Nieuwe Revu

Wie veel reist weet dat lang wachten je ten deel valt. Wat doe je dan?
Zo ben ik gaan schrijven. Gewoon, met pen en papier. Rijmpjes veelal.
Laatst vond ik weer een doos met schrijfsels uit de tijd dat ik de wereldbol van links naar rechts bevloog. Schrijven kun je overal en altijd. Zo trof ik bierviltjes en notitie blaadjes aan waarop ik in een paar zinnen mijn gedachtes van dat moment had opgeschreven . Hier is er een.


Even leek het..

Ze glimlacht en wuift
Ik versteen
Lach ook en wuif wat terug
ze kijkt nu nors
dwars door me heen
Ze wuift naar hem, achter mijn rug

Gek toch dat ik bij veel rijmpjes die ik aantref nog weet waar ik ze geschreven heb.
Er liggen drie uitgescheurde pagina’s van de nieuwe revu in. Van heel lang geleden.
Ik wist niet eens dat ik ze nog had maar omdat ik in het artikel een hoofdrol speel en zelfs met foto sta afgebeeld had ik het bewaard. Reisgenoot gezocht, zo heette het artikel.
In een kleine annonce in de volkskrant vroeg een jonge vrouw om leuk gezelschap voor op vakantie; bestemming in overleg.

Ik had gereageerd. En ze had teruggeschreven ook. Een afspraak in de foyer van een bekend hotel bij het leidseplein. En ja, ze was komen opdagen.
Het werd een leuk gesprek, hoewel de aanleiding voor mij om te reageren op de advertentie eigenlijk niet zo leuk was. Net een vriend verloren. Drama’s. Wil even gezellig met iemand er op uit.
Toen biechtte ze haar intensies op. Ik schrijf een artikel over reisgenoten. Wat hun beweegt om te reageren. Een fotograaf die ongemerkt mij had vastgelegd zat aan een tafel achter ons. Zullen we een pizza gaan eten?

Na het eten vroeg ze me of ze mijn verhaal met foto mocht gebruiken.
Als ik het later krijg thuisgestuurd lees ik dat er nog vier andere reisgezellen waren uitgenodigd die allen hun verhaal deden. Alleen mij had ze nog tijdens haar interview verteld van het plot en dat ze journaliste was. Vanwege mijn verhaal. De foto vind ik slecht gelukt. Nee, ik heb er nooit reacties over gehoord. Toch ben ik dat jaar niet alleen op pad gegaan. Judith leerde ik kennen. “Ik wil met kerst niet thuiszitten” schreef ze.
Dat was zevenentwintig jaar geleden.

Ook een mooi verhaal
Maar dat heb ik haar heel veel jaren later eens toegestuurd.
Sommige schrijfsels moet je niet bewaren.