Nu blijkt dat de collega’s en je baas jouw zieke kop op het werk kunnen missen als kiespijn moet ik misschien mijn strategie van uitzieken op het werk gaan aanpassen.
Je moet gewoon thuisblijven dus. Niks met je snotkop op het werk verschijnen en heroisch roepen dat als je je bed uit kan komen, ook best kunt gaan werken.
Niet doen.
Beter is dus dat je gewoon thuis blijft. Wel opstaan, lijkt me, tenzij je dat echt niet kunt.
Dan ben je in mijn ogen pas echt ziek. Of dood.
Het is ook wel logisch dat men je liever niet ziet komen. Wellicht steek je nog eens iemand aan met je kwaal. En erg productief kan je met een zieke kop nooit zijn. De “ ik kan niet gemist worden” kreet is heel wat minder waar dan je denkt en dat is meteen de justificatie van gewoon thuis uitzieken. Kwalen die niet overdraagbaar zijn per geval inschatten. En dan moet je laten weten hoe lang het gaat duren vooreer je weer op de been bent. Hou een grote marge aan en kom gezond en wel veel eerder terug als geschat.
“Nu al terug?” zult U horen. “Ach ja”, ik vond dat het wel kon . Zeg nooit dat de dokter het beter vond langer weg te blijven. Dat pleit niet voor uw verantwoordelijkheids gevoel.
Dokters hebben het laatste woord in deze. Daar tegen in gaan kan worden gezien als oliedom . Stel dat U toch weer ziek wordt, dan roept men U na.
Beterschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten