Blut

.“Maximum saldo bereikt” prijkt er op het kastje van de betalingen. “Betaal anders”
Hoe dan? Mijn portemonnee is al jaren platzak dankzij de uitvinding van plastik geld.
Waar heb je in deze tijd nog echt geld voor nodig? Je chipt en pint je een slag in de rondte en er zijn al zaken waar niet niet eens met echt geld terrecht kunt. De omgekeerde wereld.

Daar sta je dan met je volle boodschappen wagen. Alleen, de vrouw is een paar dagen weg.

De rij achter me groeit aan. Ik tover een creditkaart uit mij zak. Helaas. Dit is geen amerika of frankrijk want de creditkaart wordt hier niet gezien als nuttig betaalmiddel.
Hadden we nog maar eurosjeks. Maar ook dat is vervlogen tijd, evenzo de girobetaal kaarten denk ik. In frankrijk zijn die nog springlevend; daar betaalt de helft van de ouderen steevast nog met betaalkaarten uit een cheque boekje. Tradities worden hier niet snel naar het museum verbannen en niemand die boos is op de omslachtige manier van betalen. Wij verbazen ons alleen maar.

In nederland zijn we massaal aan het plastik geld. “Betaal anders” is een boodschap die over niet al te lange tijd nergens meer op slaat, vrees ik.Maar nu sta ik mooi te kijk want de bank heeft besloten dat ondanks mijn gevulde spaarrekening , ik niks meer mag uitgeven.
Dan schiet me nog een bankpas te binnen die ik nimmer gebruik omdat de kaart me onsympathiek voorkomt mede omdat deze bank me door mijn werkgever is opgedrongen.
Ik tover hem onder uit een berg plastic kaartjes naar voren en rits hem door de magnetische gleuf.

Pincode?
Ik gok een nummer wat me het meest bekend voorkomt. Onjuist. Ik heb nog twee pogingen over weet ik uit ervaring en probeer een andere combinatie die logisch lijkt.
Pinnummers hang je op aan gebeurtenissen denk ik, hoewel je dat juist niet mag doen roept de bankwereld.
Ademloos kijkt de rij achter me toe hoe ik onder hun goedkeurend oog een nieuwe pin intoetst. Tot zover de privacy.
Het display denkt na. Een zucht van verlichting slaakt de rij als het toestel de code ok vindt.
Nu nog bidden om voldoende saldo. De boel begint te ratelen, U heeft betaald.
Snel stapel ik mijn kruidenierswaren van de band in de kar; narrow escape.

Eenmaal thuis zie ik op mijn mobiel het nummer van mijn vrouw. Oproep gemist.
Ik bel haar terug. “Oh gelukkig”, ik wilde je nog even waarschuwen dat de rekening rood staat” .

Ach ja.

Foutgelopen

.De man die schuin voor me op het strand zijn badlaken had uitgestald en nu druk doende was zich van zijn kleren te ontdoen was geen geoefend naturist. Ik weet dit met enige stelligheid te verkondigen omdat zijn witte zitvlak nogal affreus afstak tegen de rest van zijn gebruinde vel. Wielrenners showen ook zulke contrasten als ze hun truitjes uit doen.
Duidelijk onwennig in deze situatie zocht hij zich naar een houding die zijn verblijf op het naaktstrand enige vorm van zelfverzekerdheid moest doen laten uitdragen.

Een kort moment wisselde onze blikken. Wie hier ligt doet het beste zich over te geven aan het onvermijdelijke dat je bekeken wordt. Bloot brengt dat met zich mee en zo’n openbaar naaktstrand trekt nu eenmaal van alles naar zich toe.
Even verderop staat een ouder stel wat besluiteloos om zich heen te kijken. Zichtbaar verrast door de afwezigheid van geklede medelanders. Zij houdt een leiband vast maar de hond zie ik niet. Mijn ogen dwalen het strand af en zie hoe een jeugdig stel besnuffeld wordt door een kortpotig mormel dat vast niet bij hun behoorde. Ontsnapt aan de aandacht van baasje was het beest het naaktstrand opgerend.

Nu roepen naar de hond vonden ze niet gepast. Op een naaktstrand gekleed rondlopen is al opvallend genoeg. Met stuurse blikken liep het echtpaar richting de hond, die inmiddels aan het jonge stel speelkameraadjes dacht te hebben. De jonge meid was er bij gaan staan en probeerde de hond naar de vermeende eigenaar terug te sturen maar de poging was tevergeefs. Toen de man op enkele meters van de meisje was genaderd nam de hond wederom een spurt. Hij had geen zin om mee te gaan, dat was duidelijk.

Het meisje maakte een verontschuldigd gebaar naar de oude man.Niet erg, zo leek hij het weg te wuiven. Hij lachte duidelijk verlegen naar de meid. Dan draaide hij zich resoluut om en liep naar zijn vrouw die op wat afstand was blijven staan.
De hond had in zijn avontuurtje niets kwaad gezien en liep vrolijk kwispelend richting het geklede strand. Baas en bazin er achter aan.
Nog eenmaal keek de oude man om. Mooie vrouw,moet hij gedacht hebben.

Stiekum naakt

Tijdens het opruimen van de zolder (heerlijk) kwam ik een onbekend kartonnen doosje tegen dat verstoken onder andere rommel op de bodem van een oude archiefkast al jarenlang aan mijn aandacht moet zijn ontsnapt. Ik ben dol op verrassingen.
De inhoud bleek evenwel nog onbekender als het doosje. Het waren in papier gestoken zwart wit foto negatieven van ongebruikelijk formaat.

Tegen het licht gehouden bleken de negatieven afbeeldingen te verhullen van een vrouw van middelbare leeftijd die zich naakt voor de camera had laten vangen in verschillende wulpse pozes. De lokatie leek me een slaapkamer toe en uit de aankleding van de kamer en de haarstijl van de vrouw ( zowel boven als beneden) waren de foto’s gemaakt in de jaren zeventig. Een blossende bos wild groeiend schaamhaar is hedendaags haast onvindbaar.

Ik had geen idee wie dit was.

Ook niet nadat ik de negatieven had ingescand en de vrouw als stilleven op mijn monitor had doen laten verschijnen. De laatste foto op het negatief bleek een vakantie kiekje.
Ze was vast getrouwd , met kinderen en een man met hobby.
In die tijd was het inleveren van een filmrolletje nog omhuld door die spanning van of het rolletje gelukt was en dat je daar dan op moest wachten tot het dichtgeplakte pakketje bij je fotograaf kon worden opgehaald
En dan,met een vreemde opwinding wat onwennig bij de fotograaf het resultaat snel bekijken.

Maar je bracht er geen rolletje naaktfoto’s natuurlijk. Die werden in die jaren met huisvlijt door vader in een zelfgemaakte donkere kamer met rode koontjes in de avonden ontwikkeld en afgedrukt, zo stel ik me voor. Wat moet de komst van polaroid toen toch al mooi geweest zijn.

Er ging me geen licht op. De vrouw bleef me net zo onbekend als het verhaal hoe deze negatieven in mijn bezit zijn gekomen. Maar weggooien doe ik ze niet.


Als U het bent,
stuur ik ze naar u op.

Op de foto

Laatst werd ik gevraagd door een lezer die mijn blogje wist te vinden of ik ook op de omslagfoto van mij logboek sta.

Nee.

Ik was ten tijde van deze compositie van Spencer Tunick niet in de buurt, Mâcon, oktober 2009.
Toch vond ik deze foto wel leuk om als aankleding te gebruiken. Frankrijk, wijnranken en lekker bloot kunnen lopen zijn ingredienten die mij aanspreken. De fles in de hand , hoog geheven. Wel een lege fles als ik het goed bekijk. Da' s on-frans maar dat zonder etiket is wel weer leuk natuurlijk.

Het moet heerlijk geweest zijn bij deze opnames. Stralend weer, misschien iets te hard licht maar goed, daar zijn weer filters voor. Opstellen tussen de wijnranken en lol hebben met elkaar. Ik had er zo tussen gaan staan. Ik ben niet verder gekomen dan een aanmelding voor een installatie die in Amsterdam zou plaatsvinden en toen bleek ik verhinderd op de dag van de opname.
Ach ja. Kans gemist.

Mocht er zich nog een mogelijkheid in de buurt voor doen dan ben ik er bij. De kans is natuurlijk klein dat ik dan zichtbaar in beeld zal komen maar ik zal wel het gevoel ervaren dat deel uit heb gemaakt van iets moois dat nog lang te zien zal blijven.

Uit eten

Je kunt het bericht gemakkelijk hebben gemist maar ik haal het hier even aan.
Belgiest meest besproken vrouw van lichte zeden mag geen lid worden van een nederlandse naturistenvereniging waar veel belgen naar zijn uitgeweken.
Zo heeft de vereniging na de ophef van de belgischse leden besloten. Sex en naturisme gaan niet door dezelfde deur en het binnenhalen van deze dame zou de discussie dat naturisme maar iets met sexs te doen zou hebben meteen weer doen oplaaien.

De madame is er heel kwaad over. Haar manlief is al jaren naturistisch bezig en aangezien ze ook zelf meer bloot dan aangekleed door het leven gaat was het naturisme haar op het lijf geschreven, zo vond ze. Maar zelfs een bezoek aan de rechter kon de uitspraak niet veranderen. Haar naakte verschijning is overal behalve op het naturisten terrein toegelaten want ze is weinig discreet ten aanzien van het uitroepen dat ze als madammeke van plezierkes graag haar beroep eer aan doet

Het bestuur van de vereniging schrok zich meteen een hoedje. Ons imago gaat er aan.
Discriminatie riep de hoer.
De rechter kon geen van beide in het gelijk stellen. Zielig toch wel voor de dame van lichte zeden. Ze wilde juist even lekker tot rust komen op de blootcamping. Een keertje niet besprongen worden als ze naakt op een laken ligt, zal ik maar zeggen.

Ik herken de parallel wel hoor. Als handige klusser heb je ook niet altijd zin om als hulp in nood te moeten optreden en is het heerlijk om ergens bekend te staan als onhandige prutser die ze nooit zullen lastigvallen. Ik voel dan ook meer sympathie voor de dame dan het bestuur van de vereniging. Wie doet ze er kwaad mee als ze daar loopt?

Toegegeven : ‘ t bekijken van een menukaart maakt hongerig om buitenshuis te eten.

Zou dat het zijn?

Leed TV

We kijken even kort mee in het leven van Jan Doorsnee op TV .

(De man doet mij sterk denken aan de heer Foppe, een meesterlijke creatie van Wim de Bie in de tijd dat TV nog leuk was)

De kinderen zijn het huis uit, zo laat de commentaarstem weten en nu zien de ouders kans om hun droom te verwezenlijken. Weg uit nederland en gaan wonen in vakantieland Tjechie.
Na twaalf jaar daar vakantie te hebben gevierd zijn ze het helemaal eens met elkaar. Hier willen ze oud worden. Jan wil kunnen klussen en zou het zooo leuk vinden om de hele dag een houtkachel te stoken en Miep kookt zich graag uit de naad om gezellig aan een grote tafel in de keuken te kunnen aanschuiven.
Dat zijn de kleine wensen tav het huis. Oja, en twee badkamers.Het waarom blijft uit.
Dat alles mocht niet meer dan een ton gaan kosten want anders bleef er niets over om van te leven , als ze hun twee onder een kap in nederland hebben verkocht.


De omroepen springen graag op deze moedige avonturiers om hun lief en leed breeduit aan het nederlandse volk te vertonen .Hier zien we hoe ook een 50+ omroep zich op de markt van landverhuizers heeft gestort en de grijze jolige presentator zich opdringt om de familie te helpen in het vinden van een huis. Het wordt gaanderweg pijnlijk duidelijk dat de meerwaarde van de presentator in dit verhaal erg beperkt is. De huizen die hij aan het echtpaar voorlegt zijn allen afkomstig uit de map van een (toevallige?) nederlandse makelaar met een Tjechiese vrouw die is blijven hangen.

De toegevoegde waarde van de presentator blijk al snel te blijven steken bij het chaufeuren met het echtpaar naar de paar huizen die volgens hem moeten voldoen aan het criterium dat hij hun tussen neus en lippen door in nederland heeft horen oplispelen.

Glunderend staat hij voor het eerste huis waaruit ze hun keus moeten maken. Ja, het ligt precies waar ze wilden wonen en duur was het ook niet.

Jammer van de onafgewerkte muren en plafonds, zeurt klusser Jan. Maar het ding kost een schijntje en dat vrolijkt de boel weer wat op.

Je moet door de rommel heen kijken, roept de guitige presentator ze toe. Miep en Jan knikken.

Van enige bouwkundige staat van het huis blijven we ongewis. Lijkt me toch niet onbelangrijk in een land als Tjechie om daar wat aandacht aan te besteden.

Door naar huis twee .
Dit huis lag een heel eind weg van hun voorkeurgebied maar de presentator was door het dolle heen en prees het geval aan met zulks een verve dat ik ging vermoeden dat er voor hem zelf een leuke courtage aan hing. Het huis was veel duurder dan de begroting toeliet maar dat mocht de pret niet drukken.

Na het derde huis nauwelijks een blik te hebben gegund , (waar ik in kon komen) werd de spanning opgevoerd tot gevaarlijke hoogte, ik ging vrezen voor de gezondheid van de doelgroep van deze omroep.
De arme Jan en Miep. Heel Tjechie staat in de uitverkoop, wisten ze dat na twaalf jaar vakantie nog steeds niet? Zelf een bezoekje aan wat makelaars organiseren tijdens de vakantie was misschien wel slimmer geweest, zo bekroop mij het gevoel.

Ik zat op het puntje van m’n stoel. Vraagtekens schoten door mijn hoofd; spreken ze uberhaupt de taal? Weten ze wel hoe lang de winters daar duren? Hoe gaat het verder met hun achtergebleven kinderen. Wat gaan ze daar eigenlijk doen?
Maar niets van dit alles werd ons medegedeeld. De reporter was heel duidelijk niet uit op het verkrijgen van deze informatie. Kiezen moesten ze. En dat deden ze.


Miep en Jan gingen voor het duurste huis dat het verst af lag van hun geliefde plekje.
En natuurlijk moest daar een nieuwe keuken bij. Jan zuchtte onder de extra financiele last. “Motten we maar een paar jaar langer doorwerken” Ik krijg tranen in de ogen.
Zullen we ze ooit nog terugzien? Ik hou niet van films met een open eind, net zo min als reportages van gelukzoekers waarbij je moet raden naar de afloop


De presentator zal het een zorg zijn. Als de kijkcijfers maar kloppen.Het uur TV is vol, de champagne gaat open en Jan en Miep toosten op de goede afloop. Maar of we die te zien krijgen?

Spijt komt vaak na de daad.

Buiten adem

Mijn BMI is 25.5. .Ik weet dat omdat ik mij sinds een poosje weeg. Mijn lengte gok ik al sinds tientallen jaren dus helemaal zuiver is de berekening niet. Maar toch.
Nog nooit eerder in mijn ruim halve eeuw van bestaan kwam ik zo hoog uit. Het zit tegen de rand van “overgewicht” aan maar ik verkeer nog lang niet in een situatie om me zorgen te moeten maken of strakke dieeten te gaan volgen.Wat ik alleen jammer vind is dat mijn gewichtstoename niet gelijkmatig verdeeld wordt over alle onderdelen waar ik uit besta .
Het surplus van vet concentreert zich voornamelijk rondom de buik waardoor mijn lichaam een bewegende bult begint te vertonen die mij tot voor kort onbekend was.
Ben ik ijdel genoeg om me op te geven bij een fitness klup?

Een groter probleem dan ijdelheid is het nijpende gebrek aan fysiek conditie. Dat is lastig aan het worden want ik wil wel veel maar het komt er nauwelijks van.
Onvermoeid een inspanning van uren achtereen leveren is een verre droom geworden.
Ik ga na een uurtje zweten graag even in een luie stoel om uit te hijgen.
Meer sporten dan maar?
Helaas is de sport die ik nog beoefen niet direct conditie verhogend. Ik zou eigenlijk het hele jaar door moeten gaan badmintonnen of zo maar ik zie er tegen op om een bedompte en stinkende zaal in te moeten. Buiten wil ik zijn, zuurstof ademen, zon op de huid.

In de zomerse maanden staat bij ons buiten het badmintonnet opgesteld. Met de bosmaaier zet ik een mooi rechthoek uit als speelveld en dan slaan we elke avond tot de zon ondergaat de shuttel heen en weer. Wie verslaat papa?
Ik voel met deze training mijzelf met de dag sneller en kwieker worden. Schijn bedriegt wellicht, maar toch. Het duurt altijd een paar partijtjes alvorens ik in het stof moet bijten.
Op blote voeten over het gras voelt alsof je veel sneller bent. En het schijnt nog eens gezonder te zijn ook! In de oertijd liepen de jagers blootsvoets , uren achtereen , op de jacht hun prooi achterna en tot op de dag van vandaag zijn er volksstammen genoeg die zonder schoeisel de bossen doorsnellen. Liep er niet iemand ooit de marathon blootvoets?

Waar de meeste mensen juist aankomen in hun vakantie zal ik vast de nodige pondjes gaan verliezen. Zo is het tot nu toe altijd gegaan, dus ik zie de toekomst magerder tegemoet. Toch blijft er een ding over dat een gevaar vormt voor mijn afslank kuur.
Ons restaurantje bij het meer. Laten ik daar maar niet te vaak naar toe gaan dan, besluit ik in m’n eentje. Maar dit voornemen hou ik niet staande, dat weet ik ook wel.

Het blijft vakantie .

Frisse meiden gezocht.

T'is weer even geleden dat een bloot onderwerp is aangesneden maar dit berichtje kwam me laatst onder ogen dus daar gaat ie.

De NFN vraagt ambassadeurs ; gewoon mensen met affiniteit voor naakrecreatie die het leuk vinden om journalisten en de overige media uit te leggen wat zo leuk is aan in je blootje lopen. Beetje appetijtelijk moet het er wel uitzien natuurlijk.

Liefst zouden ze een jonge frisse meid van onder de dertig willen strikken want het blootlopen vergrijst snel en weinigen zullen over de drempel gehaald worden als een bejaarde vijftiger met grijs haar in zijn nakie staat te proclameren hoe normaal en lekker hij of zij zich toch voelt met zonder kleren aan . Ik kan me dat ook wel voorstellen.
Misschien moet de NFN eens serieus gaan proberen om hun blad te gaan vullen met afbeeldingen van jonge mensen die het blootlopen hebben ontdekt, in plaats telkens het blad op te leuken met die blote oude van dagen . Sorry, maar de mens wordt niet mooi oud en dat hoeft niet in elke uitgave weer onderstreept in beeld gebracht te worden voor mij.

Enfin, een fris jong ding gezocht dus.

De NFN gaat , mits hun achterban er mee accoord gaat, dit jaar hoop aandacht en reklame maken voor blootrekreatie in ons land. Ik laat me verrassen hoe dit gaat uitpakken. Naakt de barricaden op hoeft niet perse maar zou ik wel toepasselijk vinden. Met kleren aan praten hoe heerlijk het is om naakt te lopen is in mijn optiek wat krom.Ik heb ook veel moeite met voetbaltrainers die hun team in de wedstrijd met een driedelig grijs pak van de kant staan toe te roepen . Een trainer hoort in een trainingspak zijn team aan te sporen.

Maar ja, dan denk ik weer aan de eerste naaktbeurs met hun geklede standhouders en dan ga je weer twijfelen. Naakt blijft ons vreemd.

Goed, verder moet de jonge meid zich goed kunnen weren tegen de onheuse en brutale vragen die de media haar met de camera of microfoon onder de neus zal gaan stellen. Wel, dat kan ik me wel voorstellen.
Ik zit te peinzen wat zo’n journalist dan durft te vragen.

Verder moet de kandidate een gewone “nederlander” zijn. De naam van de inwoners staat tussen aanhaaltekens , moet dat iets suggeren? Blond, blauwe ogen of wat?
De kans dat een moslim aanhangster zal reageren acht ik niet groot trouwens. Net zo min als de vrijgevochten dames van de SGP , hoewel die zo meteen kans zien om op de kieslijst van het SGP te verschijnen. Breng allen uw voorkeurstem uit op zo'n vrouw! Maar terug naar dit blote onderwerp. Of heb ik er al voldoende over gerept?
Ik denk van wel.

Ik kijk al met spanning uit naar de billboards.

Een mening vormen

Sinds de intrede van de digitale beeldverwerking is het voor elke hobbist een fluitje van een cent om beelden naar eigen inzicht en smaak aan te passen. Is wat je ziet nog echt? Ik heb mijn twijfels.Foto’s die je vroeger uit je collectie liet omdat ze te donker of te licht bevonden waren kun je nadat ze zijn ingescanned met digitale toverkunst weer prachtig bijpoetsen. En zeg eerlijk, met de huidige generatie camera’s is het maken van een foto voor iedereen een fluitje van een cent.

Wat niet verandert is de kunst van composeren. Dat heb je van nature , of je moet het zien te leren. Pas als die kunst in de vingers zit is het bekijken van het resultaat de moeite waard. De vraag blijft of wat we zien ook datgene is wat we denken te zien. Het is gevaarlijk om je mening te moeten vormen aan de hand van details als je niet het grotere plaatje kent.
Helaas gebeurt dat maar al te vaak. Dat leidt tot verkeerde conclusies .

Voorzichtigheid is dus geboden. Eerst begrijpen.Bezint eer ge begint.
Wat je in deze tijd krijgt voorgeschotelt is vaak al voorgekauwd en geconditioneerd. Ga je blindelings af op wat je ziet en hoort of je neemt de moeite iets verder te kijken dan je neus lang is. Dat zou heel wat schelen in het onbegrip dat er door wordt veroorzaakt . Een sorry achteraf maakt niet altijd alles goed of vergeven.

Je moet dus het hele plaatje zien om ergens een mening over te kunnen vormen.
Misschien dat de foto aan het begin van dit betoogje helpt uit te leggen wat er bedoeld wordt.

Want niet alles wat je ziet is wat het is.

Onlogische creaturen

Kijkt U wel eens naar science fixion films?
Bij het bekijken van deze hollywood creaties valt telkens weer op hoe onzinning de creaturen die buitenaards moeten voorstellen telkens weer zijn. Het valt voor een ontwerper in een studio’s ook niet te doen om beter uit de verf te komen dan de creaties die wij op deze wereld kennen. Iemand die zich maar een beetje verdiept in de flora en fauna moet snel erkennen dat er niet veel mis is met wat we hier hebben. Het klopt allemaal heel precies.
Gaat het heel af en toe eens fout en worden er afwijkende exemplaren aangetroffen bij mens of dier maar dan grijpt de medische wereld waar mogelijk meteen in. Het rondlopen met twee hoofden of 5 poten blijkt namelijk in de praktijk onzinnig en onpraktisch

Toch houdt hollywood stug vol met het verzinnen van creaties die volslagen idioot in of buiten hun vel zitten.De mens steekt er toch met kop en voet bovenuit: het voorbeeld van perfecte engineering. De natuur op aarde zit verbazingwekkend knap in elkaar. Petje af voor de verzinner van al dit moois, wie of wat dat ook geweest mag zijn.

Naarmate we langer op onze planeet rondlopen hebben we ons ook steeds beter weten aan te passen aan de langzaam veranderende omstandigheden. Das ook heel bijzonder.
Toch heeft deze evolutie ook een keerzijde.
Onze habitat verandert inmiddels door ons eigen toedoen sneller dan dat de evolutie kan bijbenen met als gevolg dat we gedwongen worden de aanpassing zelf te verzinnen en daar zijn we nog niet echt goed toe in staat.

Beter is de vlucht naar het ongrijpbare, want dat heeft geen vorm nodig. We laten buitenaardse wezens moeiteloze metamoforses ondergaan, onmogelijke krachten bezitten, telepatische gavens uitoefenen en als het even kan laten vliegen zonder hulpmiddelen of ze verdwijnen simpel als ijle lucht.
Ha, doe dat maar eens na, hoor je Hollywood denken.

Maar een kijkje in de natuur leert ons dat er niet veel nieuws aan de horizon is.
De rups verandert in een vlinder. De mestkever tilt moeiteloos 5 keer zijn eigen gewicht op, de lucht zit vol met vliegende creaturen die zichzelf zonder hulpmiddelen moeiteloos kunnen onttrekken aan de aardse zwaartekracht en de verdwijntruuk van het glasaaltje heeft menig bioloog weten te verrassen.
Hoeveel science fixtie zit gewoon al om ons heen? Je hoeft alleen je ogen er voor te openen.

Heel realistisch.

Gezellig hoor

Zo.

Nog even en dan lopen de wegen weer vol met toeristen. Verhitte gezichten en dreinende kinderen in overvolle auto’s met dito aanhangers of caravans die urenlang in de files naar zuiderlijk gelegen campings onderweg zijn. Het leek zo mooi in de folder, maar ja, kom er eerst maar eens.
De peage in frankrijk is voor velen de aangewezen manier om de vakantiebestemming doorgaans in redelijke doen en snelheid te bereiken. Maar de een komt als de andere gaan moet. Dat geeft chaos op de wegen met als gevolg dat men uren lang stilstaat op snelwegen en zelfs in de file staat voor benzine stations en peperdure wegrestaurants. Het leven is geen pretje.

Om te weten wat je te wachten staat geeft de franse anwb de te verwachte drukte op de wegen aan in kleuren op een kalender. De ergste chaos valt te verwachten op de dagen die zijn zwart gekleurd. Zwarte dagen moet je mijden; op die dagen bevindt het hele franse volk plus alle volkeren buiten de landsgrenzen zich op weg naar de franse kust of spanje en portugal.De fransen die de peage op die dagen liever mijden gaan met elkaar in de file staan op de landelijke gelegen route nationaal .
Zo komt het grootste gedeelte van midden en zuidelijk frankrijk overal stil te staan.

Frankrijk blijft ondanks dit terugkerend ongemak nog altijd een populair vakantieland. Allereerst voor de doorsnee fransman zelf die er niet aan peinst om zijn land voor een vakantie elders te verlaten.Gelijk hebben ze.
Ook de buitenlander weet frankrijk al jaren erg te waarderen. Het vaak niet goed beheersen van de franse taal is even lastig onderweg maar eenmaal op de camping aangekomen is de taal geen probleem meer.Hier is gewoon nederlands sprekend personeel, zijn er talloze luidruchtige landgenoten en vliegen de kroketten en fricandellen aan de lopende band uit de camping kantine.
Gezellig !

Het leven in Frankrijk is niet goedkoop. Misschien daarom dat de zakken met aardappels en potten levenmiddelen, inclusief hollandse mayonaise mee in de caravan in gaan.
Er zijn ook fransmannen met caravannen. Niet veel. De meeste van die franse caravans staan permanent gestationeerd op eenvoudige franse campings.
Die paar die nog rijdend en op de weg te zien zijn behoren toe aan de fransman met ontdekkings drang.
Veel liever koopt een fransman een maison secondaire. De bricoleur in de fransman ontwaakt bij het zien van een nostalgische boerderij met enig achterstallig onderhoud. Ontvolkte dorpjes krijgen een aantal weken per jaar een opleving want de gehuchten verdubbelen moeiteloos in aantal inwoners . Ook de buitenlander heeft jaren geleden al het genot van een tweede huis in frankrijk ontdekt zodat inmiddels vele dorpen in de vakantie tijd gekleurd worden door andere culturen en gebruiken die soms niet altijd evengoed begrepen worden door de lokale bevolking.

Als het eind augustus wordt gaan de luiken weer dicht en worden de voortenten afgebroken. Frankrijk keert terug aan het werk.
Dan staan we nog eenmaal met z’n velen in de file.

Maar wat was het weer heerlijk.

Uitstervende beroepen (3)

Oorspronkelijk waren vele dakbedekkingen voor huizen in deze streek gemaakt van houten pannen of ook wel schalie of shingles genoemd. Dat was goedkoop en door de bouwers zelf te winnen uit inheemse groeiende bomen zoals larix of kastanjes. Zo’n houten dak ging best een tijd mee, dankzij de natuurlijke eigenschappen die het toegepaste hout bezit tegen rot. In betere tijden werd de houten lei vaak toch vervangen door natuurlijke lei. Als teken van welvaart wellicht maak ook omdat lei veel beter bestand is tegen het ruige klimaat.

Lei is duur maar duurzaam .Het is een mooi natuurprodukt en heeft doorgaans bij goede kwaliteit wel een levensduur van 80 jaar mits goed gelegd.Dan kunnen de leitjes voor tientallen jaren elk seizoen aan zonder een krimp te geven of behoefte hebben aan onderhoud.

Leidekkers vind je nog wel in onze streek.Oude opgekochte huizen door rijke tweede huis eigenaren die een mooi nieuw leidek wensen of het dak moeten laten repareren wegens achterstallig onderhoud of stormschade.Lei wordt hier niet vastgezet met nagels maar met haken. Dat heeft een reden maar daar moet ik naar gissen maar het maakt het verwisselen van een kapotte lei een fluitje van een cent.

Dat is, als je er bij kunt.

Je loopt niet even een leien dak op. Vandaar het spreekwoord over leien dakjes. Om zo'n dak te kunnen bestijgen is in mijn beleving een giganties bouwwerk van steigers en kranen met hydraulisch beweegbare manden voor nodig , zoals de brandweer hebben. Nee dus.

De franse leidekkers hebben zo hun eigen manieren, heb ik ontdekt.

Na een eerste inschatting van het te bestijgen dak plaatsen ze een eerste ladder die voorbij de goot steekt. Dan klimmen ze met een andere ladder omhoog en leggen deze ladder plat op de lei. Touwtjes her en der moeten de ladders met elkaar verenigen en voila.

Ik snap door deze aanpak dat er steeds minder leidekkers overblijven. Met verachting voor een wisse dood rent een leidekker als het ware hier het dak op. Komt hij lengte te kort dan knoopt hij opnieuw een stuk ladder met touw aan elkaar.Hij tart alle wetten van de zwaartekracht en krachtenleer want de ladders blijven op hun plek en de leitjes blijven heel. Ik heb zo met ontzag een klupje van deze acrobaten aan het werk gezien , het heeft me doen besluiten mijn leien dak maar niet zelf te gaan opknappen.

Ik heb het leven nog te lief.

Uitstervende beroepen (2)

Even verderop staat de werkplaats van de smid.Beter gezegd, de werkplaats is door een over ijverig fransman verknoeit is tot een piep klein huisje met een foeilelijk en geheel uit de toon vallend dak van metalen plaat.
In vroeger dagen moet het in en om deze werkplaats een drukke boel geweest zijn. De smid was een belangrijk ambachtsman die thuis moest zijn in tal van zaken. Uiteraard voor het recht aan toe smeedwerk zoals banden voor karrenwielen en tonnen, hoefijzers, spijkers en deurbeslag, hekwerken en eggen maar ook reparaties aan kachels en ander grof gereedschap.

Smeden is een prachtig ambacht maar helaas vind je ze nog maar sporadisch aan het echte werk , de vakman bedoel ik dan.
Ook de franse smid heeft er in de vorige eeuw of misschien wel nog vroeger het bijltje erbij neergelegd en is vertrokken of gewoon doodgegaan.. Zijn huis werd al snel een ruine maar als door een klein wonder heeft de kleine werkplaats nog redelijk weten stand te houden. \

Ik kwam er wel eens. Dan klom ik door een van de kapotte ramen naar binnen, zaklamp in de hand want het was verder natuurlijk donker om te speuren naar het verleden. Aan de zolderbalken hingen nog her en der verroest smeedwerk, zoals hoefijzers, ijzeren hoepels en ander klein grut en op de doorgerotte vloerplanken van de kleine zolder stond een oude eg weg te roesten.
Op een scheve plank boven het raam trof ik nog wat lege olie blikken aan uit de jaren vijftig en de grond lag bezaaid met stukken ijzer en kooltjes van het vuur dat hier gebrand moet hebben..

Ik kan me het beeld van een werkende smidse nog goed voor de geest halen. Ik ken een smid die het smeden nu tot hobby heeft verklaard maar nog regelmatig wat ijzer in het vuur houdt. Een kleien gedrongen man met grote knuisten van staal en stevig armen die elke zware hamer konden laten roffelen alsof het drumsticks van houtjes waren in plaats van mokers van een kilo de stuk.

Het smeedvuur wat door een krachtige luchtstroom tot hoge temperatuur wordt aangewakkerd gebracht kan zo heet worden dat de kleur van de vlam bijna wit is en je om die reden een donkere bril moet dragen om te zien wat je doet. Hoe deed men dat in vroegere tijden?
Ik ruik nog de typische geur van de cokes en staal en hoor het gehamer op de zware aambeelden, fantastisch. om te zien en te doen.

De oude schuur die ik maak verdient te worden behangen met echt functioneel smeed werk..Gelukkig heb ik nog een en ander bewaard uit en van de oude smidse. Wat mooi gesmeden spijkers, een oude grendel en een ring met pen waar vroeger de paarden aan werden vastgemaakt in in de vervallen muur heeft gezeten
Ik wil ook graag nog wat mooie stevige muurankers.

Die ga ik zelf maken.
Bij Huub.

Want Huub is nog zo’n oude smid die zijn vak verstaat.

Ze zijn er nog, die ouwe ambachtslieden, als je goed speurt.

Maar hoelang nog?

Uitstervende beroepen (1)

Er ligt een berg grote keien op een hoop. De keien liggen er al een poos , er steken slierten braam uit de stenen als lange grijpgrage armen, vinger dik.
Eens maakten deze hoop deel uit van een gebouw. Ooit met veel gevoel voor vorm en ruimtelijk inzicht door een ambachtsman opeen gestapeld met niet meer dan zand om te egaliseren en wat kalkmortel om de voegen dicht te smeren. Hoe lang geleden wel niet.
Een inscriptie op een nog rechtopstaand stuk muur vermeld een datum van vroeg in de 18e eeuw. Die muur staat tenminste nog .
Het zijn hele brede muren, die keien muren. Soms wel tot zeventig centimeter dik, maar daar hebt je voor de rest weinig aan in deze tijd. Onpraktisch om er leidingen of ramen in te fabriceren en kwa temperatuur huishouding is het ook niks want zo’n klomp steen isoleert voor gene meter. En echt stevig is zo’n muur nu ook weer niet. Als je met een beetje duwen en wrikken de eerste steen uit zo’n muur weet te krijgen volgt de rest zo. Krijgen de elementen eenmaal vat op je muur dan zit je zo met gaten in je mooie muur.

Natuurstenen muren moet je dus koesteren. Als het zand tussen de stenen kan wegspoelen is het slechts een kwestie van tijd dat de muur zich tot een berg stenen hergroeperen dus dat moet worden voorkomen.
Het zand tussen de stenen wordt er trouwens niet alleen door de inwerking van regen en wind uitgeblazen, ook de dieren en planten wereld helpen hier aan mee, zeker als de muur niet is gevoegd.
Hagedissen, bijen, wespen om maar wat bewoners te noemen, nemen in hun vlucht en inrichtings drift telkens zand mee naar buiten en zorgen over de jaren heen dat steeds meer zand verdwijnt en de stenen los op elkaar komen te liggen. En dan begint de ellende.

De groten berg keien wordt stilaan kleiner want er verrijst door onze handen een nieuwe muur.

Hoe vaak zouden deze stenen al door mensenhanden zijn beroerd? Passen en meten is het, maar zo mooi als de andere muren krijgen we hem nooit. We spelen vals en gebruiken cement om de keien op hun plaats te houden. Kei voor Kei groeit de muur en slinkt de berg. Gaandeweg groeit ons respect voor de vaklieden die ons huis van keien zo netjes hebben opgestapeld. Onze muur kan zelfs met de moderne hulpmiddelen die we nu gebruiken niet wedijveren .

Ik heb eerbied voor het vakmanschap van keienlegger. Vaklui vinden die dit kunnen zijn ook in frankrijk steeds moeilijker te vinden. De meeste keienleggers zijn al jaren met pensioen.
Op een school in een stadjes in onze buurt wordt het nog aan jongeren geleerd maar aan hoevelen nog? Nieuwe huizen worden al lang niet meer met keien muren gebouwd maar met onpersoonlijke blokken beton. Logisch natuurlijk. Keien leggers komen alleen nog in actie voor restauratie en onderhoud van bestaande objecten . Laat dat dan nog voldoende reden zijn om dit ambacht te blijven doorgeven aan de jongere generatie.

Een muur van keien in een groen landschap is zo mooi.

Ja toch?