spullen

Er staan lege dozen op de gang. We mogen de spullen weer oppakken zodat ons boeltje wordt versleept naar een etage lager. Een van de verhuizers die de hoogte van de buro’s kwam opmeten was er maar druk mee. “Gelukkig maar”, zo zei hij . In de private sector viel niet veel te verhuizen momenteel.

Ik heb weinig om te verslepen. In een vorige functie had ik nog vier grote dozen die achter mij aan sleepten en waarvan ik de inhoud dagelijks gebruikte. Nu zal er niet meer dan 1 doos nodig zijn. Story of my life. Misschien wel van iedereen. In de bloei van je leven puil je uit van de rotzooi die je graag om je heen wilt. Daarom verhuizen mensen ook minstens een keer naar “iets groters”. En dan komt onvermijdelijk het moment dat alles volgepropt raakt met spullen die eigenlijk het bewaren niet waard zijn maar ach, je hebt voldoende ruimte dus vooruit maar, weggooien kan altijd nog.

Pas als de kinderen echt en definitief het huis uit zijn wordt je wijzer. Op een dag dat je kroost over de vloer komt begin je er over. “Je schoolboeken en zo, die staan nog allemaal in dozen op de zolder” En dan de confronterende zin “ Wat zal ik er mee doen”? Ze staan helemaal niet in de weg meer natuurlijk, maar dit stukje verleden hoort niet langer in je huis. En voor je het weet zitten de kinderen te rommelen in de ouwe spullen en halen ze anekdotes op als ouwe agenda’s worden teruggevonden en uitgeplozen. “ Kijk nu eens, een ouwe top 40 veertig”.

Die haalde je op bij de platenzaak, elke vrijdag. Een gedrukt exemplaar met de stand van de veertiig meest populaire popliedjes van dat moment en die kennis was hoogst noodzakelijk voor op school en onder vrienden en werd graag geplakt in de RYAM schoolagenda , want die moest je hebben anders was je niet cool.

En zo raakt definitief het huis vrij van die bewaarde stukjes schoolleven . Wat rest zijn foto’s van de kinderen aan de muur.
Maar dan komen er kleinkinderen. Het huis vult zich noodgedwongen met speelgoed en opa bouwt een schommel en zandbak. Kinderbedjes en kruikjes en in de voorraad kast staan potjes babyvoeding en liggen luiers want je weet maar nooit. Een potje op de WC ontbreekt natuurlijk ook niet en in het laatje ligt een reserve speen.

Maar ook deze spullen verdwijnen uiteindelijk weer en dan komt niets meer voor in de plaats .Er gaat alleen maar af..
Tenslotte blijft nog maar een beetje over want veel ruimte is er niet in een bejaardenhuis. Wat over blijft zijn herinneringen voor de kinderen, later.
Wat foto’s en prularia, een armband en een klokje. Het past eenvoudig in een doos.

Trots

De zoon van een collega is na zes maanden lol in Australie weer thuis. Hoe blij hij is weet ik niet want hij wilde meteen weer terug, aldus mijn verongelijkte collega . Ik snap hem wel. Hier wordt hij weer gecontroleerd door zijn vader. Letterlijk. Zoals hij zich gedraagt op het werk zo zal hij ook thuis zijn. Het heeft iets met wantrouwen te maken denk ik, maar wellicht is het een dwangneurose.

Aan vakantie vieren doet hij liever niet. Elke dag niet op werk is een dag dat hij geen controle en zichtbaarheid kan tonen. Hoewel hij enkel een aantal email hoeft te verwerken in deze rustige dagen en dat heel goed kan vanuit thuis verkiest hij toch heel vroeg in de ochtend al naar het werk af te reizen om er gewoon “ te zijn” . Arme kinderen. Arme collega’s ook..
Zijn zoon moet het inderdaad heerlijk hebben gehad in dat half jaar. Waarschijnlijk heeft hij met opzet de verste afstand dat hij van zijn vader kon zitten uitgerekend en dat verkozen . Pa vond het inderdaad niets maar heeft zwijgzaam ingestemd.

Menig keer heb ik de klaagzang van zijn vader moeten aanhoren over het feit dat hij niets van zich liet weten. Dan zat z’n vader achter de PC in de hoop met Skype zijn zoon te zien en spreken maar kwam hij gewoon niet on line.
Deze ochtend tref ik hem achter zijn buro . “Moet jij niet thuis zijn” vraag ik hem.
Het klink niet onvriendelijk hoop ik.
Maar zoonlief bleek nog voor pampus te liggen en dat was voldoende aanleiding om snel wat uurtjes naar het werk af te reizen om emails te beantwoorden.

Hij houdt van zijn zoon. Hij heeft zelfs zijn auto gewassen en gezogen voordat hij thuis kwam. En laten keuren. Ik hoop dat zijn zoon het heeft opgemerkt, maar ik ben er niet bang voor dat zijn vader dat niet al meteen in geuren en kleuren aan hem heeft verteld .

Ik zie gelijkenis met het onsterfelijke typetje Cor van de Laak.
“ Mijn zoon Ab”, “Prachtkerel”
Maar ach, het kan veel erger.

klein venijn

“Pas op voor de teken hier” De waarschuwing om onbedekt vel te beschermen tegen die vervelende krengen bleek niet ongegrond. De eigenaar van het perceel had er geen lol aan.”In het gras liggen kan ik niet”klaagde hij. En inderdaad bleek ook ik na een wandeling van slechts enkele meters als lopend buffet te worden aangezien . Twee stuks hadden mij beet en moesten met een tang worden losgetrokken.

In frankrijk heb ik zelden of nooit een teek en dat mag opmerkelijk genoemd worden want ik be-loop en be-lig dagelijks ons ruim bemeten grasland. Ze zitten er eenvoudigweg niet of franse teken lusten geen import. Het valt hier zowiezo wel mee met vliegend gevaar. Toch werd mijn vrouw tijdens een bezoek in juni belaagd door een heel venijnig steekbeestje dat maar kort leeft doch graag prikt in die korte periode. Ze zag er niet uit en dat duurde dagen. En dan, zo onvoorspelbaar als ze kwamen, waren ze ineens weg.

Waarom zijn ze er uberhaupt. Net als die teken trouwens. Helaas blijven die veel langer vervelen en is er geen remedie voor ze weg te krijgen tenzij je de boel in de fik steekt, denk ik. Dat is een dramatische maatregel en erg onpractisch. Het schijnt met de opwarming van de aardbol te maken te hebben. Zo rukt de malaria mug ook langzaam noordelijker op en worden steeds vaker tropisch ongedierte aangetroffen dat ons klimaat best aangenaam genoeg vindt om te overleven , met alle nare gevolgen van dien.

Een dag later wipt de eigenaar van het grasland op doorreis even bij ons aan .Een kop thee is lekker en gaat er wel in. Als hij een blik op ons grasveld geworpen heeft informeert hij of er teken in zitten. Wij schudden nee. Hij vleit zich in het gras.”Heerlijk” zucht hij. We knikken. Veel gras hebben we niet over gehouden maar helemaal zonder kan echt niet. De meeste tijd woont ie twee hoog in de stad. Zonder tuin.

“Ik baal zo dat die teken dr zitten” zucht hij met ogen dicht. Dat snappen we. “ineens waren ze er en nu zit ik er mee “. We hadden geen bruikbare oplossing voor hem.
“ik moet maar eens gaan “ sprak hij na een poosje te hebben gelegen. Routinematige keek hij zijn blote benen en armen na. Geen teek te bekennen. Lekker gras.

goedkoop

Als ik de mailbox op werk open en er geen enkele mail in zit krijg ik zin om het bijltje erbij neer te gooien en gewoon lekker naar huis te gaan. Hier heeft momenteel niemand behoefte aan mijn diensten. Ik turf mijn lijst van to do dingen af en stuur een aantal personen een uitnodiging om eens bij te praten over hun voortgang . Bij het plannen van de meetings verschijnt frequent een rode balk. Ik gok op vakantie .

Het duurt nog een aantal uur voordat de tourradio enige afleiding kan geven, nu moet ik het doen met een programma dat vanaf zes uur s’morgens het nieuws blijft herhalen. Het is zelfs zo erg dat interviews van de avond daarvoor ook nu worden afgedraaid zodat ik een dejavu krijg ;“ dit heb ik als eens gehoord”. Radio van vandaag moet goedkoop.

In frankrijk heb je ook een zender die graag herhaald. Maar dan met muziek. Men draait simpelweg een muziekband, onderbroken door wat reklame en nieuws. Muziekbehang. De artiesten zijn uit een ver verleden opgeduikeld en samengesteld met franse voorkeur waardoor met de regelmaat van de klok de meest afgezaagde liedjes galmen over de bouwplek. Dat duurt hooguit een dag. Dan moet er iets anders op. Helaas zijn de meeste franse zenders zo ingericht dat er alleen op gesproken mag worden. Althans, zo komt het over. Nog erger is dat de de best ontvangen zenders inderdaad alleen maar pratende fransen uitzenden.

Toch is met wat zoeken ook wel iets leuks te beluisteren. Zo stond laatst een zender op waar een enthousiaste man aan het woord was die cantates en coralen van JS Bach kon uitleggen aan de hand van gezongen fragmenten. Heel leuk en goed te volgen. En zo klonk er gezongen Bach. Daar hou ik van. Toen het uur om was ging men weer praten. Ik heb een streepje getrokken waar de zender op was afgestemd want je weet nooit.
Maar ze deden niet aan herhaling.

Ik hoor voor de vierde keer vandaag hetzelfde interview afdraaien. Het maakt m’n humeur niet beter. Dan liever een band met muziek die eindeloos wordt herhaald.
Of gewoon uit dat ding. Want eigenlijk is niks mooier dan de muziek van krekels .

geen weer

Er rolt een traan over het dakraam. De lucht is egaal grijs en er staat een flinke koele bries.
Het dakt krakt zacht als een zware zucht wind aan de pannen trekt. Binnen is het nog net een graad of twintig maar buiten halen we de achtien niet, zo wijst ons de thermometer.

Warm water van de zon is er nauwelijks. Ik kan me niet herinneren dat we ooit zo lang in hartje zomer de geiser aan moesten laten om warm water veilig te stellen. De vooruizichten biedt weinig hoop op echte verbetering. Te koud en te nat. In oost europa vallen doden door een hittegolf. Ik sta in dubio. De sauna in of effe een UV douche nemen.

Er ligt een aanbieding voor me van een houtgestookte saunakachel voor een prikkie zolang de voorraad strekt. Nog even en ik kan de sauna in frankrijk gaan klaar stomen. Een echte houtgestookte sauna natuurlijk, lekker ruim opgezet met plaats aan vier personen als het even meezit. Die zal vaak gebruikt gaan worden, zo weet ik nu al. Want grijze wolken en regen komen ook daar genoeg voor. Hoe lekker is het dan niet om een paar uur lekker te kunnen zweten terwijl buiten de regen striemt en je van de sokken waait. Of in de winter, al er twintig centimeter sneeuw ligt en het tien graden vriest.

Maar ik moet eerst een heus dak maken. Daar wil ik graag zonnig weer bij hebben. Veertien dagen als het kan en aaneengesloten. Ik check de buienradar. Het weerbericht is niet optimistisch voor de komende weken. Grauw weer ,regen en veel wind. Ik bel een franse vrind op. “Het weer?”, “Niet veel soeps hier” En de voorspelling is ook niet bijzonder. Maar niets is zo veranderlijk als het weer, zo weet ik.

Keuze gemaakt. Eerst onder de lampen en dan de sauna in. En radiootje aan. Een vlaag wind met regen striemt het dakraam.
Je zal maar in een tent zitten .

uit met de pret

Het moest er een keer van komen. Een bloot keurmerk voor naturisten terreinen.
Wat erg. Eigenlijk verschikkelijk. En dan die naam : Keurmerk Prettig Bloot.

Nee, dat zal het imago van blootloopterreinen ten goede komen hoor, daar kun je op rekenen. Het keurmerk is voorzien van protocol “seksuele veiligheid” dus dan zit het wel snor . Moet ik er nog verder op in gaan? Ik dacht van niet.

De gemiddelde leeftijd van de bewoners van naturisten terreinen ligt ver boven de vijftig jaar en neemt elk jaar toe. Ik gooi er maar een statistiekje tegen aan hoor.

