Permis

Met de komst van Google Earth is de romantiek van het ontdekken ons ontnomen.
De wereld die wij kennen staat in geuren en kleuren op het net. Het is zoiets als eerst de clou van een boek lezen . Het verhaal kan nog steeds aardig zijn maar de echte spanning is weg. Hoe teleurstellend om er achter te komen dat het “grote bos” na even te hebben gegoogeld toch niet zo heel erg groot was.

Even waren wij nog gelukkig om te bemerken dat ons gebiedje nauwelijks in kaart bleek te zijn gebracht. Na een enkele keer inzoomen verschenen er als rood wit gekleurde blokjes met de teks dat verder inzoomen niet kon. Mooi zo, zo dachten wij. Maar na enkele jaren min of meer wazig op het net te hebben voortgeleefd wist toch een oplettende sateliet aan de hemel nauwgezette beelden van ons domeintje te fotograveren en zo kwamen wij toch boven water. Helaas.

Wie er heel blij mee zijn zijn de bouw ambtenaartjes. Geen klandestiene projecten blijven meer ongespot .Eigenaren van onrechtmatige bouwsel hebben inmiddels dwangbevelen tot afbraak mogen ontvangen of moeten tegen heel veel geld ambtenaren alsnog zien te bewegen om een bouwvergunning af te geven. Zolang je geen varkensboer ben in een CDA gemeente maak je weinig kans op clementie.

Toen wij besloten een gebouw behorend bij ons frans onderkomen in min of meer orginele staat te laten herrijzen waren wij ons wel bewust van de enorme franse burocratie die wij vanuit het gehucht in werking moest zien te krijgen. Een bezoekje aan de Marie waar eens per week een aantal uren iemand werkelijk aanwezig is bracht ons snel aan het verstand dat een "permis" in vijfvoud en ambtelijk frans niet viel te ontlopen. “En dan”? vroegen wij ons hardop af.

Mits juist ingevuld en met voldoende euro’s ondersteund konden wij dan de papier naar Parijs opsturen alwaar wij konden rekenen op een machtig ambtenaren korps die met geveinste aandacht de aanvraag over de bouwactiviteiten moest gaan wikken en wegen want het kon wel eens beeldbepalend zijn voor de ganse streek, mijn eigenhandig gecreerde bouwwerk.

Zou men drie maanden niets van zich laten horen dan mochten wij gevoegelijk aannemen dat er geen bezwaar zou zijn tegen de bouw en konden wij in iedergeval beginnen in afwachting van het definitieve besluit dat ons dan in tweevoud zou worden medegedeeld.


Of ik ook de vereiste documenten van de architect kon overleggen?
Wij keken elkaar aan.Ik kon niet. Ik was zelf mijn architect en zodoende ook niet aangesloten bij de franse bond van architecten die hier een hele grote dienst uitmaakt. "Oh lala" klakte de secretaris van de Marie. Dat was een probleem, een groot probleem.


“Misschien was het mogelijk dat meneer de burgemeester ons kon spreken?
Dat was. Een telefoontje later en een kwartier verder reed zijn tractor het bescheiden erf van de Marie op. Mijn vrouw vind hem een knappe man. Met handen schudden en het gebruikelijk bonjour leggen we hem ons dilemma voor. Komt er een raam bij in de muur? Zo vroeg hij. We knikte van niet “ niet meer als dat er nu inzitten. “Bon”, dat wij maar moesten doen wat we van plan waren en dat die ambtenaren in parijs maar lekker in ontwetendheid mochten blijven over de bouwplannen. En daarmee was onze “permis” een feit.

We wagen het er maar op ;google earth zoekt het maar uit en mocht U onverhoopt ooit het mooiste dak dat ooit op een schuur is gezet tegenkomen dan is het een grote kans dat U mijn bouwwerk aanschouwt.

Met goedkeuring van onze burgemeester.

Lekker in je vel

De mens gaat genetisch achteruit. Las ik laatst in een krant. Dat komt door de medische technology waarmee we steeds meer kneusje op de been weten te houden.
Vroeger ging je gewoon dood als je niet klopte. In de natuur geldt dat nog steeds. De sterkste overleeft, de zwakke gaat dood. Maar dankzij onderzoek weten we nu de meest onwaarschijnlijke zwakke soortgenoten een verlengd leven aan te bieden.Daar moet je over nadenken want zo’n vooruitgang heeft erg veel impact. Anderzijds is de discussie over het zelf mogen beeindigen van het leven weer volop levend gemaakt door een aantal krasse bejaarden .

Bekende nederlanders die zijn benaderd om reklame te maken voor actieve euthanasie.
Ik vind dat logisch. Geboren worden ligt nu eenmaal niet aan jezelf en door kunstgrepen in leven worden gehouden als de natuur anders zou hebben beslist is best wel heftig als je dat niet wil. Of als je het allemaal gewoon wel gezien hebt hier.

Ik ben van nature in leven gebleven. Hoewel ik niet kan zeggen dat dit vanzelfsprekend moet zijn geweest hou ik het toch al weer ruim 50 jaar vol zonder een enkele medische ingreep. Dat mag wel eens gezegd worden want ik ben kwa ontwerp te vergelijken met een IKEA meubel. Grappig in elkaar gezet maar je moet wat geluk hebben dat het heel blijft. Tot zover gaat het redelijk wel, dank u.

Een goede vriend is, om in deze beeldspraak te blijven, een robuus eiken bankstel uit de showroom van Oisterwijk. Degelijk van constructie en oeirsaai. Toch zit hij al jaren aan tal van pillen om zijn gestel te laten doen waarvoor het was ontworpen. Je kunt een hoop doen om je gezondheid in stand te houden maar echt in eigen hand hebben zit er niet in.

We gaan dus genetisch achteruit. De kwantiteit neemt toe en de kwaliteit neemt af.
Dat geeft te denken

van de kalf en de put

Ik ben een groene stroom aanhanger. Altijd al geweest omdat ik geloof dat het met iets minder verbruik en slimme technologieen mogelijk moet zijn om met investeringen in alternatieve vormen van energie opwekking voldoende rendement te verkrijgen.
De rechtse politiek in nederland heeft zich juist uitgesproken voor het uitbreiden van ons kerncentrale arsenaal.

Maar zoals altijd moet er zich eerst een ramp voltrekken alvorens de politiek zich serieus afvraagt of kernenergie wel de juiste weg is. Het is schone energie, zo wordt er geroepen. Mensen zonder verstandelijke vermogens zou je haast denken want het probleem van radio actief afval dat vrolijk 500 jaar of langer zo gevaarlijk staat te stralen dat je er binnen afzienbare tijd bent geweest als er niet een hele dikke loodmantel met beton om zit. En pas duizend jaar daarna heeft het een stralingsnivo dat “hanteerbaar” is. Lees : nog steeds gevaarlijk


Dat is in de situatie dat we de boel onder controle hebben. Maar owee als dat niet zo is.
Het is een kwestie van tijd om de vreselijke gevolgen van ontploffende kerncentrales in Japan werkelijk goed tot ons door te laten dringen. De situatie loopt uit de hand, dat mag duidelijk zijn. En is er straks werkelijk sprake van een volledige meltdown in een of meerdere reactors dan kan een groot deel van Japan onbewoonaar verklaard worden voor duizenden jaren.

De impact van de vreselijke rampen die zich afspelen en hebben afgespeeld in Japan doet ons eens te meer beseffen dat Moeder Natuur de mens altijd de baas blijft. Zij lacht om de schijn veiligheid die de mens heeft verzonnen omdat de mens de kracht en impact van de natuur telkens weer onderschat. Ja, we komen een heel eind met brainstormen over veilgheid maar je mag geen risico’s nemen met zaken waarvan de gevolgen als het fout gaat vele eeuwen voelbaar blijven .

Dat weet de anti kernenergie beweging . En hopelijk doet het de ogen openen van de mensen die dachten dat het veilig genoeg is gemaakt. Straling is een sluipmoordenaar, het kent geen grenzen en er is geen pilletje tegen.

Duurzaam

Wij hebben nog 6 TL lampen , 7 halogeen en twee arme gloeilampen in huis.
Het overige licht komt van een enkele spaarlamp maar vooral steeds meer LED lampen .
Het is vooral het idee dat je hiermee energie bespaart. Het inwisselen van een ouwe koelkast tegen eentje met moderne techniek bijvoorbeeld levert aanzienlijk meer besparing per jaar op dan wat lampjes naar LED omzetten , maar toch.

Was de LED lamp nog niet zo lang geleden grappig voor op de fiets en scheen het daar een hard blauw wit licht, de laatste generatie lampen benaderen de wamte van een gloeilamp steeds beter. Ook de intensiteit mag er inmiddels zijn. Een peertje van 40 watt om in gloeidraad termen te blijven maar dan in LED uitvoering verbruikt nog maar iets meer dan 3 watt. Een bijkomend voordeel is dat zo’n lamp bij gemiddeld gebruik twintig jaar mee gaat, sommige zelfs dertig jaar.

Zo zou het goed kunnen dat de laats aangeschafte LED lamp nog immer schijnt als bij mij het licht al is uitgegaan. Niet veel spulletjes die je aanschaft hebben een lang leven voor zich. Toch, als ik na ga welke dingen al heel lang meegaan zijn dat de eco koelkast ( zo’n 21 jaar al weer, zonder een enkele storing),onze bouwkeuken ( al 23 jaar, niks mis mee) de magnetron ( ook weer bijna 19 jaar) mijn motor ( 24 jaar) , een samsonite koffertje (27 jaar en nog steeds toonbaar) , een oude V&D boormachine die al 33 jaar of langer in ons bezit is en nog immer draait.

Ik kan nog wel even doorgaan zo. Er komt wat geluk bij kijken. Af en toe wat onderhoud of een poetsbeurtje. En nooit laten roesten. Net als bij mensen. Als je stil gaat zitten achter de geraniums ben je zo dood, blijkt uit onderzoek. De kunst is je spullen te overleven dus. Langer leven dan je LED lamp, zeg maar.
Wel een raar idee. Als ik morgen alle lampen in huis vervang door LED lampen hoef ik nooit meer kapotte lampen te vervangen.

Theoretisch dan.

Maar de eerste test heeft de LED lamp doorstaan. Wiebelend op een wankele stoel ontglipte de LED lamp aan mijn vinger en viel het ding kletterend op de houten vloer.
Een gloeilamp had het niet overleefd. De LED lamp wel.
Duurzaamheid betaalt zich altijd terug. Beter voor het millieu, aangenaam voor je portemonee,op de lange duur
Alleen even slikken bij de aankoop. Want duurzaam betekent vaak ook duur.
Kwaliteit mag wat kosten.

Maar iets goedkoper , mag dat ook?

zwerfmetaal

Nog drie weken en de klok gaat een uur vooruit. En dan gaat het snel richting zomerse periodes,zo mogen we hopen. Een beetje voorjaars opruiming heb ik al in gang gezet door de garage maar eens grondig op te ruimen. Gaanderweg ontstond heel even het idee om de boel radikaal om te gooien wat in dit geval zoveel inhield als het verplaatsen van een werkbank en twee grote stellingen . Alles voor wat meer ruimte en vooral ook de mogelijkheid de garage af en toe te gebruiken als een wat groter geheel waar ooit een auto in zou passen, ware het niet dat blik buiten hoort.

Ik zag er van af. In plaats daarvan heb ik boren geslepen. Een handigheid die ik vroeger op de ambachtsschool heb geleerd. Leren ze dat vandaag de dag nog? Ik betwijfel het ten zeerste. Een heel laatje met “ wezen” zoals ik de boren die hier liggen noem. Twee volle boren containers hangen keurig geslepen aan mijn gereedschap bord, daar passen deze boren niet bij.
Leuk werk. En een handigheid die je wel moet beheersen want fout geslepen en je boort er nog niet mee door karton. Om een van mijn geslepen boren te testen span ik hem in de kolomboormachine en grijp een stuk dik ijzer. Olie bij de hand en boren. Als koek snijdt hij er door heen. Een krul metaal spingt door de rook omhoog.

Top, ik kan het nog.

De hedendaagse klusser koopt een nieuwe boor als de oude bot is. Een verfklus kan niet zonder vijf kwasten meer gedaan worden. Is het bij U anders?
Ik giet wat olie over in een groot vat; zo hou ik het aantal jerrycans enigzins beperkt. Een beetje afgewerkte olie bewaren voor het boren. Dat smeert daarvoor nog prima.

Elk stukje metaal dat ik tegen kom gaat in een daarvoor aangewezen bak. Je weet immers maar nooit waar het nog voor gebruikt kan worden. Bouten, ringen en moeren gaan gesorteerd in de raco laatjes. En zo glijdt de zondagmiddag door m’n handen heen met af en toe een flard van de carnavals optocht die haar jaarlijkse toer door het dorp heen houdt en een kreet uit de radio. Langs de lijn.

Dan kom ik een stuk metaal tegen dat ik herken. Een oud metaal werkstukje van de LTS.
Iets aangetast door roest maar duidelijk een spiedrijver. Typisch een onderdeel dat je als opdracht in de eerste klas van de LTS op je bord krijgt. Zagen boren en vijlen, ongeveer in die volgorde. Vooral dat vijlen was een crime.

In het stuk metaal staat een nummer ingeslagen ; b123. Dat moest je vroeger doen voor het gemak van de leraar die wel dertig van die dingen moest beoordelen op netheid, maatvoering en haaksheid, want vijlen moest altijd haaks gebeuren.
Met een stukje schuurpapier haalde ik de roest weg en spoot het ding met primer in om het daarna zwart af te lakken. Voor een kolomboormachine in de garage handig om te hebben want met een spiedrijver kun je eenvoudig de boorkop wisselen.

Hoelang geleden gemaakt? Zo voor de vuist weg moest dit stukje metaal mij al meer dan 40 jaar vergezellen. Telkens wist het mee te liften met de vele verhuizingen en overleefde het rigoreuze opschoon acties. Een kolomboormachine had ik tot voor een jaar geleden niet eens staan..

Bastemeijer. Zo heette mijn metaal leraar van toen. Rustige man, zoonlief zat bij mij in de klas. Een schoolvriendje, weet ik nog. Wat erg was dat ie helemaal niet kon vijlen.Uberhaupt had hij niks met metaal, veel liever had hij alleen hout gedaan maar in het eerste jaar moesten wij alles weet ik nog en daarom ontliep hij niet z'n pa.

Die keek ‘m weer eens verdrietig aan toen hij zijn spietje liet controleren. “Hij is niet haaks, Jacco” zuchtte hij teleurgesteld en gaf het ding terug. “Probeer het nog maar eens”
Ik gaf hem mijn glimmende spie en nadat hij de winkelhaak er nauwgezet over liet schieten keek hij me met vermoeide ogen aan . Een nette spie, jong. Ik knikte.
Even leek ie op m’n vader. “ Sla dr maar je nummer in”

B123
Zoiets gooi je toch niet weg?

Verkeerde Herotiek

Nu blijkt dat de collega’s en je baas jouw zieke kop op het werk kunnen missen als kiespijn moet ik misschien mijn strategie van uitzieken op het werk gaan aanpassen.
Je moet gewoon thuisblijven dus. Niks met je snotkop op het werk verschijnen en heroisch roepen dat als je je bed uit kan komen, ook best kunt gaan werken.
Niet doen.
Beter is dus dat je gewoon thuis blijft. Wel opstaan, lijkt me, tenzij je dat echt niet kunt.
Dan ben je in mijn ogen pas echt ziek. Of dood.

Het is ook wel logisch dat men je liever niet ziet komen. Wellicht steek je nog eens iemand aan met je kwaal. En erg productief kan je met een zieke kop nooit zijn. De “ ik kan niet gemist worden” kreet is heel wat minder waar dan je denkt en dat is meteen de justificatie van gewoon thuis uitzieken. Kwalen die niet overdraagbaar zijn per geval inschatten. En dan moet je laten weten hoe lang het gaat duren vooreer je weer op de been bent. Hou een grote marge aan en kom gezond en wel veel eerder terug als geschat.

“Nu al terug?” zult U horen. “Ach ja”, ik vond dat het wel kon . Zeg nooit dat de dokter het beter vond langer weg te blijven. Dat pleit niet voor uw verantwoordelijkheids gevoel.
Dokters hebben het laatste woord in deze. Daar tegen in gaan kan worden gezien als oliedom . Stel dat U toch weer ziek wordt, dan roept men U na.

Beterschap.

Gastvrij

Maxime Verhagen en Geert Wilders hebben Limburg onafhankelijk verklaard van de rest van Nederland. Op de achtergrond juicht Camille "vlieg er 'ns uit" Eurlings als vanouds Maxime toe.
De ordedienst van de PVV had de snelweg naar limburg bij Weert geblokkeerd en de tunnel beveiliging van de andere weg die naar de provincie toe loopt op rood gezet.

Op de limburgse TV hadden ze samen achter de microfoon een proclamatie in het dialect afgestoken en met onmiddellijke ingang het hoofddoekjes en burka verbod ingevoerd. De limburgers heten (bijna) iedereen welkom. De RK kerk juicht.

Op het restant van de A2 mocht je meteen 130 kilometer per uur crossen. De vrijstaat Limburgia was een feit. In het land kwam een ware exodus op gang. Treinen vol bizar geklede limburgers keerden terug naar hun vrijstaat en vierden wel vier dagen feest.

Geert werd uitgeroepen tot president en droeg een grote muts die versierd was met de restanten van een pauw. Ook Maxime kreeg zo’n pet op en gezeten naast Grote Geert zwaaide hij met een stafje naar de uitbundige menigte die op klanken van de in de haast opgetrommelde Andre Rieu het limburgia's volkslied hadden ingezet.

Alaaf.

Gelukwensen stroomden van alle kanten binnen.
Ik hoor in mijn oor de radio melden dat de A2 ter hoogte van valkenswaard gestremd was. Het is werkelijk begonnen, dus.

Toen werd ik wakker.
En bleek het een rare droom. Vier vrachtwagens op de A2 in elkaar, hoor ik de radio nog roepen.

eng gewoon

Doe eens gek

Vanmorgen stond de zon als een rode bol aan de einder. De lucht zal vol mist waardoor het prille zonlicht een rode waas over de landerijen liet vallen.
Links en rechts schoten de mensen mij voorbij in hun metalen dozen. Geen oog voor de schoonheid van de opgaande zon.

Een lange tijd terug reed ik dagelijks over een mooi weggetje naar mijn toenmalige werkgever. Het was zo’n route die op kaarten aangegeven wordt met een groene streep vanwege de schoonheid van ligging en uitzicht. Met zo’n mooie setting als deze ochtend zou ik zijn uitgestapt om even van die kortstondige schoonheid te kunnen genieten. Een lage band mist hangt net boven de weilanden waardoor de koeien die het geluk hebben te mogen grazen zonder poten lijken te zweven in de rode gloed.

De mensen om me heen zien het niet. Ze hangen verveeld over hun stuur heen en turen tegen het nu snel witter wordend zonlicht in.
Het wordt een mooie dag, een om van te genieten.
Zal ik een vriend opbellen om te vragen of ie mee gaat naar zee?
Het werk wat er ligt kan morgen ook
Even net als vroeger doen en de boel de boel laten; op pad naar de natuur, de zon zien zakken in de zee, overnachten in de auto en ontbijten op het strand.



Kan dat nog?

medicijn

Hoewel een flinke slok beerenburger mij doorgaans op de been houdt als zich een flinke kou met griepverschijnselen bij mij openbaart moet ik het al enige dagen doen zonder. We zijn wat af van de Beerenburg maar weten niet duidelijk waarom. Toegegeven, het borreltje is vrij medicinaal maar met een goeie stoker is zo'n neut altijd lekker. Geen sonnema proberen Boomsma is veel lekkerder..

Een paar flinke borrels bij opkomende verkoudheid doet je goed. Om de keel te ontzien kun je prima de beerenburg inleiden door eerst een hap banaan tot je te nemen. Zalige combinatie die ik van harte aanbeveel.
Ooit heb ik als experiment geprobeerd gedroogde banaan in een volle fles beerenburg te proppen teneinde die unieke smaak al in de fles te creeren maar helaas. De truuk werk tot op heden nog steeds alleen met een verse banaan, iets overrijp mag.

Ooit hielden we met een stel vrienden een beerenburg rondje door friesland. Als doel hadden we ons zelf gesteld om op een dag zoveel mogelijk verschillende flessen van dit nat aan te schaffen teneinde een heus warenonderzoek te starten naar de lekkerste friese beerenburg die er te koop viel. Na en dag rondtoeren en talloze slijterijen te hebben overvallen kwamen we tot 19 flessen waarvan er later bij onderzoek drie afvielen omdat de inhoud hetzelfde bleek maar het etiket was aangepast aan de woonplaats. Ha!

Toch bleken er verdomd lekkere borrels tussen te zitten. Allemaal lekkerder dan die verrekte Sonnema die dankzij slimme marketing telkens als eerste genoemd wordt.
Echte Friese beerenburg bestaat trouwens bij de gratie van een amsterdamse brouwer die het drankje ooit heeft samengesteld en het recept heeft doorverkocht aan een friese kruidendokter die er medicijn van wilde maken maar uiteindelijk meer winst zag in het brouwen van grote hoeveelheden welke aan de lokale slijterijen konden worden gesleten.

Thuis gekomen snak ik naar een kruidenborrel. M’n kop zit dicht en helder denken is er niet bij. Een flinke nu, een na het eten en een voor het slapen moet me er voor morgen weer bovenop helpen.Kijk, er staat een nieuwe fles klaar. Vers gehaald voor de arme zieke ikke.

“Schenk mij er ook maar een in, “ roept mijn ega . Aangestoken met het beerenburg virus, al heel lang geleden. De dop kraakt los. Geen banaan, da’s jammer maar puur kan ook.
En zo nippen we aan de boomsma.
De enige echte

Ik klaar er zichtbaar van op.