taken

“Pap, mijn band is lek”.
Het zijn van die tijdingen waarop ik afhankelijk van het tijdstip van de dag wel of niet reageer maar meestal roep ik “ dan moet je”m plakken” terug.
Vroeger kwam dan een rits van excuses waarom de eigenaar vond dat zelf plakken uitgesloten was maar nu antwoorden ze steevast met “Ok” .

Niet dat de band wordt geplakt hoor. Met het aantal fietsen dat we hebben is het geen moeite een andere te pakken. Heel af en toe laat het zich aanzien dat de lekke band eigenaar het voornemen heeft daadwerkelijk de klus zelf te klaren. De fiets wordt daartoe op zijn kop gezet. Maar daar blijft het dan meestal bij.
Zo’n situatie duurt een paar dagen. Dan geef ik het op en haal de plakspullen maar voor de dag en stort me op het gat.“Ik heb je band maar geplakt” roep ik naar boven, op weg naar de keuken om met vuile handen tussen een berg afwas van dagen de zeep te vinden.“Fijn, je kunt het ook zo goed” klinkt het terug.
Zo trap ik er telkens weer in.

“Afwassen ” galmt mijn ega de gang in.Een herinnering die blijkbaar om de dag moet worden geroepen want uit zichzelf gaan afwassen doet geen enkele tiener.
Nee, aan een machine zullen we ons nooit overgeven. Afwassen is een sociaal gebeuren in ons huis, het heeft alleen wat aanmoediging nodig.
“En jullie wassen af” roep ik vaak vertwijfeld naar de kinderen die als Houdini elke avond weer geruisloos van tafel weten te ontsnappen en zo de stapel vuile borden laten voor wat ze zijn. Maar dit win ik. Ik heb namelijk de macht over de stoppenkast. Dat weten ze boven maar al te goed. “NU” brul ik , als de afwassers te lang dralen. Gestommel en gehaast vliegen ze dan de trap af want na het woord NU is het menis en ,zo weten ze uit ervaring, valt de stroom dadelijk uit.

Nog een jaartje misschien. Gaan ze op kamers.
Dan doe ik de afwas weer samen met de vrouw.
Zoals vroeger.

Om de dag.