gemiste kansen (2)

De aankondiging die was aangeplakt in onze lokale friet tent repte over een groots motor treffen waarbij vele standhouders hun koopwaar met fikse kortingen zouden slijten.
Daarnaast was er nog muziek en voldoende bikersvoer te verkrijgen en werd er geen entree geheven voor diegene die met hun stalen ros het terrein wist te vinden.

Ik was om.

Met de datum en plaats in het geheugen gegrift keerde ik met de boodschappen naar huis en het weekend daarop met de dochter achterop op weg om het grootse gala te gaan aanschouwen. De reis verliep voorspoedig tot aan het bewuste dorp ; toen werd het zoeken naar het gala terrein. Gelukkig wezen posters ons de weg en inderdaad bleek een beetje verscholen langs de doorgaande weg een zandpad waar een bord stond geprikt welke met grote letters “ bikerstreffen” aangaf.

Nu valt het rijden op een zandweg niet mee , zonder off the road eigenschappen.
Halverwege had ik al spijt maar met de meid achterop laat je je niet kennen.
Aan het einde van het pad bleek de ingang. Bij het zien van de entree kreeg ik het gevoel wat je oploopt als je per ongeluk de Dames in loopt en al met de broek op de hielen in de gaten krijgt dat je hier verkeerd zit maar je plas niet weet af te knijpen.

De motorfietsen die stonden geparkeerd waren zonder uitzondering van het type waarmee hell angels zich doorgaans verplaatsen, inclusief de weinig vriendelijke ogende aankleding met veel leer, chromen spijkers , Fuck You’s en doodskoppen.
Mijn BMW kon niet fouter hier.
Dochterlief had gelukkig niets in de gaten en stapte monter en blij af.
Dat we uit elke ooghoek werden begluurd is mij alleen opgevallen.
Ik hield me groot en liep met haar aan de hand het festival terrein op.

Dat uit zo’n klein groepje “muzikanten” zoveel herrie kon komen . Het was duidelijk waarom de muziek gratis was, vond ik.
Het bikersvoer bleek te bestaan uit een bescheiden barbecue waarbij ondefinieerbare stukken vlees op een open drumvat met een zwartgeblakerde grill lagen te verkolen.
Ik hield het bij een blikje cola maar de meeste aanwezigen zaten aan bier dat in grote maten in vaten stond opgetast.

De standhouders waren misschien nog niet allemaal in stelling want het merendeel van de kraampjes stonden er leeg bij. Dochterlief had haar ogen laten vallen op een kraampje waar je naast allerhande gothic attributen ook je helm kon laten optuigen met een hanenkam.
“Pap”, toe, jij ook een” Om niet direct het zwaar getatoeëerde volk tegen me in het harnas te jagen gebruikte ik de afleidingtechniek die hier uit bestaat dat ik voorstel eerst alle kraampjes door te nemen om dan terug te komen en een echte keuze te maken. Meestal voldoet deze techniek prima om elk gevaar van een reële aankoop te vermijden.

Het volgende kraampje was echter niet beter. Tattoo Jo had hier zijn kamp opgeslagen en was in een sjofele caravan bezig een van zijn bajesklanten te voorzien van een artistiek kunstwerk wat ik zo gauw niet kon thuisbrengen maar geenszins nodig achtte dat te achterhalen.

Mijn dochter vond het allemaal erg interessant. Met de minuut kreeg ik het benauwder .
“Wil je vader geen leuke piercing?” Een jong meisje met ravenzwart haar en gescheurd T shirt je ( opzettelijk) en dito broek prees haar kunsten aan door een grote map open te slaan waar elke stuk denkbaar vlees was doorboord met glimmend staal.
“Ja pap?” Het boek nam geen blad voor de mond en dochter keek haar jonge ogen uit.
“Eek, moet je dat zien”

Nu heb ik niets tegen piercings. Maar met een cola achter de kiezen en een dochter van 12 aan de hand op een Hell Angels terrein me door een lieftallig doch slonzig meisje laten piercen vond ik geen aantrekkelijk idee. “Tis zo gebeurd hoor en het is vandaag voor de helft van de normale prijs”. Ik paste weer mijn smoes toe en manoeuvreerde ons handig langs de herriemakers het terrein af. Ik vlucht naar de motor toe, wuif nog even en hobbel weg.
Het zandpad reed als een asvaltweg.

“Voor de helft van de normale prijs”

Gemiste kans

Gemiste kansen (1)

In negentieneenentachtig is het gemeentelijk badhuis aan het javaplein in Amsterdam gesloten. Het was in functie vanaf 1942 en verschafte de huishoudens uit de buurt en verre omtrek de gelegenheid om te badderen omdat veel woningen simpelweg geen voorziening als een badkamer kenden..

Ik had 1 kraan met koud water en een piepkleine WC die zich buiten de etage op de trap overloop bevond. Lekker handig.
Er woonde grote gezinnen in de wijk en het was luxe om 1 keer per week een warm stortbad te krijgen. Gratis gebruik van handdoeken bij zo’n stortbad kostte en dat voor de prijs van een duppie.
Met grote gezinnen van toen toch snel veel geld. Echt luxe was een ligbad natuurlijk maar zoveel duurder dat dat er voor de meeste echt niet aan zat.

Het badhuis op het javaplein was een ontmoetingsplek voor jong en oud. Er zijn veel verhalen over opgeschreven en gepubliceerd waaruit je kunt opmaken dat zo’n badhuis een streng regime had. Niet fluiten, zingen of hard roepen en binnen de gestelde tijd klaar met douchen waren ijzeren wetten waarop door de badmeester streng werd toegezien

Ik heb een staartje van het badhuis in functie kunnen meemaken. Hoewel al in de jaren zeventig het bezoekeraantal snel terug liep heeft dit badhuis tot 1982 dienst gehad.
Dagelijk fietste er elke twee keer per dag langs maar heb het nooit van binnen gezien. Jammer toch wel als ik er nu aan terug denkt.
Ik nam mijn toevlucht tot de douches die mijn sportvereniging bezat. Dat waren niet de meest schone ruimtes mag ik er bij vertellen. De badhuizen waren altijd proper.

De meeste mensen uit de buurt waren aangewezen op badhuizen. Tot de renovatie van de oude stadswijken begon en steeds meer huizen een badkamer kregen aangemeten. Soms was sloop de enige optie en kwamen in plaats voor de eeuw oude huizenblokken koude kille nieuwbouw voor terug. Het kon niet anders riep men toen maar met het verdwijnen van de oude huizenblokken, verdwenen vaak ook de oude bewoners en een stuk de sfeer.

Zo sloten ook de laatste badhuizen.

Die op het java plein werd niet gesloopt. Dat wil zeggen, de buitenmuren bleven overeind.
De badmeester werd op pensioen gestuurd en de ruimte kreeg in roerige tijden vele bestemmingen maar is nu sinds een tijd dan een (eet) cafee.

Ik had er gebruik van moeten maken, weet ik nu.
Gemiste kans.

Wegwezen

Ik ben nederland regelmatig zat.

“Ik heb niks met Tjechie “ roept mijn vrouw als ik weer tot wanhoop gedreven mijn boeltje wil oppakken om lekker in zo’n voormalig oostblokland een B&B te beginnen.
Hartstikke goedkoop wonen daar hoor.

Maar ze “heeft” er niks mee. Tuurlijk, ik mag alleen gaan. Maar zij gaat niet mee.
Ook een vertrek naar Bali kan haar niet bekoren. “Dan nemen we een dienstmeid want omgerekend zijn we daar miljonair tot ons dood,” roep ik nog. Ook niet goed.
Zo dooft langzaam de avonturier in mij uit. Het zijn de kinderen die ons weerhouden van het uitvoeren van doldrieste plannen zodat we inderdaad dit land kunnen ontvluchten maar waar naar toe? Frankrijk is niet veel beter hoor.

Maar nu lees ik dat de nederlander zo gelukkig is dat we zelfs de mondiale vierde plek van gelukzaligheid bekleden. De Denen winnen. Daar moeten we dus naar toe.
Ik ben een keer in denemarken geweest ; een leuk en open land, ze hebben geen leger en zijn het met elkaar ook op politiek gebied altijd snel eens.
Hoe anders ligt dat wel niet in nederland.
Ook de Grieken zijn nog gelukkiger dan wij. Nog even dan natuurlijk want ik zou ook erg blij zijn als ik op mijn 52 levensjaar aan een pensioen mag beginnen
Helaas loopt dat sprookje binnenkort op de klippen. Daarmee ook het geluk van de grieken, vrees ik.
Griekenland, let op mijn woorden, zit bij een volgende peiling niet meer in de top 4.

En nederland?

Wel, als eindelijk de euforie van een voetbaltoernooi is weggekwijnd en we merken dat we met een rechtse regering zitten opgescheept zal het ook wel snel minder worden.
Dan wordt een immigratie naar denemarken wel aantrekkelijk natuurlijk.

Die blijven gewoon gelukkig .
Maar ja, denemarken; daar hebben wij beiden niets mee.

Pech he.

Geluksgraver

Koop een schatzoeker.
U kent ze wel, zo’n apparaat waarmee je kroonkurken vanonder het zand kunt opsporen.
Ik heb er een, uit de nalatenschap van mijn vader overgehouden. Hij ligt ergens in gekreukte toestand op een plank in de garage. De kwaliteit van het ding was (typerend voor al de aankopen van vader) belabberd en na een vakantie uitproberen was ik het het ding meer dan zat.
Te meer ook omdat hij piepte om niets zodat ik mij een vakantie lang wezenloos heb staan te scheppen in de hoop een pot met gouden dukaten boven te krijgen.
Meer als wat ouwe franken,bierlipjes, roestige spijkers en wat kroonkurken is het niet geworden.

Hoe dan ook ,zo’n metaal detector heeft iets magisch.

Regelmatig berichten de kranten over belangrijke vondsten die met behulp van zo’n ding zijn gemaakt .Vader speurde er vooral het strand mee af. Strategische plekken nabij vistentjes en kraampjes waren toch snel goed voor enkele geldelijke vondsten die hij dan ook pontificaal op zijn buro uitstalde en ons bij gelegenheid trots toonde. Een echte vondst van enig belang is er nooit gekomen, helaas. Ik denk dat hij daar niet de juiste plekken voor had uitgekozen want eigenlijk moet je dolend in afgravingen of ontginningsgebieden je geluk proberen. Hier iets van waarde in de grond vinden lijkt me zowiezo klein. Geld bewaarde men liever in een ouwe sok en niet in een lemen pot in de grond. T’is te nat hier.

Toch overweeg ik nog steeds ooit een goeie zoeker te kopen. Die zijn duur, zo blijkt na enig speurwerk maar dan heb je ook wat. Tot 20 centimeter diep weet hij feiloos te meten.
Ik denk aan frankrijk waar ik een schop nog geen 10 centimeter de stenige grond in weet te krijgen. Dat maakt het iets lastiger om enthousiast te blijven.
Er moet daar onder een enorme berg aan stenen nog ergens een kelder verstopt zitten. Je weet natuurlijk nooit .. Maar tweeduizend piek voor zo’n ding is veel.

Eers eens onderzoeken of die ouwe detector nieuw leven valt in te blazen.

Ik blijf een kind van me vader.
Leuk, maar het mag niets kosten.

Bekrompen denken

In een krant stonden twee berichten niet toevallig in elkaars buurt.
Eerst een openbaring van een italiaanse journalist die een poos undercover was gegaan in het homomilieu en daar priesters aantrof met een dubbelleven. Het trio was regelmatig op stap in homobars en sauna’s ; een van hun beweerde dat bijna elke priester wel een homosexueel is.

Het andere bericht ging over de opschudding die een katholieke kerk in Oss terweeg had gebracht door een preek van een diaken over “de erfzonden van homoseksueel handelen”.
Met afkeer werd gerept over alle roze festiviteiten die ,vaak met subsidie, over ons worden uitgestrooid. Steeds meer, steeds opzichtiger.
Het bleek voldoende om enkele kerkbezoekers de kerk uit tejagen.
Verder blijkt de dochter van journalist Frits Barend die het doet met een vrouw lekker zwanger te zijn .

Er wordt altijd over geschreven, de sexuele geaardheid van de mens.

Onze kinderen zijn zover ik weet alleen geinterreseerd in de tegenovergestelde sekse, maar het had me werkelijk niet uitgemaakt als had gebleken dat het anders was geweest.
Bij anderen duurt het een half mensenleven alvoor ze toegeven dat hun sexuele geaardheid die ze tot dan toe hebben aangenomen niet bij hun past. Dat geeft complicaties natuurlijk.
Vaders en moeders die plotsklap uit hun rol vallen , dat ligt nu eenmaal gevoelig.


Het kan dramatischer.
Je voelt je opgesloten in het verkeerde lichaam. Daarmee bedoel ik niet die mannen die zich op zaterdagavond graag in vrouwenkleren hijsen en het nachtleven in verdwijnen als vrouw maar de transgender. Hier ondergaat de persoon langdurig proces van een complete metamorfose, ook fysiek.Na een grondige periode van voorbereiding komt het moment daar : vrijdag als Piet naar huis en maandags als Lisa naar het werk. Dat vereist voorbereiding. Wat te denken van de thuis situatie.


Nee, makkelijk is het allemaal niet als je er over nadenkt. Maar je wordt er zo vaak mee om de oren geslagen dat je kunt gaan twijfelen over je eigen sexuele identiteit.
Voor die groep raad ik de bi-sexuele geaardheid aan. Daarmee speel je op safe en als je de sterren pagina’s op waarheid mag inschatten is half bekend nederland stiekum ‘t.

Een ding wil ik nog kwijt.
Vel geen oordelen. Maak geen ketteraars. Probeer eens te accepteren dat we niet allemaal passen in hetzelfde doosje. Het maakt niet uit.

Echt.

Nieuwe look

Nu mijn haar door omstandigheden nogal erg lang is uitgegroeid doet mijn ega voorkomen dat het dragen daarvan in een staartje haar wel zou behagen. Ik heb daar een andere mening over maar dat terzijde.
Ik ken twee man personen in mijn omgeving die hun haar op staart lengte dragen. Beetje vreemde nerds die wat met computers doen en hun lang haar in een staart dragen,rondlopen met hoofdbanden en hun blote voeten steken in open sandalen.
Dat gaat me toch echt iets te ver op dit moment.

Mijn haar moet ik inmiddels al kunstmatig vast zetten door toepassen van de nodige gel om te voorkomen dat het de hele dag in mijn ogen zwiert. Gelukkig was er nog een pot uit de tijd dat zoonlief een kuif wel tof vond staan.
Maar ik ga niet naar een kapper. Nog steeds niet. Ik wacht op het moment dat m’n huis kapster haar schaar weer op pakt en terug aan het knippen gaat.Dat dit snel realiteit wordt zie niet zitten, eerlijk gezegd. Vorig jaar borstkanker en nu volgt een moeizame en langdurige revalidatie en mogelijk niet eens een geheel herstel.

Als ik haar bij toeval tegen kom geeft ze me hoop door nog wat in het vooruitzicht te stellen. “Nog een maandje denk ik maar ik ga niet iedereen meer knippen hoor “ Haar klanten zijn talrijk.
Ik weet niet eens of ik tot haar uitverkoren klantenbestand behoor maar ik maak een redelijke kans, zo schat ik in. Ik moet realistisch zijn en onder ogen willen zien dat ik toch hoogstwaarschijnlijk van kapper moet switchen wil ik nog geknipt worden in dit leven.Geen leuk vooruitzicht.
Dan lonkt het model staart toch weer even. Zelf een beetje bijpunten met de trimmer misschien en voor de rest een elastiekje de truuk laten doen.

Als ik nu al eens met pensioen kon gaan. Dan liet ik mijn haar lekker op zijn beloop.
Nu heb ik nog een werkkring waar ik rekening mee moet houden. Representatief te voorschijn komen is een must, ik krijg er zelfs een maandelijkse vergoeding voor.
Zou ik ook een piercing overwegen? Altijd al een willen laten zetten.
Baard en snor hou ik zelf wel kort want dat kan ik goed, zo in spiegelbeeld trimmen. En een andere brilmontuur zou ook wel eens mogen.

Nog maar een jaartje of zeven, zo denk ik optimistisch. Dan stop ik er mee, met werken. Als dat nog zou kunnen tegen die tijd.
En dan gaat het roer om. Een nieuwe look.Verder bloot tot aan me dood, bij wijze van spreken dan.

Een mens moet durven
Toch?

goddelijk..

Neem een rijpe suikermeloen. Zo’n kleine gele met groene inhoud.
Als ie niet indrukbaar is en lekker zoet ruikt is ie prima te consumeren.
Ga voorts op zoek naar bramen. Er zouden in Uw buurt voldoende bramen ter pluk moeten hangen maar in uiterste nood kunt U bij een lokale fruitboer Uw geluk beproeven.

Snij de meloen in het midden door en verwijder met een lepel alle pitten.
Vul nu het gat op met de vers geplukte bramen en laat het geheel zwemmen in een plasje van goede ruby port.
Serveer er naast een lekkere rouwe ham .

Tip: maak ook de ander helft klaar voor gebruik.
Dit smaakt altijd naar meer namelijk.

niet meer

Ben U wel eens een loopje kwijt geraakt?

Zoiets overkomt je .
Het zijn kleine routines die er zo in sluipen en je uitvoert of ondergaat maar met een gemakt en vanzelfsprekendheid dat je je pas verwondert als het plotseling niet meer hoeft of kan.

Het zit hem in het abrupte einde.

Loopjes raak je nooit bewust kwijt. Ze ontstaan door het moment en blijven dan zonder hinderlijk te zijn kleven aan je allerdaagse leven. Daardoor bieden ze een vorm van vastigheid die je aangenaam kunt vinden maar meestal zie je het als een vanzelfsprekendheid. Loopjes ga je missen op vakantie. Het patroon is plotseling anders maar je weet dat het maar tijdelijk is. Daarom vinden we het ook wel weer heerlijk om terug te komen van vakantie.

Dit jaar is ons een loopje ontvallen.
Dat voelt nog dagelijks vreemd aan. Een leegte.


Loopjes hebben niet het eeuwige leven
Da’s zo jammer

Huisje

“Jullie hebben toch een huisje in frankrijk , niet ?” Een vraag die we regelmatig horen.
Waarom een huis in frankrijk door nederlanders steevast als huisje wordt aangeduid blijft ons een raadsel. “ Huis”, verbetert mijn vrouw. De afmetingen overschrijden ruim de maten van ons nederlands verblijf .

“Ik zou nooit een huisje in het buitenland willen “ Het klinkt vastberaden.

Ik heb nimmer behoefte om zo’n vooringenomen besluit te bestrijden maar ik krijg tijdens mijn vriendelijk zwijgen de be-argumentatie al nagezonden.
“Als je een huisje hebt moet je er altijd naar toe”.
Dat lijkt me ook de logica van het hebben van een huis, denk ik dan maar ik hou nog steeds mijn mond. Meestal volgt er nog meer.
“ En wij willen juist graag rondtrekken , dingen zien“ Ik zie de stroom gelukkige caravan bezitters elk jaar op de weg. Gezellig, samen op pad natuurlijk.

Zo worden wij regelmatig bestookt met argumenten waarom anderen nooit geen huisje in het buitenland zouden overwegen. We tonen telkens ons begrip. Als we hun waren zouden we dat ook nooit doen. En de taal he, da’s ook zo’n gedoe telkens weer.

“En verhuren jullie je huisje dan ook?” Het klinkt alsof het hier een illigale activiteit betreft waar wij als spin het het web de geldelijke vruchten van weten te plukken. “Misschien ooit eens”, zeiden we voorzichtig . Voor je het weet ben je huisjesmelker.

We laten graag de mogelijkheid open om ons plekje met anderen te delen maar we zien eerlijk gezegd ook op tegen de heisa die zoiets met zich meebrengt.
“Aan bekenden van ons ” voegen we dan vaak toe, zodat we op voorhand kunnen informeren wat ze aan zullen treffen aan rust ,zaligheid en zelfwerkzaamheid want 3500 vierkante meter gras groeit ook door als we er niet zijn om het te maaien.

We zijn namelijk erg bang dat ons ideale plekje niet aansluit op de behoefte van de doorsnee vakantievierder . Wij kennen geen disco’s in de buurt en zien ook geen landgenoten. Rust en ruimte met af en toe wat knallen van oorlogstuig want we blijven nu eenmaal buren van een legerkamp.
We zitten 3o kilometer af van een “ grote” plaats. Maar groot is relatief hier want " onze " gemeente telt 10 inwoners.

Het geeft ook niet als wij daar van houden en anderen niet. Een maand uit de sleur en heksenjacht zoals dat in nederland ervaren wordt; om even tot rust te komen te midden van mooie natuur en zuivere lucht, stille wegen en inktzwarte nachten.
Kleren uit. Lekker bloot genieten. Dakgoten legen, houtjes hakken, kachel stoken en tuin bewerken, muren stellen daken leggen bomen poten en leitjes leggen.
De wilde zwijnen en reeen zien oversteken, de bosuil horen roepen en de boommarter brutaal het hek zien overklimmen. Zwemmen in het meer.Biertje drinken met de burgemeester , stenen stapelen in het veld.Genieten van een goed glas wijn en uit eten bij de herberg. Handen schudden bij de bakker , een kus op de markt van de buurvrouw en ’s avond’s aan het aperitif met onze franse vrinden..

Inderdaad, je moet er van houden, een huis in frankrijk

Gewonnen

Als ik mijn mailbox open zie ik een feestelijke aankondiging van een firma waar ik nog nimmer zaken mee heb gedaan maar mij heeft verkozen tot winnaar van gratis visitekaartjes. De drukker is geen onbekende firma voor mij.
Een collega van de afdeling is er sinds kort directeur geworden en mijn HRM manager is er sinds vorige week ook naartoe verkast.
Mijn geluk te zijn uitverkoren staat er overigens los van.

Enfin, ik heb geen interesse in mijn prijs , zelfs niet als ze gratis zijn, wat ik uberhaupt betwijfel want wat is er tegenwoordig nog echt gratis? Juist.
Mijn buro la puilt uit van de visitekaartjes. Zo over de jaren heen van kontakten gekregen met her en der een stapeltje kaartjes van mijzelf uit een vervlogen tijden.

