Met het oog op steeds langer wordende kinderen en het gebrek aan een comfortabele zit hebben wij jaren geleden een kleine duitser verruild tegen een grote zweed. Een hemels groot gevaarte op het eerste gezicht en aangezien mijn vrouw de vaste berijdster zou worden leek het me niet onverstandig haar door middel van wat elektronica te ondersteunen bij het inparkeren.
Op het internet had ik een leuke en betaalbare aanbieding gevonden van een parkeer hulp die door middel van ultrasoon geluid zou aangeven of een obstakel in de buurt van de bumper kwam.” Op het display kunt U de afstand aflezen terwijl U te horen krijgt hoe ver U nog kunt doorijden”
Dat leek me wel wat.
Als enkele dagen later inderdaad het pakketje wordt afgeleverd kan ik aan de gang om het geheel zo mooi mogelijk in de auto in te bouwen. Twee sensoren vonden een mooi plekje in een loos afdekkapje onder de achterlichten en de overige twee sensoren monteerde ik in de bumper. Alles leek perfect.
Met het kontakt aan en de pook in z’n achteruit floepte het display aan dat ik tactisch had gemonteerd tussen de leeslampjes en de achteruitkijk spiegel.
Ik stapte uit en liep behoedzaam naar de achterzijde van de auto. “Two meters” riep een opgewonden chinees dametje in zangerig engels.”One point 5 meters”. Het kwam als een verrassing, want ik had piepjes verwacht maar dit was veel leuker.
Met een afstand van nog geen halve meter kraaide het speakertje ” Stop Stop”. Verrukt over mijn aankoop liet ik mijn vrouw achter het stuur plaatsnemen en herhaalde de truuk door langzaam op de auto toe te lopen. Mijn vrouw reageert altijd wat minder enthousiast want ze kent mijn aankopen inmiddels wel.
“Probeer eerst nu eens, je zult zien hoe makkelijk het is” Veel hoop op een lang leven gaf ik het ding niet maar dat hield ik wijselijk voor me.
De sensor was een regelrechte hit bij iedereen die maar mee wilde in z’n achteruit. Mijn kinderen konden er geen genoeg van krijgen.”He pap, rij nog eens achteruit dat ie wat zegt”. “Ze” verbeterde ik hun dan, want ik zie zo voor me hoe een chinees dametje met rode koontjes van de inspanning de meters in haar beste engels probeert in te spreken.
Vooral met het woord “ meter” zal ze hebben geworsteld, zo vermoed ik.
Er bleek echter een maar aan mijn knutselproject te kleven. Met de achterbank niet eens vol met kinderen hing de volvo al gevaarlijk dicht op de weg waardoor we bij het achteruit wegrijden van de oprit steevast ons chineesje in paniek “ stop ,stop” hoorden roepen als we bij de knik naar openbare weg waren aangekomen.
In het begin trapte mijn vrouw dan steevast de rem in want ik had haar overtuigd van de accuraatheid waarmee de detector de afstand tot een onvermijdelijke botsing wist in te schatten maar voor deze situatie had ik enkel en alleen maar als oplossing de sensoren 5 centimeter hoger in de bumper te monteren en daar zag ik tegen op.
Mijn vrouw was echter snel gewend aan dit specifieke vals alarm en negeerde het stop roepen bij het verlaten van de oprit al vrij snel. Na enkele maanden en talloze keren vals alarm bij zware lasten besloot ik op een saaie zondag de twee sensoren in de bumper toch maar te verplaatsen om zo definitief van het valse alarm verlost te zijn. En dat hielp. Zelfs de diepe knik of zwaarst beladen auto kreeg ons chineesje niet meer in de stress .
Toen echter de volgende ochtend mijn vrouw opgewekt de volvo in sprong en langzaam in de achteruit de oprit af over de neergesmeten fiets van een schoolvriendje reed had dit keer het chineesje heel terecht “Stop! Stop!” geroepen.
Sindsdien geloven we haar blindelings
Geen opmerkingen:
Een reactie posten