Trots

De zoon van een collega is na zes maanden lol in Australie weer thuis. Hoe blij hij is weet ik niet want hij wilde meteen weer terug, aldus mijn verongelijkte collega . Ik snap hem wel. Hier wordt hij weer gecontroleerd door zijn vader. Letterlijk. Zoals hij zich gedraagt op het werk zo zal hij ook thuis zijn. Het heeft iets met wantrouwen te maken denk ik, maar wellicht is het een dwangneurose.

Aan vakantie vieren doet hij liever niet. Elke dag niet op werk is een dag dat hij geen controle en zichtbaarheid kan tonen. Hoewel hij enkel een aantal email hoeft te verwerken in deze rustige dagen en dat heel goed kan vanuit thuis verkiest hij toch heel vroeg in de ochtend al naar het werk af te reizen om er gewoon “ te zijn” . Arme kinderen. Arme collega’s ook..
Zijn zoon moet het inderdaad heerlijk hebben gehad in dat half jaar. Waarschijnlijk heeft hij met opzet de verste afstand dat hij van zijn vader kon zitten uitgerekend en dat verkozen . Pa vond het inderdaad niets maar heeft zwijgzaam ingestemd.

Menig keer heb ik de klaagzang van zijn vader moeten aanhoren over het feit dat hij niets van zich liet weten. Dan zat z’n vader achter de PC in de hoop met Skype zijn zoon te zien en spreken maar kwam hij gewoon niet on line.
Deze ochtend tref ik hem achter zijn buro . “Moet jij niet thuis zijn” vraag ik hem.
Het klink niet onvriendelijk hoop ik.
Maar zoonlief bleek nog voor pampus te liggen en dat was voldoende aanleiding om snel wat uurtjes naar het werk af te reizen om emails te beantwoorden.

Hij houdt van zijn zoon. Hij heeft zelfs zijn auto gewassen en gezogen voordat hij thuis kwam. En laten keuren. Ik hoop dat zijn zoon het heeft opgemerkt, maar ik ben er niet bang voor dat zijn vader dat niet al meteen in geuren en kleuren aan hem heeft verteld .

Ik zie gelijkenis met het onsterfelijke typetje Cor van de Laak.
“ Mijn zoon Ab”, “Prachtkerel”
Maar ach, het kan veel erger.