Ik heb voor volgend jaar weer wat te scheuren.
Elke dag een blaadje van Loesje. Ik volg de escapades van Loesje al vanaf bijna het begin. Geboren in een studentenhuis en inmiddels een heus bedrijfje dat ons nog regelmatig met vrolijke one liners wijst op van alles. Leuk om te verzinnen, helemaal als je met een groepje samen brainstormen kunt.
Nu dan die scheurkalender. In de tijd van Koot en Bie had ik steevast elk jaar van het simplistisch verbond er eentje hangen. Die waren zo leuk dat ik de blaadjes niet weggooide, dat ik er twee keer mee kon doen dus, want na zoveel jaar later kun je oude kalenders gewoon weer gebruiken.Effe nazoeken trouwens na hoeveel jaar dat is.
Voor komend jaar hangt Loesje . Alleen moet ik een leuker plekje dan de WC verzinnen. Loesje verdient de huiskamer. Aan het prikbord hangt een mooie kalender met foto’s van het eiland Reunion. Daar was onlangs weer een uitbraak van de vulkaan maar dat leest je dan weer niet in de berichten want dat doet het ding bijkans elk jaar. Dat is geen nieuws zullen de persagentschappen denken.
Een mooie kalender en praktisch in gebruik want voor elke dag is er een mooi vierkantje wit gereserveerd waar wij dan onze activiteiten op weg kunnen pennen. Zoiets is wel handig maar het vereist discipline en dagelijks kijken. Daar ontbreekt het aan. Met name het kijken gaat bij mij fout waardoor het hele nut van dingen op een kalender opschrijven te niet wordt gedaan.
“Schrijf het op de kalender” roept steevast mijn vrouw als ik weer eens klaag dat de weekeinden zo weer vol zitten. Soms moet een mens kiezen. Er hangen al driekwart jaar kaartjes op het prikbord. Voor een theatervoorstelling. Niet iets waar je dagelijks op kijkt kan ik u zeggen. Vorig jaar kwamen we bij een opfrisbeurt van het prikbord kaartjes tegen die verscholen achter paperassen van dingen die al geweest waren. Stond niet op de kalender.
“Vanavond naar Kees Torn, niet vergeten” krijg ik nageroepen als ik het huis verlaat. Nee, dat vergeet ik niet want ik loop me al een half jaar te verheugen op deze artiest. Meteen op de kalender gezet met grote rode letters. Kaartjes netjes op het bord geprikt, Niet vergeten, 29st naar Kees.
Dan gaat in de middag mijn telefoon knorren. Ik open het tekstbericht en lees “ Vanavond gaat niet door, artiest is ziek” Zoiets heet een teleurstelling.
Als ik vroeg in de middag thuis kom zegt mijn vrouw die de telefoon had aangenomen dat ze zo snel mogelijk een nieuwe datum zouden plannen en dat Kees het heel vervelend had gevonden.
Zo hangen de kaartjes dan toch nog ongebruikt op het bord. Wachtend op een nieuwe datum
Wel weer opschrijven, misschien wordt het wel volgend jaar en dat kunnen we nog niet.
Morgen meteen nieuwe kalender kopen, denk ik.
Want op Loesje kladden doe ik niet.
Die blaadjes ga ik bewaren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten