“ Heb jij nog ergens vijf euro?” Vroeg mijn vrouw.
Het is een vraag tegen beter weten in want zelden heb ik geld op zak. En ergens op zak past ook niet bij mij want geld bewaar ik altijd bij “Mijn Papieren”
“Mijn Papieren” is een lederen etui dat onafscheidelijk met mij meereist. Het bevat mijn bewijs van bestaan en dat van ons rollend materieel in papier en plastic , zogezegd. Daarnaast bewaar ik al het plastic dat nodig blijkt te zijn om jezelf binnen deze maatschappij van gemak en ongemak te voorzien. U begrijpt mijn constante zorg dit kleinood niet te verliezen. Meer dan eens per dag klop ik op de broekzak om maar zeker te zijn dat ik de dikke bult nog voel. En draag ik niets, dan moet ik toch zeker eens per dag mijzelf overtuigen dat hij echt daar ligt waar ik hem het laatst heb weggelegd.
“Mijn Papieren” is inmiddels een uitdrukking die ook de rest van de familie op gezette tijden in beroering brengt. Dit zijn de momenten waarop het ding even aan de aandacht van de eigenaar is ontsnapt en onvindbaar blijkt. U wilt zulke momenten niet van dichtbij ervaren. Ten eerste kan het op elk willekeurig moment van de dag of nacht geroepen worden als een soort van ochtend appel voor militairen met dit verschil dat soldaten zich op een afgesproken punt verzamelen . Meestal komen de papieren na wat heen en weer ge-ren uit de een of andere zak tevoorschijn of onder een berg kleding.
“”Denk is na, wanneer heb je ze voor het laatst gehad”?
Ik haat deze vraag want mijn geheugen is voor dit soort trivialiteit niet ingericht. “Wat had je aan?” U begrijpt dat ik in de aanzwellende paniek op dit soort redelijke vragen een allerminst onredelijke reactie kan geven. Telkens weer nadat de paniek is weggeebt als de papieren weer uit een vreemde jas worden opgevist neem ik mezelf voor eens rustig te reageren maar ja..
Het moet een prachtige komedie zijn om te aanschouwen. Ik voorspel al geplunderde bankrekeningen en een abrupt einde van een verblijf nog voor de zoektocht heeft plaatsgevonden. Maar de paniek is niet gespeeld helaas. Als “Mijn Papieren” te lang onder water blijven heeft dat vreselijke gevolgen voor mijn humeur. De familie blijft daarentegen ijskoud. Her en der wordt er op zakken geklopt, papieren stapels verschoven en in automobielen gekeken . “Hier, zie je nou wel?”
Ik vraag niet eens meer waar ze lagen.
Maar nu ik dit zo schrijf,
Waar zijn ze nu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten