op tijd

Ik heb voor volgend jaar weer wat te scheuren.
Elke dag een blaadje van Loesje. Ik volg de escapades van Loesje al vanaf bijna het begin. Geboren in een studentenhuis en inmiddels een heus bedrijfje dat ons nog regelmatig met vrolijke one liners wijst op van alles. Leuk om te verzinnen, helemaal als je met een groepje samen brainstormen kunt.

Nu dan die scheurkalender. In de tijd van Koot en Bie had ik steevast elk jaar van het simplistisch verbond er eentje hangen. Die waren zo leuk dat ik de blaadjes niet weggooide, dat ik er twee keer mee kon doen dus, want na zoveel jaar later kun je oude kalenders gewoon weer gebruiken.Effe nazoeken trouwens na hoeveel jaar dat is.
Voor komend jaar hangt Loesje . Alleen moet ik een leuker plekje dan de WC verzinnen. Loesje verdient de huiskamer. Aan het prikbord hangt een mooie kalender met foto’s van het eiland Reunion. Daar was onlangs weer een uitbraak van de vulkaan maar dat leest je dan weer niet in de berichten want dat doet het ding bijkans elk jaar. Dat is geen nieuws zullen de persagentschappen denken.

Een mooie kalender en praktisch in gebruik want voor elke dag is er een mooi vierkantje wit gereserveerd waar wij dan onze activiteiten op weg kunnen pennen. Zoiets is wel handig maar het vereist discipline en dagelijks kijken. Daar ontbreekt het aan. Met name het kijken gaat bij mij fout waardoor het hele nut van dingen op een kalender opschrijven te niet wordt gedaan.

“Schrijf het op de kalender” roept steevast mijn vrouw als ik weer eens klaag dat de weekeinden zo weer vol zitten. Soms moet een mens kiezen. Er hangen al driekwart jaar kaartjes op het prikbord. Voor een theatervoorstelling. Niet iets waar je dagelijks op kijkt kan ik u zeggen. Vorig jaar kwamen we bij een opfrisbeurt van het prikbord kaartjes tegen die verscholen achter paperassen van dingen die al geweest waren. Stond niet op de kalender.

“Vanavond naar Kees Torn, niet vergeten” krijg ik nageroepen als ik het huis verlaat. Nee, dat vergeet ik niet want ik loop me al een half jaar te verheugen op deze artiest. Meteen op de kalender gezet met grote rode letters. Kaartjes netjes op het bord geprikt, Niet vergeten, 29st naar Kees.
Dan gaat in de middag mijn telefoon knorren. Ik open het tekstbericht en lees “ Vanavond gaat niet door, artiest is ziek” Zoiets heet een teleurstelling.

Als ik vroeg in de middag thuis kom zegt mijn vrouw die de telefoon had aangenomen dat ze zo snel mogelijk een nieuwe datum zouden plannen en dat Kees het heel vervelend had gevonden.
Zo hangen de kaartjes dan toch nog ongebruikt op het bord. Wachtend op een nieuwe datum
Wel weer opschrijven, misschien wordt het wel volgend jaar en dat kunnen we nog niet.

Morgen meteen nieuwe kalender kopen, denk ik.

Want op Loesje kladden doe ik niet.
Die blaadjes ga ik bewaren

Kort

Bij de KLM mag je plotseling niet met kort haar als stewardes rondlopen.
Nationale verontwaardiging. Kranten staan vol en nieuwsrubrieken op de TV verdringen zich voor de stoep van het slachtoffer.

Het is dan ook wel een beetje onzinnig. Met een pincet een haar uit je hoofd trekken en dat zien hoe die door KLM wordt nagemeten. Helaas mevrouw, Uw haar is 2 millimeter te kort.
Erger nog om vast te stellen dat een rechtbank kort haar voor vrouwen niet als maatschappelijk aanvaard heeft bestempeld en daarmee de KLM haar gelijk toekende.

Bijna kaal scheren van een vrouwelijk hoofd is maatschappelijk niet aanvaard. Deden ze in de oorlog. Was toen bedoeld als een brandmerk van voorbijgaande aard. Maar dat was toen . Nu denken we daar volgens mij veel luchtiger over ,had ik gehoopt.
Op de vraag waarom de vrouw zo gesteld was op haar korte haartjes kwam het antwoord “ ik wil Ilse zijn”
Nu zit Ilse thuis. Met de handen in het weinig haar want zover had ze het eigenlijk niet willen laten komen. Spijt als haren op mijn hoofd, heet de uitdrukking.

Een beetje zielig is het wel. Ze kreeg zelf complimentjes van passagiers dat haar haar zo leuk zat, bracht ze nog in.
Let wel, zo’n kort koppie reist wel heel de wereld rond en komt in culturen waar hoofdhaar zelfs heilig verklaard is.

Zelf laat ik het vrolijk groeien, m’n kophaar. Dat heeft ook te maken dat mijn vertrouwde thuiskapster niet meer knipt. Daarnaast vindt mijn vrouw het lang leuker.
Voor mijn werk maakt niet zozeer de lengte maar de kleur meer uit. Dat zit met grijs wel goed. Maar gaat het echt hinderlijk in mijn ogen vallen dan plaats ik mezelf met gezonde afkeer in de stoel van de barbier en laat mijn lengte door een jong wicht aanpassen
Zo sta in minder dan een kwartier en twintig euri armer met ingekort haar weer op straat. Veel model zit er niet in.

Zo’n gek idee is een millimeter coupe dus helemaal niet. Kun je makkelijk zelf doen.
Zal wel een verassing worden voor mijn omgeving, zo’n kaal koppie.
Ik zal er ook niet mijn baan door verliezen.

Maar ja, ik ben een man.

Verdienen

Mijn salaris onderhandelingen zijn de moeite van het opschrijven niet eens waard. Al jaren mag ik het doen met een collectief afgesproken 0,7 procent inflatie correctie wat momenteel best veel wat lijkt als je dat afzet tegen de rente die je vangt op spaarcenten.

Helaas zat in mij een niet ontdekte voetballer. Vroeger op school keepte ik al bij de jongens van de vijfde terwijl ik zelf in de derde zat. En hoe. Geen bal liet ik door, tot bloedens aan toe dook in op het gravel en ging ik menigmaal als bestoft maanmannetje terug de klas in met bloed aan handpalmen en knieen.
Het waren toen nog klassen en geen groepen en je ging na klas 6 de school af, de middelbare op.

Ook buiten schooltijd voetbalde ik veel. Niet dat ik er op zat. Met een buurjongen speelde we op een drollenveltje altijd fantasiewedstrijden waarbij ik alles was en hij de keeper van beide teams.
Dan moest ik onder het solo dribbelen van de bal luid roepen wie ik was want ik speelde zowel de spelers van de vijand als ons zelf.

Dat luidt roepen van wie en wat moest erbij. Dat gaf mijn keepersvrindje de gelegenheid steevast zijn uiterste best te doen de ballen die ik als
'de vijand" inschoot tegen te houden terwijl de ballen van de "ons" op de meest lullige manier het verzonnen doel in zeilde. Hij was nogal partijdig en daardoor verloren wij nooit.
Ik mocht ook wel eens keepen maar dan moest ik wel commentaar geven. Mijn vriendje had nog niet de helft van mijn fantasie, laat staan dat hij kon voetballen en praten tegelijk.

Soms keepte ik met een schoolvriendje. Op een kaal grasveld waar de gemeente nog niets voor had verzonnen. Snel twee hoopjes van jassen op elkaar en je kon beginnen.
Er sloten wel eens jongens aan bij het schieten op doel die we helemaal niet kenden.
Die waren van de katholieke school. Sommige daarvan zaten wel op voetbal en konden met hun dikke kuiten al heel hard trappen.

Maar ik dook de meeste ballen er gracieus uit.“Jij zit zeker ook op voetbal” kreeg ik als groots denkbaar compliment naar mijn hoofd geslingerd.
Misschien was het wel wat geworden met mij als keeper,heb ik lang gedacht.
Dan was er wellicht nog wat te onderhandelen geweest kwa salaris.
Een paar slordige miljoenen voor een jaartje onder de lat te staan zou niet gek geweest zijn. Maar de werkelijkheid heeft ons al lang ingehaald.

Helaas.

los vel

Voor ons schuivelde een oude man de droge sauna in op zoek naar een plekje.
Met beslagen brilleglazen is zoiets niet eenvoudig. Zijn rimpelig lijf had heel wat meegemaakt wat je kon je afleiden aan de vele tatoos waarmee het was toegetakeld.
Als je jong bent denk je niet aan ouder worden. En dat de strakke afbeeldingen eens tot een vormloos en vaal geheel versmolten zullen geraken ook niet.

Zo was het hem vergaan. De eens zwarte lijnen van de beeltenis van de kop van een hond ( ik moet hier raden..) waren vaal blauw geworden. Details versmolten tot een blurr van pigment. Hij leek er in te berusten. Er zat nergens veel kleur meer in. Het meeste nog in zijn ogen. Blauwe kijkers die over de beslagen bril de sauna inspecteerde en een geschikte plek vond om zich te installeren.

Wat zou de man in zijn werkzaam leven zijn geweest? Een zeeman zou kunnen maar daarvoor klopte de lokatie niet.Ouwe zeebonken zijn niet van de kust weg te slaan en hier zaten we in diep brabant. Stratenmaker dan? Zijn postuur was dan inmiddels behoorlijk gerimpeld en gebogen maar het bleef een forse vent.
De tatoos op zijn lijf was een allergaartje van afbeeldingen die over zijn hele torso waren aangebracht. De hondenkop zoals ik eerst had aangenomen bleek bij nader inzien het meest te lijken op een vroege beeltenis van een overleden volkszanger. De tatoo artiest had er vast erg zijn best op gedaan maar kon natuurlijk niet vermoeden dat eens los vel afbreuk zou doen aan zijn artistieke impressie.

Het zou misschien een idee zijn om zulke beeltenissen op voorhand te laten zien aan elke aspirant tatoo aanvrager. Kom het er zo uit te zien later? Het heeft ook iets magisch.
Het hangt ook erg sterk af van waar je tatoo’s laat zetten. Zo zou ik als vrouw niet snel een dolfijn (ik noem maar wat) op een borst laten zetten. Die afbeeldingen blijven nooit vormvast.
Mannen hebben weer rekening te houden met haargroei. Het zou toch een vreemd gezicht zijn als je een mooie marylin monroe na een poosje moet scheren.

Het is tijd om de sauna te verwisselen voor een koud bad.

Franse planning

Franse aannemers zijn niet bepaald de meest betrouwbare groep uit de werkende klasse in dit fraaie land als het om planning gaat. Hoewel ze alle intenties zullen hebben om een klus te klaren en dat ook zeker kunnen doen is alleen nog de vraag wanneer ze een klus ook daadwerkelijk aanvangen...

Denk niet dat deze ervaring alleen geldt voor niet franse inwoners. Een goede franse vriend van ons wacht nog steeds op de vervanging van zijn Fosse Septic die, zoals door zijn aannemertje was beloofd in mei al zou hebben moeten plaats gevonden.
Nee dus.

Nu was afgelopen voorjaar niet een van de mildste. Heel veel aannemers hebben daardoor de nodige vertraging opgelopen en dat brengen ze dan ook op als reden waarom de afgesproken planning inmiddels anders in elkaar steekt. Maar dan nog bekruipt je het gevoel wel eens dat franse aannemers hun verantwoordelijkheden anders beleven en lak hebben aan jouw persoonlijke planning.

Dit is de tweede aannemer waar we mee in gesprek zijn. De eerste aannemer kwam voor een ander klusje en nadat we hem uitgebreid van onze wensen op de hoogte hadden gesteld was hij nog een keer terug gekomen met een "Devis" waarop hij nauwgezet had voorgeregeld wat het zou gaan kosten. Met onze d’accord op zak is hij vertrokken maar we hebben hem nooit meer terug gezien.


De aannemer waarop nu het wachten is moet iets belangrijks doen met het dak.
Ingrijpend zelfs, want we hebben besloten heel het dak te laten voorzien van nieuwe lei, goten , zinkwerk en als klap op de vuurplijk twee dakramen en dakisolatie.
Dit alles kost een grote middenklasse auto, zo bleek uit de uitgebreide beschrijving van werkzaamheden die wij begin dit jaar in de offerte konden lezen.
Wederom waren wij na wat vragen en opmerkingen accoord gegaan.

“April”, zo had hij geantwoord op de vraag wanneer hij zou aanvangen. Maar toen kwam die winter en bleek alles anders. In maart kwam hij op onze uitnodiging langs om te vertellen dat alles was uitgelopen en hij later zou beginnen. “Hoeveel later?” vroegen we voorzichtig want we kenden horror verhalen van foute aannemers genoeg.
“September moet lukken, ook vanwege het weer” . Ai, dat was een tegenvaller. Maar je moet berusten in zo’n mededeling dus wederom dronken we een borrel en zagen hem in zijn witte bus het erf afrijden, opgelucht bijna, zo leek het me.

In Mei vroegen we voorzichtig weer naar z’n planning. Hij had het druk vanwege alle vertraging en kon niets inlopen. September zat er echt niet in dus dat we maar moesten rekenen op eind oktober, dat kon nog wel kwa weer.
Eind augustus vroegen we hem nog even langs te komen om hen te vragen over de ingang naar het achterland groot genoeg was voor zijn vrachtwagen en konden hem wijzen waar hij de oude lei kon opstapelen want die willen we houden. Hij kwam.
Lekker bruin geworden van de vakantie en vol goed moed .
Nee, de planning was nog steeds november en daar had hij vertrouwen in.
November was nieuw voor ons. Maar een maand erbij moet kunnen, zo dachten we

“ Ik bel als ik ga beginnen” riep hij bij het wegrijden ons toe. Hij wuifde en weg was ie.
Twee weken geleden heeft mijn vrouw hem maar eens gebeld. Ze kreeg zijn vrouw aan de lijn.Nee, ze wist niets van een dak af maar ze zou hem beslist laten terugbellen als ie weer thuis was.


Tis nog geen november.

Elke dag wat

We hebben nog geen “Kleren Uit Dag ”.

Je kunt agenda’s kopen waarin je kunt lezen welk bijzonder event voor een bepaald dag is uitgeroepen. Een bekende dag voor vele landen is natuurlijk 1 mei (dag van de arbeid)
Maar zo heeft elk land wel haar eigen specifieke dagen. Zo is er Popy Day in Engeland, ook wel Rememberance day genoemd. Kun je nu al op de britse TV zo’n beetje iedereen met een klein klaproosjes op het rever zien rondlopen. Zo’n agenda is een aanrader.

Doet U mee aan de Internationale Dag van de Lach (? Of als een dag niet voldoende is heb je ook De Week van de Zee. Ook de Telefoon vrije Dag een keertje meemaken?
U denk dat ik ze maar verzin maar dat is mooi niet zo. Opa en Oma dag bestaat echt.
En wat te denken van Linkshandigendag. Of de Internationale Coming Out day.
Maar ik trof geen bloot thema dag aan. Zijn die er niet? Ja, je heb die blote fietsers tocht maar ik weet niet of dat een thema dag is..

Vandaar mijn oproep om de “Kleren Uit Dag” gestalte te geven.
Op deze dag trekken we gewoon even niets aan, danwel alles uit. Dat mag dan ongestraft, zou je dat willen doen op plaatsen die daarvoor niet geschikt geacht wordt. Maar je kunt ook landelijke plekken aanwijzen waar je op een afgesproken tijdstip uit de kleren gaat.
Een beetje alla Spencer Tunick dus, maar dan zonder poseren.

Wel nog even nadenken over het vervolg van zo’n dag want het moet natuurlijk een kop en staart krijgen. Het moeten zaken die toepasselijk zijn op het thema van deze dag. Want eenmaal de kleren uit moet je nog wat meer doen denk ik.

Wat bedenk je bijvoorbeeld voor Wereld Stotterdag? Een discussie forum lijkt me erg langdradig worden.
Aan bijvoorbeeld de Wereld Televisie dag ( 21 november) kunt U nog aan meedoen. De hele dag TV kijken denk ik.
Soms vallen twee dingen samen op dezelfde dag. Zo moet je op de Dag van de Mensenrechten ook vieren dat het die dag Dag van de Belangenbehartiger is.
Dat is stom. Een jaar telt redelijk wat dagen en lang niet allemaal zijn in het teken van iets dus niks hoeft dubbel naar mijn mening.
26 mei is nog vrij.
Die claim ik bij deze voor de nationale “Kleren Uit Dag”

Wie doet mee?

Yes!

Het is dan zover.
Ik heb een nieuwe PC. Het apparaat is drie keer zo klein als de huidige kast en kan volgens de specificaties 10 keer alles sneller , dankzij multicore techniek.
Zo schreeuwt de sticker die er opgeplakt zit althans.
De aankoop is in een impuls en uit totale ergernis tot stand gekomen. Na 5 minuten te hebben gewacht tot onze trouwe PC mij mondjesmaat toegang wist te verschaffen tot het internet liet het ding mij na nog een tweetal minuten traagheid zomaar in de steek. Knots, uit. Dat deed ie wel vaker het laatste jaar maar dit was de bekende druppel. Niets hielp meer om deze patiënt nog sneller ter been te krijgen dan een complete herinstallatie en dat zag ik niet meer zo zitten. Dan maar nu een ander.

Zo stond ik tien minuten later bij de computershop die op loopafstand van mijn woning is gesitueerd. Veel keus had ik niet want alles is tegenwoordig laptop en die hoef ik voor thuis niet nog een. Nu is weinig keus voor mij erg fijn. Ik kan namelijk eindeloos dralen en met teveel keus komt er nooit een besluit. Zo kan ik met lege handen terugkomen zonder een enkele aankoop te doen tot wanhoop van de rest van de familie.
Nu ging het relatief makkelijk. 3 hele jaren garantie trok me over de streep.

Nu is het met computers al snel zo dat het eerste half jaar kritisch is. Doet ie het daarna nog steeds zonder problemen, dan zit je gebeiteld. Zo liep ik dan met een handige doos met handvat door de druilerige dag naar huis. Daar deed het ding eerst dienst als bijzet tafeltje vanwege een feest dat wij ter ere van veel jarigen ( zowel onder de levende als doden) zou houden. Heel laat werd het.

De volgende ochtend hadden we een collectief geval van zwaar hoofdigheid. Te weinig zuurstof en vocht genoten. Ach ja, van een goed feest mag je wat overhouden. Omdat het merendeel van de bezoekers bezorgd was dat ik zonder drank kwam te zitten werd de toch al niet geringe voorraad nog eens stevig aangevuld met wijnen en bieren van verschillend makelij . Ik kan de winter wel door.
Na een poosje glijdende raceauto’s te hebben bekeken waagde ik me toch maar aan de installatie van de nieuwe PC. Een klus waar ik niet vrolijk van wordt,slechts van het eindresultaat misschien.

“ Gewoon aanzetten, internet in pluggen en tegen de vragen Ja zeggen” riep de verkoper monter uit .” Wel effe oppassen dat je de taal goed kiest en het toetsenbord juist insteld”
Om een of andere bizarre reden moet dat op US staan omdat elk ander land van de toesten een hopeloze mix maakt met onleesbare teksten als gevolg.
Zo gaf ik braaf de juiste antwoorden op de weinige vragen die me gesteld werd. De PC toog aan het werk met mij als nietsnut zittend achter een display dat nu groen bleek te worden met een tijdbalkje in het midden dat langzaam afliep.

De tijd dat je met floppy disks dingen moest doen lijkt zoooo lang geleden.
Er zat geen enkel boek bij de PC. Slechts drie DVDtjes die zouden dienst doen als de enige back up van het hart van mijn PC. Dat koste een uur.
Wat meteen op viel was de aangename stilte van het ding. Je hoorde werkelijk niets en toch stond ie aan. Inmiddels was het groen een ander kleurtje geworden en werd ik door het beeldscherm van harte geluk gewenst met de aankoop van dit wonder.
Het ging van een leie dakje. Alle software die ik onder XP gebruikte wilde deze PC moeiteloos verorberen en rangschikken zonder enig probleem. Zelfs de gekraakte code vrat ie moeiteloos. Ja, ik weet het, zoiets mag misschien niet maar goed.
Het verliep vlekkeloos en ik kreeg werkelijk hoop dat het allemaal wel zou meevallen.

Tot de mail aan de beurt was.

Wat ik ook deed om de mailbox met historische data van de oude XP te laten vollopen, het stuk software maakte mijn pogingen volkomen belachelijk.
Dit lijdt tot frustraties want inmiddels was het grootste gedeelte van de dag al op en deed alles het behalve die mailbox. Op deze momenten komt mijn vrouw ( die zich verre houdt van alles wat software is, zolang het maar werkt) altijd met oplossingen dat ik anderen moet bellen voor hulp. U begrijpt dat ik heimelijk dat wel wil maar zoiets natuurlijk niet zeg. Ik vervloek het programma dat mij te kijk zet, zelfs als ik na de tiende keer volgens de helpfile de truuk van importeren niet gedaan krijg.
"Dan doe je het maar zonder die ouwe mail" roep ik uit. Onzin natuurlijk want heel haar sociale agenda wordt via mail en historie geregeld dus het MOET gaan werken.

Dan lees ik in een forum dat ik niet de enige ben. Deze functie werkt niet in speciale gevallen en ik was zo’n geval. Zo zat ik diep teneergeslagen te laat achter de TV om net de tien nul nederlaag van fijenoord te hebben gemist. Nog even Den Uyl gekeken en me wederom verbaasd hoe die schavuit van oranje ons toch zo heeft kunnen belazeren en toen was mijn hoofd weer redelijk vrij van de software muizenissen.
Half elf s’avonds zet ik de geruisloze PC aan en binnen een minuut zit ik on line. Wat een verademing. Ik download de mailsoftware van mozilla en binnen twintig minuten heeft de software alle oude maildata en adressen keurig binnengehaald zonder een centje pijn. Nooit meer Outlook dus.

Uit vreugde stuur ik mezelf een email.
Het werkt.

het paradijs

De kleinste naturistenvereniging die zich internationaal wilde gaan aansluiten werd in negentienachtennegentig opgericht door Hiarti Jaffonen en was statutionair gevestigd op Nauru dat ligt in de stille oceaan, nabij Australie.
De vereniging telde in haar hoogtij dagen 17 leden, wat toen op een bevolking van welgeteld 13770 inwoners neerkwam op 0.1% mensen die verenigd bloot konden recreeren op een 8 kilometer kuststrook waar anders geen mens kwam. Maar nu is de vereniging ter ziele.


De republiek floreert al enkel jaren niet meer daar hun voornaamste bron van inkomen uit de export van fosfaten bestaat en die zijn heel erg op.
De fin Jaffonen die daar na een werkzaam leven in de exploitatie van een fosfatenmijn is gebleven had het plan opgevat van dit eiland een blootlopers paradijs te maken.

Een prachtig plan wellicht, maar toch.

De kleine republiek heeft nooit ingestemd met het plan. Hoewel de laatste jaren steeds meer inwoners als economisch vluchteling naar Nieuw Zeeland en Australie uitwijken geeft de regering van Nauru de hoop op economisch herstel nog niet op en richt men zich nu voornamelijk op het toerisme dat in hun ogen gekleed moet rondlopen en dus niet bloot. Vandaag de dag wonen er nog een kleine tienduizend mensen, de meeste van Micronesise afkomst en behoorlijk conservatief.

Een tiental jaar geleden verdienende ze goud geld met het onderbrengen van Afghaanse vluchtelingen die niet in Australie welkom waren en in ruil voor heel veel geld op dit kleine eiland mochten rondzwerven. Dat was ook al een reden om niet te veel bloot te propageren natuurlijk maar inmiddels zijn alle afghanen het land uit dus dat is weer een belemmering minder voor het idee.

Helaas maakt de verenigde staten van amerika een beetje veel de dienst uit. In ruil voor de belofte dat het eiland niet ongelimiteerd paspoorten zou verkopen aan iedereen die daarom vroeg ( terroristen natuurlijk..) krijgen zo ook een aanzienlijk jaarlijks bedrag van de Amerikanen en 1 vliegtuig waarmee ze een geregelde luchtdienst kunnen onderhouden met de omringende landen.
Om de amerikanen te pesten heeft de bevolking de luchtbrug brutaalweg “Our Airline” gedoopt terwijl het ding en de bemanning betaald wordt door de US.

Ze hebben daar veel plezier om.

Toch glittert deze parel niet meer zo mooi. Hun hele eiland is behoorlijk omgeschoffeld om al die vele jaren (vooral) de amerikanen hun fosfaten te kunnen leveren. Nu het bijna op is komen de krokodillen tranen want wat de eilandbewoners rest zijn vele verlaten mijnen en grond waar geen grasprietje meer op groeit. Bloot land, zeg maar.
Er rest nog een berg om af te graven en dan is het gedaan.



Wie er nog een bloot paradijs van wil zien te maken moet snel zijn. De oprichter van de eerste naturistenklup heeft zijn bijltje erbij neergegooid en de leden zijn elk hun eigen weg gegaan mag men zo vermoeden.
Mocht er toch in U de avonturier zijn wakker geworden laat het U niet weerhouden een kijkje te nemen op dit mooie landje.

Ook mooi met kleren aan.

niets aan

De definitie van bloot zijn blijft een deel van de mensheid bezighouden.
Het is in ieder geval een woord waarbij de letterlijke betekenis zoveel van haar kracht heeft verloren dat er vaak al het woord “geheel” voor moet worden gezet om nog eens heel duidelijk te maken dat het hier echt om geheel ontdaan van alle kleding gaat.

Het woord bloot blijft een magische aantrekkingskracht uitoefenen.
Bloot blijft spannend. Het is derhalve een goede naam om mensen nieuwschierig te maken en ik geef toe dat het woord bloot in dit blogje misschien wat suggestief is
Je weet als lezertje immers maar mooi niet hoe bloot bloot is dus een kijkje kan geen enkel kwaad.

Toen de KRO besloot het eens over een blote boeg te gooien om de kijkcijfers een boost te geven werden de hooggespannen verwachtingen over het gehalte echt bloot al snel bijgesteld. Zo bloot was het niet.De discreet in beeld gebrachte blote borsten en billen waren eigenlijk nauwelijks in beeld. Wel de hoofden van de deelnemers die onder een zenuwachtig gegiechel elkaars schaamte wisten weg te hinneken. En hoe mooi het eindresultaat ook was vastgelegd op de gevoelige beeldchip, het bleef bij beschaafd bloot.

Zo zal ons westers openbaar bloot altijd discreet worden vertoond. Billen mag nog net maar een frontaal shot van voren houden de regiseurs toch liever voor de kijker verborgen . Zo bloot hoeft het dan toch ook weer niet.
Hoe anders wordt bloot gehanteerd in boeken. Of op internet. Net zo bereikbaar voor de mensheid als radio en TV maar plotseling is bloot naakt geworden.

Niets aan dus.

winterpret

Honderd procent! Juicht mijn laptop. Hetgeen slaat op de batterij die het ding ook na loskoppelen van het lichtnet nog voor uren laat doorwerken. Batterijen blijven de zwakste schakels in ons stroom verslindend leven. Met enige regelmaat trappen de huisgenoten weer in de valkuil om apparaten die daar niet specifiek voor ontworpen zijn te voeden met oplaadbare batterijen. Dat gaat maar heel even goed en dan zwijgt het ding. "Pap", dat rot ding doet het niet meer" Laatst nog met de telefoon die tijdens een animerend gesprek een keer piep zij en toen definitief de geest gaf.

Tja, ook oplaadbare batterijen geven een keertje de geest.
Het is zeker zo dat steeds meer batterijen nodig zijn om ons geregelde leventje gestroomlijnd te laten voort kabbelen. En de batterijen die hun dienst erop hebben zitten beginnen daarna een omslachtige zwerftocht naar uiteindelijk hun laatste bestemming, de chemobak.Niet voordat ze de meest onwaarschijnlijke plekken in huis hebben bewoond, mag ik er bij opmerken. Laatst trof ik een exemplaar aan in een toilettas en ook had er eentje zich verstop in een schoen. Auw.

Het is de zoveelste container die de toch al beperkte ruimte rondom en in ons huis opslokt. Naast de groenbak, papierbak en huisvuilbak zitten we sinds een poos ook onder de plastic zakken die gevuld worden door plastick verpakkingen.
Onvoorstelbaar hoeveel plastic er door een huishouden in een week bijeen gespaard wordt ook als je bewust ben met je aankopen.
Zelfs de nieuwe oplaadbare batterijen die zijn aangeschaft om de telefoon te laten werken komen in een plastic velletje . Moet dit nu?


Ik geloof niet zo in batterijen; een elektrische auto zal ik niet snel kopen.
Stroom door zonne energie opgewekt en aangeboden aan apparaten die daarvoor speciaal zijn ontworpen geef ik nog toekomst. Ik zie met regelmaat nog grote gemiste kansen. Neem nu mijn laatste accu gevoede aanwinst, een nieuwe handboormachine.
Mooi ding, lekker in de hand en uitgevoerd met een lithium accu zodat jaren lang gebruik in het vooruitzicht is gesteld. Geen nikkel cadmium dingen kopen,tis goedkoper in aanschaf weliswaar maar na een jaartje intensief gebruik zijn de accu's al vrijwel niks meer waard. En dan? Nieuwe kosten bijna de prijs van een heel nieuw ding.

Er zat ook een mooie koffer met high tech oplader bij. Dan koop je zo’n ding omdat ie stekkerloos is. Dat is een uitkomst is op een bouwplek zonder netspanning, maar dan komt nog steeds de lader met een netsnoer aanzetten. Had een slimme ontwerper daar nu geen mooie lader op zonkracht voor kunmnen ontwerpen?. Zonnepaneeltje in een kofferdeksel of zo, effe uitklappen en voila; stroom a la puur natuur. Net zo goed als ik mijn blote vel de zonne energie voel opnemen waardoor ik me na een dag je klussen op en top voel.

Inmiddels denk ik na om zelf maar een zonne oplader te maken. D’r is inmiddels heel wat leuk spul op de markt en met wat klussen moet toch vrij snel iets mooiers en praktisch in elkaar te zetten zijn. En uiteraard hoeft zo’n zonne oplader niet alleen voor batterijen ingezet worden. Mijn franse laptop zou er ook heel erg gelukkig van kunnen worden want zijn batterijen halen geen 1% meer .

Echt een leuk project voor de wintermaanden

Gaan we doen!

daarom!

Nederlanders hebben het beste pensioen ter wereld.
Als U dacht Griekenland of Frankrijk dan zat U dus mooi mis. Daar kun je vroeger met pensioen , althans nog even dan.
Nu heel frankrijk knarsend tot bijna stilstand is gekomen omdat de inwoners elke verhoging van het ingaan van het pensioen verafschuwen vraag je je af waarom in nederland niet de pleuris is uitgebroken toen dit onderwerp op de kaart werd gezet.

Een schamel zooitje ouwe FNV ers op het Malieveld was in ieder geval niet voldoende om de heilige AOW leeftijd van 65 te behouden. We worden gewoon te oud, roept men in den haag. Merkt U dat ? Ik kan de cijfers moeilijk weerleggen maar persoonlijk zie ik wel de vergrijzing in letterlijke zin om mij heen toenemen maar of we met z’n allen ook zo oud worden?

T’is te hopen natuurlijk.

Maar het verhogen van de pensioen leeftijd gaat niet zonder problemen. De oudere werknemer aan het werk houden of krijgen is een stilzwijgend groter probleem aan het worden. Wist U dat werkgevers in hun boeken werknemers vanaf 40 jaar al aan het “afschrijven” zijn? Zo meldt althans de directeur van personeels uitzendburo “Ervaren Jaren” , meneer Jan-Dick Verheul.
Dat geeft een ander licht op de zaak van pensioeneringsleeftijd, niet?

Als werkgevers ons al “oud” vinden op de leeftijd van 40+ dan willen ze misschien ook wel graag van ons af. Reden? We zouden duurder, sneller ziek en minder productief zijn.
En dan zitten de werkgevers nog 26 jaar met ons opgescheept tot we met pensioen mogen.
Aan de andere hoor je steeds vaker roepen dat we over 10 tot 15 jaar met te weinig mankracht zitten en al helemaal als de oudere werknemer eerder zou stoppen met werken.


Nu blijkt uit recent onderzoek dat slechts 8% van de werkgevers bereid is om werknemers tot hun 67ste in dienst te houden.
U begrijpt uit dit relaas dat de kans dat U kan werken tot de streep is gehaald bijzonder klein is. U komt eerder op de keien dan dat U Uw pensioen krijgt.

Dat U daar even rekening mee houdt.
Snapt U nu waarom de fransen massaal de straat op gaan?

mooie gedachtes

Er gaan nu al meer niet rokers dood dan rokers. En er vallen per jaar minder doden door drankgebruik in het verkeer. Dat geeft de rokende drinker moed. En nu het nieuwe gedoogkabinet heeft uitgesproken dat je best mag roken in een cafee zonder personeel schijnt in ieder geval voor deze doelgroep het zonnetje weer.

Nog twee weken en dat zijn we in de donkere dagen voor oud en nieuw aanbeland. Dat duurt nog even dan, want zowel kerst als oud en nieuw vallen in een weekeind en daardoor zal het in december langer doorwerken worden.
Of had U nog veel vakantiedagen over, dit jaar?

Er zit geen lijn in dit verhaal, ik zeg het U bij voorbaat. Oktober is altijd een beetje rommelig vanwege veel verjaardagen en de bijkomende hectiek. Zelf doen we er niet aan maar aangezien men toch komt kun je maar beter wat in huis halen. Weer een jaar voorbij

Zelfs met een dertiende maand
Lijkt elk jaar steeds korter.

Moe

Ik word wel eens moe van al die mensen die op naakt fora elkaar zitten te bestrijden over de pietluttigheden van bloot , bloter en blootst en waar dat dan het meeste in het oog kan springen. Beste mensen, hou er toch mee op.

Trek je kleren gewoon uit als je daar behoefte tot voelt en zie gewoon wat er van komt. Misschien word je wel een martelaar voor de eeuwige strijd van vrijheid voor blootlopers; meer als een bekeuring zal het je niet kosten en je bent een leuke ervaring rijker.
Maar hou alsjeblieft eens op met zeuren dat je niet aan je trekken kunt komen, wordt anders gewoon lid van een naturisten vereniging ,daar kun je alles in je blote kont doen zonder dat je “bekeken” wordt of onvrijwillig getuige bent van vunzige praktijken.

Als er een “sport” is die iederen kan beoefenen is het wel bloot lopen. Je doet gewoon niets aan. Klaar.
Maar dan komt het. Gaan we pagina’s aan scheren of niet scheren besteden, ik noem maar wat. Erecties, ook al zo’n onderwerp waarvan ik ernstig betwijfel of een gewone oprechte en doordeweekse blootloper daar ooit mee heeft zitten worstelen.
Hoe bestaat het het. Enfin, men zoekt het maar lekker uit met elkaar hoor, mijn zegen hebben jullie , ik zal me er niet mee bemoeien en jullie fora’s lekker laten voor wat ze waard zijn.

Soms moet je effe je hart luchten, niet?

Verder is het binnenkort weer hard werken geblazen want de dakspanten moeten worden gemaakt. Nu al lol in, want het is de laatste fase van mijn vijfjarig project. Dit alles kan worden afgerond mits mijn franse aannemer zijn woord houdt en mijn leitjes komt vervangen. Een klus die ik niet zelf begin want die krijg ik nooit op tijd af in m’n uppie.
Enkele maar hopen op twee weekjes goed weer en van mij mag de zon erbij schijnen want nog effe wat straaltjes op mijn blote bast voelen voor we de donkere maanden in schieten zou lekker zijn.

ijdele hoop

Je heb van die buien dat alles tegelijk kapot gaat.
Zo’n bui is bij ons net komen overdrijven. Het een is nog niet gerepareerd of iets anders gaat stuk. Niet door achterstallig onderhoud hoor. Gewoon ouderdom , zeg ik maar.
Nu is het wachten op de laatste finale stuiptrekkingen van de computer voordat het lichtje echt uitgaat en we computerloos de dagen moeten zien door te komen.

Al een jaar roep ik dat er een nieuwe moet komen. Het huidige apparaat ( niets dan lof overigens) is de huidige stroom van informatie niet gewend. In haar geboorte jaar was ze top of the bill, zal ik maar zeggen. Zoals het in de IT gaat blijf je hardware achter de feiten aansjokken. Waar men eerst men ontzag sprak over gigabytes grote harde schijven roept je met een 80 gigabyte harde schijf tranen op in de ogen van de digi hardcore.

Ik weet het. Zes jaar geleden deed ik nog mee.

Inmiddels slepen we vele gigabytes mee op ministicks en raakt zelfs de CD brander meer en meer uit de gratie. Alles direct downloaden is veel simpeler en welke auto radio bezitter heeft nu niet een USB ingang op z’n dolby surround HIFI installatie met zes maal twintig watt en subwoofer.

Ikke. Ik zwijg over mijn CD wisselaar die naast radio ook nog cassettebandjes af weet te spelen. Voor de jeugdige lezertjes, dit was onze high tech toen. Bandjes met 60 ,90 en zelfs honderdtwintig minuten opname genot. Ik bezit nog tientallen kilometers in plastic gevangen tape met uniek opnames. Van platen, u weet wel.
Vele meters daarvan zijn onlangs door zoonlief herontdekt toen hij weer eens op zolder door onze overblijfselen van vroeger jaren aan het struinen was.

“Pap, ik heb jouw pick up effe geleend” Weg is ie. Boven hoor ik ouwe gouwe dreunen, af en toe een tik maar verder nog super geluidje hoor. Helemaal retro, de plaat trouwens.
Worden weer gemaakt en ook pick-ups zijn weer aan het terug komen al waren ze eigenlijk nooit helemaal weg maar verstopte de audio zaken ze maar wat graag in een hoekje uit beeld. Net zo dat de buizenversterkers nog altijd aftrek mogen genieten.

De computer is klaar met rammelen. De zandloper heeft plaats gemaakt voor een optimistische pijl zodat het lijkt dat ik wat kan doen. Ik weet dat dit valse hoop is want na eenmaal aanklikken van mijn browser zal het nog minuten duren alvorens ik daadwerkelijk het web op kan. Ging hij maar kapot. Dan kon ik met droge ogen een nieuwe PC aanschaffen.

Maar ik vrees dat ik nog lang moet wachten.
Hij was te goed

Hallo?

De werkstudent hangt aan de telefoon. Of wij wel weten dat op de hypotheek mark grote veranderingen hebben geleid tot veel betere producten dan voorheen waarbij het risico tot verwaarloosbare grootheden zijn teruggebracht en rendementen dankij veilige beleggings strategieen zeker tot 4 procent kunnen stijgen? Een dief van je eigen portemonee als je niet nu de overstap maakt dus.

Het is een aardige jongen. Met vuur draait hij zijn verhaal af en aan zijn geoefende toon te horen doet hij het al een poosje. Zou hij al toe zijn aan zijn eigen maatwerk hypotheek?
Of wij even een aantal minuten hadden voor zijn uitleg.
Wij hebben een sticker op de deur zitten met "reklame nee" daarop.
Ook dat helpt steeds minder nu reklame folders gewoon weten mee te liften met de krant.

De student is aan het einde van zijn betoog gekomen , zo horen wij.
Het blijft stil van onze kant. “ Hallo?’ roept de andere zijde ietswat vertwijfeld want op stilte had hij niet gerekend.
We waren niet geinteresseerd. Hij bleef er desondanks vrolijk onder en gaf ons de wens van een plezierige avond mee . Nette jongen, zo schatten we in. Welke studie zou hij volgen?

enkel krijt

Op een van de bomen aan de kant van het weggetje dat langs ons huis komt heeft een groep kunstenaars en wereldverbeteraars in 1999 een mooie krijt tekening aangebracht.
Men was hier naar toe getrokken vanwege de druïdes die hier ooit hebben samengeschoold. Met het magische jaar 2000 in aantocht was dit dus een uitlezen plek voor bezinning , zo vond men.

Jammer dat we ze toen gemist hebben.
De krijttekeningen staan nog op een tweetal bomen. Iets verder op hadden ze op een vergeten houtstapel ook iets moois getekend maar toen jaren geleden de stapel door weer en wind was gaan rollen heeft men kort daarop het hout eindelijk maar eens verwerkt.
Even waren we bang dat de bomen het loodje zouden moeten leggen want de EDF had gemeend nieuwe palen voor de stroom te moeten plaatsen. Een zo’n paal zou dan precies komen waar de bomen met de gezichten staan. Protest!

Gelukkig wist men door wat handig manoeuvreren de boom met haar gezicht te behouden.
Hoe lang zo ons zal blijven aankijken is de vraag.
Elk jaar wordt haar gezicht wat minder strak. Wind en weer eist haar tol, net als ons vel dat ouder en rimpeliger wordt. Ik heb nog een dia, van toen ze er net op stonden, uit 2000.
Scherp, met uitgesproken kleuren kijken de bomen ons daar aan. Nu zijn we tien jaar verder. De tijd gaat snel. Ik kijk naar het gezicht dat door het vroeg ochtend licht dat net boven de kim uit ons weggetje met de bomen in zacht licht zet.
Samen op de foto, zo besluit ik.

Nu het nog kan.

moetjes

De bladeren vallen. Een klimplant met prachtige rode, gele en bruine bladeren was in een nacht tijd zijn tooi kwijt. De herfst heeft zijn intrede gedaan. Ik sta boven op het dak van de garage en aanschouw de groene waas van algen die op de kunststof overkapping van de carport is aangegroeid.
Ook een herfst klusje. Met een hogedrukspuit is de groen waas wel weg te krijgen maar het duurt een winter en dan is ie er weer. In frankrijk is het bladertijd meteen ook signaal om de goten vrij te maken van het blad. Wat ik ook heb geprobeerd , de bladeren vinden de goot gewoon lekker om in te liggen. Met mooi weer een klusje wat te doen is maar overslaan is geen keuze. De afvoer is zo verstopt en dan ontstaat met elke bui een lawine van water dat doet denken aan de victoria waterval in klein formaat.

Zo heeft elk seizoen zijn specifieke klusroutines. Het terras met steentjes ziet er ook niet uit. Net zo groen. Maar als ik probeer met de reiniger hier verandering in aan te brengen word ik door mij vrouw gestopt. Er bloeien nog plantjes en die komen onder het weg stuivend mengsel van water en zwart zand.
Ik zou eigenlijk ook eens dat houten paneel moeten vervangen, das al aardig rot .
De zon schijnt. Ik sta in dubio of ik me deze klus wil opleggen of niet.

Volgend jaar voorjaar, zo besluit ik.
Ik pak een luie stoel uit de garage . Even lekker genieten van de zon. En morgenvroeg de bossen in als het even kan.
Najaar heeft zo z’n mooie dagen en daarvan moet je genieten
Toch?

Pronken

Bent U wel eens kampioen geworden met of in iets? Met is makkelijker denk ik.
Dat je dan een medaille krijgt of een beker. Of op z’n minst een diploma.
In de US hang je zoiets dan op , achter tegen de muur waar je werkplek is. Dat iedereen het kan zien. Daar zit wat in want daarom krijg je zoiets. Diploma’s show je natuurlijk ook. Hoe meer hoe beter en natuurlijk in een mooie houten of chromen lijst. Sommige hebben zelfs foto’s hangen van de uitreiking ceremonies. Vlaggetje erbij en als het effe kan ook een foto van de militaire dienstplicht en een kiekje van de hele familie.

Ik ben zoiets nog in geen ander land tegen gekomen. Bij ons liggen de bewijzen van geleverde prestaties diep verscholen op een geheime bergplaats. Zwembewijzen , schooldiploma’s . Verder moet er nog ergens een mapje zijn waar in het verleden behaalde cerificaten zijn opgeborgen , tesamen met oorkondes van wiskey brouwerijen ( beste proefer!) , wadloop prestaties en andere in vrije tijd en met goed resultaat afgesloten cursussen en trainingen.

Verder liggen er her en der in glazen kommen en schimmige bakjes voor pennen en stiften zielige medailes van schaatsen en wandeltochten, vaak al ontdaan van het lintje waarmee ze ooit eens feestelijk werden opgespeld of omgehangen. 40 kilometer ploeteren op werkijs met telkens wind tegen en een kromme schaats. Wandeltochten met blaren.
Een mens vergaart wat herinnerings blik in zijn leven , zo blijkt telkens weer.