De ochtend begin met een prachtige zonsopgang. Net boven de horizon ontstaat een kleurig lijnen spel van fel oranje lijnen in een groot vlak pastelkleuren die varieren van lichgrijs naar lichtblauw en zacht roze. Het doet sterk denken aan het beeld van verse lava maar dan dus in het verticale vlak. Afijn, u begrijpt dat het indruk maakt , zeker als je het bezite vanuit een raam op de elfde etage van een flatgebouw.
Het wordt een mooie dag. Dit zijn de lichtomstandigheden waarop fotografen hun camera’s in de aanslag houden en zich wild knippen, zeker nu het niets meer kost.
Het duurt maar even, dit licht. Zodra de zon boven de einder is uitgekomen is de mystiek verdwenen. In de tijd dat digitaal fotograferen nog science fiction was en mensen met dia of filmrolletjes hun leven registreerden was het een echt nog een kunst om mooie plaatjes te schieten. Je moest er de tijd voor nemen want snel ging het allemaal zeker niet.
Eerst het rolletje zien vol te knippen dan wegbrengen en op het afgesproken ophaal moment bij de fotograaf vervoegen waar jouw pakje uit een grote ladekist werd getoverd . Zijn ze gelukt? Toch een spannend, haast feestelijk moment als de glimmende foto’s uit het pakje tevoorschijn kwamen. D’r zaten altijd wel een of twee echt goeie tussen..
Er is niets meer van die romantiek over.
Zelfs de goedkoopste telefoon van vandaag de dag maakt haarscherpe plaatjes die je instant kunt bekijken en zonodig ontelbaar keren overnieuw kunt nemen. Kost niks.
Sinds de intrede van de beeldchip schiet ik ook mijn plaatjes digitaal. Dat was in de beginperiode nog wel even wennen want de kwaliteit kon niet tippen aan een dia, om maar wat te noemen. Doch de verrukking om in enkele handelingen het resultaat van de compositie op een klein onnozel beeldschermpje voorgetoverd te krijgen was toch wel groot. En praktisch. Mijn Minoltaset uit de jaren tachtig staat al tien jaar ongebruikt stof te happen in de meterkast. Naast de Super Acht filmprojector. Verleden tijd.
Vroeger naturistische plaatje schieten was best gecompliceerd.
Je blote afbeeldingen laten ontwikkelen bij de fotograaf in het dorp was uitgesloten want fotografen hebben niet zoals dokters en geestelijken een zwijgplicht.
Met de komst van anonieme ontwikkelcentrales werd dat wel wat beter maar het fotorolletje die mijn toenmalige vriendin had volgeschoten van ons rondje sauna is nooit ontwikkeld teruggekomen. Ingepikt wellicht, want mijn vriendin mocht gezien worden, Vooral naakt.
De enige uitvlucht die je had was polaroid of een zelfgebouwde doka waar je dan met je hobbyspullen met rode oortjes een rolletje blote afbeeldingen stond te ontwikkelen. Althans, zo zullen er duizenden huisvaders in de weer geweest zijn toen.
Zelf leende ik een polaroid camera. Best handig al was het formaat foto wat beperkt, hield je geen negatieven over en werden de foto’s na enkele jaren steeds meer blauw of rood omdat het procede of papier niet tegen veroudering kon. Zo is veel bloot uit die tijd jammerlijk verloren gegaan. Slechts een naaktfoto van een vriendin is uit die jaren goed geconserveerd over gebleven.
Languit op een saunabank ligt met haar handen onder het hoofd gevouwen daar een mooie meid met wie ik toen was, breeduit lachend
Met nog een flinke bos schaamhaar.
Want ook dat is iets van vroeger
Geen opmerkingen:
Een reactie posten