“Volgens de NFN nopen recente maatschappelijke ontwikkelingen tot duidelijke richtlijnen over gewenst en ongewenst gedrag. Volgens Henk Smeeman van de federatie gaat het dan over seksueel misbruik binnen allerlei organisaties en is het goed dat juist een organisatie als NFN aangeeft dat dit soort dingen bij naturistenverenigingen niet worden getolereerd. "Je moet oppassen dat je geen mensen aantrekt die daar op af komen. En juist dan is het heel goed om een signaal af te geven dat wij dit soort dingen niet onder de mat poetsen. Integendeel dat we dat centraal melden en dat er ook wat mee gebeurd."

Aldus Henk Smeeman, de bedenker van dit groots.

U bent dus gewaarschuwd.

spam

De kracht van reclame zit hem in de herhaling. Gelukkig heb ik een prima werkend spamfilter wat er voor zorgt dat mijn mailbox niet vol stroomt met reclame.
Eens in de zoveel tijd browse ik door de spam map heen want heel af en toe filtert het programma zo goed dat op spam gelijkende mail ook hier in terecht komt.
Ditmaal niets anders dat reclame, zo blijkt. Vooral over pillen waarmee je lid eensklaps tweemaal zo lang groeit en ook zo groot blijft. Het blijft een hit.

Wetenschap heeft al blootgelegd dat je dit soort pillen maar beter links kunt laten liggen want ze werken niet. Het enige dat groeit is het banksaldo van de handelaar in die rotzooi. Merkwaardig toch weer dat ondanks alle waarschuwingen de pillen toch nog steeds gretig aftrek vinden.Het blijft een lucratieve zaak, de piemel vergroters.

Naast pillen kun je ook mechanisch aan de gang, zo blijkt. Een apparaat dat praktisch onzichtbaar gedragen kan worden belooft een spectaculaire groei van het lid met resultaat al na een maand. Er zit wat in. Als je hard aan iets zachts trekt kan het langer worden. Ik denk met verlangen aan trekdrop dat wij voor een duppie de stuk in grote aantallen inkochten bij de locale drogist. Zoiets dus.

Een donker kijkende Spanjaard zit met witte jas aan achter een duur uitziend eikenhouten buro met voor zich zijn beproefde uitvinding. Certificaten van spaanse onderzoek laboratoria over de echtheid ontbreken niet. 4 tot 8 centimeter groei was mogelijk, juicht de tekst.

De man keek alsof hij zijn eigen product nog aan had. Beetje beknepen Een demofilmpje toonde hoe het apparaat moest worden aangelegd om man’s lid. Per dag 9 tot 10 uur dragen was het minimum om tot resultaat te komen. Het leek me niet fijn zitten met zo’n contractie in je broek. En staand plassen was er ook niet meer bij.

Het ding was niet goedkoop. Meer dan wat vormgegoten plastic onderdelen en twee uitschuifbare antennes was het niet. Me dunkt dat een handige knutselaar zo’n ding zo uit de onderdelen van een halogeen ikea lampje kan halen.En die kost maar een tientje.

Toch benieuwd naar gebruikers verhalen google ik het apparaat en vind inderdaad een forum waar teleurgestelde gebruikers hun klachten met elkaar deelden. Veel geld voor weinig resultaat. Slechts een persoon wist enthousiast te melden dat inderdaad zijn lid met 5 centimeter was gegroeid, dankzij het apparaat. In slecht engels geschreven . “I am from Barcelona” kreeg ik het vermoeden.

De spamfolder is weer leeg. Niet voor lang, vrees ik.

gaap..

De zin is uit uit.
Tijd om een aantal weken weg te wezen. Maar het weer is zo slecht dat echt op pad gaan nog niet echt lonkt. Grijs en grauw. Arme mensen die in een tentje op de hei zitten weg te kleumen. Je moet nu ver reizen om nog weer van enige zomerse kwaliteit aan te treffen.

Steeds meer lege plekken op het parkeer terrein en geen files onderweg. De agenda raakt leger en leger. Volgende week ziet er helemaal kaal uit en ik vrees dat er niet veel bij komt. De telefoon zwijgt ook al geruime tijd.
Zomertijd is komkommertijd.

Brilmij

Als ik , nog enigszins slaapdronken, mijn bril opzet word ik onplezierig in mijn slaap geprikt door de linker poot. Op de hele vroege morgen dus al “auw” terwijl het meer schrik als pijn betrof. Ik aanschouw de oorzaak en zie dat het beschermend kunststof hoesje dat om het uiteinde van de poot moet zitten er niet meer zat.

Vroeger waren we bij de BrilMij. Met de komst van deze goedkope brillen gigant kregen we om de zoveel jaar een nieuw exemplaar aangemeten, omdat ons hoofd nog groeide, denk ik. Daarvoor waren wij klant van de firma spaargaren. Die hadden een donkere kamer waar een grote stoel stond met een immens zwart apparaat dat een man in witte jas op je neus drukte om vervolgens je een verlichte letterbak te laten oplezen. In groen en rood.

Het dragen van een bril op jonge leeftijd is helemaal niet cool. Om het leed enigszins te compenseren had ik bij de keuze van het glas vaak een doorslaggevende stem en kreeg ik opeenvolgend in mijn monturen gele brillenglazen en zelf eens zelfkleurend, die onder invloed van zonlicht, donker werden zodat het leek of je een zonnebril op had. Dat werd dan wel weer als stoer gezien, tenminste, als het montuur een RayBan look had zoals die vliegtuig piloten droegen. Maar helaas..

Mijn eerste bril ooit heb ik nog ergens onderin een doos gevonden, althans het montuur met glas. De poten en neusvleugels waren er af. Een klein verguld ding met ovale glazen.
Goudkleurig staat me beter dan zilver. Nu draag ik titanium kleur, ik ben zelfs bang dat het echt is.

Beneden plak ik wat plakband over de scherpe manke poot. Zo’n ongemak is niet hetzelfde als een verloren neusvleugel of een onwillig glas dat telkens uit het frame valt of erger, kapot is gevallen. Dat kon vroeger. Nu heb je kunststof glazen.

In beginjaren tachtig besloot ik met mijn opgespaarde dagvergoeding lenzen aan te schaffen. Ik zat voor weken in de US en kon in een dag lenzen laten aanmeten. Het werd geen succes, dat dragen. Al op de derde dag was ik een lens kwijt die na later bleek op mijn schoen was gevallen en als een wonder is blijven plakken totdat ik hem terugvond.
Daarvoor had ik dan wel eerst een bril op moeten zetten. Na twee maanden gepruts met lenzen heb ik de dingen laten staan .Nooit meer geprobeerd.

Ik zet de beplakte bril op m’n neus. Het werkt. Het weet dat deze reparatie nog wel eens heel lang kan voldoen want ik kom zelden langs brillenmakers . Brilmij bestaat niet meer.
Daar kon je gratis dit soort dingen laten herstellen met als gevolg dat je nummertjes moest trekken voor om aan de beurt te komen. Klemmende brillepoten laten verbuigen of je montuur laten rechtzetten als er weer eens een voetbal op was geland.

Ik aanschouw de bril in de spiegel. Een ander modelletje wordt wel eens tijd. Hoe lang heb ik deze wel niet? Maar dan wordt het eentje een met goud kleurtje.Niet laseren. Gewoon bril op.

Fietsen

Omdat vaak de middag niet haalbaar is wordt de tour etappe in de late avond bekeken. Mart Smeets gaat aan, niet het plagiaat van dat vreselijke rtl. Zijn sidekick tot nu toe is een voetballer. Meneer Waterreus zo blijkt. Van welke klup die was ben ik al weer vergeten want voetbal weetjes is niet bepaald het onthouden waard, zo vind ik.

Voor het grote geld gaan zelfs de grootste klupliefdes over stag. Had cruijf in zijn nadagen niet een blauwe maandag bij fijenoord meegedaan.? Enfin.
Ik heb respect voor de renners die door het franse land heen toeren. Dit jaar komen ze vlak bij ons en ik weet haast zeker dat een franse vriend die wielergek is de renners gaat aanmoedigen. Wij kunnen niet.

Ik moet het doen met radio en Mart Smeets. Erik Boogaerts zit bij hem aan tafel. Een grote mond met bijna onnatuurlijke witte tanden die met een overduidelijk haags accent wat tourflitsen van commentaar voorziet. Ik luister niet graag naar hem maar ik kan niet precies aangeven waarom dat zo is. Waterreus zit er een beetje vergeeld bij. Na drie dagen aanschuiven is de pijp al op, zo te zien. Dat te bedenken dat de tour nog twee en een halve week duurt.. Het valt te hopen dat er snel wat fris bloed wordt aangevoerd.

Smeets doet dit volgend jaar niet meer. Wegbezuinigd , zo zegt ie zelf. Ja,hij wordt ook 65.
Zal hij ook het schaatsen wel niet meer doen. Gezellig met Ria Visser aan tafel. Daar had hij zelfs ook gezellige nachten mee gehad, zo gaat het verhaal. Ach ja, waarom ook niet.

De etappe was weer zinderend spannend volgens de heren om tafel.Is de tour al beslist? Je zou het haast geloven. Het wachten is op de eerste doping affaire die dan vervolgens door Smeets wordt vergoeielijkt omdat iedereen die de tour fietst wel “ietst” tot zich neemt en dan is alles weer eerlijk. Er gaat iets mank aan deze vergelijking maar ik zoek nog even uit wat dat is. Doping en het grote geld. Had hij er geen boek over geschreven?

Hij zit er weer ontspannen bij. Het decor staat opgesteld in wederom een prachtig uitgelichte franse entourage met een vanzelfsprekend goed glas wijn voor zich want Mart drinkt geen slechte wijn.

Wanneer ik opschrik uit mijn gedachtes zie ik hem nog net nippen van het glas. A demain.Hij gaat nog niet naar bed. De fles moet op, zo weet ik en misschien daarna nog wel een.Moet kunnen.

T'is de laatste tour voor hem. We raken onze iconen langzaam kwijt.
Maar gelukkig nog ruim twee weken spektakel. En elke avond even Mart.

Mam

Kwart over drie. Het is moeilijk wakker te blijven na een korte nacht slaap.
Ik zit aan een bak koffie. De zoveelste vandaag, maar het houdt me niet echt wakker.
Straks lekker nog even in de zon. In mijn hoofd rijpt een in memoriam. Deadline is vanavond. Ik werk graag met deadlines. De avond en indien nodig de nacht, is nog lang.

Lastig. Een spiertje in mijn schouder doet pijn en dat ongemak speelt wat op. Gisteren wat teveel getild denk ik. Helder denken is er even niet bij. Was beyond in deze context nu goed of fout? De boel gaat op vakantie hier. Steeds meer mensen haken af om er een paar weken van tussen te gaan. Voor ons duurt de eerste vakantiedag nog een kleine vier weken. Het zullen rustige weken worden, dat staat wel vast.

Ik trek mijn sokken uit. Ondingen. Ik draag ze alleen voor naar het werk en vraag me af waarom. Onder in de la met die dingen. Het liefst loop ik altijd op blote voeten, net als die overlevings knakker op discovery channel doet. Die draagt al meer dan vijfentwintig jaar geen sokken of schoenen meer en dat het hele jaar door. Het heeft iets vreemd opwindends, dat blote voeten gevoel.

Een blik op de klok. Half vier geweest. Nog wat mailtjes de deur uit en dan weg hier.
Ik steek de voeten in mijn motorlaarzen .Dat voelt niet goed. Versleten binnenvoering.
Toch de sokken maar weer aan dan. Het is warm buiten en het leren pak plak vrijwel meteen aan mijn lijf.

Thuis voelt het nog warmer aan. Snel uit die kleren. Het ritje heeft de slaap verdreven.
Even liggen in het gras. Hoe ga ik beginnen. Langzaam rijpt er zich een verhaal in mijn hoofd . Nu opschrijven. Binnen is het nog koel. Als ik teruglees wat ik heb opgeschreven rolt er een traan. Gek toch . Het is maar kort. Het hoeft niet lang. Het kan eigenlijk in een zin worden samengevat. Je was een fantastisch mens

doen of niet

Ik sta van nature uit het lood. Dat komt door een flink tekort aan lengte van mijn rechterbeen die in een groeispurt achter bleef bij het linker. Of het linker been groeide te hard, dat zou zo maar kunnen. De toen nog verplichte sportkeuring die jaarlijks moest worden ondergaan had de primeur van de ontdekking. Ik kreeg een brief mee voor thuis. Daags daarop sleepte moeder mij mee naar de huisarts die hetzelfde concludeerde. “Ga er maar mee naar een schoenmaker, die meet hem wel een extra hak onder zijn rechterschoen aan.” Over het andere feit dat ik ook veel te mager was voor mij leeftijd (zo vond de sportarts) zweeg moeder.

