Image makers

Ik word bij het tankstation vaak geholpen door een meisje dat punk is.
Ze zal inmiddels al tegen de twintig zijn en volgt een kappers school in de avond. Haar ravenzwarte haar is een studie object op zich. Het laat zich maar moeizaam bijeenhouden door de felgekleurde haardband die onafscheidelijk aan haar verbonden lijkt , net als de zwarte overall.

Outfits blijven soms aan mensen plakken als vliegen aan strooppapier. Bij de aanstelling van Ronald Plassterk als minister van onderwijs kwam de hoed weer terug in het straatbeeld.Hij droeg 'm al jaren met elan en bij zijn aantreden gaf hij zijn hoed dragen natuurlijk niet op.
Zoiets is leuk want een accessoire als een hoed is al sinds jaar en dag uit ons straatbeeld verdwenen.Nu kijkt elke puberende tiener je aan met een vuil honkbal petje op of nog erger, van onder een diep over het hoofd getrokken capuchon met zonnebril op.
Komt dit door de toenemende video surveillance op straat en in winkels?

Vandaag is het tanken zonder de lady in punk .Schoolvakantie denk ik.Schooltijd is een periode in het leven waar je gaat werken aan je image. Met kleren vooral.
In mijn schooljaren was de gang naar de tweedehands klerenwinkels op het waterlooplein een maandelijks gebeuren. Je kon daar vol een paar gulden al leuke dingen scoren en soms waren de outfits zo cool dat je geen tijd nam om ze door de stomerij te sturen maar meteen de boel ter plekke aantrok.Het leven zou nu meteen met 220 km per uur vooruit snellen.

Mijn rib corduroy jasjes waren eerder gekozen uit practische overwegingen dan een brandend verlangen om een mode trend te starten. Ik geloof tenminste niet dat mijn outfit ooit in de mode is geweest op school maar ze boden prachtige opbergmogelijkheden voor rekenlineaal,pijp,sleutelbos,pen en later de vrij omvangrijke en toen nog dure rekenmachine.

Ik ben nog steeds gek op veel zakken in mijn kleren.

De pijp was overigens een andere image maker waarmee een enkel klasgenoot mee gespot konden worden. Met clan tabak uit zo’n geruite plastik pakje, dat de geur van zoete caramel met zich mee droeg..
Ook het dragen van een franse alpino deed het destijds goed, dit dankzij het dragen van dit hoofddeksel door Kees van Kooten die als mede directeur van het Simplistisch Verbond destijds met zo'n ding op door het leven ging. Hou het simpel en slaag met vlag en wimpel. De schoolvriend die ik al lang uit het oog ben verloren maar in die tijd de humor van de liedjes van Joop Vischer( toen nog met ch!)al begreep, was een simplistische volger van het eerste uur.
Hij had het geschikte hoofd voor het dragen van een alpino.
Ik niet.

Niet lang na mijn schooltijd zijn mijn corduroy colberts in ongerede geraakt. Niet omdat ik ze niet meer praktisch vond maar meer omdat ze door lekkende pennen en gescheurde naden niet toonbaar meer waren.Ik was er ook uitgegroeid.
Pas toen ik jaren later weer eens op het waterlooplein terecht kwam en me liet verbazen door de commerciele bedoeling die het was geworden begreep ik dat ik hier ook nooit geen corduroy jasjes meer zou vinden.

Thuis draag ik alleen nog een jogging broek, T shirt en eventueel een bodywarmer.

Met veel zakken uiteraard.