Leed TV

We kijken even kort mee in het leven van Jan Doorsnee op TV .

(De man doet mij sterk denken aan de heer Foppe, een meesterlijke creatie van Wim de Bie in de tijd dat TV nog leuk was)

De kinderen zijn het huis uit, zo laat de commentaarstem weten en nu zien de ouders kans om hun droom te verwezenlijken. Weg uit nederland en gaan wonen in vakantieland Tjechie.
Na twaalf jaar daar vakantie te hebben gevierd zijn ze het helemaal eens met elkaar. Hier willen ze oud worden. Jan wil kunnen klussen en zou het zooo leuk vinden om de hele dag een houtkachel te stoken en Miep kookt zich graag uit de naad om gezellig aan een grote tafel in de keuken te kunnen aanschuiven.
Dat zijn de kleine wensen tav het huis. Oja, en twee badkamers.Het waarom blijft uit.
Dat alles mocht niet meer dan een ton gaan kosten want anders bleef er niets over om van te leven , als ze hun twee onder een kap in nederland hebben verkocht.


De omroepen springen graag op deze moedige avonturiers om hun lief en leed breeduit aan het nederlandse volk te vertonen .Hier zien we hoe ook een 50+ omroep zich op de markt van landverhuizers heeft gestort en de grijze jolige presentator zich opdringt om de familie te helpen in het vinden van een huis. Het wordt gaanderweg pijnlijk duidelijk dat de meerwaarde van de presentator in dit verhaal erg beperkt is. De huizen die hij aan het echtpaar voorlegt zijn allen afkomstig uit de map van een (toevallige?) nederlandse makelaar met een Tjechiese vrouw die is blijven hangen.

De toegevoegde waarde van de presentator blijk al snel te blijven steken bij het chaufeuren met het echtpaar naar de paar huizen die volgens hem moeten voldoen aan het criterium dat hij hun tussen neus en lippen door in nederland heeft horen oplispelen.

Glunderend staat hij voor het eerste huis waaruit ze hun keus moeten maken. Ja, het ligt precies waar ze wilden wonen en duur was het ook niet.

Jammer van de onafgewerkte muren en plafonds, zeurt klusser Jan. Maar het ding kost een schijntje en dat vrolijkt de boel weer wat op.

Je moet door de rommel heen kijken, roept de guitige presentator ze toe. Miep en Jan knikken.

Van enige bouwkundige staat van het huis blijven we ongewis. Lijkt me toch niet onbelangrijk in een land als Tjechie om daar wat aandacht aan te besteden.

Door naar huis twee .
Dit huis lag een heel eind weg van hun voorkeurgebied maar de presentator was door het dolle heen en prees het geval aan met zulks een verve dat ik ging vermoeden dat er voor hem zelf een leuke courtage aan hing. Het huis was veel duurder dan de begroting toeliet maar dat mocht de pret niet drukken.

Na het derde huis nauwelijks een blik te hebben gegund , (waar ik in kon komen) werd de spanning opgevoerd tot gevaarlijke hoogte, ik ging vrezen voor de gezondheid van de doelgroep van deze omroep.
De arme Jan en Miep. Heel Tjechie staat in de uitverkoop, wisten ze dat na twaalf jaar vakantie nog steeds niet? Zelf een bezoekje aan wat makelaars organiseren tijdens de vakantie was misschien wel slimmer geweest, zo bekroop mij het gevoel.

Ik zat op het puntje van m’n stoel. Vraagtekens schoten door mijn hoofd; spreken ze uberhaupt de taal? Weten ze wel hoe lang de winters daar duren? Hoe gaat het verder met hun achtergebleven kinderen. Wat gaan ze daar eigenlijk doen?
Maar niets van dit alles werd ons medegedeeld. De reporter was heel duidelijk niet uit op het verkrijgen van deze informatie. Kiezen moesten ze. En dat deden ze.


Miep en Jan gingen voor het duurste huis dat het verst af lag van hun geliefde plekje.
En natuurlijk moest daar een nieuwe keuken bij. Jan zuchtte onder de extra financiele last. “Motten we maar een paar jaar langer doorwerken” Ik krijg tranen in de ogen.
Zullen we ze ooit nog terugzien? Ik hou niet van films met een open eind, net zo min als reportages van gelukzoekers waarbij je moet raden naar de afloop


De presentator zal het een zorg zijn. Als de kijkcijfers maar kloppen.Het uur TV is vol, de champagne gaat open en Jan en Miep toosten op de goede afloop. Maar of we die te zien krijgen?

Spijt komt vaak na de daad.