Allo?

We hebben sinds kort een bel hangen. Een stevig donkergroen ding dat is opgeleukt met een redelijke gelijkende afbeelding van een galopperend paard in het zwart met een gouden halster. Gekocht op een brocante.
“Dan kunnen de mensen tenminste bellen als ze bij de deur staan” was het argument van mijn vrouw om de toch wel wat prijzige bel aan te schaffen. "En dan kun je wat aanschieten, als ie gaat".

Dat kan handig zijn inderdaad, want ik loop meestal zonder kleren rond en het is meer dan eens voorgekomen dat ik oog in oog kwam te staan met onverwacht frans bezoek dat zoekend naar een niet bestaande bel wel mijn blote verschijning zagen verschijnen en zoiets verwacht je niet direct, daar kan ik me wat bij voorstellen.

Een paar dagen terug stonden nog twee gendarmes aan ons portiek “Allo” te roepen terwijl wij met z’n allen in de keuken zaten te schuilen voor een mals doch gestadig vallend buitje.
Of we wisten van het stookverbod? Wij ontkenden. Een grote berg snoeihout dat we tactisch aan de kant van de weg hadden opgetast was die ochtend met behulp van een liter peut in vlammen opgegaan maar de oplettende agenten van de gendarmerie hadden de stapel op hun vroege ronde al wel opgemerkt en waren op de terugweg extra langs ons gereden om te zien of de fik er in was gestoken.

En hoe.

“Dat is in juli en augustus streng verboden “ beweerde de oudste van de twee “ Dat ik niet weet daarvan?” Ik acteerde de pure onschuld en dat was niet gespeeld. Alors, dat ik nu dat weet en nooit meer doe dan na 4 september, zo sprak de agent me belerend toe. Ik was anderhalve kop groter en droeg alleen m’n kilt.
Ik beloofde het. Er zat wat in, zo’n stookverbod in de droge periode want alles is hier hout wat de klok slaat en een bosbrand zou rap een einde maken aan onze vakantie. Echter vandaag druilde de hemel en het vuur dat was ontstaan had ik netjes in bedwang.

De agenten dropen af. Ondanks het feit dat we hier afgelegen zitten komen ze toch met enige vorm van regelmaat langs om een oogje in het zeil te houden. Ach ja, tis zondag en erg druk zullen ze ze niet zijn, denk ik zo. Zouden ze een bak koffie gelust hebben? Te laat.

We hebben hier inmiddels alle hulpdiensten al aan huis gehad. Tot tweemaal toe kwam de brandweer ons ontzetten van grote bijen nesten die tussen luiken waren gaan wonen in plaats van de aangewezen bijenkasten. Imkers stonden machteloos;” bel de pompiers maar” . Tegenwoordig vullen we de ruimte tussen luiken en raam op, dat is afdoende.
Was het eerst gratis, nu mogen we voor elk pompiers bezoek 120 euro afrekenen , zo bleek na de tweede keer. De pompiers zelf vonden het schandalig maar de overheid had zo besloten.

In de wintermaand december krijgen we altijd een delegatie van de brandweer op bezoek. Dat is hier traditie. Een kalender met het hele korps op de foto wordt je dan overhandigd en dan geef jij hun een goeie fles en een klein geldbedrag voor het brandweer fonds als tegenprestatie. Als we d’r zijn en we ze opmerken als ze bij de deur staan zijn ze van harte welkom.

Nu hebben we een bel. Handig hulpmiddel voor onaangekondigd bezoek en ook nog eens een mooi alarm als de tafel gedekt staat. Hier draagt een bel een heel eind.
Alleen de kleur moet anders. Het paard gaat wel maar het donkergroen steekt nogal op z’n Staphorst af tegen het licht blauw van het portiek. Een koper kleurtje is misschien toepasselijker. En een naambordje zou ook niet gek zijn
Want iedereen kent ons hier maar zelden weten ze onze naam.

We zijn hier voor de meeste gewoon Les Vosins; of die hollanders..


Met een bel.