Nog drie weken en de klok gaat een uur vooruit. En dan gaat het snel richting zomerse periodes,zo mogen we hopen. Een beetje voorjaars opruiming heb ik al in gang gezet door de garage maar eens grondig op te ruimen. Gaanderweg ontstond heel even het idee om de boel radikaal om te gooien wat in dit geval zoveel inhield als het verplaatsen van een werkbank en twee grote stellingen . Alles voor wat meer ruimte en vooral ook de mogelijkheid de garage af en toe te gebruiken als een wat groter geheel waar ooit een auto in zou passen, ware het niet dat blik buiten hoort.
Ik zag er van af. In plaats daarvan heb ik boren geslepen. Een handigheid die ik vroeger op de ambachtsschool heb geleerd. Leren ze dat vandaag de dag nog? Ik betwijfel het ten zeerste. Een heel laatje met “ wezen” zoals ik de boren die hier liggen noem. Twee volle boren containers hangen keurig geslepen aan mijn gereedschap bord, daar passen deze boren niet bij.
Leuk werk. En een handigheid die je wel moet beheersen want fout geslepen en je boort er nog niet mee door karton. Om een van mijn geslepen boren te testen span ik hem in de kolomboormachine en grijp een stuk dik ijzer. Olie bij de hand en boren. Als koek snijdt hij er door heen. Een krul metaal spingt door de rook omhoog.
Top, ik kan het nog.
De hedendaagse klusser koopt een nieuwe boor als de oude bot is. Een verfklus kan niet zonder vijf kwasten meer gedaan worden. Is het bij U anders?
Ik giet wat olie over in een groot vat; zo hou ik het aantal jerrycans enigzins beperkt. Een beetje afgewerkte olie bewaren voor het boren. Dat smeert daarvoor nog prima.
Elk stukje metaal dat ik tegen kom gaat in een daarvoor aangewezen bak. Je weet immers maar nooit waar het nog voor gebruikt kan worden. Bouten, ringen en moeren gaan gesorteerd in de raco laatjes. En zo glijdt de zondagmiddag door m’n handen heen met af en toe een flard van de carnavals optocht die haar jaarlijkse toer door het dorp heen houdt en een kreet uit de radio. Langs de lijn.
Dan kom ik een stuk metaal tegen dat ik herken. Een oud metaal werkstukje van de LTS.
Iets aangetast door roest maar duidelijk een spiedrijver. Typisch een onderdeel dat je als opdracht in de eerste klas van de LTS op je bord krijgt. Zagen boren en vijlen, ongeveer in die volgorde. Vooral dat vijlen was een crime.
In het stuk metaal staat een nummer ingeslagen ; b123. Dat moest je vroeger doen voor het gemak van de leraar die wel dertig van die dingen moest beoordelen op netheid, maatvoering en haaksheid, want vijlen moest altijd haaks gebeuren.
Met een stukje schuurpapier haalde ik de roest weg en spoot het ding met primer in om het daarna zwart af te lakken. Voor een kolomboormachine in de garage handig om te hebben want met een spiedrijver kun je eenvoudig de boorkop wisselen.
Hoelang geleden gemaakt? Zo voor de vuist weg moest dit stukje metaal mij al meer dan 40 jaar vergezellen. Telkens wist het mee te liften met de vele verhuizingen en overleefde het rigoreuze opschoon acties. Een kolomboormachine had ik tot voor een jaar geleden niet eens staan..
Bastemeijer. Zo heette mijn metaal leraar van toen. Rustige man, zoonlief zat bij mij in de klas. Een schoolvriendje, weet ik nog. Wat erg was dat ie helemaal niet kon vijlen.Uberhaupt had hij niks met metaal, veel liever had hij alleen hout gedaan maar in het eerste jaar moesten wij alles weet ik nog en daarom ontliep hij niet z'n pa.
Die keek ‘m weer eens verdrietig aan toen hij zijn spietje liet controleren. “Hij is niet haaks, Jacco” zuchtte hij teleurgesteld en gaf het ding terug. “Probeer het nog maar eens”
Ik gaf hem mijn glimmende spie en nadat hij de winkelhaak er nauwgezet over liet schieten keek hij me met vermoeide ogen aan . Een nette spie, jong. Ik knikte.
Even leek ie op m’n vader. “ Sla dr maar je nummer in”
B123
Zoiets gooi je toch niet weg?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten