Tent

Omdat we op een verjaardagsfeest in een onbezonnen moment onszelf “Ja leuk” hoorden roepen zaten wij een half jaar later 900 kilometer zuidelijker in een gehuurde tent onze zomervakantie te vieren. Wij zijn hopeloos in kamperen. Hoewel de tent voor ons gerief was voorzien van stokken van twee meter lengte bleven wij gebukt door het leven gaan.
De kunst van kamperen moet je als van jongs af aan zijn bijgebracht, dachten wij.
Dat is met veel dingen zo.

Mijn eerste tent was een afkeur van het leger die door een Oom die iets in het leger was bij ons werd afgeleverd.
Een grof legergroen geverfd canvas met twee houten stokken en wat kromme houten haringen die bijeen in een zak een slordige 15 kilo moet hebben gewogen. Voor het huis, op het groen van de gemeente, werd de tent wel eens met veel gedoe opgezet maar als ie eenmaal stond dan waren de buurt kinderen er als de kippen bij. Het rook binnen muf maar wij vonden dat horen bij de tent. Zo sloten wij onszelf op met de houtjes met touwtjes sluiting en daar die op sommige plekken waren verdwenen hadden wij ook nog eens raam in de tent ook!

Door het ontbreken van een grondzeil zaten wij op meegebrachte dekens en aten snoep of lazen elkaars stripverhalen tot het moment dat grote jongens uit de buurt onze tentstokken om trokken zodat wij bedolven onder tentzeil ons een uitweg moesten vinden en de tent als een vaatdoek lieten liggen tot de stok weer was heroverd.
Ook struikelden er regelmatig passanten over de velen uitbundige lijnen waarmee de tent overeind moest worden gehouden en brak zo'n lijn waardoor in de tent vreemde deuken ontstonden.
In het ergste geval scheurde de tent uit waarna we met een veiligheidsspeld de lappen stof bijeen moesten zien te houden tot er naald aan draad was uitgerukt om de schade te herstellen.

Mijn vader moet die ervaring van toen gebruikt hebben om ons nooit met de familie in tenten op onze vakanties te confronteren en had een klein zomerhuisje laten bouwen opdat wij nooit anders dan daarheen op vakantie zouden.
Toch heb ik nog eens een echte tent gekocht. Een stormvaste dubbeldeks katoenen tent met vaste kuipzeil en extra handige tentzakken. Vooral dat laatste leek me een noviteit waarmee ik op campings gezien mocht worden. “Kijk die jongen eens, die heeft zo’n tent met van die tentzakken” Zelf vond ik mijn eigen uitvinding van een handig aangebrachte tentverlichting op batterijen een topper. Niks geen gezoek naar een zaklamp meer maar een handige schakelaar aan de tentstok met in de nok van de tent een flinke 12 volts lamp zodat ik ruim licht had.

De effecten van de lamp waren voor veel campingbewoners overigens een bron van vermaak.
Nadat de lamp was aangezet teneinde het ontkleden wat te vereenvoudigen werden de contouren van zowel ik als mijn reis vriendinnetje haarscherp op het tentdoek geprojecteerd wat met het oog op onze liefkozingen en naakte silhouetten een prikkelend beeld moet hebben opgeleverd, elke nacht weer. Wij waren ons van deze exposure een tijdje niet bewust.

De tent heeft overigens altijd prima dienst gedaan. Nu staat hij in frankrijk en als hij nog niet is aangetast door vliegend ongedierte moet ik hem maar weer eens opzetten.
Dat kon ik in mijn jonge jaren binnen de 5 minuten. Kwestie van goed opvouwen als je hem afbreekt. De laatste keer dat ik hem heb opgezet was voor mijn toen nog jonge kinderen. De binnentent rook welliswaar wat muf en de kleur was er van af maar verder nog prima. In een van de handige tentzakken trof ik een oude ansichtkaart aan. “We zitten al dagen in de regen” stond er in bevlekte letters op te lezen. Nooit verstuurd. Het was te nat denk ik.