Luisteren

We hebben niet alles verstaan wat hij zei. In onvervalst vlaams dialect uit de buurt van Ieper wordt het knap lastig om een rappe tongval woord voor woord op te vangen en te verwerken. Laat het dan maar 80 percent zijn geweest, het was in ieder geval erg leuk om hem aan het werk te zien na zoveel jaar weer. Willem Vermandere, een artistieke persoon die liedjes maakt, schildert, beeldhouwt en schrijft, opa is en nog altijd regelmatig de nederlandstalige landen opzoekt om met zijn trio de mensen te vermaken met mooie liedjes en rake teksten.

71 jaar is ie. Dat oogt ie ook wel maar zijn geest is jong , zo blijkt al snel. Hem te zien optreden kwam uit het niets maar wel met een aanleiding. Een teruggevonden cassette bandje met een van zijn eerste LP’s daarop. Midden jaren tachtig, de LP was van ene Paula die naast Willem Vermandere ook een hele grote fan bleek te zijn van een Limburgse schlager zanger wiens naam ik verdrongen heb om de combinatie van die twee,zo schat ik in.

Zo bleef er een nummer hangen in mijn hoofd dat ik af en toe met flarden ten gehore bracht voor mijn huisgenoten. Het bandje zelf gaf vrij kort nadat ik het had hervonden de geest en mijn na-aap talent op de piano wilde niet de wijs van het liedje vangen. Zelfs You Tube bleek het liedje niet te kennen. Alleen de tekst wist ik te vinden en daarmee de titel van het liedje en toen bleek dat herman van Veen het ooit had opgenomen. Lang niet zo mooi.

Het toeval van een optreden in de buurt bleek weer een bevestiging dat oorzaak en gevolg weldegelijk iets met elkaar te maken hebben. En zo kwam het dat we in een zaaltje naar Willem stonden te luisteren. Goeie muzikanten had hij. Willem zelf was zoals dat bij hem past niet altijd helemaal toonvast en had wel eens moeite met het halen van alle akkoorden maar dat mag bij Willem. Het gaat immers vooral om de teksten.

En die zijn mooi

is niet den auto, ‘t is de reis
niet de tafel, ‘t is de spijs
niet den oven, ‘t is de koek
niet het meubel, ‘t is het boek
niet de potten, ‘t is de pap
niet het lopen, ‘t is de stap
niet de letters, ‘t is ‘t gedicht
niet de lampe, ‘t is het licht
‘t is niet den baksteen, ‘t is het huis
niet de muren, ‘t is de kluis
niet de netten, ‘t is de vis
niet het afscheid, ‘t is ‘t gemis
niet het werken, ‘t is ‘t geduld
niet de straffe, ‘t is de schuld
niet de noten, ‘t is het lied
niet de rijmen, ‘t is ’t verdriet
‘t is niet ‘t verlangen, ‘t is den drang
niet de tonen, ‘t is ‘t gezang
niet het schrijven, ‘t is het woord
niet het contract, ‘t is het akkoord
niet het getokkel, ‘t is de sfeer
niet het zingen, ‘t is het zeer
niet het koren, ‘t is het brood
niet het heimwee, ‘t is de nood
‘t is niet den akker, ‘t is het graan
niet het ziek zijn, ‘t is ‘t vergaan
niet de bloemen, ‘t is den bloei
niet de regen, ‘t is de groei
niet de mane, ‘t is de nacht
niet de zunne, ’t is de kracht
niet de stove, ‘t is het vuur
niet de winter, ‘t is den duur
‘t is niet ‘t geroddel, ‘t is de smaad
niet den oorlog, ‘t is de haat
niet de hoogmoed, ‘t is de schroom
niet de plannen, ‘t is den droom
niet het reisdoel, ‘t is de weg
niet het gelijk, ‘t is ‘t overleg
niet de bergen, ‘t is de kloof
niet de dogma’s, ‘t is ’t geloof
dit is geen lied, ‘t is hakketak
dit is geen verhaal, ‘t is bric à brac
‘t is al geknipt, ‘t is al gelijmd
‘t is al geplakt, ‘t is al gerijmd
‘t zijn niet de regels, ‘t is het spel
niet het scheiden, ‘t is ‘t vaarwel
niet van buiten, ‘t is intern
niet de voorkant, ‘t is de kern
Willem Vermandere