Lache..

Medialand is sinds big brother en de intrede van reality soaps om het leven van bnn- ers naarstig op zoek naar iets nieuws waarmee we gekluisterd aan de buis moeten blijven.
Echt, er kijken mensen naar die verveel tv. En veel ook. Een moment opname van iemands bijzonder kijk op het leven in beeld brengen zoals dat vroeger door het geweldige programma Showroom in de huiskamers werd gebracht, dat was echt leuk.

Nu moeten we tot vervelens aan toe de zapper blijven doordrukken om te kunnen ontsnappen aan het volstrekt oninteressante reilen en zeilen van bekend nederland en als dat niet voldoende is, bekend belgie ook maar meteen. Heel erg.
De bedenkers van dit alles geven er niets om. Ze zijn meer dan binnen gelopen door deze formule en zoals het grote geld altijd voor elkaar krijgt, t'is nooit genoeg dus broeden ze op weer een nieuwe formule waarmee we verveeld kunnen gaan worden.

Het wordt steeds gekker. Begon het met mensen opsluiten in een luxe villa, nu ligt medialand in een spagaat om een stel haagse pubers die zich elke avond ladderzat zuipen om vervolgens met iedereen en alles het bed in te duiken. Dit alles wordt door een camerateam op de voet gevolgd om maar vooral geen grappig moment te hoeven missen.
Het grote publiek smult. Lache jongens. Kassa.

Graag struinen programma makers slechtlopende horeca zaken af want er zijn altijd wel deelnemers te vinden die tegenover een groot televisie publiek door alleswetende koks tot de grond aan toe worden afgemaakt op de tot dantoe vertoonde kookkunsten.
Drama tv, emoties hoor. Dat de impact van zo'n overheersend tv debuut groter is dan een labiel persoon aan kan blijkt wel uit het nieuws. Al drie deelnemers die vrijwillig uit het leven zijn gestapt. Ook realiteit, maar de show must go on.

Verder kunt U binnenkort nog hilarische series verwachten die zijn opgenomen in gesloten inrichtingen, op naturisten campings en duikt speciaal voor U een camera ploeg het riool in om te posten bij de uitlaten van bekende nederlanders om toch maar vooral niets te missen wat er zoal wordt weggespoeld.

Ik kan niet wachten.

omvangrijk

Dat amerika het dikste land van de wereld genoemd mag worden zal niemand verbazen.
Een amerikaan eet nu eenmaal continu omdat het continu beschikbaar is. Dag en nacht zijn eethuisjes en fastfood ketens open om de hongerige yank te voorzien van vet en veul.
Omdat eten zo’n dominant deel uit maakt van het dagelijks patroon van de amerikaan is het ook niet verwonderlijk dat alle sit-coms uit dat land rond de eettafel afspelen. Als er in zo’n serie niet iemand bezig is iets te kauwen en te drinken dan klopt het niet. Erger is, dat jonge amerikaanse daardoor denken dat dit normaal is.
De meest ontwikkelde en getrainde spieren groep van een doorsnee amerikaan moeten dan wel de kaakspieren zijn.


Amerikanen zijn dik en worden steeds dikker. Niet dat zoiets komt omdat ze ziek zijn hoor. Een enkeling die lijdt aan een stofwisseling ziekte wellicht doch het merendeel vreet zich gewoon moddervet. Geen pretje als je langs zo’n dikzak in de bus of vliegtuig mag plaatsnemen kan ik u vertellen.. Dat dik zijn gaat namelijk ook snel gepaard met hevige transpiratie.
T'is niet te vermijden dat je in een bus of vliegtuig naast zo’n dikkerd komt te zitten.
Regelmatig heb ik me moeten schikken naar de blubberige contouren van een bezwete amerikaan die omvangrijk en met grootste gebaren zijn veel te kleine portie met een ongelooflijke snelheid naar binnen schoof. Suiker gebakje en dieet coke toe.

Drie op de vier amerikanen zijn volgens voorspellingen van de wetenschap binnenkort te zwaar. De low fat industrie wrijft zich in haar handen want als er ergens grof geld wordt verdiend is het aan producten waar je steeds minder ingrediënten aan toevoegt om er daarna meer geld voor te vragen.De Sonja Bakkers van amerika varen er wel bij. Erger is, dat de vreet cultuur van amerika europa is binnen gewaaid en ook europeanen steeds vetter worden.

Functioneel bloot ? (2)

In Italie gaat het niet gebeuren, dat naaktscannen op vliegvelden: de proef is mislukt.
De technologie om passagiers door te lichten tot op het bot voldoet niet. Te traag en dus niet efficient. Nu zul je daar weer betast worden door mensenhanden als je er te verdacht uit ziet of de piep gaat. Bang dat er een bom in je kleren verstoken zit.

Bij vliegen
Kleren thuislaten

Functioneel naakt? (1)

U had al begrepen dat U oog moet hebben voor de hoed die dit wicht draagt?
Volgens de exposant leidt kleding alleen maar af ; het gaat hier om de hoed .
Zelf had ik een model van niet meer dan een meter twintig lang uitgekozen. Niet naakt.
Hoed op ooghoogte dus.
Het enige haar dat ik ontwaar lijkt me bovendien niet echt. Dat leidt ook reuze af, zo vind ik .
Toegegeven, het showen van hoeden op deze wijze scheelt een hoop gedoe achter de schermen.

Toch functioneel dus?

de zenuwe

“ Heb jij nog ergens vijf euro?” Vroeg mijn vrouw.
Het is een vraag tegen beter weten in want zelden heb ik geld op zak. En ergens op zak past ook niet bij mij want geld bewaar ik altijd bij “Mijn Papieren”

“Mijn Papieren” is een lederen etui dat onafscheidelijk met mij meereist. Het bevat mijn bewijs van bestaan en dat van ons rollend materieel in papier en plastic , zogezegd. Daarnaast bewaar ik al het plastic dat nodig blijkt te zijn om jezelf binnen deze maatschappij van gemak en ongemak te voorzien. U begrijpt mijn constante zorg dit kleinood niet te verliezen. Meer dan eens per dag klop ik op de broekzak om maar zeker te zijn dat ik de dikke bult nog voel. En draag ik niets, dan moet ik toch zeker eens per dag mijzelf overtuigen dat hij echt daar ligt waar ik hem het laatst heb weggelegd.

“Mijn Papieren” is inmiddels een uitdrukking die ook de rest van de familie op gezette tijden in beroering brengt. Dit zijn de momenten waarop het ding even aan de aandacht van de eigenaar is ontsnapt en onvindbaar blijkt. U wilt zulke momenten niet van dichtbij ervaren. Ten eerste kan het op elk willekeurig moment van de dag of nacht geroepen worden als een soort van ochtend appel voor militairen met dit verschil dat soldaten zich op een afgesproken punt verzamelen . Meestal komen de papieren na wat heen en weer ge-ren uit de een of andere zak tevoorschijn of onder een berg kleding.

“”Denk is na, wanneer heb je ze voor het laatst gehad”?
Ik haat deze vraag want mijn geheugen is voor dit soort trivialiteit niet ingericht. “Wat had je aan?” U begrijpt dat ik in de aanzwellende paniek op dit soort redelijke vragen een allerminst onredelijke reactie kan geven. Telkens weer nadat de paniek is weggeebt als de papieren weer uit een vreemde jas worden opgevist neem ik mezelf voor eens rustig te reageren maar ja..

Het moet een prachtige komedie zijn om te aanschouwen. Ik voorspel al geplunderde bankrekeningen en een abrupt einde van een verblijf nog voor de zoektocht heeft plaatsgevonden. Maar de paniek is niet gespeeld helaas. Als “Mijn Papieren” te lang onder water blijven heeft dat vreselijke gevolgen voor mijn humeur. De familie blijft daarentegen ijskoud. Her en der wordt er op zakken geklopt, papieren stapels verschoven en in automobielen gekeken . “Hier, zie je nou wel?”
Ik vraag niet eens meer waar ze lagen.

Maar nu ik dit zo schrijf,
Waar zijn ze nu?

sukkelen

De mens gaat genetisch achteruit. Las ik laatst in een krant. Dat komt door de medische technologie waarmee we steeds meer kneusje op de been weten te houden.
Vroeger ging je gewoon dood als je niet klopte. In de natuur geldt dat nog steeds. De sterkste overleefd , de zwakke gaat dood. Maar dankzij onderzoek weten we nu de meest onwaarschijnlijke zwakke soortgenoten een verlengd leven aan te bieden.Daar moet je over nadenken want zo’n vooruitgang heeft erg veel impact. Anderzijds is de discussie over het zelf mogen beëindigen van het leven weer volop levend gemaakt door een aantal krasse bejaarden .

Bekende Nederlanders die zijn benaderd om reclame te maken voor actieve euthanasie.
Ik vind dat logisch. Geboren worden ligt nu eenmaal niet aan jezelf en door kunstgrepen in leven worden gehouden als de natuur anders zou hebben beslist is best wel heftig als je dat niet wil. Of als je het allemaal gewoon wel gezien hebt hier.

Ik ben van nature in leven gebleven. Hoewel ik niet kan zeggen dat dit vanzelfsprekend moet zijn geweest hou ik het toch al weer ruim 50 jaar vol zonder een enkele medische ingreep. Dat mag wel eens gezegd worden want ik ben qua ontwerp te vergelijken met een IKEA meubel. Grappig in elkaar gezet maar je moet wat geluk hebben dat het heel blijft. Tot zover gaat het redelijk wel, dank u.

Een goede vriend is, om in deze beeldspraak te blijven, een robuust eiken bankstel uit de showroom van Oisterwijk. Degelijk van constructie en oersaai. Toch zit hij al jaren aan tal van pillen om zijn gestel te laten doen waarvoor het was ontworpen. Je kunt een hoop doen om je gezondheid in stand te houden maar echt in eigen hand hebben zit er niet in.

We gaan dus genetisch achteruit. De kwantiteit neemt toe en de kwaliteit neemt af.
Dat geeft te denken

mag niet

Zouden vrouwen ook wel eens stiekum naakt zijn, onder zo’n boerqa?
Ik ken niemand die zo’n ding draagt dus ik kan het niet vragen. Het word trouwens ook een probleem om in sommige landen mee over straat te gaan he. Mag niet.
Zo komen er uitersten die verboden zijn . Helemaal bloot of helemaal bedekt op straat

Bloot heb je niets (om iets) te verbergen. Met een burqa ( zo schrijf je dat) alles..
Waar zijn we nu banger voor?
Het dragen van een burqa is een aanval op de waardigheid van de vrouw en dient dus te worden verboden , aldus de franse politiek
Daar kwam het verbod. Geen gewaden meer aan in openbare ruimtes .
Ook Belgie heeft besloten de burqa te bannen.. “We willen weten wie daar over straat gaat” is de justificatie.

Maar te veel bloot vinden we ook niet goed. Dan speelt zedelijkheid weer een rol. De mate waarin we ons verhullen in textiel. Een stuk textiel van iets breder als een veter dragen is al voldoende, zo schijnt. Moeilijk te snappen hoor.

Griezelig

Kijk nu eens naar deze foto. Eng gewoon.
Het arme wicht heeft zichzelf half uitgehongerd om op een catwalk te mogen verschijnen.
Elk grammetje vet moet er af. De botten steken door de creatie heen en dat moeten we mooi vinden?
Wie dit mooi vind heeft een bizarre smaak en zou dringend hulp moeten zoeken. Men spreekt er al jaren schande van om uitgemergelde geraamtes als schoonheids ideaal op te voeren. Hoeveel jonge meisjes zijn er door gefixeerd geraakt en brengen zichzelf in gevaar door onverantwoord af te vallen. Familie drama's.

Ze is zo mager geworden dat de jurk van haar tietjes afgleed. Beseft ze dat wel?

Stop met deze waanzin.

ondenkbaar

Er gaan steeds meer mensen golven. Normaal gesproken moet een bond dat deugd doen maar de bond van elite golfers trek aan de bel. Jan met de Pet op de golfbaan, daar zitten bepaalde kringen binnen de bond niet op te wachten.
Een aantal “golf and country “ clubs hebben hun jaarlijkse fee maar meteen flink in de lift gedaan maar een simpele ziel komt toch al niet door de ballotage commitee heen dus vanwaar de paniek
Zo blijft in bepaalde hoeken van het land de golf elite fijn in stand
Toch rukt golf voor de gewone jongen op. D'as slikken.

Zelf speel ik boeren golf. Voor de niet weters is dit vrij snel uitgelegd; zelfde stok en bal als bij elite golf, maar het grasveld is niet zo mooi kaal gehouden en het zou me niet verbazen als je dat ergens ook nog eens in je blote kont kunt doen.
Zover zal het op een golfterrein niet komen.

Tonnen gif gaan er op een elite grasveld, wist U dat? Alleen maar om onkruid geen kans te geven om het pad van een rollend balletje niet te verstoren.
Het is dan ook logisch dat nieuwe golfterreinen worden aangelegd op voormalige vuilnisbelten. Daar zit al gif genoeg , moet men denken.

Het kost nogal wat ruimte, zo’n terrein. En dat je als liefhebber van groen daar niet op mag rondsjokken zonder eerst in een vreemd pakje en rare schoenen gestoken te zijn ( om niet op te vallen) mag duidelijk zijn. Vreemde eenden zijn niet welkom.
Natuurliefhebbers die zo’n groen barrière op hun pad aantreffen hebben pech. Hoge hekken staan je in de weg.

Een nabij persoon die we kennen is greenkeeper. Dat is een mooi vak. De hele dag op een karretje rondrijden om het gras te knippen, gif te strooien, boomtakken te zagen en ballen op te vissen uit een plasje water. Owee, de arme mol die zich hier laat zien, het wilde zwijn wat op bezoek komt en de konijnen die zich wensen voort te planten. Men schiet hier graag met scherp.

Soms drommen mensen aan de kant bijeen om een volwassen man of vrouw met zo'n stick een balletje in een gat te zien slaan. Dat komt dan op TV.
Wie dat het allerbeste kan krijgt er voor zo'n enorme inspanning heel veel geld.
Beetje zielig wel als zo’n balletje in het onkruid verdwijnt en zo’n nette man dan moet gaan zoeken. Gelukkig loopt er altijd een knecht mee die helpt en een grote tas draagt met heel veel andere stokken.
Elke baan zijn eigen stok, denk ik.
Zouden ze zijn begonnen met midgetgolf, net als formule 1 coureurs die hun carrière meestal zijn begonnen met karting, toen ze net 5 waren?
Stuk makkelijker want daarvoor heb je maar 1 stok nodig en die kun je makkelijk zelf mee torsen, zo weet ik. Vakantie pret.


Ik ben eenmaal meegeweest met zo’n echte golfer. In schotland, op een prachtig gelegen baan. Was ook een schot, maar dan met lange broek aan. Geruit, en dito schoenen.
Hoewel ik dacht ook een flinke hengst te mogen geven tegen zo’n balletje bleek je daarvoor een bewijs van bekwaamheid te moeten overleggen. Die had ik niet.
Daar zit wat achter natuurlijk. Het blijkt namelijk dat je met zo’n stok, indien fout gehanteerd, zo’n grasveldje makkelijk mee kan omploegen. En zomaar een bal wegslaan mag natuurlijk ook niet . Een bal op je kners komt vrij hard aan, namelijk.
Zo bleef er niet veel over dan achter de meute aan te wandelen en te genieten van het uitzicht.

Het enige waar ik ongegeneerd hard mocht slaan zonder enig document op zak was op een “drive coars” . Een verhoogd podium dat uitkeek op een langerekt grasveld dat aan de zijkanten was voorzien van een hoog net . Je koop een zak ballen, huurt een stick en dan kun je een heerlijk eind weg gaan rammen. Heerlijk als je een rothumeur hebt, maar ook prima indien niet. Wel handschoentjes aan, tegen de blaren.
“je moet gaan golven joh, je hebt een mooie swing” riep iemand achter me. Ach ja, ik honkbal.

Geen elite sport trouwens
En naakt niet aan te bevelen

arm vel

Een herkenbaar probleempje. Je bent druk aan het klussen en dan leg je gebruikt gereedschap wel eens zo weg dat je even later moet zoeken. Je weet toch zeker dat het hier ergens moet liggen?
Dit wordt nog erger als je zonder kleren klust. Op zich al een reden genoeg om wat aan te trekken zou je denken. Iets met zakken .

Helemaal naakt is niet altijd handig. Ik weet er alles van.

Ik bekijk mijn handen. Geen profiel meer op mijn vingertoppen. Hoewel dagelijks een lading uierzalf het arme vel moet vertroetelen blijkt de zalft niet opgewassen tegen de uitwerking van vers cement en het verslepen van honderden kilo’s steen. In het begin draag ik nog handschoenen maar doorweekt van cement zijn die daags na een klus al afgeschreven .

Grijs. Als ik het al niet ben word ik het wel, maar dan van het cement. Zelfs na een douche blijft ik verborgen onder een grijze waas . Hier help de zalf nog wel, zodat ik van grijs eerst wit word maar dat verdwijnt wel na een poosje en kleurt m’n vel weer bruin.

Dan zie ik een teek. Een piepklein groen exemplaar verscholen in mijn lies.
Is het een voordeel of een nadeel om bloot zijn, vraag ik af. Ik heb vaak genoeg teken opgelopen terwijl ik kleren droeg. Dan spot je ze niet snel. Een voordeel dus?
Maar dan de vliegen en muggen. Ook geen pretje.Deet smeren helpt wel even maar is dat nu wel gezond? Nu is mijn vel weer zwart .Smeer, van de kettingzaag. Met wat peut gaat het er af. Trouwens ook de vlekken verf, die waren nog van gisteren.

Arm vel.

klokkijken

Ik draag nooit een horloge. Hoewel ik sinds vorige verjaardag in bezit ben van een uiterst dun en elegant exemplaar draag ik het ding zelden. Niet dat ik zonder klok kan leven. Helaas eist mijn werk een strak regime en time management .Daarvoor roep ik de hulp in van mijn ouwe nokia. Ook zo’n onmisbaar dwingelandje.
Thuis lezen we digitaal de tijd af. Al sinds 1982 , op een video recorder uit de tijd dat Philips nog kans maakte met haar onvolprezen V2000 systeem. Het was een portable. De VR2020. Ik had er ook een camera bij . Tesamen was het nauwelijks sjouwbaar maar ik heb er menige documentaire mee gemaakt. Maar toen brak VHS door en bleek V2000 niet levensvatbaar.

Zonde.

Afspelen doet hij al tientallen jaren niet meer en de camera heb ik verkocht.
Maar hij geeft heel exact de tijd weer. Handig, op een rood en wat ingevallen LED display met grote cijfers lekker kalmpjes en stil.

Daar hou ik van.

opgezegd

Op 1 januari is mijn lidmaatschap van de NFN historie. Ik ga proberen of ik zonder kan. Geen blad meer op de mat. Er ligt nog een stapel van jaren in mijn sauna. Zijn ze het bewaren waard? Nee,dat niet.

