Houttwist

We hebben een discussie in het frans. Dat valt om de drommel niet mee maar ik geef me niet gewonnen. Het gaat over een houten dakconstructie.
Kun je daar over twisten?
Jazeker.

Pierre heeft zijn zinnen gezet om mij een frans dak te laten bouwen.
Hij is een stevige en lange fransman en vrijgezel ,die in een prachtig maar zeer afgelegen huis op zijn erf een zagerij heeft en sinds mijn bouwproject mijn hout levert en ons al menig keer met goede tips en handige adressen heeft geholpen. Hij kent veel mensen en is geboren in de streek en heeft er 10 jaar over gedaan om zijn huis van de grond af op te bouwen maar het is een plaatje van een ding, met veel stevige eiken balken en een geweldige mooie eikenhouten serre die over het dal een prachtige blik verschaft.

Een frans dak dus.
Niet helemaal onlogisch natuurlijk, de schuur die ik bouw staat in frankrijk maar ik vind dat ik er een nederlandse tintje aan mag geven. Mijn ontwerp kost minder hout, maakt de zolder geschikt om er over heen te kunnen kruipen en doet kwa sterkte niet onder voor elk frans ontwerp. Pierre knikt zijn hoofd. Ik word overstelpt door argumenten waarom zijn constructie zoveel beter is dan wat ik heb verzonnen. Wist ik wel hoe zwaar een dak moest zijn om tegen de onstuimige november stormen bestand te zijn.
En wat had ik gedacht van de dikke pakken sneeuw die hier vallen? Dat kende holland niet.

Ik moest toegeven dat ik de pakken sneeuw van hier niet kon vergelijken met die in nederland. “Maar het glijdt er toch ook weer van af?" sputterde ik tegen.
De uitdrukking “van een leien dakje” kon niet zomaar verzonnen zijn. Pierre bleef onverbiddelijk . Hij schetste en ontwerp waarbij hij aan elke getekende balk een mooie franse naam plakte en hield me het uiteindelijke ontwerp triomfantelijk voor mijn ogen. Zijn toch al luidde stem werd nog luider bij het aanprijzen van zijn beproefde en schier onverwoestbaar design.Dit dak zou mijn klein kinderen nog overleven. Dat valt nog te bezien, die kleinkinderen dan..
“Voila” Ik kon niet ontkennen dat de constructie degelijk in elkaar gestoken zat maar ik bouwde geen kathedraal voor de eeuwigheid maar slechts een simpele schuur van 9 meter lang die moest blijven staan voor de tijd dat ik hier op aarde mag rondlopen en een beetje langer.

D’accord” zuchtte ik met enige tegenzin, “Jij hebt gewonnen “ Pierre glimlachte bij het horen van mijn toegeeflijkheid . “Combien?” wees ik op het hout. Hij nam zijn kladje mee de serre in en sloeg aan het rekenen. Hout gaat hier in kuub en niet per balk. Het bleek mee te vallen, zoals eigenlijk altijd bij hem. “Kom je het brengen, de volgende vakantie? We hieven een toost op het franse ontwerp en als bonus gooide hij er nog een belofte tegenaan dat hij iemand zou vinden die me kon helpen met het maken van het dak. Proost dan maar.

De volgende vakantie brak aan en na een telefoontje kwam inderdaad Pierre een grote lading hout brengen. Prachtige balken, en al op maat gezaagd. Maar waar hoort nu wat? Ik haalde de schets tevoorschijn en hij weest per balk aan op de tekening zodat ik er met potlood snel mijn naampje op kon zetten. “Schuin ding nr 1” , “ lang eind boven” , op die manier dus..

De volgende dag nam ik mijn ontwerp en die van Pierre nog eens rustig door. Ik vond nog steeds mijn ontwerp logischer en praktischer in gebruik, zeg maar.
Volgend jaar begin ik aan het dak.

Ik kan nog even dubben.