Zo heel af en toe moet ik noodgedwongen naar die oude kaartjes grijpen als ik onverhoopt met mensen in kontakt kom die wat van me hebben moeten. Mij best, het email adres klopt nog, zeg ik dan maar bij. Wie belt er nog in deze tijd ?

De meeste kaartjes die je krijgt lees je maar 1 keer denk ik. Daarna verdwijnen ze eerst in je burola om dan met een grote schoonmaak te belanden in de papierbak. Zakelijke kaartjes hebben maar een beperkte houdbaarheids datum, zo weet ik.
Toch heb ik ook ooit in een aziatisch land een keer 200 kaartjes laten drukken met mijn persoonlijke adres en telefoon nummer. Ik was net verhuisd naar mijn nieuwe onderkomen en vond het wel sjiek om met kaartjes te strooien. Met blokletters had ik de gewenste text op een formuliertje geschreven en aan de aardige taiwanese dame overhandigd. Ze keek er een poos naar en glimlachte me met een gouden voortand toe.
Morgen klaar, zo wees ze me op de kalender aan.

Daags daarna kreeg ik een doosje met zwaar geparfumeerde satijn blauwe kaartjes overhandigd met aan de enze zijde mijn naam in chinese tekens en aan de ander zijde in arabisch schrift. Jammer wel , dat het telefoon nummer niet juist bleek. Ik zag het nog op tijd en wees het aan: “wrong”, zei ik streng. De dame keek me aan? “Wlong”?
Ik probeerde een ander aanduiding om haar helder te maken dat het kaartje zo voor mij niets waard was met een fout telefoon nummer. Ik schreef op het kaartje onder het foutieve nummer de juiste volgorde opnieuw.

Daags daarna kreeg ik mijn kaartjes, ditmaal perfect. Ik heb de meeste kaartjes nog in bezit want uitgeven van die dingen is een kunst. Allereerst moet je ze altijd bij je hebben en daar ging het al snel fout.
De eerste periode had ik inderdaad kaartjes bij me maar die werden als zo groezelig dat ik ze niet weg durfte te geven toen er eens een aanleiding was. De kaartjes bleven vervolgens thuis liggen en langzaam verdwenen ze achter in de kast.

Laatst geleden vond ik het doosje terug. Nog steeds kon je de kaartjes ruiken al had het parfum wel zijn kracht verloren na al die tijd.
Maar ze zijn onbruikbaar geworden.

We hebben een ander telefoonnummer

nostalgie

Waar zijn de feestelijke vlaggetjes gebleven die fier op de hoekpunten van elke lijnbus wapperde als we als natie iets nationaals te vieren hadden?
Weg, foetsie.
Geen busmaatschappij die nog nationale gevoelen koestert voor het volk dat gebruik maakt van hun dure diensten.Logisch bijna want driekwart is in buitenlandse handen.

Vroeger zaten er speciaal voor die gelegenheid op elke bus twee houdertjes gemonteerd waar de chauffeur dan een klein rood wit blauwe vlaggetje in kon steken zodat ook de reizigers aan boord het gevoel kregen deel te nemen aan de feest parade. Het had betekenis.

Je vindt geen enkele bus meer met een vlaggen houdertjes. Wegbezuinigd .

Straks komen de oranje boys terug uit zuid afrika. Met of zonder beker replica, het feest over de prestatie zal er niet minder om zijn. Amsterdam zal overlopen van het volk dat nu wel massaal in bezig te zetten is om zich samen te scholen een met een stem hun mening te geven over het gepresteerde.

Waar waren jullie toch toen de politiek langzaam ons sociale stelsel begon uit te kleden en het malieveld dus bijna leeg bleef en als signaal naar de politiek meegaf dat we het wel goed vonden? Enfin.

Vanavond zal het stil zijn op de wegen. Zullen de bussen leeg rondrijden. Want ons kleine landje staat even op de grote wereldkaart.Al is het door voetbal. Daar gaan we naar kijken. En mochten we winnen dan hang ik de vlag uit. Voor een keertje dan.
Omdat ik wel een vlaggenhouder heb.

Aanvalluhhhh

Metamorfose

Er hangt een klamboe over een struik dille van de buurvrouw. Dat heeft een reden.
Ik vind vlinders leuk en weet er een heel klein beetje meer van , kennis uit boeken zal ik maar zeggen, zodoende kwam de buurvouw aan de deur; “Ik heb hele mooie rupsen in de tuin, maar het worden er steeds minder.” Ik klonk een lichte wanhoop uit haar stem. “Gisteren zaten er nog tien, maar vanmorgen telde ik er nog maar 6” Tja, de vogels zien zulke snacks niet snel over het hoofd. Of het mogelijk was ze in een aquarium te doen zodat ze met z’n zessen bleven leven.

Weinig kans. Rupsen zijn eigenaardige creaturen die zich niet snel in een eng gevangenschap thuis voelen. Ik denk met wat weemoed terug aan mijn jonge jaren die gekleurd werden door jampotjes vol met rupsenspinsels en poppen waar ik van hoopte dat ze als vlinder uit kwamen .
Het wachten duurde langer als gedacht zodat de aandacht voor de jampotten al snel verslapte en weken daarna met verlepte inhoud gevonden werd door de huishouster die de hele boel zonder pardon in de vuilnisbak mieterde. Jaren zestig.

Ik had ergens toch nog een groot stuk horgaas liggen? Daarmee kon ik de dille wel mooi inpakken .
Er zaten inderdaad nog 6 grote rupsen op de plant. Maar na even speuren vond ik ook nog een vlinderpop hangen en het leek me niet onmogelijk dat nog meer rupsen zich op deze manier aan het directe zicht hadden onttrokken . Met de geimproviseerde klamboe om de dille had de buurvouw weer rust. “ Ze zijn zo mooi he, die rupsen” De pop ook trouwens.

Een page had ze nog niet gezien.
Prachtige vlinder en inmiddels een vaste gast in de zuidelijke provincies van Nederland.
Met de klamboe in plaats krijgt ze misschien een kans om een geboorte mee te maken.

Als je maar geduld hebt.

Herkenbaar bloot

Zou u een naakte kerkdienst bezoeken ?
Er schijnen er te zijn dus vandaar mijn vraag. Ik weet het niet hoor.
Je hoort tegenwoordig zulke vreemde berichten uit de kerkelijke wereld. Hier betrof het overigens geen rooms katholieke samenscholing, maar een hervormde dienst.

Bij navraag bleek de voorganger trouwens zelf niet naakt op te treden. Dat had te maken met de functie van het habijt, noem het maar dienstkleding.
Zo ziet je toch weer dat kleding naast de voor de hand liggende zaken als bescherming tegen kou en gevaar ook vooral een signaal werking heeft op de maatschappij.

Hoewel personen in sommige gezagdragende functies zich altijd met een pasje moeten kunnen identificeren denk ik niet dat U snel zal stoppen indien een naakte agent de weg op springt die zijn pasje voor zich uit houdt , niet?
Functionele kleding dus.

Maar hoe zit het nu met de voorganger. Zou hij of zij nu zonder het dragen van een habijt minder voorganger zijn als met? Ik denk van niet. Een flink kruis om de nek moet toch al snel volstaan om duidelijk te maken wie het woord voert in de kerk?

Zo krijg ik meteen argwaan als de eigenaar van een naturisten camping er zelf wel gekleed bij loopt. Een hoofddeksel op mag natuurlijk, dat is wel zo fijn voor de priester, rabbijn of bischop en nu ik er bij stil sta, ook voor oom agent. Extra attributen zoals een gummie knuppel of staf is natuurlijk ook ok. Wel even op de pet vermelden wat je bent, om misverstanden te voorkomen

Dus als oplossing voor het machtsvertoon op naakcampings stel ik voor dat wie wat in de melk te brokkelen heeft gewoon een pet opzet en de kleren uit laat.

Afgesproken?

body check

Met kleren uit krijg ik ze niet, teken.
Kleine parasieten die ongemerkt op je huid plakken als je door bossen en struikgewassen struint om je daarna ongemerkt af te tappen.
Nog niet erg, ware het niet dat je van een teek beet wel eens flink ziek kan worden.
Kleine kans welliswaar maar toch.

Pas geleden ontwaarde ik een ongenode gast in de liesstreek. Per toeval eigenlijk want dit exemplaar vond ik nauwelijks op een teek lijken, maar ’t was er wel een.
Een tocht (met enkel een korte broek aan) door het ruwe limburgse bosland volstond om een teek een lift aan te bieden waarbij hij zich kunstig tussen mijn vel en de broek had laten vallen .Piepklein maar onmiskenbaar had hij zich ingegraven en genoot waarschijnlijk van mij zoete bloed.

Dit vroeg om drastische maatregelen want teken lang onderdak verschaffen kan problemen geven. In ons huis hebben een uitgebreide EHBO doos uit de tijd dat onze kinderen zich dagelijks een gat in het hoofd vielen en wij met krammen en wondspray de gapende wonden wisten te dichten. Nazorg met snoep, nooit vergeten.

Tussen de overblijfselen van disney pleisters met schreeuwende kleuren en dito afbeeldingen groef ik mezelf naar de bodem van de kist omdat ik wist daar een tekentang te vinden.

Die vond ik.
De teek was zich niet bewust van een naderend einde en had zich niet uit de poten gemaakt. Gezeten in het zonnetje met de benen wijdbeens comfortabel op een krukje bracht ik de tang met opgegesperde bek in stelling.

Geen sinecure want ik ben al jaren toe aan een multifocus bril maar doe eigenwijs nog zonder zodat ik wat kippig glurend het ondier scherp op mijn netvlies probeerde te krijgen.
Gelukkig heb ik nog een stevige hand. De plastik grijpertjes grepen de teek precies op de plek waar dat de bedoeling is en met een kleine draai liet het onverlaat mijn vel los.

Hoewel ik dacht dat de greep funest geweest moest zijn bleek de teek allerminst dood.
Zo’n brutaaltje.
Op mijn vel is het spoor van zijn bezoek nog te zien. Volgens de overlevering moet je nog in de gaten houden dat er geen rode ringen om de beet ontstaan want dan is het mis en moet je naar de dokter voor een flinke kuur. Onthouden waar ie zat dus.

Ik zoek en speur verder mijn vel af zover het in mijn blikveld ligt. Niks meer.
En de achterkant? Vanavond mijn ega vragen voor een komplete body check.
Volgens de dermatoloog moet je ook goed opletten op verkleuringen van sproeten en moedervlekken. Dat betekent vaak ook niet veel goeds. Meteen ook even de prostaat en balzak checken dan maar?

Hoort bij ouder worden, zo lees ik.

ik weet het niet meer

Kun U er nog wijs worden uit de zich continu tegensprekende wetenschappelijke onderzoeken?
Het ene moment mogen we liever niet meer te lang mobiel bellen omdat dat de kans op een tumor in je hoofd doet groeien daar waar een andere wetenschappelijk onderzoek laat weten dat ons belgedrag met mobile telefoons helemaal geen kwaad kan.

Het ene moment is rode wijn is niet goed voor je lichaam maar een jaar later kun je volgens de wetenschap heel oud worden als je juist dagelijks een paar glazen rood in neemt.Eerst was zonnen heel slecht voor je huid en kreeg je door veel zonlicht grote kans op huidkanker maar nu komt weer een rapport op tafel dat vindt dat de aanmaak van vitamine D zo belangrijk is dat de gevaren van zonnen en huidkanker wegvallen tegen de vele voordelen die het heeft zoals de vorming van stevige botten, het ontlopen van Altzheimer, het voorkomen van prostaatkanker , het verminderen van de kans op MS met 80% .

Allemaal de zon in dus.

Nu schijnt weer 41% van de verkrijgbare zonnebrand olie en cremes juist een katalysator te zijn voor het ontstaan van huidkanker dus raadt de wetenschap een ieder aan om die smeersels en sprays maar beter gewoon niet of zeer spaarzaam te gebruiken.
Trouwens, je mag weer op het heets van de dag ongekleed de zon in hoor.

In of uit de zon , dat is de vraag.

Ikzelf verkies inmiddels gezeten in een vrolijk schijnend zonnetje met een goed glas wijn in de hand het thuisland met mijn mobiel te bellen.

Mocht ik daarvan enige ongemakken gaan ondervinden bent U de eerste die het verneemt.

Uitsterven

Het wordt steeds warmer op deze planeet.
Een vooraanstaande geleerde beweert nu zelfs dat het over honderd jaar te warm zal zijn om op de aarde te leven en derhalve zal de mens dus uitsterven.

Honder jaar.

Dat is al snel. Hoe warm zal het dan zijn?
Persoonlijk vind ik 25 graden plezierig warm maar ik vrees dat de temperatuur waarbij we uit gaan sterven veel hoger zal liggen dan.We drogen gewoon uit dus.
Ook vervelend dat hij er bij vertelde dat het proces onomkeerbaar zal blijken zijn. Wat we nu ook nog doen, het zal niet meer baten.

Geen leuk bericht met dit mooie weer wat we hebben. Als ik de krant van vandaag open sla dan staat het bol van waarschuwingen over intense UV straling, smog alarmen en water tekorten. Typisch een zomers tafereel natuurlijk, maar toch.
Honderd jaar en dan is het over en uit.

Door de onstuitbare drang tot massa consumptie van de mens met al de daarmee gepaarde vervuiling en de toenemende groei van de wereldbevolking.
Aldus de bewering van deze geleerde.

Het wordt heet vandaag