doen of niet

Ik sta van nature uit het lood. Dat komt door een flink tekort aan lengte van mijn rechterbeen die in een groeispurt achter bleef bij het linker. Of het linker been groeide te hard, dat zou zo maar kunnen. De toen nog verplichte sportkeuring die jaarlijks moest worden ondergaan had de primeur van de ontdekking. Ik kreeg een brief mee voor thuis. Daags daarop sleepte moeder mij mee naar de huisarts die hetzelfde concludeerde. “Ga er maar mee naar een schoenmaker, die meet hem wel een extra hak onder zijn rechterschoen aan.” Over het andere feit dat ik ook veel te mager was voor mij leeftijd (zo vond de sportarts) zweeg moeder.

En zo liep ik jaren recht dankzij een verhoogde hak. Telkens als ik nieuwe schoenen nodig had en ik mocht kiezen was het direct door naar de schoenmaker. Altijd kwam er zo’n zwarte klos op zodat ik schoenen uit ging kiezen die al een zwarte zool hadden want dan viel ie niet zo op. Toch verdween de verhoogde hak uit mijn leven. Toen ik zelf schoenen ging shoppen denk ik. Sindsdien sta ik weer scheef in de wereld.

Dik ben ik nooit geworden. Geen aanleg voor vermoed ik , behalve dan dat rond mijn buikstreek het beetje vet dat mijn lijf verzamelt aan het ophopen is. Kon ik vijf jaar geleden de buik door krampachtig inhouden nog enigszins vlak houden, nu valt het niet meer te maskeren en krijgt mijn lichaam steeds meer de vorm van een slecht gelukte vaas die scheef op zijn voetstuk staat.

Van bovenaf gekeken zie ik ook steeds minder piemel. De slechte grap dat goed gereedschap onder een afdak hoort begint bij mij een vleselijke gestalte aan te nemen. Als ik moet bukken merk ik ook steeds vaker dat die buik me werkelijk in de weg zit. En er is meer.
Wanneer ik mijn schouders niet strak naar achteren hou vormen zich al behaarde borsten met cupmaat AA. Is het moment van regelmatig bezoekjes aan een sportschool nakende?
Ik betwijfel het, maar sluit niets uit. Om de hoek van het werk zit er een. Voor 25 euro in de maand onbeperkt gebruik van bijna alle apparatuur. Ik heb het opgezocht.

Laatst heb ik tussen de middag een bezoekje aan het instituut gebracht. Er zaten wat opgeschoten en pukkelige jochies aan de bar, handdoek in de nek, waar al het nodige goud om heen hing en voor elke een glas met versterkende middelen in de aanslag
De zaal was verder leeg. Het rook er een beetje naar zweet.
De man achter de bar lijkt me ook de eigenaar. Erg breed en voorzien van voldoende tattoo’s om een plakboek mee te vullen. Vragend kijkt hij me aan. “Ik kwam eens kijken of dit iets voor me is” . Het barvolk kijkt om.

“Kijken mag gerust” bromt de barman. Hij vist een folder uit een la , sjokt achter de bar vandaan en wenkt me te volgen. Ik aanschouw de omkleed ruimte waar aan de wanden poster hangen van bodybuilders voorzien van hele grote bundels spieren. Eronder stond een opbeurende tekst “ Zo kun JIJ ook worden” met een blikje frisdrank als hulp. “ Waar kom je voor? “ vroeg de man. Ik wees hem op mijn buik en benen. “Juist ja”. De tour voerde mij langs een lange rij indrukwekkende machines en hopen glimmend ijzer , hometrainers en zelfs een wandrek . “Elke spiergroep kunnen we hier heel specifiek trainen” Hij wees op plaatjes bij de machines waar super gevormd modellen
met brede glimlach in foto- taal lieten zien hoe je moet omgaan met het apparaat.

“Duurt het lang voordat ik resultaat zie?” probeer ik voorzichtig. Hij wees op zijn gespierde torso “ Vijftien jaar, vijf dagen in de week, meneer” Hij slaakte nog net geen zucht. Ik was er al bang voor maar met deze wetenschap zou 1 keer per week trainen misschien wel wat weinig zijn om nog voor mijn dood met een sixpack te eindigen.
“En de voeding niet vergeten” sprak hij streng. Zo’n buikje komt niet van de dikke lucht, dat weet ik wel.

Terug aan de bar waren de pubers verdwenen. Ik sprak een dankwoord uit en zwaaide met de folder in de hand de eigenaar gedag. “Tot ziens” riep hij nog, maar we wisten beiden al dat een weerzien er niet echt in zat.

Terug op het werk leg ik de folder op een leeg plekje van mijn buro.
Weggooien kan altijd nog.