Van die dingen ja

De agenda voor het weekend was leeg. Nu kan dat zo veranderen bij ons maar we hielden ons koest en zowaar bleef het weekend vrij van verplichtingen. Even uitblazen want de afgelopen week was het hard blokken voor onze twee studenten en dan leven we intens mee natuurlijk.

Een weekend lekker lummelen dus. Het weer is heerlijk helder maar koud. Er effe op uit en wat speciale boodschappen halen bij de makro. Altijd leuk dus zoonlief wil mee.
Geen best weer voor een versleten auto accu zoals al snel bleek. Een brandend lampje van de binnenverlichting bleek al voldoende om in een nacht de energie voorziening leeg te trekken dus moest de accu aan het infuus. Het andere vervoersmiddel dat nog stamt uit de periode dat we echt niet zonder twee auto's konden bleek wel probleemloos te starten. “Spulletje meneer” zou een vriend van me hebben uitgeroepen, nooit wegdoen. Soms staat ie maandenlang ongebruikt.

We racen naar de grootgrutter. Het immense terrein staat half vol geparkeerde auto’s. Die hebben dus allemaal een makro kaart. Ik heb er ook een.
Een overblijfsel uit de periode dat ik formeel bestuurslid werd van de lokale handboogevereniging. Voorzitter zelfs. Dat kwam geheel onverwachts voor mijn voeten nadat de oprichter en bestierder van het klupje na een potje biljart niet goed werd en zomaar overleed.
Er bleek niet veel te zijn geregeld voor het klupje. Met algemene stemmen van de overgebleven 8 leden werd ik benoemd tot nieuwe voorzitter, zonder dat eigenlijk zelf te willen. En dat ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds, zelfs nu we al 6 jaar of meer zonder actieve leden zitten.


Mijn makro kaartje wordt geaccepteerd. De contributie van de vereniging blijkt dus nog altijd te worden voldaan aan de KVK. Uit respect voor het vaandel dat bij een van de leden een onderkomen heeft gevonden.De klupkas was goed gevuld, weet ik nog. Enfin, pro forma voorzitter blijven heeft zo z'n voordelen .

Ik moet een sorteerbox. Met het opkopen van een boel spullen ( waterlooplein gevoel) heb ik veel koperwerk voor leidingen verkregen die ik graag gesorteerd wil opslaan.
Opmerkelijk hoe je zo’n winkel verlaat met altijd meer spullen dat gedacht.Eenmaal thuis moppert mijn vrouw over de twee saaie overhemden die ik voor een prikkie had zien liggen en meegenomen.
Ik schiet in de nieuwe leren klompen.Zonder sokken aan zitten ze prima. Ze zijn een maat kleiner dan ik gebruikelijk draag maar dat merk ik niet.

Tenslotte hang ik een setje aangeschafte portofoons aan een oplader. Met de lithium batterijen; kwa formaat,gewicht en aanschaf prijs een koopje.
De resultaten van heel veel innovatie op het gebied van micro chips. Ik lees de instructies door. Alles wat je nodig hebt zit er op. Op de doos roept een tekst dat de reikwijdte wel 5 kilometer kan bedragen maar in de handleiding komt men niet verder dan drie.

Het blijken stickers te zijn die handig over de oorsponkelijke drie kilometer aanduiding op de doos zijn heengeplakt. Je gaat erg twijfelen bij de bedoelingen van zo'n actie. Toegegeven, als ik drie kilomter gelezen had waren ze niet door mij aangeschaft.Bellen en mijn beklag doen?

Als mijn vrouw naar de tuin fiets geef ik haar een ding mee. Even zie ik een episode van Koot en Bie voor me waar de creatie Cor van der Laak met zijn zendhobby de arme Cocky een life verslag doet van zijn boodschappen uitstapje. Breaky break.

Zo stuur ik m’n eigen Cocky met een protofoon de deur uit. “Enne, waar ben je nu? “
Nog niet de straat uit gefietst of ik verlies het kontakt. Dat voorspelt niet veel goeds.
Ik ren de zolder op want dat komt dat de reikwijdte ten goede en inderdaad hoor ik redelijk verstaanbaar mijn vrouw uitroepen dat ze op de tuin is en niet meer tegen me praat omdat ze nu aan het werk gaat. Hemelsbreed zit ze iets meer dan een kilometer van me af, schat ik zo.

Straks in frankrijk moeten we de afstand naar het strandje weten te overbruggen. Dat is toch wel drie kilometer schat ik in.
Het apparaat kraakt en dan hoor ik het geluid van een krijsende baby.
Ach ja. Vroeger had je babyfoons voor op de FM radio, tegenwoordig gaat dat ook per portofoons natuurlijk.

Niet veel later hoor ik de voordeur.
“Ben er weer” komt uit de portofoon.
M'n Cocky is weer thuis.
"Begrepen en uit"

Van die dingen, ja
van die dingen.

onthechten

Op een plank in de kast ligt mijn hologe. Een mooi glad en plat ding met metalen band die ongestoord de tijd digitaal verwerkt en analoog afgeeft.
Hier is de uitdukking als nieuw geheel op z’n plek want ondanks het feit dat ik het ding meer dan een jaar in bezit heb is ie twee maal door mij gedragen.
Ik hou niet meer van horloges aan mijn pols. Enerzijds omdat ik smalle polsen heb waardoor het horloge altijd ongemakkelijk afzakt. Anderzijds omdat de tijd mij inmiddels door allerlei andere apparaten wordt aangeboden.

Zo blijft het mooie horloge onberoerd stof vangen op de plank. Vroeger kon ik niet zonder.
Toen ik net begon met werken kocht ik mezelf van het eerste salaris dat ik kreeg overgemaakt een horloge van japans fabrikaat. Wel meer dan twintig jaar heeft het ding me om de pols gehangen.De metalen band hield het stevig op de plaats en daardoor had ik s’avonds bij het naar bed toe gaan altijd een afdruk van de band in mijn vel staan. Ik kon niet buiten het ding.

Toch is de klok in ongerede geraakt. De klok begon te haperen. Ondanks een nieuw batterijtje bleef het ding op gezette tijden hardnekkig stil staan. Toen ik het appraraat bij een zeer bejaarde klokken reparateur aanbood keek hij me meewarig aan. “Elektrisch he” , mompelde hij vol afkeur.” Meneer, klokkies met batterijen, daar geloof ik niet in” Hij slofte uit beeld. Een frisse jonge man verscheen ten toneel en aanschouwde mijn klokje. "Mijn vader gelooft er niet in meneer, in digitaal" Het klonk niet als een verwijt.

“ T'is een oudje he”?
Ik knikte " Ik draag 'm meer als twintig jaar denk ik"
“We kunnen hem schoonmaken, maar ik ben bang dat dat meer kost als ie ooit waard was en of het helpt?”. Hij knikte zijn hoofd en draaide het dekseltje vast en overhandigde me het ding alsof het een dood vogeltje betrof.

“U bent toe aan iets nieuws, vrees ik”
Ik nam het voor kennisgeving aan en thuisgekomen legde ik met een zeker spijt het klokje in een laatje want weggooien doe je niet. Nog even heb ik rondgelopen met wat goedkoop chinees spul om mijn pols. Relatie kadootjes die er al vrij snel de geest aan gaven. Zo onthechtte ik langzaam van het dragen van een horloge.
Dat is imiddels al heel vele jaren geleden.

Tot weer eens mijn verjaardag in beeld kwam. Altijd een moment van paniek want ik heb alles al en hoef daarom nooit meer iets maar dat vindt mijn vrouw ongezellig. “Wil je niet weer eens een horloge?”
Ik dacht na.
En zo gebeurde het dat ik dagen later een keuze maakte uit mooie modelletjes. “Daar heeft U heel veel jaar plezier van hoor, meneer” glunderde de verkoper me toe. “Dit modelletje is top.”

Dragen doe ik ‘m dus niet.
Daarvoor ben ik te veel onthecht, denk ik.

geen heilig moeten

“Loop jij nu echt altijd bloot in frankrijk?” Kreeg ik als vraag naar aanleiding van deze blog.

Nee.
Wel vaak. Zoiets gaat eigenlijk ongemerkt. Op zomerse dagen vooral wanneer ik zo vanuit bed het weiland in loop om de zonsopgang mee te maken en gezeten op een stoeltje door de eerste zonnestralen te worden belicht. Als ik er niet op uit hoef om brood te halen is er ook vaak geen reden om verder iets aan te trekken. Zelfs gedurende de winterdag is een korte frisse duik in het duister ochtendgloren een echte eyeopener. Effe houtjes halen.
Bloot lopen moet behaaglijk voelen anders moet je het niet doen. Zo simpel kun je het formuleren.

Er zijn mensen die bloot lopen om het bloot lopen. Dat moet ik even uitleggen.Voor mij is het kunnen (en mogen) bloot rond lopen plezierig maar niet tegen wil en dank. Er zijn mensen die bewust de kachel roodgloeiend laten loeien om toch vooral maar bloot te kunnen rondlopen. Dat is jammer om verschillende redenen. Het is zaak om juist NIET de kachel hoog te zetten.Je lichaam is namelijk heel goed in staat te functioneren bij lagere temperaturen dan die waaraan het vaak wordt blootgesteld.

Maar ook hier geldt dat het comfortabel moet aanvoelen.
Anders trek je maar gewoon een body jas aan.
Toch?

mijn wanhoop

Heeft U dat nu ook?
Koop je een apparaat, blijkt het ding net effe niet zo goed te zijn als je had verwacht. Of erger, het ding doet het helemaal niet goed. Het lijkt wel of ik steeds vaker in dit soort situatie terecht kom. Laatst nog kocht ik een DVD spelertje, een goedkoop ding weliswaar zonder toeters en bellen. Nieuw uit doos geïnstalleerd en welgeteld na drie dagen hield het ding ermee op. Ja, je hebt garantie natuurlijk en normaliter zou ik er wel mee terug zijn gegaan als het ding niet in Frankrijk stond.
Nu kijk ik naar en monitor die niet werkt onder window 7 64 bit . Op de verpakking staat van wel, maar de praktijk liegt niet en zit je dus weer opgescheept met gezeik, dat voornamelijk en eigenlijk alleen op jou dak komt. Eindeloos lang gezeur met technische diensten om je gelijk zien te halen. Moedeloos wordt je als een reparatie voor de zoveelste keer flut blijkt te zijn. Ga er maar weer achter aan.

Zoiets trekt een flinke wissel op je goeie gemoed

Inburgeren

Was het U bekend? Er is een " No pants subway ride” geweest.
Een hit in amerika, zo schijnt het. Dat het iets wereldwijd is werd ook nog vermeld .
Ik had er nog nimmer van gehoord.

De bedoeling is om in een metro ritje je broek uit te doen. Niet direct iets wat in nederland zal aanslaan want zoveel metro hebben we niet.
Reizigers die er gebruik van maken worden m.i. elke dag al financieel uitgekleed met zo'n chipknip maar dat terzijde.

Doe je broek uit in de metro dag dus.
Ga nu niet lachen want dat is voor een doorsnee amerikaan een waagstuk van jewelste. Let wel, onder de broek zit nog een uitbundige laag stof verstopt hoor. Speciaal voor de gelegenheid trekken de dames en heren deelnemers een vrolijke korte broek aan, speciaal voor de gelegenheid aangedaan.

Ja, die amerikanen zijn me dr eentje.

“heb je meegedaan met de nieuwjaarsdip?” vroeg ik laatst een yank die besloten heeft in nederland te blijven wonen. Hij keek me vragend aan. Ik legde hem het begrip inburgering en traditie uit; ik vond dat het echt iets was om als nieuwbakken hollander aan mee te doen. Daarna moet ie nog gaan wadlopen en een rauwe haring met uitjes leren eten. De molens op kinderdijk heeft ie al gezien en hij kan ook al “bakkie doen?” in steenkool nederlands uitspreken.

“Wij hebben een “trek eens alles uit dag” in nederland. Ik wees op het krantenbericht van de onderbroeken lol . Ook hem was dit fenomeen onbekend. In Phoenix Arizona hebben we geen metro. “ben je al eens naar een sauna geweest”? vroeg ik hem. Hij leek me niet direct het type om zoiets te doen maar door ervaring wijzer geworden mag je nooit iets vermoeden maar moet je vragen. “Neh” was het antwoord. Maar weinig amerikanen zijn bekend met de sauna.

“Are they all in the nude?” gokte hij. Een jaar was hij nu in nederland en had zich werkelijk verbaasd over discussies over zaken als religies, minderheden, drugsbeleid , sex.
Hij knikte hoofdschuddend. Ook dat kon je hier zo maar meemaken.

Maar een broek uit doen in een metro is al een stapje voorwaards.
Geef ze nog eens vijftig jaar om aan de rest te werken

Wie weet zijn ze dan verder als wij.

kans

Het waait.
We gaan zo richting kust en daar waait het windkracht 7. Misschien even het strand op want uitwaaien moet je letterlijk doen. Zolang het maar droog blijft want met een nat pak is het vervelend reizen. Morgen lijkt het weer zonnig te worden. Gunstig, want we gaan een oude beroepen manifestatie bezoeken.

Oude boeren ambachten worden weer even getoond.
Wie weet steken we weer wat op. Er is ook een kleine beurs voor oude werktuigen en gereedschappen. Even zoeken naar wat bruikbaars. En een lotje kopen. De hoofdprijs werd zo leuk omschreven.” Een wat kale maar nog prima functionerende Hanomag trekker”

Stel je voor dat je zoiets wint. Ik wil nog wel een trekker in Frankrijk. Nu is er nog geen plekje voor gereserveerd maar met een zeiltje erom staat ie me daar heus niet in de weg. Alleen de weg er naar toe .. Tentje mee en met de trekker op pad. Dat kost wel wat dagen natuurlijk maar dan kan ik eens een paar leuke adresje aandoen die al zo lang op een lijstje staan.

Maar ik win nooit prijzen. Toch een lotje kopen want zonder een lotje win je überhaupt nooit.

Ik heb er zin in.

hulpeloos

Het internet is dood. Ergens ligt een stekker uit of is een kabel stukgetrokken want rondom het bedrijf wordt flink gebouwd en dan gebeuren die dingen .
Mijn dagelijkse routine wordt er ruw door verstoord. Alleen mijn off line agenda werkt nog. Er staat een vergadering gepland met een persoon die ik nog niet eerder heb gesproken. Zijn gezicht even opzoeken in het smoelenboek lukt niet want ook daar is een internet lijntje voor nodig, blijkt snel. Zo wordt het een blind date..

Heel vroeger hadden we een smoelenboek op gewoon papier in ons ladekastje liggen. Maar door de technologie en enorme groei zijn we sinds jaar en dag aangewezen op internet. Dat wordt nog leuk vandaag. Gelukkig is het vrijdag en hou ik de dag op het werk gebruikelijk wat korter als door de weeks. Misschien vandaag nog wel korter als anders dan. Per slot van rekening is het jaar net begonnen en staan er weken vakantie bijgeschreven op mijn toch al niet onaardige saldo dat over was van de vorige jaren.

Ik denk na over een besteding van een niet geplande vrije middag. Dat zou kunnen want de agenda is leeg. Werken aan de sauna? Ik hoef feitelijk nog maar 1 draad aan te leggen om de saunakachel te laten werken op 4 kilowat. Dat zou ruim voldoende moeten zijn om de temperatuur in het hok tot voorbij de negentig graden toe te jagen. En dan meteen uitproberen natuurlijk. Ik begin het bijna jammer te vinden dat de sneeuw in de laatste twee dagen is weggesmolten.

Of zal ik nu eindelijk eens die auto eens een grote schoonmaak beurt geven. De paddenstoelen lijken zowat uit de vloerbedekking omhoog te schieten. Bij ons zijn auto’s echte gebruiksvoorwerpen en veel verschil met de functie van een kruiwagen zien we niet. Ik kan ook het kontaktslot van mijn motor eens onderzoeken en mogelijk zelfs repareren. Sinds een poosje weet ik dat alle voorgaande startproblemen te wijten zijn aan een versleten of sterk vervuild kontakt waardoor ik nu voor het starten een beetje moet “zoeken” naar de beste stand van de sleutel.

Legio mogelijkheden dus om een vrije middag goed te benutten.
Mijn kamergenoot kom wat verwaaid en vochtig de kamer binnen. Hij fiets liever.
“Koffie?” Goed plan. Een niet werkende koffieautomaat is bijkans nog een grote ramp dan geen internet maar het apparaat waar we naar toe lopen doet het prima.

Eenmaal terug aan het buro gezeten klik ik maar weer eens op de browser. Niks.
Negen uur eerste afspraak. Ik pak de papieren erbij. Email werkt wel.
“Ik blijf vandaag niet lang op het werk” spreekt mijn kamergenoot opgewekt.
Hij heeft plannen gemaakt.
“Lekker shoppen met het vrouwtje”

Als ik een uur later terug kom werkt het internet nog immer niet. Feitelijk kan ik bijna niets doen. Geen meetings inschieten, reserveringen maken, updates verzorgen. Opruimen hoef ik niet want het buro is nog maagdelijk zo vroeg in januari.
Effe bellen dan maar. Maar als ik besef dat ik het nummer niet kan opzoeken wordt het eens te meer duidelijk hoe afhankelijk we zijn geworden van wat draadjes.

Er verschijnt een mailtje van de hoogste baas van onze IT afdeling. We hebben geen internet, laat ie weten. Dat wisten we al ja.
We doen er alles aan om het ongemak zo snel mogelijk te verhelpen.
De agenda laat nog twee afspraken zien deze ochtend.
Zonder al te veel hoop druk ik op de refresh knop van de browser. Als bij toverslag komt de homepage op het scherm. We zijn weer online..

He jammer, denk ik heimelijk.
Zo’n onverwachts middagje vrij leek me wel wat.

mijn joggen

Als poging mijn ondermaatse conditie ietswat op een aanvaardbaar peil te brengen klim ik sinds het nieuwe jaar minimaal 1 keer per dag 12 verdiepingen omhoog via de trap.
Althans, dat is het streven.Bij de zevende verdieping hijg ik al als een stoomlocomotief en wordt het zo licht in mijn hoofd dat ik de resterende vijf verdiepingen per lift bereik. Nog steeds buiten adem.
Toch moet het kunnen zo. Elke dag een trapje hoger en elke dag wat minder moeten hijgen. Tevens train ik zo mooi mijn been en kuit spieren .

Ik heb de hoop dat tegen de tijd dat mijn sportteam de buiten training hervat ik met een gezonde conditie weet aan te pikken. Ik haat namelijk trainen in een bedompte zaal en ben derhalve voor de komende maanden de grote afwezige bij de voorbereiding.
Het komt dus aan op discipline. Niet mijn sterkste punt . Hoewel ik op sommige vlakken een ijzeren discipline betracht blijk ik voor andere dingen wat sneller geneigd de boel te laten verslonzen. Ik moet kennelijk eerst overtuigd raken van het nut van iets.

Een slechte conditie ( ik praat liever over uithoudingsvermogen trouwens) hindert je bij bijna alle activiteiten die je ontplooit. Na een half jaar stilzitten is een kluskarwei in frankrijk erg aantrekkelijk natuurlijk maar al meerdere keren kom ik er achter dat het hoofd meer wil dan het lichaam aan kan. Na vier weken intens klussen voel ik hoe een klein beetje van mijn oude conditie is hersteld. Een prima gevoel.

“Vasthouden” denk ik dan. Als ik thuis kom elke avond een rondje rennen door de buurt.
Zo neem ik me dingen voor die in de praktijk gewoon niet gebeuren. En na enkele weken is de sleur en meligheid weer terug en zakt de conditie geruisloos uit mijn lichaam weg.
Dus heb ik besloten om op elke werkdag een stukje conditie training in te lassen.

De lat ligt nu op 12 verdiepingen , de plek waar ik vaak moet zijn. Maar ik kan tot de twintigste omhoog.
Doel: zonder hijgen aankomen. Want daar ben ik nu nog bang voor. Naar adem happend in de lift de resterende verdiepingen moeten overbruggen en dan hijgend een gesprekje aangaan met de mede passagiers.

Die zullen wel denken.

Gemis

Ik blijf maar in de opruim modus. Komt dat door winter avonden en het nieuwe jaar ?
Een hele stapel verschillende bladen ligt op mijn buro. Sommige bladen zitten zelfs nog in hun biologisch afbreekbaar plastic hoesje. Lezen voor later, denk ik.
Zo maak ik stapeltjes. Een stapel voor zaken die ik wil behouden , een stapel voor zaken die ik nog moet lezen en de rest komt op de stapel oud papier.

Er wordt wat afgepend.

Vroeger had ik een speciale bladenplank in de woonkamer. In een boekenkast ondergebracht. Een schuin opgestelde plank waar je bladen op kwijt kon.
Dat had iets heel gezelligs en uitnodigend. In een opslag kon je kiezen uit een keur van bladen, de meeste wel gericht op dingen met/ over de natuur.
Na een grote herinrichting is die bladenplank uit ons leven verdwenen waardoor bladen sindsdien zijn gaan rondzwerven.

Nu belanden de bladen die we willen behouden in papieren archiefdozen in de kast of verdwijnen ze in de oud papier bak. Sommige bladen krijg je nu eenmaal ongevraagd meegezonden bij een abonnement van het een of ander en zijn niet het lezen waard. Vaak zijn die bladen ook nog eens gedrukt op fout papier met nog foutere inkt. Eigenlijk behoort dat drukwerk in de chemo bak.

Ik heb wel eens geprobeerd zo’n ongewenst drukwerk te weren maar daarmee ontwricht je hele organisaties.” U wilt ons blad niet meer ontvangen? “ Ik moest oppassen met dat verzoek want meerder keren wilde de aardige juffrouw mij al lid af maken. “Nee, ik wil wel lid blijven, maar Uw blad hoef ik niet” moest ik dan uitleggen.
Nou, dan wisten ze vaak niet of dit wel kon, computertechnisch gezien.

“Probeert U het toch maar eens voor mij?" moest ik dan bedelen. De ANWB spant de kroon. Dat pulpblad wat ongevraagd telkens weer door de bus wordt gepropt heb ik inmiddels met vier pogingen het niet naar mij te laten afsturen nog steeds in de bus liggen.
Dan ook maar rigoreus handelen en die hele ANWB maar gedag zeggen. In al die zesentwintig jaar nog nooit nodig gehad trouwens. Maar ja, zul je natuurlijk weer net zien dat je nu wel plotseling aan de kant komt te staan met pech.

Een stapel Uit! ligt te wachten op de papierbak. Ze komen uit de sauna waar ze in een hoekje lagen opgestapeld. De artikelen zijn niet het bewaren waard. Ook niet een nummer overhouden voor op een bladenplank te leggen?.Dat is misschien wel leuk.
Ik krijg toch weer zin om ergens in de woonkamer die plank weer in ere te herstellen. Hij hoeft niet zo groot te worden maar moet wel makkelijk in de loop liggen. De stapel bladen die mag blijven wordt stiekum groter.

Morgen een plank kopen.

garantie

Hier heb ik nog een bonnetje van zes jaar terug. Nauwelijks nog te lezen.
En deze folder is van een apparaat dat ik jaren geleden al in de bruingoed container heb laten verdwijnen.

Ik ruim op.

Voor me liggen een aantal goed gevulde ordners ,vol met garantiebewijzen , folders en beschrijvingen van produkten die wij als familie in de afgelopen tientallen jaren hebben verzameld. Ik bewaar altijd alles. Onlangs nog heb ik eindelijk wat oude dozen laten verdwijnen van spul dat al jaren probleemloos werkt maar waarvan ik dacht de dozen te moeten bewaren voor het geval zo’n ding in de garantietijd blijkt te falen. Je weet maar nooit.

De hele recente aanschaffen zitten nog niet in een ordner. Die papieren verdwijnen eerst in een archiefdoos alvorens ze (soms naar jaren) in ordners verdwijnen. Of niet.
Eerst even op het bonnetje turen of de garantieperiode nog niet verstreken is.
Handleidingen bewaar ik altijd. Altijd handig om dingen na te bestellen denk ik dan.
In de praktijk gebeurt dat dus nooit.

Ik kom een oude beschrijving tegen van mijn Dremel boormachientje. 32 jaar geleden aangeschaft, maak ik uit de papieren op. Er zit geen aankoop bonnetje meer bij maar ik weet nog precies wanneer het ding is aangeschaft. Een heel bedrag moet het geweest zijn.
Maar wat was ik in mijn sas. Onmisbaar ding voor mijn electronica en modelbouw hobby die ik toen met ziel en zaligheid beoefende.

Een week geleden liet na meer dan dertig jaar trouwe dienst mijn Dremel handboormachientje mij plotsklaps in de steek. Het ding zat muurvast. Eigen schuld want de bronzen lagers waren in geen tijden meer gesmeerd en dan gaan dingen fout, zo bleek. Meer als een kwaad gezoem en verdachte geur kwam er van de Dremel niet af.

Ik baalde verschrikkelijk. Misschien is mijn Dremeltje wel het meest gebruikte elektrische gereedschap uit mijn zeer omvangrijke verzameling. Voor alles komt het ding van pas. Minuscule gaatjes boren, dingen slijpen, onmogelijke hoekjes schuren en zelfs mijn zielige teennagels worden er mee behandeld. En dan ineens doet ie het niet meer.
Duizenden dingen mee gedaan, altijd stond ie paraat. Mijn middelvinger draagt nog het bewijs dat ie zaagde als de beste.. Een prachtige snee van koot naar koot die een bezoek aan de EHBO post en negen hechtingen vergde. Ach ja.


Ik haal heel voorzichtig het ding open. Zes maagdelijke schroefjes laten zich gewillig losdraaien en ik lift voorzichtig een helft van de behuizing omhoog. Er schieten geen veertjes of andere dingen weg en voor me liggen de ingewanden van mijn hulp voor het eerst bloot ten aanschouw. Eerst poets ik dertig jaar stof weg. Het viel me nog reuze mee.
Dan probeer ik de motor te draaien. Niks. Met wat naaimachine olie aangebracht op de bronzen bussen komt er langzaam weer wat beweging in. De motor ruikt aangebrand. Zou ie het nog doen? Ik steek de stekker in het kontakt en druk op de schakelaar. Moeizaam komt de motor in beweging. Een grote vonkenregen doet vermoeden dat het nog niet in orde is met de patiënt.

Fluiten moet ie. 30 duizend toeren heeft ie ooit gehaald. Uit met dat ding want hij begint te stinken. Ik controleer de verborgen koolborstels en tref armzalige restanten kool aan. Die zijn helemaal op, concludeer ik. Na enig zoeken op internet blijkt de van origine amerikaanse firma in duitse handen te zijn gevallen. Bosch is het nu. Ik hou niet van dit merk. Drie dingen van in huis gehad en van twee dingen weinig plezier gehad. Er was zoals wel verwacht geen Dremel van mijn soort te vinden op het web.
Ach ja, wat wil je na zoveel jaar. Bij de geboorte van het machientje had je nog niet eens PC’s..

Ik stuur de klantenservice een mailtje. Arme dremel model zo en zo zoekt nieuwe koolborstels. Maar de klantenservice kon er niets mee.” Sorry, uw model koolborstels waren tien jaar geleden al uit het assortiment gehaald”
Kijkt u eens op het internet , misschien heeft U geluk. Anders moet U een nieuwe kopen.” Geen enkel begrip voor het feit dat hier een relatie van 32 jaar verbroken is.
De mens en haar consumtie maatschappij wordt zo. Kapot? Dan koop je toch een nieuwe?

Ik zocht het web af.
Niets te vinden,

Zelf iets maken dan maar? Ik twijfel. Zonde om hem niet te maken maar wat kost iets nieuws? Zonder Dremel kan ik niet. Geen week.. En andere koolborstels op maat maken was ook weer zo iets.Daarvoor heb je een Dremel nodig . Mijn gat in de emmer verhaal.
Ik zocht en kwam tot de conclusie dat ik geen nieuwe dremel meer wilde nu het een Bosch fabrikaat bleek te zijn. Ander merk dan maar. Binnen twee dagen had ik ‘m in huis
Een proxxon. Fluisterstil doet ie z’n werk .Met een handig knopje kan ik zijn toerental terugbrengen . Vooruitgang heet dat. Ligt lekker in de hand en handig hanteerbaar.

M’n ouwe Dremel heb ik weer in elkaar gezet. Wie weet loop ik nog eens tegen koolborstels aan.
Weggooien doe ik hem niet. Van ouwe vrienden neem je geen afscheid
Terug in zijn doos.Ook die had ik na al die jaren nog. Ivm de garantie.

Je weet maar nooit, moet ik toen gedacht hebben.
Ik klap een nieuwe ordner open en stamp gaatjes in de handleiding en aankoopbon van de proxxon. Gaat ie ook dertig jaar mee? Wie zal het zeggen.

Dan ben ik twee en tachtig.
Of dood.

zonder

Wel eens 't Blôde Fuottenpaad afgelopen?
Het leukste pad ligt op de grens van Groningen en Friesland en begint in het plaatsje Opende. Er zijn er meer trouwens, ook in belgie en duitsland.
Het blote voetenpad dus. Een beleving van de natuur met je blote voeten als primaire zintuig. Inderdaad, de voeten worden ook wel het zesde zintuig genoemd.
T’is even wennen dus want ongetrainde blote voeten lopen nog niet zo makkelijk over alles heen. Aan blootvoets lopen wordt toch werkelijk veel heil en zegen toegekend. Wetenschappelijk is zelfs aangetoond dat het bijdraagt tot een welbehagen gevoel.Wetenschappers beweren zelfs dat het lopen zonder schoeisel beter is voor je knie en heupgewrichten dan met schoeisel aan.

Nou dan.

Schoenen en sokken aan de kant dus. Dat is wel even wennen want de voetzolen zijn over de vele tienduizenden jaren dat de mens schoenen niks gewend.
En dan de natuur in. Er komen steeds meer blote voeten paden bij lijkt wel. Maar je kunt natuurlijk ook gewoon in je eigen omgeving wandelen. Voetpaden lenen zich ook prima.
Vorig jaar nog met een vriendin hartje Haarlem blootsvoets verkend. Echt een aparte ervaring. Lopen wordt zo zweven, zo lijkt het wel. Een wandelvierdaagse lopen op blote voeten ? Heel goed mogelijk. Schaatsers met blote voeten in hun schaatschoen? Natuurlijk.

200.000 zenuwbanen eindigen in je voetzool. Dat doet wat met je als je die kietelt hoor.
Ze zijn behoorlijk afgestompt sinds de mens schoenen is gaan dragen.
Maar eenmaal weer blootgesteld aan de buitenlucht zijn ze extra te prikkelen. Arme tenen ook; hun botmassa is door dragen van schoeisel na zoveel jaar ook nog eens afgenomen. Geen wonder dat je zo een teen heb gebroken.

Ook in de winter kun je prima blootvoets. Wel is het zaak om op te passen dat je voeten warm blijven. Koude voeten geeft je lichaam een onbehaagelijk gevoel. Maar een beetje bewegen is al voldoende om ze warm te houden. Desnoods schiet je wat sandalen aan als de sneeuw je net iets te ver gaat.

Wel oppassen bij het klussen dat er niets op je tenen klettert. Dat doet pijn. Ook niet je tenen stoten. Verder gewoon lekker genieten. En dat pad eens aflopen.

Echt leuk.

in beeld

Er is een nieuw ontwerp website geboren waarmee ik onze gebeurtenissen tijdens een verblijf in ons franse huis registreer. Het oude framemaker programma van windows hangt definitief aan de wilgen en in plaats daarvoor een een trendy flash webdesign programma gedownload. Kost niks. Althans, je moet wel door het watermerk heen kijken want zolang je niet flink doneert blijft dat watermerk hinderlijk goed in beeld staan.

Op een gegeven moment zie je het zelf niet meer. Maar eens komt dat moment dat ik de creditcard moet trekken en een donatie moet verrichten waarna ik een serie nummer krijg toegestuurd die het watermerk doet laat verdwijnen. Ik twijfel nog.
Enerzijds omdat ik na jaren pielen met die website ik eigenlijk ben vergeten waarom ik hem nog aan moet houden want zo’n website kost inderdaad geld en heel veel tijd.
Anderzijds is het ook wel weer leuk om de wereld van je escapades op de hoogte te stellen.

En daarom dus nog een keer iets nieuws proberen. Een flash design. Mooie afgeronde beelden en kleuren pallets met leuke gadgets die het geheel toch wel een aardige uitstraling geven. Ik moet oppassen niet al te veel informatie kwijt te willen want dat was de valkuil van het vorig design. Ik werk met kleurtjes voor elk ander onderwerp. Dat heb ik afgekeken van een ziekenhuis bezoek waar ik als argeloze bezoeker via een pallet van kleuren uiteindelijk zonder verdwalen precies uitkwam waar het slachtoffer lag bij te komen. Onthouden voor de website, dacht ik nog.

Nu heb ik vier kleuren verzonnen. Rood voor het huis, Groen voor de schuur in aanbouw, paars voor de tuin en oranje voor bloot want ik steek mijn blootlopen niet achter het behang dus daarom. We laten op de website zien hoe het er in het echt aan toe gaat en daar hoort mijn blootlopen nu eenmaal ook bij.

Eenmaal een kleurtje gekozen vanuit het hoofdmenu kun je in submenu’s afdalen zonder eigenlijk te verdwalen. Met een druk op de knop keer je aan het beginpunt terug.
Niet dat de website zo vol staat met pagina’s hoor. Nog niet althans. Ik heb geen grote hobbies waar ik pagina na pagina mee kan vullen. Het bouwen van de schuur krijgt al gestalte door een groot fotoalbum dat al mijn verrichtingen vanaf de start tot nu toe in beeld brengt. Daarmee zeg ik eigenlijk al mijn verhaal, dus veel meer extra pagina’s heb ik niet nodig. Een foto zegt vaak l meer dan een A viertje met tekst.

Nog even en de website kan van start. Een proefversie is al on-line.

Voor de lol en het nageslacht

De beste voornemens voor 2011

Weer geen dip gemaakt in zout zeewater?
Hoewel ik er alle gelegenheid toe had , de oudejaars nacht zonder nuttigen van alcohol heb gevierd en de volgende morgen de wegen berijdbaar bleken ben ik de stranden van noordholland niet gaan opzoeken.

Tienduizenden anderen wel. Met volop de oranje reklame mutsen op want de commercie pikt graag een graantje mee van dit evenement. Ik kan nu zeggen dat juist dat me weerhoud om mee te doen maar dat is onzin. Gewoon geen zin om al die moeite te doen voor vijf minuten lol. Je moet ook dat hele eind weer terug hé.

De wilde oudejaars nachten zijn verleden tijd. Met een iets te zoute oliebol in de hand ( ik moet toch weer eens bollen bakken met het recept van moeders in de hand en niet uit het hoofd) met veel moeite opgebleven tot na enen . Mijn vrouw was al veel eerder te bed.
Ach ja.
Door de dikke mist was er niet veel te zien van al het vuurwerk, maar des te meer te ruiken. Geen beste atmosfeer voor luchtweg infectielijders , leek me zo toe.
Hoeveel miljoen is er de lucht in geknald? Weer een record verbroken?

Crisis of niet, we laten onze vuurpijl niet afnemen, zo blijkt maar weer.
Dit wordt het jaar van de protesten. Het begon al met de boswachters van de natuurmonumenten die de alarm bel luiden voor de teloorgang van de weinige natuur en biodiversiteit die we in ons land nog hebben. Er komen geen ecologische verbindings zones bij tussen de versnipperde natuur in ons land. Wegbezuinigd. Een plan dat jaren geleden is ingezet komt niet tot een goed eind. De effecten zullen pas vele jaren later zichtbaar worden maar dan ik het wellicht te laat om nog te repareren .Nederland wordt stilaan een saai landschap.

Een frisse duik in de zee lokt meer volk dan de roep om behoud van natuur. Slechts veertig duizend mensen kwamen op de natuurmanifestatie af. Misschien was de roep niet luid genoeg of geven we in dit land echt niet meer om de natuur?
Een blootwandeling door de bossen met alleen een grappig gesponsord hoedje op de kop, had dat voldoende geweest voor meer aandacht en deelname misschien?

Hoe het ook zij, het gaat een kil 2011 worden voor de “linkse” hobbies.
Desondanks hoop ik dat U de natuur een warm hart blijft toedragen en er zo af en toe eens een bezoekje aan waagt.

U zult zien dat zoiets net zo leuk is als een plons in het koude water.

Oudejaars genieten

In de smeltende sneeuw staat een pan met zonnebloem olie .Het jaarlijks evenement dat vader oliebollen bakt volgens oud recept van oma is achter de rug. Er liggen nog bollen op de schaal. Een dag oud zijn ze het lekkerst vinden mijn zoon en ik. Kommetje met poedersuiker en de wat kleffe bal er telkens in drukken voor je een hap neemt. Ik kijk wat opgenomen cabaret terug van de avond daarvoor. Geen Freek of Youp. Wim Kan alleen in fragmentjes , immer nog ijzersterk en nooit kregen we zo’n politiek commentator op oudejaars avond terug die hem kon evenaren.
Ik kijk naar Guido Weijers. Aardige jongen wel, maar ik vind hem een middelmaat voor TV. In het theater is hij wel leuk. Eenmaal op TV kijk ik kritischer en enige vergelijking met de eerder genoemde artiesten is niet zinnig. Eric van Muiswinkel had een goed te genieten optreden. Een goede mix van zaken en een sterk gezeldschap dat haar deel van de voorstelling prima deed. Tenslotte het optreden van Wilders die kwa stem en voordracht fenomenaal werd nagedaan door een artiest wiens naam ik even niet paraat heb. Lachen.
De sneeuw dooit snel weg. Sinds lang weer druppels aan de bomen die niet bevroren zijn. Niet vergeten de motoraccu even op te laden. Drie weken niet bereden dankzij de sneeuw. Maandag gewoon proberen. Dan is de korte vakantie weer passé.
Januari was nog nooit zo lang..