Als ik , nog enigszins slaapdronken, mijn bril opzet word ik onplezierig in mijn slaap geprikt door de linker poot. Op de hele vroege morgen dus al “auw” terwijl het meer schrik als pijn betrof. Ik aanschouw de oorzaak en zie dat het beschermend kunststof hoesje dat om het uiteinde van de poot moet zitten er niet meer zat.
Vroeger waren we bij de BrilMij. Met de komst van deze goedkope brillen gigant kregen we om de zoveel jaar een nieuw exemplaar aangemeten, omdat ons hoofd nog groeide, denk ik. Daarvoor waren wij klant van de firma spaargaren. Die hadden een donkere kamer waar een grote stoel stond met een immens zwart apparaat dat een man in witte jas op je neus drukte om vervolgens je een verlichte letterbak te laten oplezen. In groen en rood.
Het dragen van een bril op jonge leeftijd is helemaal niet cool. Om het leed enigszins te compenseren had ik bij de keuze van het glas vaak een doorslaggevende stem en kreeg ik opeenvolgend in mijn monturen gele brillenglazen en zelf eens zelfkleurend, die onder invloed van zonlicht, donker werden zodat het leek of je een zonnebril op had. Dat werd dan wel weer als stoer gezien, tenminste, als het montuur een RayBan look had zoals die vliegtuig piloten droegen. Maar helaas..
Mijn eerste bril ooit heb ik nog ergens onderin een doos gevonden, althans het montuur met glas. De poten en neusvleugels waren er af. Een klein verguld ding met ovale glazen.
Goudkleurig staat me beter dan zilver. Nu draag ik titanium kleur, ik ben zelfs bang dat het echt is.
Beneden plak ik wat plakband over de scherpe manke poot. Zo’n ongemak is niet hetzelfde als een verloren neusvleugel of een onwillig glas dat telkens uit het frame valt of erger, kapot is gevallen. Dat kon vroeger. Nu heb je kunststof glazen.
In beginjaren tachtig besloot ik met mijn opgespaarde dagvergoeding lenzen aan te schaffen. Ik zat voor weken in de US en kon in een dag lenzen laten aanmeten. Het werd geen succes, dat dragen. Al op de derde dag was ik een lens kwijt die na later bleek op mijn schoen was gevallen en als een wonder is blijven plakken totdat ik hem terugvond.
Daarvoor had ik dan wel eerst een bril op moeten zetten. Na twee maanden gepruts met lenzen heb ik de dingen laten staan .Nooit meer geprobeerd.
Ik zet de beplakte bril op m’n neus. Het werkt. Het weet dat deze reparatie nog wel eens heel lang kan voldoen want ik kom zelden langs brillenmakers . Brilmij bestaat niet meer.
Daar kon je gratis dit soort dingen laten herstellen met als gevolg dat je nummertjes moest trekken voor om aan de beurt te komen. Klemmende brillepoten laten verbuigen of je montuur laten rechtzetten als er weer eens een voetbal op was geland.
Ik aanschouw de bril in de spiegel. Een ander modelletje wordt wel eens tijd. Hoe lang heb ik deze wel niet? Maar dan wordt het eentje een met goud kleurtje.Niet laseren. Gewoon bril op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten