Beperkt houdbaar

Kleur is belangrijk maar zwart wit is vaak mooier. Zo zit dat met foto’s. Dat in lang vervlogen tijden een zwart wit prentje goedkoop was werd door de komst van geautomatiseerde kleurencentrales snel achterhaald en zo raakte ZW uit en werd elke kiek een kleuren kiek.

Toen iedereen aan de kleurenfoto’s zat vergat men al snel mooi een zwart wit opname eigenlijk kan zijn.
En ook blijft.
Kleur is vergankelijk en menig fotoboek bewaart daar de bewijzen van.
Maar wie print zijn digikiekjes vandaag de dag nog uit?

Dankzij inventieve software manipulaties kun je tegenwoordig zelf elk kiekje kwa kleuren geheel naar smaak en inzicht transformeren,ook in oude sepia look dus. Met een beetje gevoel is zo je hele collectie met wat klikken terug te brengen naar de negentiende eeuw als je dat zou willen maar laat de moderne tijd zich wel vangen in zwart wit?

Een blootkiekje is daarintegen tijdloos.
Een leuke locatie in de natuur te vinden en voila. Maak de opname in sepia en voeg eventueel nog wat ruis aan het beeld toe en oude tijden herleven voor je ogen op het beeldscherm.

Digitaal maakt welliswaar van alles mogelijk maar dat heeft ook een keerzijde. Zo wordt het steeds moeilijker om aan te nemen wat je ziet ook orgineel is. Menig artikel zal al zijn opgefleurd met foto’s waar hevig mee is geshopped. Soms over de grenzen van wat toelaatbaar geacht wordt. Tuurlijk, vroeger manipuleerde men ook met negatieven maar dat was nog knap lastig terwijl nu elke computer fanaat met wat klikken de meest fantastische kul bij elkaar weet te shoppen.

Een uitdrukking die afgeleid is van een beroemd programma van de firma Adobe. Niet te licht over dat shoppen denken trouwens want een digitale foto als bewijsstuk wordt niet zomaar meer geaccepteerd.

Wie oude fotoboeken mag inkijken kan zich verbazen over de geweldig kwaliteit van de afdrukken van toen. Maar net als de oude buizenradio van weleer in zijn hoogtijdagen perfecte ontvangs van AM zenders kon geven, was het zwart/wit process van de fotografie bijna vervolmaakt. Perfectie werd bereikt met gebruikmaking van glas als negatief. Dat was niet goedkoop maar wel voor eeuwig als het glas tenminste heel bleef.

Negatieven. Ik heb er nog twee ringbanden van vol. Keurig in zuurvrije hoesjes .
Bewaren, omdat het een zonde is ze weg te gooien. Dat doet een ander maar.
Een treurig bestaan. Alleen de fotoboeken worden nog wel eens ingekeken. Door de kinderen vooral. Oude fotoboeken gaan daarom lang mee. Veel langer als de kleur van de foto’s die het herbergt.
Maar over een generatie van nu erf je geen fotoboeken meer. Hooguit een memory chip.

En hoelang gaan die mee?