De aannemer laat ons nog steeds in het ongewisse wanneer hij zijn werkzaamheden aanvangt. Omdat wij in zijn oprechtheid blijven geloven tot volgend jaar juni arrangeren we noodgedwongen onze planning rondom deze onwetenheid heen. Daar zijn we erg bedreven in geworden sinds we te maken hebben met franse werklui en hun afspraken.
Toch is het lastig. De kalender voor volgend jaar is welliswaar nog niet aangeschaft maar het wordt ons steeds duidelijker dat wij in de zomervakantie mogen rekenen op erg veel handen die ons komen helpen bij de fabrikage van het nieuwe dak op de schuur.
“Voor een goed maal per dag komen we je helpen hoor “ krijgen we dan joviaal aangeboden. Tja, wat zeg je dan.
Inmiddels staat de teller op 13 extra paar handen die over komen om het varkentje wel even te wassen. “Je hebt toch wel een goed bed staan he? “
Mijn vrouw heeft volkomen gelijk dat er van werken zo geen sprake meer zal zijn. Het eerste jaar dat wij ons huis hadden werden we overspoeld door familie en vrienden die weken bleven genieten van de omgeving en waarvoor wij kookten en entertainment moesten verzorgen. Wij waren na de vakantie doodop.
“Dit doen we nooit meer” zeiden mijn vrouw en ik in koor. Maar het jaar daarop was het nieuwtje er van af en verbleven we de weken alleen en kwam een vriendenstel waarmee het goed werken en vertieren is voor een paar weken over en genoten we van de goede tijd die we daar met elkaar doorbrachten.
En zo ging het de jaren daarop idem. Af en toe wipte er iemand aan voor een weekje en dat vonden we heel leuk.
Wat moet ik met een extra 13 paar handen aanvangen? Ik heb 3 paar handschoenen liggen, twee hamers en 1 trap. Dat komt neer op effectief 2 andere personen naast mezelf aan het werk en 11 personen als opzichters langs de kant zien staan. Dat wordt een probleem want ik heb niet eens een plan.
De telefoon gaat. Ik hoor een bekende stem van iemand die wij in jaren niet meer gezien hebben.
Hoe ‘t met ons was. Nou best, antwoordde ik naar eer en geweten. “En het huis in frankrijk?”
Zij hadden ons ooit in een ver verleden attent gemaakt op dit huis wat ze toen een aantal jaren in de grote vakantie huurden en volgens hun echt ook iets was voor ons.
Ze kregen gelijk en toen de eigenaar het jaren later wilde verkopen kochten wij het.
“Prima, een hoop te doen nog” antwoorde ik.
Ze hadden de website wel in de gaten gehouden maar tja, druk geweest met de opvoeding en coaching van 4 opgroeiende pubers , je kent het wel he.
We konden ons het voorstellen. “Maar eh.. we zijn komend jaar in de buurt en we dachten er aan om bij jullie de handen uit de mouwen te komen steken.”
Hij was niet direct handig met gereedschap wist ik nog maar wel grappig gezeldschap.
“ We nemen de camper mee” klonk het aan de ander lijn. “Nou leuk..” wist ik niet anders te antwoorden. “We bellen nog” riep hij en hing op.
Mijn vrouw keek me vragend aan. Ik trok me schouders op.
Misschien dat ie kan koken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten