kruik

Ik ben niet ziek maar geweldig voel ik me niet. Beroerd eigenlijk. Ik wil van alles maar mijn fysieke conditie belet me het.
Overvallen door maagkrampen die op willekeurige momenten mij dwingen te verzitten om zo mijn buik wat ruimte te verschaffen. Geen klemmende kledij voor mij maar dat draag ik normaliter toch al nimmer.

Het weekend lang was niet genoeg om er van te herstellen. De truuk om dan met een warme kruik op de buik de krampen te laten afnemen werkt ook nu weer redelijk wel gelukkig maar het beperkt je mobiliteit, zo’n kruik.
Het was even zoeken naar het ding .Typisch zo’n gebruiksvoorwerp dat erg ver uit beeld raakt om dan plotseling een hoofdrol te moeten spelen. T’is een beetje wat je wel heb met verre kennissen waarbij je aan papt als je hun aanhangwagen weer eens moet lenen.

Ik heb geluk als ik het ding op de tast weet te vinden en de donkere slaapkamer want mijn vrouw is al in dromenland en dat verdraagt geen licht.
De dop hangt er met een touwtje aan vast gemaakt. Als ik hem wil vullen met heetwater zie ik duidelijk hoe de superlijm de vorige keer een lek wist te repareren. Ook toen was het een noodgeval .Snel de kruik in stelling en toen bleek hij lek. Gelukkig bewaar ik grote hoeveelheden superlijm in de koelkast dat rubber uitermate goed weet te plakken.

Ik hou de vulopening onder de hete kraan maar al snel loopt het water over. Heet.
De binnenkant van de kruik blijkt aan elkaar geplakt. Als een plastik zak probeer ik de helften van elkaar af te scheuren en dat lukt deels. Het hete water deed de rest en wonderwel was het ding nog waterdicht. Ik herinner me nog de keer dat ik als kind een kruik keeg vanwege de kou in bed waarbij de kruik door een versleten leertje in de sluiting langzaam leegliep.
Kon moeder nog eens het hele bed verschonen en het matras omkeren terwijl jij een beetje beteutert in je flanelletje naast het bed stond te koukleumen.

Ik vul het ding half vol. Ik hou een T shirt aan vanwege de kruik en druk het ding tegen mijn opstandige buik. Dat voelt goed.
De warmte helpt de krampen en het nare gevoel te verdrijven. Als ik in de ochtend wakker word voel ik mijn buik nog wel maar echt beroerd ben ik niet meer. “ Blijf je vandaag thuis?’ vraagt mijn vrouw bezorgd. “Welnee” roep ik uit. De kruik ligt naast het bed als een koud washandje. “Ik ben toch niet ziek?”