Op een van de bomen aan de kant van het weggetje dat langs ons huis komt heeft een groep kunstenaars en wereldverbeteraars in 1999 een mooie krijt tekening aangebracht.
Men was hier naar toe getrokken vanwege de druïdes die hier ooit hebben samengeschoold. Met het magische jaar 2000 in aantocht was dit dus een uitlezen plek voor bezinning , zo vond men.
Jammer dat we ze toen gemist hebben.
De krijttekeningen staan nog op een tweetal bomen. Iets verder op hadden ze op een vergeten houtstapel ook iets moois getekend maar toen jaren geleden de stapel door weer en wind was gaan rollen heeft men kort daarop het hout eindelijk maar eens verwerkt.
Even waren we bang dat de bomen het loodje zouden moeten leggen want de EDF had gemeend nieuwe palen voor de stroom te moeten plaatsen. Een zo’n paal zou dan precies komen waar de bomen met de gezichten staan. Protest!
Gelukkig wist men door wat handig manoeuvreren de boom met haar gezicht te behouden.
Hoe lang zo ons zal blijven aankijken is de vraag.
Elk jaar wordt haar gezicht wat minder strak. Wind en weer eist haar tol, net als ons vel dat ouder en rimpeliger wordt. Ik heb nog een dia, van toen ze er net op stonden, uit 2000.
Scherp, met uitgesproken kleuren kijken de bomen ons daar aan. Nu zijn we tien jaar verder. De tijd gaat snel. Ik kijk naar het gezicht dat door het vroeg ochtend licht dat net boven de kim uit ons weggetje met de bomen in zacht licht zet.
Samen op de foto, zo besluit ik.
Nu het nog kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten