Leed tv is in. Daarmee bedoel ik niet de drama reportages over minder bedeelde mensen in deze wereld maar de stumpers die er een zooitje van maken waar je verbaasd over kunt staan over het hoe en waarom van zoiets. Zoals die dame die zoveel kleren had verzameld dat haar huis geen enkel leefbaar plekje meer had op de kamer van de dochter na. Pa was er al van door.
Je leest ze wel. Die krantenberichtjes op pagina 7 waar tijding wordt gemaakt van mensen die 100 katten of zo in huis hadden. Of al tientallen jaren een dood familie lid in de kamer hadden liggen. Het kan ook minder erg. Zo kennen wij en verzamelaar van oude motor onderdelen die in zijn piepkleine huisje letterlijk op en onder de onderdelen leeft. Zoiets vind ik kleurrijk. Normaal zijn is zo alledaags en saai. Ik denk er nu aan omdat op de bank gezeten naast me een klein doosje met handige schroevendraaiers ligt. Althans, ik denk dat ze ooit wel eens van pas komen en voor de kosten kon ik ze niet laten liggen. Mijn zwakte qua verzamelwoede is gereedschap. Deels komt dat door het excuus dat ik in Frankrijk niet minder gereedschap wil hebben dan ik in holland heb verzameld. Hoewel het franse klusgebeuren vaak wat grover gereedschap vraagt heb ik over tijd overwegend dezelfde spullen aangeschaft. Zo begin het..
Bijeen geraapt kan ik er een garage mee volstouwen. Let wel, bijna elk stuk gereedschap wordt ook daadwerkelijk regelmatig gebruikt. Je moet wel alles zelf ter hand nemen hier want een klusbus is nog een gat in de markt hier. Ook de voorraden aan materiaal groeit elk jaar . Een half uur in de auto om een vergeten bout te kopen doe je niet snel meer . Dus schaf je alles als grootverbruiker aan en dan staan snel de kasten vol. Dat levert weer een ander probleem op.
Eenmaal in Nederland doe ik wel eens inkopen voor de volgende klus .Erg scherp op het netvlies staat mijn voorraad niet zodat ik daar inmiddels zoveel dingen dubbel heb staan die ik ooit dacht nodig te hebben dat ik volgend jaar het enorme surplus op een brocante kan verkopen.
Vreemd dat de meest elementaire zaken er nog niet liggen. Niet dat ik de spullen niet bezit, maar ze liggen hier niet. Mijn franse werkplaatslogistiek rammelt nog behoorlijk. Met een kladblok in de hand maak ik een inventarisatieronde. Wat ik denk nodig te hebben of ga verbruiken schrijf ik op. De lijst met wat ik heb en nog mis groeit snel. Bij twijfel toch maar opschrijven want zoals al gezegd, de dichtstbijzijnde winkel voor dit soort benodigdheden ligt 15 kilometer verder.
Ik moet dozen grote spijkers en niet vergeten, zeker 16 flinke keilbouten. Alles voor het dak straks. De voorraad peut is ook minnetjes en dat heb ik nodig voor het schilderwerk. Heb ik nog butyleen kit?
Er staan nog twee volle tanks met gas, maar ik kan nergens ontdekken of het propaan of butaan gas is. Ik vermoed propaan. Heb ik een propaan regulateur? Dan kan ik de flessen gebruiken voor het aanbrengen van bitumen op de muur. Twee kantjes al vol. Ik merk dat mijn aankoop beleid niet altijd zinvol is. Twee potten kogellagervet gaan hier nimmer op en die drie sets dopsleutels is onzinnig want die gebruik ik hier nimmer alle drie.
S’ avonds neem ik onder het genot van een glas wijn de opgeschreven items door en schrijf op wat ik sowieso denk nodig te hebben voor de volgende klus. Ik redeneer in het groot wat al snel de lijst langer maakt. Tevreden met het resultaat schuif ik de lijst terzijde en geniet van de rest van de avond.Als ik na een tocht van elf uur rijden over de nationale wegen van Frankrijk de Belgische grens overschrijdt maak ik plannen voor de dag van morgen. Technische boodschappen gaan doen. Ik weet dat de werkplaats er van gaat uitpuilen maar het is zo leuk, die spullekes..
Jammer alleen dat de met zorg gemaakte lijst met spullen en aankopen nog op de keukentafel ligt.
890 kilometer zuidelijker. Geen pot vet meer kopen. Maar had ik nu wel of geen kleine schroevendraaiers nodig?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten