kerstgroet

In de mailbox trof ik een digitale ansichtkaart aan met daarop een naakt personage voor een kerstboom die mij een zalig kerstfeest toe wenste. De persoon keek niet blij . Ik nam de situatie in ogenschouw ; niets kwam mij bekend voor. Noch de persoon, noch de situatie waarin hij was vastgelegd. Zou ik dit heerschap moeten kennen? Nu ben ik niet zo enorm goed met namen geef ik toe maar gezichten blijven toch heel lang hangen bij mij.

De kaart bleef een raadsel. De man droeg een valse witte baard en flodderige kerstmuts en had ter verduidelijking door zijn personage heen de tekst “Ho ho ho” geshopt. Ho inderdaad want een kerstkaart in deze outfit had voor mij niet gehoeven. Ik heb namelijk helemaal niets met kerstmannen en bijbehorende arreslee met rendieren en sokken met kadootjes. Een met sneeuw bedekte kerstboom gaat nog net maar veel meer moet ik toch niet onder ogen krijgen.

Omdat ik zelden de speakers van mijn PC aan heb komen geluidseffecten normaliter nooit zo tot mij. Maar nu bleken de speakers toevallig wel onder spanning te staan en begon de kerstkaart geluid te produceren. Er klonk het meest vreselijkste amerikaans kerstmis gekweel, iets waaraan je de komende dagen niet meer aan kan ontsnappen tenzij je in een isoleercel zit opgeborgen.

Met de speakers uit en de foto in breedbeeld op het scherm vroeg ik in het rond of iemand enig onderdeel van de blote afzender wist te herkennen maar dat bleek niet het geval.
Uit het postuur viel op te maken dat de persoon een bourgondisch leven leed . Een behoorlijke omvang gedragen door twee haarloze benen en dito geschoren hang en sluitwerk dat deels door het “Ho ho ho” aan het zicht van de kijker was onttrokken.

Om niet onaardig over te komen besloot ik de zender van al het moois met een simpele return mail te bedanken en hem hetzelfde te wensen. Maar wat schrijf je voor kerst groet aan een onbekende? Ik hield het neutraal want nog steeds had ik het gevoel dat ik de afzender zou moeten kennen.
De digitale kerstkaart heb ik maar niet uitgeprint.

Bloot kent grenzen.

Oja, voor ik het vergeet maak ik van deze gelegenheid gebruik om de lezers van mijn blogje een warm kerstfeest toe te wensen. In plaats van kaarten, want ik ken U denk ik niet.

De auteur.

Winter

Omdat het winters weer flink om zich heen grijpt en ook wij met dertig centimeter sneeuw worstelen staat een bezoek aan frankrijk op losse schroeven. Altijd lastig in te schatten of de weg naar ons huis begaanbaar is. Een belletje naar een locale bewoner brengt in ieder geval een beetje klaarheid in de wegencondities maar hoe lang is dit weerbericht geldig. Het zal niet de eerste keer zijn dat we worden verrast door een witte wereld en dat betekent op onze weggetjes meestal niet veel mobiliteit meer.

Mochten we besluiten niet te gaan op het afgesproken tijdstip dan kunnen we teleurstelling verwachten van de achterban. Die verheugen zich op een ouderloos bestaan van een week. De hemel is nog grijs en de verwachting is nog meer sneeuw. Ik overweeg een rondje sauna met een duik in de sneeuw als toetje maar het komt er niet van want er wippen onverwachts vrienden van ons binnen die, wit door de sneeuw, een flinke wande;ling hebben gemaakt. Dat hadden wij ook willen doen want er was een snert wandeling in de ochtend die we glad vergeten zijn te wandelen.

S' avonds sneeuwt het weer gestaag door. Omdat onze vakantie nog een aantal dagen op zich laat wachten gaan we om elf uur s'avonds de winternacht in om paden en voertuigen sneeuw vrij te maken. De verse sneeuw flonkert ons tegemoet. Paksneeuw is het. Na een kwartier vegen en krabben is het blik dat niet onder een afdak staat onder een dikke deken van sneeuw vandaan gekomen. Heerlijk toch ,die vrieslucht. Er staan meer buren hun heilige koe ijs en sneeuwvrij te maken op dit vreemde tijdstip.


Een uur later in bed kan ik de slaap niet te pakken krijgen.Te veel aan zuurstof binnengekregen denk ik. De slaapkamer is vreemd verlicht door de weerschijn van de witte wereld om ons heen. Geen geluid is meer te horen. Ook een effect dat door een dikke witte deken wordt veroorzaakt.

Zo lijkt het toch ook een beetje op frankrijk.

Een afscheid zonder tranen

Met de laatste UIT! die ik vanwege een (aflopend ) lidmaatschap van de NFN op mijn deurmat aantrof kreeg ik weer de bevestiging hoe niet-ecologisch en on-groen die NFN als beweging is geworden. Zo zou het toch niet altijd geweest zijn ,vraag ik me peinzend af. Ooit is de klup als een idealogisch gebeuren opgezet en was het doorspekt met aandacht voor alles wat groeit en bloeit
Me dunkt dat hun blad nog op grijs kringloop papier moet zijn gedrukt.

Ooit ja.

Ik heb het niet mogen meebeleven. Het eerste jaar van mijn lidmaatschap was ook meteen het jaar van de grote ommekeer, zo bleek. De grauwe en alternatieve geiten wollen sokken klup die de NVN tot dan toe leek te zijn had definitief gebroken met haar naakte zonderlinge imago en plotsklaps waren daar de reklames van wellness centra, aanbiedingen van luxe cruises in verre oorden en nietszeggende reportages over de “ bekende nederlander” waarvan doorsnee nederland wel weet hoe millieu onvriendelijk die voor de gemeenschap meestal plegen te zijn.

In het tweede nummer van de organisatie stond dan ook de ingezonden brieven rubriek vol met verontwaardiging. Dit was niet de kant die de NFN uit moest gaan, vond de pure naturist.
Maar commercie wint het altijd van idealen. En zo verstomde de protesten en namen de niet ecologische overblijvers het niet zo nauw meer met de inhoud en de richting die hun NFN had ingezet.
Wellness mag moeten. Zweefteven op leeftijd kwamen veelvuldig aan het woord en het blad laveerde met de diepgang van een rijnaak. Maar de kritische lezer was al lang vertrokken, zo leek het. Toch kwam er kritiek; men vond dat het blad bloter moest. Het was tenslotte het officiele orgaan van de naturisten federatie en dan mag bloot frontaal gezien worden.

Wel discreet als post verzenden natuurlijk.

En het blad werd even wat bloter. De ene vijftig plusser na de andere verscheen ten toneel. De vergijzing van onze bevolking kwam daardoor nog eens goed onder de aandacht zo. Maar ook dat was weer niet goed. Er moest meer jong bloot in het blad. Steeds meer ging ik twijfelen aan de moraal van het publiek dat dit blad moest bekoren. Waarom wil ik zo’n blad nog ontvangen? Hoe was het daarvoor?
Meer mijn richting, betrokkener met de natuur of gewoon hetzelfde grijs geleuter in een wat outbolliger jasje gestoken. Dat moet ik zien te achterhalen want de eco naturist moet er toch geweest zijn.
Als ze nog lid zijn natuurlijk.

Tot ik een gecopieerd artikel op de NFN website vond dat mij wel heel erg aansprak. Kamperen in je blootje heette het en aan het woord kwam een vrouw die het erg belangrijk vond om zo ecologisch en millieu bewust te leven als pratisch kon en het daarnaast ook nog eens heerlijk vond om zonder kleren de elementen te ervaren.
Met een eigen boerderij in zuid west franlkrijk waar ze af en toe wat gasten ontvangt, niet te veel want de rust is belangrijk. Rookvrij, gifvrij en een grote aanhangster van ECOVERT produkten. Natuur is iets om voorzichtig mee om te gaan en respect voor te tonen; zo is het.

Ze zijn er dus wel, de eco naturisten.

Die ga ik zeker eens opzoeken.
We mailen al.

Zon dr op

U moet met de borsten bloot.

Wetenschappers hebben na een studie van 10 jaar overtuigend bewijs dat regelmatig met blote borsten in de zon en een vitamine D rijk dieet de kans op borstkanker met 43 % doet afnemen. Opnieuw een bericht dat de weldaad van zonlicht op je blote vel niet zo slecht is als men eerst heeft geroepen. Volgens een gerespecteerde oncoloog biedt zonlicht op je vel voor je gezondheid zoveel meer pluspunten dat het feit dat je bij verbranding door de zon een verhoogde kans op huiskanker krijgt maar op de koop toe genomen moet worden

Altijd al gedacht dus. Zonlicht doet een mens goed en helpt bij het bestrijden van kwalen en voorkomen van ernstige klachten.
Wel even voorzichtig aan als U papier blanke borsten bezit want ze laten verbranden is niet goed dus. Langzaam laten wennen aan de zon. U moet maar denken , het is voor een goede zaak.

stilstaan is achteruitgang

De blootbeurs is weer geweest. Stormachtig succes ? Ik zou het niet kunnen zeggen.
De kranten zijn ditmaal niet geweest kennelijk want ik lees er nergens over.
Niet vreemd, want er is meer werelds nieuws te vertellen dan je verdiepen in de mogelijkheden die de wereld biedt aan de doorsnee blootrecreant
Bloot was het natuurlijk weer niet echt. En veel meer nieuws was er over bloot niet te vertellen denk ik. Over bloot ben je snel uitgepraat, al doen sommige fora’s anders vermoeden.

Alleen daar wordt er voorzichtigjes even iets over gerept. Gezellig druk, zo schrijft men. Verder viel het misschien ook wel een ietsie pietsie wat tegen. Wederom kon je je bloot laten kieken en wederom waren er vele aanbiedingen van blootcampings uit alle windstreken en wederom heel veel standhouders die geen naturisme maar wat anders kwamen verkopen.

Maar het is er. Misschien volgend jaar wel weer een. Groei zit er niet in natuurlijk. De jeugd geeft zich niet letterlijk bloot. Steeds minder zelfs .Ze meerderheid voelt zich veel meer thuis in poncho’s, slobberjeans en afgetrapte nikes .Ze trekken nog maar eens de capuchon diep over het eeuwige honkbal petje. Ook komt er nooit geen aanwas uit de multiculturele minderheid .
Zo blijft de beurs een vrij belegen en voornamelijk blank bezoek aantrekken
Lastig dus om het imago van de blootloperij wat beter uit de verf te doen laten komen.


Vorig jaar liep Rutger Castricum van PowNews gezellig in zijn blootje rond te huppen op de blootbeurs. Een statement over bloot kunnen zijn op dzo'n blootbeurs, zo was het verhaal. De organisatie was in rep en roer en men sprak er schande van. Dat is toch een beetje raar. De zichzelf “naturist” noemende medemens zoekt als je de fora’s bezoekt voordurend naar illigale mogelijkheden om uit de kleren te gaan.
Dan zou juist zo’n blootbeurs een geweldig statement maken door de bezoekers niet te verplichten kleren te moeten dragen maar gewoon iedereen vrij z’n gang laten gaan.

Maar dat vindt de NFN niet de bedoeling. En zo kan het komen dat er meer bloot op de huishoudbeurs rondloopt dan op een naturisten beurs.

Vraag maar niet waarom.

knoppen

Ik druk op een van de talloze knoppen van mijn zapper.

Dan zie ik weer zo’n holywoord producties met een hoop B acteurs een povere science fiction vertelling visualiseren. Even blijf ik hangen in mijn zaprondje om te zien welke ergernis ik nu weer op doe.
Holywoord houdt niet van simpele allerdaagse wetten van de natuur die ook over tien miljoen jaar nog gelden maar steevast voor de sensatie in hun producties even niet meeteld.

In vacuum hoor je geen geluid. Toch knalt en brult alles vrolijk rond in het luchtledige en komt dat via de luispreker van het toestel tot mij.De leveranciers van vuurwerk in china hebben zich weer heerlijk kunnen uitleven want de vonken spatten er weer van af.
Een ander blijvend fenomeen dat telkens weer mijn lachspieren weet te bewegen zijn de talloze knipperende lampjes waar je geen idee van heb wat ze moeten aangeven.Dan die eindeloos lange rijen van schakelaars en hendels voorzien van geen enkele tekst die door de acteur altijd moeiteloos in de juiste volgorde aan worden gezet.
Tot slot de beeldschermen waar een onbegrijpelijke brei data over heen scrolt in een snelheid wat begrijpend lezen een heel andere dimensie laat worden.

Maar de acteurs spotten met onze tekortkomingen . Ze duiken in klaar staande ruimteschepen en zelfs geheel onbekend met het tuig weten ze uit de wir war van ongeletterde knipperlampjes en schakelaars feilloos de juiste om te zetten en hup. Ze zoeven zonder enige hapering de wijde luchtledigheid in. Nooit zie een keer zo’n superman hopeloos kijken en al helemaal ondenkbaar dat zo’n persoon ter onverrichte zaken uit de raket stapt omdat hij het ding niet aan de praat krijgt.

Het is vreemd dat in de toekomst de schakelaar nog altijd bestaat, terwijl er al lang mogelijkheden op de mark zijn gebracht waarbij door de menselijke stem de bediening plaats vindt en drukken op toetsen overbodig is geworden.

Dat ik nu typ op een toetsenbord is eigenlijk dus idioot. Een simpele microfoon en een spraak herkenning programma kunnen mijn gedachtenspinsels al practisch foutloos vertalen in klare computer tekst.Vreemd ook dat in hun eigen verzinsels vaak al een super alwetende computer centraal staat die state of the art is, emoties toont en zoals te voorspellen uiteindelijk uit is op de uitroeing van met name amerikanen. Je kunt het zo’n ding ook niet kwalijk nemen maar aan het eind van het liedje trekt de supercomputer toch aan het kortste eind omdat het brein van de mens in de film altijd nog slimmer is dan de chip.

Dat geldt niet voor mij. Ik verlies zelfs op level 1 al met schaken van mijn computer. Wist U dat de huidige PC die bij U thuis staat 100 keer meer rekencapaciteit heeft als de boordcomputer van Apollo 11 die naar de maan moest?

Maar goed, over honderd jaar na nu zullen er volgens Hollywood nog steeds mensen loze knopjes moeten verzetten en blijven er nietszeggende lampjes flikkeren.
Dat hoort nu eenmaal bij science fiction.

Effe verder zappen

Voorbij

Het leven van een fan kan ingewikkeld zijn.

Dat je dingen van iets verzamelt of er altijd iets mee van doen wilt hebben en dat kenbaar maakt door kledij of een plaatje op je vel bijvoorbeeld.
Ik heb lang naast de voorzitter van een duitse schlager grootheid gewoond. Jurgen Marcus heette hij en was in de jaeren zeventig denk ik een topper in zijn genre. De buurvrouw was meer dan gek van hem. Een hele zolder was aan zijn verschijning opgeofferd ; hier klopte het hart van de fanclup voor de nederlandse fans.

Er was bij een bezoekje aan de buurvrouw nauwelijks aan te onsnappen. Tot op de WC aan toe dreef Jurgen Marcus boven. Washandjes, zeep en de spiegel waren van zijn voorkomen voorzien. Niet altijd maar wel vaak klonk er door het huis de schlager muziek . Hoezee.
Hoogtijdagen waren de festivals in nederland. Dan kwam vaak al heel vroeg de ster met zijn management en ander gevolg de straat in rijden en konden we de buurvrouw in opperste geluk doodnerveus gade slaan . Der Jurgen ist da!

Aardige kerel wel, zoals ik hem herinner. Wij werden altijd even kort in de feestvreugde betrokken en toen mijn moeder wat slecht ter been was bleek Jurgen met zijn gevolg niet te beroerd met buurvrouw voorop bij haar aanwippen . Mijn moeder was dan wel geen echte fan maar wel haar lievelings buurvrouw , vandaar.
Mijn moeder hield niet zo erg van Duitsche Schlagers. Ze komt uit vooroorlogs rotterdam.
Toch kon ze warempel heel goed toneel spelen want Der Jurgen werd altijd vriendelijk ontvangen en met oprechte belangstelling naar zijn nieuwste hit gevraagd . Wonderbar.

Ook de in de haast opgehangen poster deed het altijd goed. En zo bleef Jurgen jarenlang in beeld. Tot de buurvrouw ging verhuizen . Toen verdween Jurgen uit zicht.
Nog even ging het gesprek wel eens over die hele dikke meneer die altijd met Der Jurgen mee reisde en de grote gangmaker achter het schlager festifal bleek te zijn. Harry Thomas heette hij. Wij herkende hem aan zijn zeer omvangrijke torso die ooit in hoge nood en te ver af van buurvrouws plee bij mijn ouders op een altijd al heel bekrompen klein toilet heeft gezeten, waarbij wij allen in spanning verkeerden of we hen ooit nog zelfstandig uit het kleinste kamertje zouden ziet terug keren . Het duurde een eeuwigheid.

Nadat de buurvrouw daadwerkelijk uit onze buurt en vrijwel direct ook uit ons leven was vertrokken bleef het in de straat stil. De poster die eens na een opruim aktie uit de kast kwam rollen heeft ons moeder niet bewaard. Zo verdween Jurgen definitief uit beeld.
Want fan zijn we nooit geworden.
Niet erg.

smoesjes

Er moest een ver familielid begraven worden in het diepe zuiden. Niet dat we met de persoon zelf in kwestie enig kontakt hadden maar zoiets wordt via telefoon en mail kenbaar gemaakt in het geval dat er meer aanhakers zijn voor een begravenis partij.
Los nog van de barre weersomstandigheden waarin het zou plaatsvinden hadden we niet het voornemen.

“Knap als je een spa de grond in krijgt” dacht ik nog even want met zo’n vorst van de afgelopen dagen moet dat toch snel gaan. Maar de uitvaart branche zit natuurlijk ook niet stil. Kleine mechanische wondertjes graven bij min tien nog moeiteloos een gat in de loss natuurlijk.
Ikzelf zag iets te romantisch een oude kromme kompel nog met een kolenschop aan de gang.

Begraven worden of cremeren. Lastige keuze. Het vooruitzicht te worden opgevreten door pieren en andere kruipsel afgezet tegen een hoop vlammen die je in een paar minuten te letterlijk tot as laat veranderen. Denk aan het millieu.
De crematoria hebben onlangs bezwaar gemaakt tegen het gebruik van uit karton en wol gemaakte kisten waarmee millieu bewuste overledenen nog een laatste statement willen afgeven. Ze zouden prematuur in de fik vliegen.

Daar heb ik lang over zitten nadenken. Ik kon moeilijk geloven dat zo’n kist door spontane zelfontbranding de aanwezigen de stuipen op het lijf kon brengen. Maar het bleek dat het steeds vaker voorkomt dat de familie daadwerkelijk de kist de vlammen in wil zien gaan. Hier kun je van alles bij bedenken. Toegegeven, bij begraven zie je de kist de aarde in verdwijnen dus waarom bij creeren niet de kist de vlammen in zien schuiven. Geen beelden die ik me graag nog eens voor ogen heb, eerlijk gezegd.
Helemaal , zo doet althans het verhaal, als de alternatieve kist al heel erg stevig in de hens staat voordat het luik kan worden gesloten.

Maar probeert U zelf eens een ( waardeloos en slecht geschreven) boek in de brand te steken. Of Uw wollen trui eens aan te fakkelen.
Nee, dat gaat U niet zomaar lukken. Beiden branden namelijk erg slecht.
Maar waarom dan dit bericht toch de wereld ingezonden?

Om de winst.

Veel liever verkoopt de begravenisondernemer U een dure nephouten kist dan een gemaakt van simpel papier.

Want aan de dood kleeft heel veel marge.

Sinterklaas mag zich verheugen in een toenemende populariteit.
Zo groot zelfs dat de stichting die in het leven was geroepen om sinterklaas als volksfeest te redden van de verschrikkeijke kerstman zichzelf heeft opgeheven.
Zulk nieuws mag niet aan de media attentie ontsnappen.

Ik denk ook dat dit komt omdat onze sinterklaas elk jaar met z’n tijd weet mee te gaan. Wij houden ook de traditie in ere. Een keer per jaar een keer met de tong tussen de lippen het witte papier weten te vullen met een bijtend gedicht is niet te veel gevraagd aan de huisgenoten, zo vinden we. Alleen het trekken van de lotjes is een gedoe. Anders dan families met heel veel inwoners moeten wij het met slechts z’n viertjes klaren.

Als gevolg daarvan trekken we ons zelf minimaal drie rondes lang. Is eenmaal de verdeling wel goed verlopen dan duurt het doorgaans erg lang om het verlanglijstje volgepend te krijgen zodat bij het naderen van de deadline je makkelijk weet te ontrafelen wie wie getrokken heeft. Pap, je hebt nog niets ingevuld, dan krijg je ook niks hoor.
Het doet er niet toe natuurlijk. Een pakkend gedicht over iemand weten te maken is een mooie gelegenheid die je niet moet laten lopen.

Meestal komt de inspiratie op het allerlaatste moment. Vroeger nam ik daarvoor de pen ter hand maar met de gemakken van de printer schrijf ik mijn gedichten al jaren per computer. Rijmschema’s hanteer ik niet. Voor mij is het “lopen” van zo’n gedicht belangrijker. Lekker vlot kunnen voorlezen is primair want een gehakkeld voorgelezen gedicht verliest veel van haar inhoud en kracht.

Ik heb nog niets.
De inspiratie is er nog niet maar ik heb onderwerpen voldoende over het slachtoffer dat mij door het lot is toegwezen

Ach, ik heb nog een dag te gaan.

Komt ie?

Omdat er ergens in mij een deel fries bloed stroomt moet dat verklaren waarom ik vastbesloten ben af te reizen naar friesland bij de eerste aankondiging dat die elf stedentocht werkelijk gaat plaatsvinden. Niet dat ik hem probeer te volbrengen want het is te lang geleden dat ik zelf op mijn ouwe viking noren heb gestaan om een rondje te doen.

Nee, ik ga om de sfeer. Thermopak aan,dikke gevoerde laarzen aan de voeten en dan langs de kant in een gezellig dorpje aansluiten bij die duizende idioten die de hele dag lang de schaatser weten aan te moedigen, want dat hebben ze nodig, zo hoor je telkens.Bij de laatst gehouden tocht was ik niet in het land.Ik zat in verwegistan voor het werk en moest tot mijn spijt het gebeuren aan mij voorbij laten gaan zonder zelfs maar een glimp te hebben opgevangen van de tocht der tochten.

Nooit heb ik de werkelijk ambitie gehad om de tocht, mocht ie komen, daadwerkelijk mee te schaatsen. Respect voor diegene die de twee honderd kilometer wel hebben geschaats.
Ik herinner me nog wel een weekend waarop ik eens twee schaatstochten heb volbracht van samen 100 kilometer. Dat vond ik al erg veel. Maar toegegeven, er stond geen publiek aan de kant en ook de media was niet komen opdagen.
De tocht voor mij bestond hoofdzakelijk uit het proberen bijhouden van de buurjongen die net had leren schaatsen en geen enkele moeite scheen te ondervinden van de tegenwind en de kou terwijl mij wel alles pijn begon te doen.

Ik ben de enige in huis die heeft geschaatst. Vroeger op elk bevroren slootje, pootje over oefenen en ijshockey spelen met een zelfgemaakte stick en een stuk ijsschots.
Mijn oude ijzers zijn aan een grondige revisie toe maar ik vergeet dat telkens te laten uitvoeren .
Zo gaan de winters al jaren zonder ijspret aan mij voorbij. Voor schaatsen moet je conditie opbouwen en dus regelmatig oefenen op een ijsbaan. Dat is op zich al een hindernis die ik niet neem.

Buiten is het min zeven. Het sneeuwt en dat is niet goed voor het ijs. De rayon hoofden zullen moeten gaan sneeuwschuiven. De voorspellingen tot aan het weekeind reppen nog over flinke vorst. Niet lang genoeg dus.

Toch zou het erg leuk zijn als de tocht komt. Het duurt maar een dag en het kost je niet meer dan een vrije dag en een hoop drank en hete snert.

Laat maar komen dus

Verbergen

Hoe dik moet je zijn om 3 jeansbroeken, vier paar laarzen , een portefeuilles en een partij handschoenen te verstoppen in de plooien van je vel?
De krant die dit artikel publiceerde citeert een amerikaans dagblad die melding maakt van een opvallende diefstal, gepleegd door twee wel heel erg dikke dievegges die hun buit hadden verstopt onder hun blubbervet rollen en hun no doubt zeer omvangrijke voorgevel in de hoop niet gesnapt te worden. Dat liep anders.


Ik kan met het postuur van die dames zonder moeite voorstellen want bijkans elke avond krijg je tal van vette inwoners van amerika op je flatscreen TV geprojecteerd.
Niet een beeld waar ik lang naar wens te kijken, overigens. Vretende yanken.
Elke sitcom kan nu eenmaal niet buiten de dominante factor in het leven van de doorsnee amerikaan, namelijk hun niet te stillen honger.Een amerikaanse sitcom vinden zonder keukentafel en een in beeld gebrachte etende acteur is bijkans onmogelijk.

Real life is het niet anders.

Ze vreten wat af in dat land. De hele voedingsindustrie en horeca is dan ook vierentwintig uur zeven dagen in de weer om al die honger te stillen. Er zal dan niet snel een plek in dit land zijn waar je niet je honger kunt stillen op enig moment van de dag of nacht.
Precies dat aspect blijkt voor de amerikaanse toerist dan ook een groot probleem bij het bezoek van elk ander land dan zijn eigen.
Hoewel onder de onmiskenbare kopieer drift amerikaanse toestanden ook in europa te importeren de situatie al dramatisch anders is als een tien jaar terug blijkt de yank in europa nog vaak zijn honger niet op elk moment van de nacht te kunnen stillen.

Daarover hoor je ze dan ook graag klagen.Door het mislopen van al de extra snacks buiten de min of meer drie geplande maaltijden valt de in europa vakantie vierende jank misschien zelfs af. Nooit voldoende echter om bij de terugreis naar hun geliefde vaderland elke naast zo’n vlees kolos gezeten relatief magere europeaan een plezierige overtocht te gunnen.
Die moet zich maar plooien naar de vetrollen die over de stoelleuning bloezen.

Leeg, mag ik hopen