Permis

Met de komst van Google Earth is de romantiek van het ontdekken ons ontnomen.
De wereld die wij kennen staat in geuren en kleuren op het net. Het is zoiets als eerst de clou van een boek lezen . Het verhaal kan nog steeds aardig zijn maar de echte spanning is weg. Hoe teleurstellend om er achter te komen dat het “grote bos” na even te hebben gegoogeld toch niet zo heel erg groot was.

Even waren wij nog gelukkig om te bemerken dat ons gebiedje nauwelijks in kaart bleek te zijn gebracht. Na een enkele keer inzoomen verschenen er als rood wit gekleurde blokjes met de teks dat verder inzoomen niet kon. Mooi zo, zo dachten wij. Maar na enkele jaren min of meer wazig op het net te hebben voortgeleefd wist toch een oplettende sateliet aan de hemel nauwgezette beelden van ons domeintje te fotograveren en zo kwamen wij toch boven water. Helaas.

Wie er heel blij mee zijn zijn de bouw ambtenaartjes. Geen klandestiene projecten blijven meer ongespot .Eigenaren van onrechtmatige bouwsel hebben inmiddels dwangbevelen tot afbraak mogen ontvangen of moeten tegen heel veel geld ambtenaren alsnog zien te bewegen om een bouwvergunning af te geven. Zolang je geen varkensboer ben in een CDA gemeente maak je weinig kans op clementie.

Toen wij besloten een gebouw behorend bij ons frans onderkomen in min of meer orginele staat te laten herrijzen waren wij ons wel bewust van de enorme franse burocratie die wij vanuit het gehucht in werking moest zien te krijgen. Een bezoekje aan de Marie waar eens per week een aantal uren iemand werkelijk aanwezig is bracht ons snel aan het verstand dat een "permis" in vijfvoud en ambtelijk frans niet viel te ontlopen. “En dan”? vroegen wij ons hardop af.

Mits juist ingevuld en met voldoende euro’s ondersteund konden wij dan de papier naar Parijs opsturen alwaar wij konden rekenen op een machtig ambtenaren korps die met geveinste aandacht de aanvraag over de bouwactiviteiten moest gaan wikken en wegen want het kon wel eens beeldbepalend zijn voor de ganse streek, mijn eigenhandig gecreerde bouwwerk.

Zou men drie maanden niets van zich laten horen dan mochten wij gevoegelijk aannemen dat er geen bezwaar zou zijn tegen de bouw en konden wij in iedergeval beginnen in afwachting van het definitieve besluit dat ons dan in tweevoud zou worden medegedeeld.


Of ik ook de vereiste documenten van de architect kon overleggen?
Wij keken elkaar aan.Ik kon niet. Ik was zelf mijn architect en zodoende ook niet aangesloten bij de franse bond van architecten die hier een hele grote dienst uitmaakt. "Oh lala" klakte de secretaris van de Marie. Dat was een probleem, een groot probleem.


“Misschien was het mogelijk dat meneer de burgemeester ons kon spreken?
Dat was. Een telefoontje later en een kwartier verder reed zijn tractor het bescheiden erf van de Marie op. Mijn vrouw vind hem een knappe man. Met handen schudden en het gebruikelijk bonjour leggen we hem ons dilemma voor. Komt er een raam bij in de muur? Zo vroeg hij. We knikte van niet “ niet meer als dat er nu inzitten. “Bon”, dat wij maar moesten doen wat we van plan waren en dat die ambtenaren in parijs maar lekker in ontwetendheid mochten blijven over de bouwplannen. En daarmee was onze “permis” een feit.

We wagen het er maar op ;google earth zoekt het maar uit en mocht U onverhoopt ooit het mooiste dak dat ooit op een schuur is gezet tegenkomen dan is het een grote kans dat U mijn bouwwerk aanschouwt.

Met goedkeuring van onze burgemeester.