Teleurgesteld? Daarvoor moet je verwachtingen hebben, die had ik niet.
Of toch wel. Ik had de NFN veel groener verwacht Dat viel tegen. Misschien waren ze dat vroeger meer dan nu. Tijden veranderen en de leden ook. Ze behartigen de blote belangen, dat hoeft niet groen te zijn .

Toch stop ik er mee. Bloot blijf ik toch wel.


Geen kaartje meer dus volgend jaar. Geen legitieme pas
Dan ben ik anoniem
En bloot
Zoals het vroeger was.

taken

“Pap, mijn band is lek”.
Het zijn van die tijdingen waarop ik afhankelijk van het tijdstip van de dag wel of niet reageer maar meestal roep ik “ dan moet je”m plakken” terug.
Vroeger kwam dan een rits van excuses waarom de eigenaar vond dat zelf plakken uitgesloten was maar nu antwoorden ze steevast met “Ok” .

Niet dat de band wordt geplakt hoor. Met het aantal fietsen dat we hebben is het geen moeite een andere te pakken. Heel af en toe laat het zich aanzien dat de lekke band eigenaar het voornemen heeft daadwerkelijk de klus zelf te klaren. De fiets wordt daartoe op zijn kop gezet. Maar daar blijft het dan meestal bij.
Zo’n situatie duurt een paar dagen. Dan geef ik het op en haal de plakspullen maar voor de dag en stort me op het gat.“Ik heb je band maar geplakt” roep ik naar boven, op weg naar de keuken om met vuile handen tussen een berg afwas van dagen de zeep te vinden.“Fijn, je kunt het ook zo goed” klinkt het terug.
Zo trap ik er telkens weer in.

“Afwassen ” galmt mijn ega de gang in.Een herinnering die blijkbaar om de dag moet worden geroepen want uit zichzelf gaan afwassen doet geen enkele tiener.
Nee, aan een machine zullen we ons nooit overgeven. Afwassen is een sociaal gebeuren in ons huis, het heeft alleen wat aanmoediging nodig.
“En jullie wassen af” roep ik vaak vertwijfeld naar de kinderen die als Houdini elke avond weer geruisloos van tafel weten te ontsnappen en zo de stapel vuile borden laten voor wat ze zijn. Maar dit win ik. Ik heb namelijk de macht over de stoppenkast. Dat weten ze boven maar al te goed. “NU” brul ik , als de afwassers te lang dralen. Gestommel en gehaast vliegen ze dan de trap af want na het woord NU is het menis en ,zo weten ze uit ervaring, valt de stroom dadelijk uit.

Nog een jaartje misschien. Gaan ze op kamers.
Dan doe ik de afwas weer samen met de vrouw.
Zoals vroeger.

Om de dag.

Wees blij

Een rechts kabinet komt er niet.
En de zon schijnt vandaag.
D'r op uit dus.

Nieuwe Revu

Wie veel reist weet dat lang wachten je ten deel valt. Wat doe je dan?
Zo ben ik gaan schrijven. Gewoon, met pen en papier. Rijmpjes veelal.
Laatst vond ik weer een doos met schrijfsels uit de tijd dat ik de wereldbol van links naar rechts bevloog. Schrijven kun je overal en altijd. Zo trof ik bierviltjes en notitie blaadjes aan waarop ik in een paar zinnen mijn gedachtes van dat moment had opgeschreven . Hier is er een.


Even leek het..

Ze glimlacht en wuift
Ik versteen
Lach ook en wuif wat terug
ze kijkt nu nors
dwars door me heen
Ze wuift naar hem, achter mijn rug

Gek toch dat ik bij veel rijmpjes die ik aantref nog weet waar ik ze geschreven heb.
Er liggen drie uitgescheurde pagina’s van de nieuwe revu in. Van heel lang geleden.
Ik wist niet eens dat ik ze nog had maar omdat ik in het artikel een hoofdrol speel en zelfs met foto sta afgebeeld had ik het bewaard. Reisgenoot gezocht, zo heette het artikel.
In een kleine annonce in de volkskrant vroeg een jonge vrouw om leuk gezelschap voor op vakantie; bestemming in overleg.

Ik had gereageerd. En ze had teruggeschreven ook. Een afspraak in de foyer van een bekend hotel bij het leidseplein. En ja, ze was komen opdagen.
Het werd een leuk gesprek, hoewel de aanleiding voor mij om te reageren op de advertentie eigenlijk niet zo leuk was. Net een vriend verloren. Drama’s. Wil even gezellig met iemand er op uit.
Toen biechtte ze haar intensies op. Ik schrijf een artikel over reisgenoten. Wat hun beweegt om te reageren. Een fotograaf die ongemerkt mij had vastgelegd zat aan een tafel achter ons. Zullen we een pizza gaan eten?

Na het eten vroeg ze me of ze mijn verhaal met foto mocht gebruiken.
Als ik het later krijg thuisgestuurd lees ik dat er nog vier andere reisgezellen waren uitgenodigd die allen hun verhaal deden. Alleen mij had ze nog tijdens haar interview verteld van het plot en dat ze journaliste was. Vanwege mijn verhaal. De foto vind ik slecht gelukt. Nee, ik heb er nooit reacties over gehoord. Toch ben ik dat jaar niet alleen op pad gegaan. Judith leerde ik kennen. “Ik wil met kerst niet thuiszitten” schreef ze.
Dat was zevenentwintig jaar geleden.

Ook een mooi verhaal
Maar dat heb ik haar heel veel jaren later eens toegestuurd.
Sommige schrijfsels moet je niet bewaren.

zwaaien

U kent ze wel. De motorrijders die met armen en soms zelfs met benen collega motor rijders op de weg begroeten. Een heel oud gebruik dat nog steeds door een grote groep rijders wordt gehanteerd.
In de kinderjaren van gemotoriseerd verkeer deden automobilisten dat ook nog.
Dat groeten was eigenlijk niet als zodanig bedoeld. Het opsteken van een hand was een teken dat de weg die zij hadden afgelegd goed begaanbaar bleek en de tegemoet komende rijder geen grote problemen hoefte te verwachten.

De wegen waren niet als nu, begrijpt U.

Heel soms waarschuwen we elkaar nog wel eens op de weg. Als er gevaar dreigt of er een controle post van de politie is ingericht. Even knipperen met het licht. Oppassen.
De motor rijders zijn blijven zwaaien. Voor wie dat nog romantisch vindt natuurlijk want een zwaaiende hell angel zult U niet snel tegen komen . Ook de motoragenten zwaaien niet. Zwaaien is natuurlijk gevaarlijk want het handje hoort altijd aan het stuur. Maar ik kan me ook voorstellen dat de hele dag op zo’n ding rijden het zwaaien wel afleert.

September. Nog een maandje of anderhalf en de blinkende bikes gaan weer in het vet.
Terug de auto in tot diep in het voorjaar. Op die paar motor rijders na die de herfst en winter blijven rijden. Omdat motorrijden het hele jaar door leuk is. Die zwaaien ook naar elkaar. Respect man.

