Passen

We hadden de vette klei niet echt meegerekend in het transport maar we kregen er een kilootje van mee die zich door een gescheurde vuilniszak over de bijrijders stoel van de auto verspreidde. Maar de bomen die we zojuist hadden gekocht paste van wortel tot kruin in de volvo. Voor het zover kon komen hadden we eerst de tocht in bar en boos weer naar De Fruittuin in Doesburg ondernomen. “Laten we nu maar gaan, het wordt toch niet beter” besloten we na de buienradar te hebben geraagpleegd.

En zo kwamen we na anderhalf uur rijden in de plensregen aan op onze bestemming. Een van hout opgetrokken onderkomen dat temidden van veel fruitbomen was verrezen en onderdak bleek te bieden aan een schare liefhebbers die niets leukers vinden om oude fruit rassen te behouden voor eeuwige teloorgang. Daar doen wij graag aan mee.

De ingang van het gebouw werd bewaakt door een vriendelijke meneer die voor zo vroeg op de zondag morgen een montere indruk op ons maakte. Bij het zien van de wikkel van het periodiek dat mijn vrouw als bonus op het lidmaatschap ontvangt werden wij al bijna gratis naar binnengewuifd maar mijn vrouw wees op mij en verklapte de man dat ik welliswaar ernstig bijdroeg in de contributie van haar hobby maar zelf geen lid was.
Dat kostte mij vijf euro waarvoor ik een bonnetje met nummer ontving die ook wel gebruikt worden voor loterijen. Een deur verder kwamen we in een gezellige boel. Waar je ook kon kijken viel je oog in oog met appels of peren die in kleine kistjes of mandjes waren uitgestald. Dat rook fruitig. En alles voorzien van nette naambordjes .

“Fruit niet opeten” stond er heel terecht bij. "Proeven bij de fruittafel". Dat leek me wel wat. We werden door een vriendelijke gids meteen de hoek om gestuurd zodat het voelde alsof er een soort route was uitgezet maar verdwalen hier leek ons vrij onmogelijk. In de verdere aanbouw waren wederom veel appels en peren uitgestald. Aan het hoofd van de ruimte stond een lange tafel vol koopbaar lectuur dat werd aangeprezen door een rijzige man met een bril van het formaat waarmee Freek de Jonge rondloopt. Ik schoot een plaatje van de bonte uitstalling van fruit. Voor thuis.

“Psssssst”
Ik kreeg de wenkende heer achter de tafel in de gaten die me zijn kant op wenkte.
“U mag eigenlijk niet fotograveren hier”begon hij. In zijn aanhef gaf hij zelf al aan het niet eens te zijn met het verbod. “ Als hij het in de gaten krijgt dan komen er problemen van”
Hij wees over mijn schouder naar een luidruchtig groepje mensen die zich net naar de andere zaal aan het verplaatsen waren maar ik kreeg niet door wie de dictator was die het verbod had ingesteld.
“Hij wil voorkomen dat foto’s van hier in andere bladen opduiken” En als voorbeeld toonde hij mij een oud exemplaar van het lijfblad waar onder elke foto dezelfde naam stond afgedrukt.

"Elke foto wordt hoogstpersoonlijk door hem gemaakt. Niemand anders mag dat."
Ik knikte. Zijn levenswerk was deze fruittuin en dit blad, zoveel had ik wel begrepen. “Maar van mij mag het hoor; als ik nu fluit dat komt hij er aan en moet U de camera verstoppen” Het klonk als een complot en ik stemde er in toe.
Maar van fotograveren kwam niet veel meer. Mijn vrouw drukte mij haar aankopen in de hand en daar kon geen camera bedienen meer bij.

Na wat melig (maar ook lekker) fruit te hebben geproeft met als klapstuk een bijzonder vieze peer met een zurige smaak begreep ik de aanwezige afvalemmer bij de tafel plotseling helemaal.
Mijn vrouw kocht uiteindelijke een papieren zak met lekkere handappeltjes die nog te bewaren viel tot eind dit jaar. Beetje optimistisch was die gedachte wel gezien het feit dat appels bij ons nooit langer dan een week blijven liggen. Ze zijn altijd Op.

Buiten bleek het nog immer te gieten. Zullen we nu of later bomen mee nemen, twijfelde mijn vrouw. Ik besloot van de gelegenheid gebruik te maken mijn toegevelijkheid te tonen en vond dat het meteen wel kon. Een schop in de dikke klei en hebbes. Vooruit dan maar.
Zo viel de keuze op vier al flinke halfstam bomen waarvan mijn vrouw beweerde dat die nooit in de volvo zouden passen . “tuurlijk passen die” ik ken de auto en haar lengte.

Buiten de hekken stond een ouder echtpaar met een klein model auto in dubio. Er stak nog zeker anderhalve meter boom uit de laadklep. “Gewoon hard dichtdoen”riep ik mijn pragmatisch advies als grap naar het echtpaar. De grijze man hield de klep in zijn handen en keek mij vermoeid aan. Even leek het erop dat hij mijn advies overwoog.
Maar hij besloot toch de klep maar voorzichtig te laten zakken.

Hij moest maar een klein eindje denk ik.