Sinterklaas mag zich verheugen in een toenemende populariteit.
Zo groot zelfs dat de stichting die in het leven was geroepen om sinterklaas als volksfeest te redden van de verschrikkeijke kerstman zichzelf heeft opgeheven.
Zulk nieuws mag niet aan de media attentie ontsnappen.

Ik denk ook dat dit komt omdat onze sinterklaas elk jaar met z’n tijd weet mee te gaan. Wij houden ook de traditie in ere. Een keer per jaar een keer met de tong tussen de lippen het witte papier weten te vullen met een bijtend gedicht is niet te veel gevraagd aan de huisgenoten, zo vinden we. Alleen het trekken van de lotjes is een gedoe. Anders dan families met heel veel inwoners moeten wij het met slechts z’n viertjes klaren.

Als gevolg daarvan trekken we ons zelf minimaal drie rondes lang. Is eenmaal de verdeling wel goed verlopen dan duurt het doorgaans erg lang om het verlanglijstje volgepend te krijgen zodat bij het naderen van de deadline je makkelijk weet te ontrafelen wie wie getrokken heeft. Pap, je hebt nog niets ingevuld, dan krijg je ook niks hoor.
Het doet er niet toe natuurlijk. Een pakkend gedicht over iemand weten te maken is een mooie gelegenheid die je niet moet laten lopen.

Meestal komt de inspiratie op het allerlaatste moment. Vroeger nam ik daarvoor de pen ter hand maar met de gemakken van de printer schrijf ik mijn gedichten al jaren per computer. Rijmschema’s hanteer ik niet. Voor mij is het “lopen” van zo’n gedicht belangrijker. Lekker vlot kunnen voorlezen is primair want een gehakkeld voorgelezen gedicht verliest veel van haar inhoud en kracht.

Ik heb nog niets.
De inspiratie is er nog niet maar ik heb onderwerpen voldoende over het slachtoffer dat mij door het lot is toegwezen

Ach, ik heb nog een dag te gaan.