En zo liep ik jaren recht dankzij een verhoogde hak. Telkens als ik nieuwe schoenen nodig had en ik mocht kiezen was het direct door naar de schoenmaker. Altijd kwam er zo’n zwarte klos op zodat ik schoenen uit ging kiezen die al een zwarte zool hadden want dan viel ie niet zo op. Toch verdween de verhoogde hak uit mijn leven. Toen ik zelf schoenen ging shoppen denk ik. Sindsdien sta ik weer scheef in de wereld.

Dik ben ik nooit geworden. Geen aanleg voor vermoed ik , behalve dan dat rond mijn buikstreek het beetje vet dat mijn lijf verzamelt aan het ophopen is. Kon ik vijf jaar geleden de buik door krampachtig inhouden nog enigszins vlak houden, nu valt het niet meer te maskeren en krijgt mijn lichaam steeds meer de vorm van een slecht gelukte vaas die scheef op zijn voetstuk staat.

Van bovenaf gekeken zie ik ook steeds minder piemel. De slechte grap dat goed gereedschap onder een afdak hoort begint bij mij een vleselijke gestalte aan te nemen. Als ik moet bukken merk ik ook steeds vaker dat die buik me werkelijk in de weg zit. En er is meer.
Wanneer ik mijn schouders niet strak naar achteren hou vormen zich al behaarde borsten met cupmaat AA. Is het moment van regelmatig bezoekjes aan een sportschool nakende?
Ik betwijfel het, maar sluit niets uit. Om de hoek van het werk zit er een. Voor 25 euro in de maand onbeperkt gebruik van bijna alle apparatuur. Ik heb het opgezocht.

Laatst heb ik tussen de middag een bezoekje aan het instituut gebracht. Er zaten wat opgeschoten en pukkelige jochies aan de bar, handdoek in de nek, waar al het nodige goud om heen hing en voor elke een glas met versterkende middelen in de aanslag
De zaal was verder leeg. Het rook er een beetje naar zweet.
De man achter de bar lijkt me ook de eigenaar. Erg breed en voorzien van voldoende tattoo’s om een plakboek mee te vullen. Vragend kijkt hij me aan. “Ik kwam eens kijken of dit iets voor me is” . Het barvolk kijkt om.

“Kijken mag gerust” bromt de barman. Hij vist een folder uit een la , sjokt achter de bar vandaan en wenkt me te volgen. Ik aanschouw de omkleed ruimte waar aan de wanden poster hangen van bodybuilders voorzien van hele grote bundels spieren. Eronder stond een opbeurende tekst “ Zo kun JIJ ook worden” met een blikje frisdrank als hulp. “ Waar kom je voor? “ vroeg de man. Ik wees hem op mijn buik en benen. “Juist ja”. De tour voerde mij langs een lange rij indrukwekkende machines en hopen glimmend ijzer , hometrainers en zelfs een wandrek . “Elke spiergroep kunnen we hier heel specifiek trainen” Hij wees op plaatjes bij de machines waar super gevormd modellen
met brede glimlach in foto- taal lieten zien hoe je moet omgaan met het apparaat.

“Duurt het lang voordat ik resultaat zie?” probeer ik voorzichtig. Hij wees op zijn gespierde torso “ Vijftien jaar, vijf dagen in de week, meneer” Hij slaakte nog net geen zucht. Ik was er al bang voor maar met deze wetenschap zou 1 keer per week trainen misschien wel wat weinig zijn om nog voor mijn dood met een sixpack te eindigen.
“En de voeding niet vergeten” sprak hij streng. Zo’n buikje komt niet van de dikke lucht, dat weet ik wel.

Terug aan de bar waren de pubers verdwenen. Ik sprak een dankwoord uit en zwaaide met de folder in de hand de eigenaar gedag. “Tot ziens” riep hij nog, maar we wisten beiden al dat een weerzien er niet echt in zat.

Terug op het werk leg ik de folder op een leeg plekje van mijn buro.
Weggooien kan altijd nog.