“Proficiat, meneer, mevrouw” We kregen de felicitaties overgebracht van de gemeentewerker die we sinds jaar en dag aan treffen op de inmiddels met steun van de EU vernieuwde ecopoint, een prachtige naam voor wat wij vroeger vuilstortplaats pleegde te noemen. Een groot gat midden in de natuur waar elke fransman tot voor enkele jaren geleden zonder noemenswaardige controle alle troep die hij kwijt moest in kon laten verdwijnen.
Sinds een aantal jaar mag dat niet meer. Althans, er is een begin gemaakt met recycling zodat je nu je rotzooi naar behoefte kunt laten verdwijnen in verschillende bakken. Wat over is verdwijnt overigens nog steeds in een groot gat dat om tactische redenen net achter de nette containers uit zicht te bereiken valt.
De kleine glimmende fransoos steekt een stevige hand naar ons uit. Op zijn vuilniswagen ronde had hij elke week ons nieuwe dak zien groeien en met het weggooien van het tijdelijke dak voelde hij haarfijn aan dat een belangrijke mijlpaal was bereikt .
We hadden naast rotzooi ook iets bruikbaars voor hem apart gezet waar we hem vast plezier mee deden .Wederom greep hij onze handen om zijn dank te uiten.
“Merci, merci!” Een opvouwbare campingtafel kwam kennelijk heel goed van pas want volgende week ging hij eindelijk twee weken op vakantie zoals hij ons blij kon vertellen.
De chef had het goedgekeurd.
We hadden geen idee van zijn familiale omstandigheden maar hij was vast een gelukkig mens met lol in z’n werk. Zijn kleine imperium lag er kraakhelder bij en een klein onderkomen bood verkoeling op hete dagen en droogte bij regen. Behangen met plaatjes van jonge en schaars geklede vrouwen, voor de gezelligheid natuurlijk.
Hij aanschouwde de tafel en constateerde dat het ding perfect in orde was. Helemaal mooi. Dat we wisten waar de overige troep kon worden geloosd? Jazeker.
Met een scherpe bocht verdwenen we achter de containers en ineens veranderde het nette ecopoint in een grote kuil met troep. Handig uit het zicht gehouden voor passanten op de weg want een zichtbare vuilstortplaats in de natuur is geen gezicht.
We schoven ons restant puin hier over de rand. Dat maakte niet zo veel uit want eens per maand reed een bulldozer over de uitgestorte troep om zo de boel enigszins glad te strijken en misschien wel te bedekken met een laag grond. Of niet, want ook hier is het geld op.
Bij het verlaten van het terrein zwaaiden we nog een keer.Ons mannetje was al weer druk doende met z’n volgende klant. Metaal in die bak, hout in die daar. Het was een man met passie voor zijn vak en oog voor zijn klanten.
Dat we de lei die over was rustig konden komen brengen, moesten we nog weten.
Bij een volgend bezoek, zo spraken we af.
“Bien sur” riep hij uit met een brede glimlach. “Bon vacance”
En dat wenste we hem ook toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten