Er staan lege dozen op de gang. We mogen de spullen weer oppakken zodat ons boeltje wordt versleept naar een etage lager. Een van de verhuizers die de hoogte van de buro’s kwam opmeten was er maar druk mee. “Gelukkig maar”, zo zei hij . In de private sector viel niet veel te verhuizen momenteel.
Ik heb weinig om te verslepen. In een vorige functie had ik nog vier grote dozen die achter mij aan sleepten en waarvan ik de inhoud dagelijks gebruikte. Nu zal er niet meer dan 1 doos nodig zijn. Story of my life. Misschien wel van iedereen. In de bloei van je leven puil je uit van de rotzooi die je graag om je heen wilt. Daarom verhuizen mensen ook minstens een keer naar “iets groters”. En dan komt onvermijdelijk het moment dat alles volgepropt raakt met spullen die eigenlijk het bewaren niet waard zijn maar ach, je hebt voldoende ruimte dus vooruit maar, weggooien kan altijd nog.
Pas als de kinderen echt en definitief het huis uit zijn wordt je wijzer. Op een dag dat je kroost over de vloer komt begin je er over. “Je schoolboeken en zo, die staan nog allemaal in dozen op de zolder” En dan de confronterende zin “ Wat zal ik er mee doen”? Ze staan helemaal niet in de weg meer natuurlijk, maar dit stukje verleden hoort niet langer in je huis. En voor je het weet zitten de kinderen te rommelen in de ouwe spullen en halen ze anekdotes op als ouwe agenda’s worden teruggevonden en uitgeplozen. “ Kijk nu eens, een ouwe top 40 veertig”.
Die haalde je op bij de platenzaak, elke vrijdag. Een gedrukt exemplaar met de stand van de veertiig meest populaire popliedjes van dat moment en die kennis was hoogst noodzakelijk voor op school en onder vrienden en werd graag geplakt in de RYAM schoolagenda , want die moest je hebben anders was je niet cool.
En zo raakt definitief het huis vrij van die bewaarde stukjes schoolleven . Wat rest zijn foto’s van de kinderen aan de muur.
Maar dan komen er kleinkinderen. Het huis vult zich noodgedwongen met speelgoed en opa bouwt een schommel en zandbak. Kinderbedjes en kruikjes en in de voorraad kast staan potjes babyvoeding en liggen luiers want je weet maar nooit. Een potje op de WC ontbreekt natuurlijk ook niet en in het laatje ligt een reserve speen.
Maar ook deze spullen verdwijnen uiteindelijk weer en dan komt niets meer voor in de plaats .Er gaat alleen maar af..
Tenslotte blijft nog maar een beetje over want veel ruimte is er niet in een bejaardenhuis. Wat over blijft zijn herinneringen voor de kinderen, later.
Wat foto’s en prularia, een armband en een klokje. Het past eenvoudig in een doos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten