Talent

Hoewel ik tal van instrumenten in huis heb bespeel ik geen enkele met enig talent. Toch zou ik niet zonder kunnen. Gewoon, omdat het heerlijk is om je gevoel af en toe in muziek maken te steken. Mee jammen met de bas op het onweerstaanbaar rithme van Oscar Peterson of met de Es klarinet een stuk uit een opera van Verdi mee te blazen.
Dat is, als ik lucht genoeg had. De klarinet is van het type waarbij de longinhoud bepalend is voor het voortbrengen van acceptabel geluid.

Op zolder staan nog twee saxofonen en een viool zodat ik met even tellen uitkom op 6 stuks. De piano is favoriet maar ook de contrabas is heerlijk omdat je daar zo lekker mee kan brommen wanneer je even in de huiskamer deel mag uitmaken van het ensemble wat je voor de gelegenheid heb opgezet. De enige van de rest van de familie die af en toe een noot voortbrengt is onze dochter. Niet alleen op de piano maar ze zingt ook nog eens bij.

Graag had ik het talent gehad van mijn zaliger Oom Harry. Die bespeelde een prachtige oude vleugel met veel gevoel en passie. Als ik de kans kreeg kroop ik wel eens achter de vleugel en gaf mijn impressie van een tweetal Bach composities ten gehore die mijn Oom met bewonderingswaardige moed wist te verduren.
Daarna sprak hij mij steevast de bemoedigende woorden “ jij zou eens les moeten nemen” toe.

Maar ik had les gehad.

Van een pafferige oude man die we meneer van de Bijl moesten noemen en tussen de middag als wij van de lagere school naar huis waren gehold al naast de kruk van de piano zat om onze vorderingen te toetsen. Ik was altijd als laatste aan de beurt. Veel liever voetbalde ik op het schoolplein tot dat de bel luidde en de les weer begon.
Mijn pianospel moet vaak erg bijzonder geklonken hebben want niet zelden genoot meneer van de Bijl met zijn ogen dicht en schrok hij pas op als hij werd gevraagd voor een vers kopje thee.

Heel soms speelde hij zelf een stukje voor en mopperde dan dat de piano nodig moest worden gestemd waarop prompt de week daarop onze moeder de piano stemmer liet komen.
Het enige leuke aan de pianoles van Meneer van de Bijl was dat het altijd werd afgesloten met een ritje achter op de brommer naar school, waar hij vlak bij woonde. Anders kwam ik te laat.

Ineens kwam Meneer van de Bijl niet meer aan huis. Of hij dood was of dat wij klaar waren met leren spelen, ik denk het eerste.
Nog even heb ik les gekregen van een jonge student van de muziek academie, die Spook heette en mij een aantal waanzinnige jazz akkoorden leerde, waar ik nog steeds op teer.Maar helaas, de les van Spook was van korte duur, iets met familieomstandigheden zo begreep ik later.

Toen ik op mezelf ging wonen kocht ik als eerste meubelstuk een oude piano.
Want oude liefde blijft