De appel die ik in stukjes verorber smaakt me niet goed. Zure dingen vallen slecht. Dat is nieuw want voor kort at ik moeiteloos een pot met augurken op, met of zonder toost. Je hebt zo van die buien. Deze is inmiddels overgedreven.
Er heeft zich geen andere tijdelijke verslaving aangediend tot op heden. En zolang het tijdelijk is kun je van verslaving natuurlijk niet spreken. Misschien zijn deze buien te vergelijken met eetgrillen die zwangere vrouwen kunnen treffen. Onverklaarbare trek in dingen die net zo onverklaarbaar direct na de zwangerschap weer meteen worden afgezworen.
Elke zeven jaar verandert je smaak zo liet ik me wijsmaken. Toegegeven, ik ben minder kieskeurig in wat ik eet vergeleken met jaren terug maar spruiten lust ik nog immer niet.
En nu weer die appel die slecht valt. Ook de afhaalchinees kan me niet meer bekoren. De hap die we in een recordtijd van 8 minuten in de handen gedrukt kregen was wederom een slap aftreksel van de kwaliteit die ik ooit van hun gewend was. Mijn vrouw vindt het nog steeds lekker maar die eet altijd wat anders. “Nooit meer” roep ik ,als na een eerste hap ik al bijna kokhals. Maar gevangen door twijfel probeer ik telkens weer of de smaak van mijn vaste keuze maaltijd me weer blij kan maken.
Nee dus.
Ik vrees dat ik zeven jaar moet wachten. Of toch een ander afhaalchinees .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten