bijna hetzelfde

Piet Hein Donner vindt dat het dragen van een boerka net zoiets is als bloot rondlopen.
Beetje dom, zo’n vergelijking.

Aangezien iedereen in nederland bloot mag rondlopen op plaatsen die door de gemeenteraad is aangewezen als geschikt voor openbare naakrecreatie bedoelt hij misschien te zeggen dat het dragen van boerka’s alleen nog mag op plekken die daar voor zijn aangewezen , al of niet door een gemeenteraad?

Te weinig openbaar blootgeven mag straks dus niet meer, als het aan hem ligt. Frankrijk en Belgie zijn al zover. Maar wat nu als hij voor het dragen van zo’n lampenkap dezelfde regeltjes wilt gaan hanteren als voor het dragen van geen kleding? Krijgen we straks dan boerka stranden en boerka terreinen. Gaan boerka dragers zich misschien verenigen in de Nederlandse Federatie van Boerka aanhangers?

Streaken in een boerka. Fora’s voor boerka dragers met leuke draadjes over wel of niet je wimpers langer maakt , je wenkbrauwen wel of niet afscheert of dragen van piercings door je neus nu wel of niet zichtbaar mag worden.
Nee, die Donner brengt een hoop leut in het kabinet.

Gouwe ouwe

“Stipt tien uur!” riep een lange grijze man uit toen de deur voor mij open zwaaide. Ik knikte en zei wat vriendelijks terug maar hij verstond het niet en voelde aan een oor waar een onhandig groot hoortoestel aan hing. Tien minuten geleden had ik al tevergeefs staan aan te bellen en snap nu waarom. “Heeft u een karretje?” vroeg ik. Hij wees op twee exemplaren” Welke wilt u?

Ik had geen voorkeur. Uit de achterbak haalde ik onze ouwe philips TV die daags ervoor de geest had gegeven op een manier waar je zelf voor zou tekenen. De geur van verbrande componenten maakte een speurtocht naar de oorzaak van het falen vrij snel duidelijk . Die ochtend had ik hem telefonisch al gesproken. “ T’is toch wel een oud toestel he? “ zo had hij gevraagd. Want alleen oude dingen maakt hij nog. Alles wat plat is en zonder beeldbuis laat hij aan zich voorbij gaan. Ik kwam 'm wel brengen; is tien uur goed?

“Ik heb er net zo eentje nog boven staan” riep hij verrukt uit. “Pracht toestellen!” Ik knikte maar weer. “Beeldbuizen blijven mooier dan die platte dingen” Ik ken de retoriek over oude dingen die beter zijn van grammofoon platen versus CD’s . Een kleine verknochte groep mensen die nooit helemaal afscheid hebben kunnen nemen van het vinyl en zie, een comeback van de grammofoon en de plaat is een feit. Of dat zo zal gaan met de beeldbuis Tv betwijfel ik. Het loodzware apparaat vreet naast ruimte ook nog heel veel stroom en het zou een meubelstuk schelen als ik eindelijk aan de digitale beeldbuis zou gaan.

“ Krijg ik van U te horen hoeveel een reparatie gaat kosten? “ De man knikte. Het was een beetje hobby leek het me toe, want zijn huiskamer stond vol met TV’s. Een vrouw kon ik niet ontwaren. Hij glimlachte. “Natuurlijk, het moet een koopje blijven he, zo’n reparatie, anders kopen ze allemaal een platte.” Het klonk logisch. Wie laat er nog audio of TV repareren van 12 jaar oud. Ik schreef onder 30 Juni mijn naam en telefoon nummer. “Het is een o6 nummer” klonk ik daar verontschuldigend?
Hij hoorde het niet. “We zullen zo eens in z’n binnenste kijken, het blijft telkens een verrassing hoor” Ik weet het.

Het miezerde op de terugweg nog. In gedachte zie ik hem met een kopje koffie (handgezet) op de tafel tegen mijn kapotte TV praten terwijl hij met gevoel de schroeven een voor een los draait. “Wat is er dan met jouw aan de hand he?”
Wel een mooie gedachte. En dan kost het maar wat. Beeldbuizen zijn mooier dan die platte schermen.

Thuis zet ik lekker weer eens een plaat op.

Kiezen

Een collega moest onverhoopt op zoek naar een andere vakantieplek want in barre tijden als deze gaan kennelijk ook campinghouders failliet. Het drama werd breeduit besproken bij de koffiemachine. Resumé, alle campings in de omgeving bleken al volgeboekt. Omdat zijn gekozen voorkeur bestemming niet heel erg uit de buurt van ons franse onderkomen ligt probeer ik uit te zoeken aan welke minimum eisen zijn droomplek moet voldoen.

Belangrijke voorwaarde was dat er nederlands werd gesproken. Dat beperkt doorgaans de keuze van vakantieplekken in een land als frankrijk wel enigszins maar aangezien driekwart van de lopende campings onder leiding staan van kaaskoppen zijn er voldoende alternatieven. Helaas, zo bleek al snel, niet in de streek waar hij zijn zinnen op had gezet.

Toen ik hem later in de gang tegenkwam viel me iets binnen. “Misschien heb ik wel een leuk kampeer alternatief.” Even later zitten we achter mijn beeldscherm en surf ik naar een kampeerplek die door veel mensen als plezierig wordt beschreven en in alle opzichten voldeed aan zijn summum van vakantie plezier. Het was niet ver van de plek waar hij in eerste instantie had gereserveerd, het lag rondom in de bossen, er waren mooie zwembaden en bovenal in alle hoeken en gaten van het terrein stonden nederlanders en er was nederlandse bediening en volop vermaak.

Er was maar een maar aan het verhaal. Het is een blootcamping.
Bij het horen van deze mededeling keek hij me aan met het gezicht van iemand die gelooft dat je een grapje maakt maar er niet helemaal van overtuigd is. “Meen je dat joh?’ in onvervalst Haags. Hij keek nu met andere interesse naar de site .”verrek..”

Als ik de volgende ochtend hem tegen het lijf loopt wenkt ie me een lege kamer in. Hij had avonds met zijn vrouw de website opgezocht . “Ben jij dr wel eens naar toe geweest?’ Ik moest het ontkennen, ik kampeer al 30 jaar niet meer.
“Bloot lopen went zo hoor, want iedereen is daar bloot hè,”. begon ik luchtig. Hij schudde zijn hoofd. “Mij maakt het niet eens zo uit, maar mijn vrouw ..” .

Ik ken z’n vrouw niet persoonlijk maar het familieportret op zijn bureau heb ik wel eens bekeken en ik knikte instemmend mee. Ze is een kop groter als hij en heeft een duidelijke uitstraling van iemand die het dagelijks leven wantrouwt en zicht derhalve vastklampt aan bekende zekerheden ,orde en regelmaat. Geen polonaise type.

“Misschien kun je met haar naar de open dag van de naturistenclub?” begon ik nog voorzichtig maar hij schudde resoluut het hoofd. “We blijven hier dit jaar” Hij wees ergens in de verte naar waar hij vermoedde dat het strand moest zijn. Zandvoort .Een weekje aan ’t strand liggen, gewoon met de kleren aan.

Ik knikte vol begrip.
Ook mooi natuurlijk

Weer net niet

Wegens zaken van belang logeerde ik een aantal nachten in een Ramada Inn hotel in het zuiden van duitsland. Ze hebben een heuse spa, zo wist ik me van een eerder bezoek nog te herinneren. Twee overnachtingen vereist geen koffer van formaat dus had ik voor de gelegenheid mijn ouwe trouwe reisgenoot, een samsonite attachee koffer weer van stal gehaald.Een koop die ik nimmer heb betreurd. Samen zijn we qua kilometers minstens tien keer de wereld rond gevlogen. Soms stond ie bol van de manuals op de heenweg en souvenirs op de terug weg.. Kon ik nergens even zitten nam ik plaats op hem. Alles vond ie goed.

Had ik de sleutel nog van die handige sloten? Yep, aan mijn bos. Voor twee overnachtingen heb ik weinig nodig. Niet meer dan toiletspullen, een paar schone sokken en een overhemd .Als even later de kamer open zwaait gooi ik de koffer op het ene bed en plof ikzelf op het andere. De folder van de spa in de hand las ik aandachtig de mogelijkheden van dit kuuroord. Een lekkere massage zou nu niet gek zijn maar helaas moest daar voor worden gereserveerd. Relaxen in de sauna bleek wel een haalbare optie en was voor hotelgasten gratis. Men had keuze uit twee opties; textiel of zonder. Achtung! De maandag was vrouwenavond. Jawohl.

Wel handig om vooraf te weten hoe het zit met volledig of deels naakt sauna genieten.
Uit ervaring weet ik dat sauna’s in taiwan geen prijs stellen op geheel ontklede mensen. Alleen jammer dat die wetenschap niet vooraf was aangekondigd en dat mij fijntjes duidelijk werd toen ik in mijn blote kont de publieke ruimte inliep en het aanwezig mannenvolk hevig deed schrikken. Er had een lichtje moeten opgaan toen ik badhokjes in de omkleed ruimte zag. Sindsdien ben ik op mijn hoede. Geklede sauna's vind ik niks en ga ik dus ook niet in. Maar hier heb je beiden, als ik het duits in de folder goed begrijp.
Om helemaal zeker te zijn van mijn zaak liep ik vanuit het hotel een lange gang door die uiteindelijk bij een balie uitmondde. Een alleraardigst jong meisje keek mij vragend aan en vroeg beleefd of ze kon helpen.

Nou zeker en vast wel, mejuffrouw , althans zoiets bedoelde ik te zeggen maar mijn duits bleek wat roestiger als ik had gedacht. Gek, want in gedachte spreek ik immer vloeiend duits . De vertaalslag naar mijn spraakorgaan , daar ging iets mis.
Toch bleek ik de kern van mijn vraag aan haar te hebben medegedeeld. Jawohl, U in de hete sauna’s bloot ; dat ik wist waar die waren? Ze stond al in de startblokken mij naar het juiste poortje toe te begeleiden.” Haben Sie ein Coin?

Coin. Dat had ik gelezen in de folder. Een magisch token dat viel af te halen bij de receptie en waarmee toegangsdeuren konden worden geopend. Het bleef me een raadsel waarom in het geheel duits opgezette foldertje het engelse woord COIN was gebruikt.
“Nein, leiter nicht.” Het deed haar spijt. U bent gast van het hotel? Dan kon ik bij de receptie een coin halen en op mijn kamer hing badjas en slippers. Die waren verplicht voor buiten de hete sauna.

Ik knikte vriendelijk bedankt. Als ik terug uit de lange gang naar de lobby van het hotel banjer staat de rest van mijn delegatie met ongeduld te wachten op mijn verschijning.
“We moeten gaan, we zijn uitgenodigd voor een diner”

Het is laat wanneer we de kamers opzoeken. Ik lees in de folder dat de spa open is tussen 9 am en 9 pm . Als we de boel een beetje kunnen redigeren moeten we morgen toch op een redelijke tijd terug in het hotel zijn. Die coin niet vergeten . Helaas bleek de volgende dag langer als gehoopt. Half zeven kwamen we terug en weer stond een avondeten op het programma.. En precies zo als het vorig verblijf bleek een bezoek aan de spa onmogelijk door die vreemde openingstijden. Waarom niet tot half elf open?

Als ik voor het vertrek mijn koffertje weer pak en rondkijk of er nog een pen valt mee te bietsen zie ik een suggestie formulier.

Ach.. misschien heb ik een volgende keer meer geluk.

Gouden tip

Na kreten als het nieuwe rijden en het nieuwe werken komt weldra ook het nieuwe wonen in vizier.

“Het gaat niet door he? “ wordt me in de vlucht van het passeren door een collega toegeroepen. De onzalige belasting die zou worden opgelegd aan tweede huis bezitters in frankrijk die niet in frankrijk wonen.. Het bleek te zijn omgeroepen op de radio en zo werd het uiteindelijk een storm in een glas water.

Het wachten is op een volgend verzinsel om de brave burger proberen verder financieel uit te kleden. Niet alleen frankrijk weet ze bruin te bakken. Ook nederland is lekker bezig. Eerst de mensen overreden om file te gaan rijden in eco autootjes met als lokkertje BPM en wegenbelasting vrij om er dan later op terug te komen en alle zuinige diesels weer gewoon aan te slaan op het hoogste tarief.

De laatste en wel meest grootse truuk die ons is opgedrongen is de intrede van de euro. Eerst moesten we van het mooiste papiergeld ter wereld afscheid nemen ( nota bene is de zonnebloem en snip verdwenen in poetsdoeken...) om vervolgens via een veel te lage wisselkoers onbeduidend monopoly geld voor terug te krijgen dat negen jaar na intrede al weer op punt staat te verdwijnen en ons met de brokken laat zitten.

Terug naar de gulden dan maar? Of doen we samen met de duitsers en gaan we de Dmark aanhangen. In elk geval kost dat ons geld. Hoeveel durven de economen ons nog niet te vertellen want ze weten het ook niet. Nee, het veiligste land waar je kunt vertoeven is griekenland. Daar kun je nog op je vijftigste met pensioen, heb je altijd lekker weer , woon je in een paradijs om belasting te onderduiken en mag je straks veel inleg van (met name nederlandse) pensioenfondsen gaan opsouperen.

Een tweede huis in griekenland schijnt nu nog een prikkie te kosten dus snel handelen is noodzakelijk want deze tip wordt door aangeboden aan heel veel lezertjes .Eenmaal burger van dit griekenland kun je dan toch nog je eigen opgebouwde nederlandse pensioen ontvangen op een leeftijd dat je van het leven moet genieten. Niks verplicht langer doorwerken. Mooi niet, ik vind veertig jaar lang zat.Wegwezen hier dus. Ik weet wel waarheen.

Griekenland. Dat wordt onze bakermat van het nieuwe wonen.
Wedden?

goh

Het jaar is half om. De langste dag is weldra weer daar. Na een mooi voorjaar is de zomer op vakantie en moeten we het doen met herfstachtige toestanden, zoals het nieuws verkondigd.

Ik hoef de deur niet uit. Een weekend vrij van sporten , op de koop toe dus de tijd is aan mijzelf. De papieren van afgelopen maand maar eens archiveren . Op zolder klettert de regen tegen het dakraam en hoor ik het gerommel van een onweersbui. Het heeft ook wat gezelligs zo. De zwarte wolken zijn zo dicht dat ik overweeg het licht aan te doen, maar ik verkies de intimiteit van het duister en kijk naar de hemel.

Flits.

Wetenschappers hebben berekend dat in een enkele ontlading voldoende energie zit om een miljoenen stad een jaar van energie te voorzien.Kon je de energie nu maar opslaan.
Wat is er toch gebeurd met het bolbliksem project waarin investeerders werden overreden om geld in te stoppen .. Het werd niks. Zie, het klaart op. Aan de einder gloort een streep lichtblauw en ook de zon piept door de scheuren van het wolkendek. Zo achter glas is het lekker in je blootje. Ik berg de tijding die kwam in twee blauwe brieven op onder het tabje 2010. Betalen maar weer. De hemel wordt blauw. Eigenlijk zou ik moeten schilderen want de dakkapel is hoognodig aan een nieuwe laag toe maar het weer is onberekenbaar.

Een vervelende vlieg land telkens op een ander plekje vel. Ik inspecteer nog maar eens een vermeende tekenbeet die ik met een permanente marker heb aangestipt. Net voor vorig weekend verscheen om de beet een paarse ring. Maar de ring trekt al weer langzaam weg. Loos alarm dus.
De oude computer op mijn zoldertafel staat er een beetje doelloos bij,zo zonder monitor. Uitgeleend,met de belofte hem snel weer terug te krijgen. Hoeveel weken geleden al weer? Of zijn het inmiddels al maanden? Toch eens navragen wanneer ik het ding kan terugverwachten.

Een flinke rukwind laat het dak kraken. Hier valt niets meer te doen dus daal ik de trappen af en loop de tuin in. Koude wind. In de hoek van het terras zit ik in de luwte en in de zon. Maar wanneer ik de stoel bestijg krakt ie aan een kant door. Een losgedraaid boutje. De oude bout past niet meer maar met een langer boutje is het probleem opgelost. Vijf minuten later heb ik alle stoelen gecontroleerd .Toch nog een klusje gedaan vandaag.

Dat is lekker, in de zon met een goed glas bier . Ik sluit de ogen en neem een zip. Gekke weken waren het. Nu keert de rust terug. Zes weekjes nog en dan is het vakantie. Ik hoor de voordeurbel maar niemand die de trap af komt denderen. Geen verwacht bezoek dus. Weer gaat de bel.Ik loop de garage in en roep wat ik kan betekenen.

Een pakje. Momentje dan maar. Mijn schotse rok hangt in Frankrijk en al wat hier nog zwerft aan kleding die ik kan aanschieten is een lange regenjas. Ik trek de garage deur op en zie het bekende gezicht van onze pakketbezorger. Aardige man, dit keer met zoon op pad, zo schat ik in. Gefeliciteerd ook nog , wijst hij op de vlag. Tja, zelfs de allerkleinsten worden eens groot .

Ik trek de deur weer toe en ontdoe met van de jas. Tis nog geen twee minuten later als de lucht betrekt. Ik schat me kansen in maar zie alleen nog maar grijs en besluit de fles binnen leeg te drinken. De telefoon gaat . “Pap. Ik eet bij Lex, oke? “ Ik vind het best. “Wel thuiskomen voor het afwassen”

Ik sta een beetje doelloos met de fles bier in de hand in de kamer. Wat ga ik doen?
Daar is de zon weer maar er valt ook regen.
Half vijf toch alweer.

Tis niks, zo'n vrij weekend.

Feest

De vlag mocht uit. Zoonlief heeft zijn diploma binnen. De laatste dagen waren hem toch wat lang van duur want zoals bij elk examen begint de twijfel na een poosje toe te slaan.
Het viel hem reuze mee. Zoveel zelfs dat in de komende week er nog een zeven in een acht veranderd gaat worden, zo werd mij met een brede glimlach medegedeeld. Het is een ere kwestie want voor aardrijkskunde is een zeven te min. We begrijpen het.

Over twee maanden van nu begint z’n nieuwe leven als student en zijn we hem thuis kwijt. Er werkelijk bij stilgestaan hebben we niet maar nu de vraag op tafel kwam om mee kamers te gaan bezoeken drukt het onze neus op de feiten dat het uit fladderen is begonnen. Blijft er nog een huismus over die nog wat onwennig over de rand gluurt en besloten heeft zich niet te ver van de veilige beschutting waarin ze is opgegroeid te begeven. Tot het nest ook haar te klein wordt.


Zoon geniet
De feesten stapelen zich snel op, waardoor zijn dagleven lijkt te zijn ingeruild voor een uitbundig en gecompliceerd nachtleven met veel bier en sterke verhalen dat per bezochte locatie voor een sfeertje zorgt dat ik me vaag weet te herinneren van mijn post examen periode. Ik ging echter werken. Zeventien is ie. Minstens nog vier jaar de student kunnen uithangen. Zo hoort het ook. Nu ligt hij uitgeteld in bed. Het was weer een lange nacht, veronderstel ik. Als ik de deur open doe ligt ie inderdaad voor pampus. Beneden wacht ons de puinhoop van een bescheiden feestje ter ere van de geslaagde. De vlag met een geleende boekentas van zussie wappert in de storm.

Geslaagd.
Het wordt straks stil in huis.

aanschaf

Leed tv is in. Daarmee bedoel ik niet de drama reportages over minder bedeelde mensen in deze wereld maar de stumpers die er een zooitje van maken waar je verbaasd over kunt staan over het hoe en waarom van zoiets. Zoals die dame die zoveel kleren had verzameld dat haar huis geen enkel leefbaar plekje meer had op de kamer van de dochter na. Pa was er al van door.

Je leest ze wel. Die krantenberichtjes op pagina 7 waar tijding wordt gemaakt van mensen die 100 katten of zo in huis hadden. Of al tientallen jaren een dood familie lid in de kamer hadden liggen. Het kan ook minder erg. Zo kennen wij en verzamelaar van oude motor onderdelen die in zijn piepkleine huisje letterlijk op en onder de onderdelen leeft. Zoiets vind ik kleurrijk. Normaal zijn is zo alledaags en saai. Ik denk er nu aan omdat op de bank gezeten naast me een klein doosje met handige schroevendraaiers ligt. Althans, ik denk dat ze ooit wel eens van pas komen en voor de kosten kon ik ze niet laten liggen. Mijn zwakte qua verzamelwoede is gereedschap. Deels komt dat door het excuus dat ik in Frankrijk niet minder gereedschap wil hebben dan ik in holland heb verzameld. Hoewel het franse klusgebeuren vaak wat grover gereedschap vraagt heb ik over tijd overwegend dezelfde spullen aangeschaft. Zo begin het..

Bijeen geraapt kan ik er een garage mee volstouwen. Let wel, bijna elk stuk gereedschap wordt ook daadwerkelijk regelmatig gebruikt. Je moet wel alles zelf ter hand nemen hier want een klusbus is nog een gat in de markt hier. Ook de voorraden aan materiaal groeit elk jaar . Een half uur in de auto om een vergeten bout te kopen doe je niet snel meer . Dus schaf je alles als grootverbruiker aan en dan staan snel de kasten vol. Dat levert weer een ander probleem op.

Eenmaal in Nederland doe ik wel eens inkopen voor de volgende klus .Erg scherp op het netvlies staat mijn voorraad niet zodat ik daar inmiddels zoveel dingen dubbel heb staan die ik ooit dacht nodig te hebben dat ik volgend jaar het enorme surplus op een brocante kan verkopen.
Vreemd dat de meest elementaire zaken er nog niet liggen. Niet dat ik de spullen niet bezit, maar ze liggen hier niet. Mijn franse werkplaatslogistiek rammelt nog behoorlijk. Met een kladblok in de hand maak ik een inventarisatieronde. Wat ik denk nodig te hebben of ga verbruiken schrijf ik op. De lijst met wat ik heb en nog mis groeit snel. Bij twijfel toch maar opschrijven want zoals al gezegd, de dichtstbijzijnde winkel voor dit soort benodigdheden ligt 15 kilometer verder.

Ik moet dozen grote spijkers en niet vergeten, zeker 16 flinke keilbouten. Alles voor het dak straks. De voorraad peut is ook minnetjes en dat heb ik nodig voor het schilderwerk. Heb ik nog butyleen kit?
Er staan nog twee volle tanks met gas, maar ik kan nergens ontdekken of het propaan of butaan gas is. Ik vermoed propaan. Heb ik een propaan regulateur? Dan kan ik de flessen gebruiken voor het aanbrengen van bitumen op de muur. Twee kantjes al vol. Ik merk dat mijn aankoop beleid niet altijd zinvol is. Twee potten kogellagervet gaan hier nimmer op en die drie sets dopsleutels is onzinnig want die gebruik ik hier nimmer alle drie.

S’ avonds neem ik onder het genot van een glas wijn de opgeschreven items door en schrijf op wat ik sowieso denk nodig te hebben voor de volgende klus. Ik redeneer in het groot wat al snel de lijst langer maakt. Tevreden met het resultaat schuif ik de lijst terzijde en geniet van de rest van de avond.Als ik na een tocht van elf uur rijden over de nationale wegen van Frankrijk de Belgische grens overschrijdt maak ik plannen voor de dag van morgen. Technische boodschappen gaan doen. Ik weet dat de werkplaats er van gaat uitpuilen maar het is zo leuk, die spullekes..
Jammer alleen dat de met zorg gemaakte lijst met spullen en aankopen nog op de keukentafel ligt.

890 kilometer zuidelijker. Geen pot vet meer kopen. Maar had ik nu wel of geen kleine schroevendraaiers nodig?