In negentieneenentachtig is het gemeentelijk badhuis aan het javaplein in Amsterdam gesloten. Het was in functie vanaf 1942 en verschafte de huishoudens uit de buurt en verre omtrek de gelegenheid om te badderen omdat veel woningen simpelweg geen voorziening als een badkamer kenden..
Ik had 1 kraan met koud water en een piepkleine WC die zich buiten de etage op de trap overloop bevond. Lekker handig.
Er woonde grote gezinnen in de wijk en het was luxe om 1 keer per week een warm stortbad te krijgen. Gratis gebruik van handdoeken bij zo’n stortbad kostte en dat voor de prijs van een duppie.
Met grote gezinnen van toen toch snel veel geld. Echt luxe was een ligbad natuurlijk maar zoveel duurder dat dat er voor de meeste echt niet aan zat.
Het badhuis op het javaplein was een ontmoetingsplek voor jong en oud. Er zijn veel verhalen over opgeschreven en gepubliceerd waaruit je kunt opmaken dat zo’n badhuis een streng regime had. Niet fluiten, zingen of hard roepen en binnen de gestelde tijd klaar met douchen waren ijzeren wetten waarop door de badmeester streng werd toegezien
Ik heb een staartje van het badhuis in functie kunnen meemaken. Hoewel al in de jaren zeventig het bezoekeraantal snel terug liep heeft dit badhuis tot 1982 dienst gehad.
Dagelijk fietste er elke twee keer per dag langs maar heb het nooit van binnen gezien. Jammer toch wel als ik er nu aan terug denkt.
Ik nam mijn toevlucht tot de douches die mijn sportvereniging bezat. Dat waren niet de meest schone ruimtes mag ik er bij vertellen. De badhuizen waren altijd proper.
De meeste mensen uit de buurt waren aangewezen op badhuizen. Tot de renovatie van de oude stadswijken begon en steeds meer huizen een badkamer kregen aangemeten. Soms was sloop de enige optie en kwamen in plaats voor de eeuw oude huizenblokken koude kille nieuwbouw voor terug. Het kon niet anders riep men toen maar met het verdwijnen van de oude huizenblokken, verdwenen vaak ook de oude bewoners en een stuk de sfeer.
Zo sloten ook de laatste badhuizen.
Die op het java plein werd niet gesloopt. Dat wil zeggen, de buitenmuren bleven overeind.
De badmeester werd op pensioen gestuurd en de ruimte kreeg in roerige tijden vele bestemmingen maar is nu sinds een tijd dan een (eet) cafee.
Ik had er gebruik van moeten maken, weet ik nu.
Gemiste kans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten