Zuur vlees

“We eten vanmiddag bij mevrouw Surret” waarschuwde mijn vrouw als we aan het ontbijt beginnen. Eten bij haar betekent dat je moet aanschuiven met grote honger want de porties zijn flink en de schalen moeten leeg op straffe van een strenge blik en vinger gewijs. Ze kookt de maaltijd om op te eten en niet om weg te gooien.

We zijn veelal erg blij met haar kookkunsten. Omdat een menu kaart ontbreekt is het afwachten wat er geserveerd wordt. Alleen als je op voorhand laat weten dat je iets liever niet voorgeschoteld krijgt houdt ze daar rekening mee. Vegetarisch bijvoorbeeld.

We komen er al jaren en mogen ons rekenen als vast gasten die dientengevolge dan ook met handen schudden en kussen worden begroet. Onze namen vallen nimmer, misschien omdat we nooit onze naam noemen bij een reservering maar altijd de naam van onze nederzetting. Het doet er niet toe. De manier waarop ze met ons communiceert is losjes en grappig geworden met de tijd.

Omdat mijn ega de franse taal zeer wel beheerst richt ze meestal haar conversatie tot haar om er zeker van te zijn dat de bestelling goed wordt verstaan maar met haar mimiek en gebaren weet ze ook de rest van de tafelgenoten te betrekken in de conversatie. Veel eten, maant ze ons altijd, anders zwaait er wat.

Vandaar dat we deze morgen op een praktisch lege maag zullen starten.
“Ik hoop dat we die aardappel dingen krijgen, die vind ik zoooo lekker!” zucht onze dochter. “En zuur vlees”
Jaren terug kregen we voor het eerst zuur vlees opgediend. Een grote schaal met kronkelige stukje mals vlees op een bedje van sla met azijn. Heerlijk.
We aten ons de buik vol en waren vol lof over de maaltijd toen bleek dat dit slechts een voorgerecht was en de hoofdschotel nog moest komen. We konden al niet meer.
Sindsdien beperken we het ontbijt tot een enkel sneetje stokbrood en een koppie thee.

Werken na een maaltijd van madame Surret is voor de duur van enkele uren uitgesloten en ook avondeten hoeft niet meer. Dit alles komt voor de prijs van twaalf euro per persoon en dat geeft ons reden genoeg om eens per week haar domein te betreden.

Ooit zaten de kinderen te smullen van een stuk vlees dat na enige kauwen door een mee etende vriend werd benoemd als koeientong ; het werd gelukkig niet opgevangen door de kinderen.
Ze vonden het vlees heerlijk. Onze zoon schepte nog eens op en vroeg hoe toch dit verrukkelijke vlees mocht heten. Mijn vrouw keek mij doordringend aan “ tong”
riep ik. Nou, dat wilden ze wel elke dag.
Het duurde nog een een tiental minuten toen onze vrinden er op terug kwamen. De borden waren leeg, dat scheelde. “Het was koeien tong” riepen ze schaterend.

Het enthousiasme over deze maaltijd nam er toch enigszins door af maar de grap bleef een hilarisch verhaal dat telkens weer even de ronde doet.
Toen we weer eens bij haar aanschoven en met aangewaaide kennissen om tafel zaten werden we pleziert door een grote schaal met zuur vlees” Lekker! ,riepen we uit en vielen aan."Opletten" riepen we de nieuwkomers toe, "Dit is nog maar het voorgerecht hoor!"


Halverwege de schranspartij dacht de kennis te weten wat we aan het eten waren.
“Dit zijn kippen magen” . Madame Surret zou het later inderdaad bevestigen.

“Nou, zei dochterlief, “ ik vind het toch nog steeds heel lekker hoor, zuur vlees”
“Tuurlijk lief” , knikte ik haar toe. “Het is heerlijk!”

Maar ik had het liever niet geweten.