malen beter als de inferieure franse kwaliteit dus de fransen kopen graag gereedschap dat komt van duitsland maar gek genoeg niet hun auto’s.
Met zwierige gebaren rolde de man de snijder over een glasplaat en met wat lichte druk over een rubberen strip breekt het glas precies over de lijn in twee. Thuis heb ik vijf fotoraampjes versneden voordat ik eindelijk een ruitje op maat had weten te krijgen dat paste in een oude glazen kast. Steeds brak het glas precies anders als ik had gekrast.
Ik kreeg het ding in mijn hand gedouwd en mocht een figuur op de glasplaat krassen.
De snijder maakte een prettig krakend geluid toen het wieltje zijn werk deed.
Even drukken en krak, het glas brak precies langs mijn figuur. Ik was verkocht.
Voor vijftien euro werd ik de eigenaar van dit vernuftig ding waarmee voor eeuwig mijn glassnij ellende voorbij zou zijn.
Thuisgekomen haalde ik meteen van zolder een oude glasplaat en probeerde ik uit wat op de markt een fluitje van een cent bleek. De keukentafel als ondergrond en bij gebrek aan een rubberstrip een stuk rond kabel. Ik haalde mijn snijder uit de verpakking en ritste het ding over de glasplaat. Weliswaar kraakte het nu anders als op de markt maar dat was natuurlijk omdat ik hier binnen zat. Voorzichtig drukte ik op de plaat maar niets zei krak. Wat harder dan? Nog niets. Dan maar even kloppen. Ik tikte op de nauwelijks zichtbare lijn, steeds harder, tot de plaat krak zei en spontaan brak over een lijn die ik niet had gezet.
Nog enkel malen probeerde ik het opnieuw maar de plaat brak zelden waar ik dat wilde.
Teleurgesteld hing ik het ding maar op het al overvolle bord met gereedschap. De kabelsstripper deed het wel prima, maar daar hingen er al twee van.
Als ik een paar dagen later in een doe het zelf zaak mijn eigen glassnijder zie hangen voor zes euro neem ik me voor nooit meer geld mee te nemen naar een brocante.
Maar ik beloof niet dat ik de standhouders ga mijden.
Die blijven leuk, wat ze ook verkopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten