onthechten

Op een plank in de kast ligt mijn hologe. Een mooi glad en plat ding met metalen band die ongestoord de tijd digitaal verwerkt en analoog afgeeft.
Hier is de uitdukking als nieuw geheel op z’n plek want ondanks het feit dat ik het ding meer dan een jaar in bezit heb is ie twee maal door mij gedragen.
Ik hou niet meer van horloges aan mijn pols. Enerzijds omdat ik smalle polsen heb waardoor het horloge altijd ongemakkelijk afzakt. Anderzijds omdat de tijd mij inmiddels door allerlei andere apparaten wordt aangeboden.

Zo blijft het mooie horloge onberoerd stof vangen op de plank. Vroeger kon ik niet zonder.
Toen ik net begon met werken kocht ik mezelf van het eerste salaris dat ik kreeg overgemaakt een horloge van japans fabrikaat. Wel meer dan twintig jaar heeft het ding me om de pols gehangen.De metalen band hield het stevig op de plaats en daardoor had ik s’avonds bij het naar bed toe gaan altijd een afdruk van de band in mijn vel staan. Ik kon niet buiten het ding.

Toch is de klok in ongerede geraakt. De klok begon te haperen. Ondanks een nieuw batterijtje bleef het ding op gezette tijden hardnekkig stil staan. Toen ik het appraraat bij een zeer bejaarde klokken reparateur aanbood keek hij me meewarig aan. “Elektrisch he” , mompelde hij vol afkeur.” Meneer, klokkies met batterijen, daar geloof ik niet in” Hij slofte uit beeld. Een frisse jonge man verscheen ten toneel en aanschouwde mijn klokje. "Mijn vader gelooft er niet in meneer, in digitaal" Het klonk niet als een verwijt.

“ T'is een oudje he”?
Ik knikte " Ik draag 'm meer als twintig jaar denk ik"
“We kunnen hem schoonmaken, maar ik ben bang dat dat meer kost als ie ooit waard was en of het helpt?”. Hij knikte zijn hoofd en draaide het dekseltje vast en overhandigde me het ding alsof het een dood vogeltje betrof.

“U bent toe aan iets nieuws, vrees ik”
Ik nam het voor kennisgeving aan en thuisgekomen legde ik met een zeker spijt het klokje in een laatje want weggooien doe je niet. Nog even heb ik rondgelopen met wat goedkoop chinees spul om mijn pols. Relatie kadootjes die er al vrij snel de geest aan gaven. Zo onthechtte ik langzaam van het dragen van een horloge.
Dat is imiddels al heel vele jaren geleden.

Tot weer eens mijn verjaardag in beeld kwam. Altijd een moment van paniek want ik heb alles al en hoef daarom nooit meer iets maar dat vindt mijn vrouw ongezellig. “Wil je niet weer eens een horloge?”
Ik dacht na.
En zo gebeurde het dat ik dagen later een keuze maakte uit mooie modelletjes. “Daar heeft U heel veel jaar plezier van hoor, meneer” glunderde de verkoper me toe. “Dit modelletje is top.”

Dragen doe ik ‘m dus niet.
Daarvoor ben ik te veel onthecht, denk ik.