Sommige gebruiken wennen nooit.
Neem nu telefoneren in Nederland. Wij doen onzinnig.
Als bij ons de bel over gaat noemen wij onze naam om vervolgens maar af te wachten wie ons heeft gestoord in de dagelijkse bezigheden. Wie heeft dat verzonnen?
In frankrijk blijft de gebelde anoniem tot dat de beller de naam van de persoon die hij wil spreken heeft aangekondigd. Het opnemen van een telefoon in frankrijk vergt dus voor de doorsnee nederlander een grote mate van aanpassing en doorzettingsvermogen.
Het meteen roepen van je toch al niet verstaanbare nederlandse naam in de hoorn schept aan de franse zijde verwarring. Anderszins is beantwoorden op zijn frans risicovol indien een nederlands familie lid je wil informeren over het slechte weer waarin ze verkeren omdat een simpel “Qui?” niet zelden de beller uit schrik laat doen ophangen. “ Had ik toch een fransoos aan de lijn” hoor ik ze in gedachten verontwaardigd naar hun achterban roepen.
Gelukkig geeft de beperkte bandbreedte die telefoons nog altijd ten deel vallen toch wonderwel een zo groot spectrum van de stem weer dat we bijna altijd de beller herkennen aan zijn stem om de persoon daarna met z’n naam aan te spreken. Ook dat is on-frans. Pas wanneer men zich heeft vergewist dat de juiste ontvanger voor het bericht zich aan de lijn bevindt maakt men zich zelf herkenbaar. Zo hoort het hier.
Het vergt enige gewenning in het begin maar dankzij de moderne technologie hebben we de simpele oplossing voor de hand liggend.
Als de bel gaat kijken we eerst op het display om aan het landen nummer te ontdekken uit welk land men ons aanroept zodat wij de beller met het juiste protocol weten te beantwoorden.
Dat werkt feilloos zolang natuurlijk de beller zijn nummer met ons deelt.
Als onze mobiel op een morgen ons uit dromenland helpt lezen we niet het vertrouwde 33 maar landcode 28 in het display.
Wat zeg je dan ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten