Hoewel we een mooie bel hebben hangen gebruikt op mijn vrouw na niemand het ding waarvoor hij was bedoeld. Zodoende heeft het luiden van de bel de betekenis dat er een maaltijd klaar staat gekregen en door de draagwijdte van het geluid werkt dat prima.
Graag had mijn vrouw gezien dat onaangekondigd bezoek door het luiden van de bel hun aanwezigheid zou kenbaar maken teneinde mij de gelegenheid te geven iets aan te schieten alvorens ik uit een of andere klus opduik maar tot op heden hangt de bel een beetje voor spek en bonen aan ons portiek. Bellen is hier niet gewoon.
Hoewel voor de frequent terugkerende bezoekers mijn blote verschijning al lang geen verrassing meer is hoopt mijn vrouw dat ik toch enigszins gekleed voor de dag kom wanneer ze alarm slaat. Uiteraard probeer ik daar gehoor aan te geven maar zolang bezoek niet zelf aan de bel hangt om hun komst aan te kondigen loopt dat wel eens anders.
De echte frequente gasten horen wij echter al van verre aankomen daar zij hun komst vaak wat luidruchtiger dan strikt noodzakelijk inkleden waardoor nog voor zij de bocht inslaan naar ons domein ik ergens mijn kilt heb weten terug te vinden en hun zo gekleed in rokkostuum waardig welkom kan heten.
De buurman is echter niet doordrongen van deze tactiek en ook weet hij de bel niet te bedienen maar sluipt meestal ongezien het erf op om ons te verrassen met een mandje vol groenten of enkele reusachtige aardappelen die we dan als stilleven voor de deur van de portiek aantreffen. We zitten deze week met 8 personen hier, had ik zonder bijbedoelingen verkondigd doch hij had hierdoor gemeend dat dan juist een extra mandje aardappels wel zou opgaan. Om dit gebaar een persoonlijk tintje te geven wilde hij de oogst persoonlijk aan een van ons overhandigen en liep derhalve om de hoek van het huis alwaar ik in al mijn blootheid hem bijna van zijn sokkel af liep.
Even was hij zowel van de bijna botsing als mijn blote verschijning van zijn propos maar met de mand nog stevig onder zijn arm geklemd mompelde hij een " Oh pardon" en keek me strak aan onder vermelding van de reden van zijn zoektocht, met een korte knik naar zijn bagage. Geweldig aardig ja,kom je even binnen voor een thee? Waarvoor hij vrindelijk bedankte. Is ie ooit binnengeweest?
Maar zelfs na deze opmerkelijke ontmoeting blijft de bel door hem onaangetast en duikt hij nog even stilletjes op als voorheen en treffen we mandje met groenten van de week aan.
Hij is over de schrik heen gekomen.
Gelukkig maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten