Vanmorgen stond de zon als een rode bol aan de einder. De lucht zal vol mist waardoor het prille zonlicht een rode waas over de landerijen liet vallen.
Links en rechts schoten de mensen mij voorbij in hun metalen dozen. Geen oog voor de schoonheid van de opgaande zon.
Een lange tijd terug reed ik dagelijks over een mooi weggetje naar mijn toenmalige werkgever. Het was zo’n route die op kaarten aangegeven wordt met een groene streep vanwege de schoonheid van ligging en uitzicht. Met zo’n mooie setting als deze ochtend zou ik zijn uitgestapt om even van die kortstondige schoonheid te kunnen genieten. Een lage band mist hangt net boven de weilanden waardoor de koeien die het geluk hebben te mogen grazen zonder poten lijken te zweven in de rode gloed.
De mensen om me heen zien het niet. Ze hangen verveeld over hun stuur heen en turen tegen het nu snel witter wordend zonlicht in.
Het wordt een mooie dag, een om van te genieten.
Zal ik een vriend opbellen om te vragen of ie mee gaat naar zee?
Het werk wat er ligt kan morgen ook
Even net als vroeger doen en de boel de boel laten; op pad naar de natuur, de zon zien zakken in de zee, overnachten in de auto en ontbijten op het strand.
Kan dat nog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten