Voorbij

Het leven van een fan kan ingewikkeld zijn.

Dat je dingen van iets verzamelt of er altijd iets mee van doen wilt hebben en dat kenbaar maakt door kledij of een plaatje op je vel bijvoorbeeld.
Ik heb lang naast de voorzitter van een duitse schlager grootheid gewoond. Jurgen Marcus heette hij en was in de jaeren zeventig denk ik een topper in zijn genre. De buurvrouw was meer dan gek van hem. Een hele zolder was aan zijn verschijning opgeofferd ; hier klopte het hart van de fanclup voor de nederlandse fans.

Er was bij een bezoekje aan de buurvrouw nauwelijks aan te onsnappen. Tot op de WC aan toe dreef Jurgen Marcus boven. Washandjes, zeep en de spiegel waren van zijn voorkomen voorzien. Niet altijd maar wel vaak klonk er door het huis de schlager muziek . Hoezee.
Hoogtijdagen waren de festivals in nederland. Dan kwam vaak al heel vroeg de ster met zijn management en ander gevolg de straat in rijden en konden we de buurvrouw in opperste geluk doodnerveus gade slaan . Der Jurgen ist da!

Aardige kerel wel, zoals ik hem herinner. Wij werden altijd even kort in de feestvreugde betrokken en toen mijn moeder wat slecht ter been was bleek Jurgen met zijn gevolg niet te beroerd met buurvrouw voorop bij haar aanwippen . Mijn moeder was dan wel geen echte fan maar wel haar lievelings buurvrouw , vandaar.
Mijn moeder hield niet zo erg van Duitsche Schlagers. Ze komt uit vooroorlogs rotterdam.
Toch kon ze warempel heel goed toneel spelen want Der Jurgen werd altijd vriendelijk ontvangen en met oprechte belangstelling naar zijn nieuwste hit gevraagd . Wonderbar.

Ook de in de haast opgehangen poster deed het altijd goed. En zo bleef Jurgen jarenlang in beeld. Tot de buurvrouw ging verhuizen . Toen verdween Jurgen uit zicht.
Nog even ging het gesprek wel eens over die hele dikke meneer die altijd met Der Jurgen mee reisde en de grote gangmaker achter het schlager festifal bleek te zijn. Harry Thomas heette hij. Wij herkende hem aan zijn zeer omvangrijke torso die ooit in hoge nood en te ver af van buurvrouws plee bij mijn ouders op een altijd al heel bekrompen klein toilet heeft gezeten, waarbij wij allen in spanning verkeerden of we hen ooit nog zelfstandig uit het kleinste kamertje zouden ziet terug keren . Het duurde een eeuwigheid.

Nadat de buurvrouw daadwerkelijk uit onze buurt en vrijwel direct ook uit ons leven was vertrokken bleef het in de straat stil. De poster die eens na een opruim aktie uit de kast kwam rollen heeft ons moeder niet bewaard. Zo verdween Jurgen definitief uit beeld.
Want fan zijn we nooit geworden.
Niet erg.