Vluchtig

“Hee, hoe gaat het met je?”
“Kut”

Zo’n antwoord haalt even alle wind uit mijn zeilen.
“Wat is kut”? geen allerdaagse vraag maar wel eentje die haar gesteld kon worden
“Alles”.

Het leek me een hoop.

“Je hebt toch een leuk huis?” probeerde ik nog voorzichtig.. “De wijk is a-sociaal” Een vogelaarsbuurt meende ik.
Zelf heb ik oud west in amsterdam nog zien veranderen van een prachtige volksbuurt tot een uitheems immigranten kwartier
Dat went niet zo makkelijk dus ben ik maar gegaan toen ik kon. Zij zat er net.

“En de kinderen?’
Het is een lastig onderwerp want van haar twee kinderen weet ik slechts een naam te herinneren en geen gezichten.
“Ach..”
Ik krijg in staccato het relaas van hun prille leven en vooruitzichten over mij heen gestrooid.
Meer als een “ Das toch prima” weet ik niet te zeggen. Als het mijn kinderen waren geweest vond ik het ook vast allemaal kut.

“En de liefde”?
Ze keek me dodelijk vermoeid aan. Aan haar lijft geen polonaise meer.
Uit ging ze ook niet. Maar de tuin was wel fijn .
“ Ah, je tuin. Das toch wel heerlijk he? probeerde ik op luchtige toon.
“Ik had een mooie sierkers”, zuchtte ze.” Prachtig in bloei, met vruchtjes”
“Maar die heeft Lara vorige zomer gesnoeid.”
“Nu bloeit ie niet meer.”

Ik zag het voor me. Een gothic met een snoei mes.
“Zal ik mijn vrouw eens vragen wat je nu moet doen? vroeg ik
Iets van hoop keerde in haar terug.
“ Doet ze dat”?

“Tuurlijk” roep ik uit. Mijn vrouw weet alles van EHBO bij planten en bomen.
“ Nou goed dan”
“Dooeg”
En ze verdween uit beeld.

Dag..