“Heb je het niet vreselijk koud?” vragen ze me geregeld ,als ze met hun nauwelijks ontdooide auto’s op het werk zijn aangekomen .M’n trouwe metgezel. Al negen winters rij ik nu op hem.” Kwestie van goeie kleding”

Langs de snelweg staat een motorrijder aan de kant. Hij zwaait me toe . Geen groet maar een vraag om hulp. Ik stop iets verder dan waar hij staat op de vluchtstrook. Hij rent op me toe. “Thank You! “ “I am lost” Een ouwe kaart komt voor de dag die hij op mijn tank ontvouwd. Hij moet naar antwerpen. Stukje doorrijden, dan krijg je de borden met antwerpen. Dit is een nieuw stuk weg, die staat niet op je kaart.
Hij had de motor gehuurd, op het vliegveld. Dat kan dus kennelijk ook. “No cars for me” roept hij lachend. “ At home I always drive my BSA”

We rijden samen nog een stukje op tot mijn afslag in zicht komt. Ik wijs rechtdoor en steek me duim op. Hij wuift me gedag.

Goeie reis

Geen punt..

De campagne “naakt is geen punt” van de NFN is aan mijn blikveld ontsnapt. Geen enkel reklame bord gezien in mijn buurt en wat ik er van af weet zijn de berichtjes op de site of komt uit hun blad.
Heeft zoiets zin, vroeg ik me bij de eerste aankondiging van dit voornemen af. Natuurlijk zal het bij sommige mensen iets hebben losgemaakt. En wellicht is dat juist eens de moeite waard om te laten onderzoeken door een groepje afstudeerders.
Heeft het de bedoelde boodschap overgebracht of werden er juist mensen door geschoffeerd?
Zijn er drommen mensen door gaan blootrecreeren ?
Is er een discussie over bloot in Nederland losgebarsten? Ja, over het woord naakt.
Te kaal, zo vonden naturistenleden in de achterhoek, naakt. Kon dat nu niet bloot zijn?
Bij het woord naakt denkt iedereen aan sexs en orgies, zo zei de voorzitter.


Ik vond het geen sterke reklame stunt. Naakt is juist wel een punt. Voor heel veel mensen is naaktheid iets ongewoons en onbehoorlijks. Goede vrienden van ons hebben moeten wennen aan mijn onbeschaamd naakt lopen. Dat vonden ze in eerste instantie maar wat vreemd , zelf zouden ze zich nooit letterlijk blootgeven. Nee, ze hadden ook geen kennis genomen van de reklame slogans en promotie van de NFN. We wonen kennelijk in een blinde vlek voor de federatie.

“Als je sauna af is wil ik het misschien wel eens doen” zo beloofde een vriend.
Ik heb wel eens met zijn dochter en haar lief een sauna bezocht. Zij zijn er gek op. Je moet niets doen waar je niet achterstaat of ongemakkelijk bij voelt, zeg ik dan. Mijn blootlopen is niet met de paplepel ingegoten hoewel mijn ouwelui zeer open minded waren voor hun tijd, naakt in ons bijzijn heb ik ze nimmer gezien.

Op bloot rust een taboe voor velen. In sommige landen wordt je voor bloot lopen zelfs het gevang in gestuurd. Dat is daar geen punt .
Maar de campagne was natuurlijk niet gericht op elders. Nederland moet bloter worden.
We kregen een sticker om op leuke en onverwachte plekjes te plakken. Al een gezien in het wild?
Naakt is geen punt. Ik ben benieuwd naar het vervolg. Als er nog iets volgt natuurlijk want het geld is op.
Er zijn volgens de federatie 2 miljoen mensen in nederland die wel eens bloot recreeren.

Werden die maar allemaal lid, droomde de penningmeester

niet streeploos

Een geleerde uit een europees land heeft na onderzoek geconstateerd dat de bewering van naturisten dat zij door hun volledige naaktheid streeploos bruin kunnen worden, niet op waarheid berust.
Schokkend nieuws.
Wetenschappelijk is aangetoond dat blootlopers niet streeploos bruin kunnen worden. De billen blijven namelijk altijd een tintje blanker omdat er meer vet onder het vel zit en dat heeft invloed op de structuur van het vel en de verkleuring daarvan.

Dat U het maar weet.

Heeft U het geluk een strak lichaam te bezitten dan moet U dus zien te leven met een lichter tintje rondom de bilstreek. Heeft echter de tand des tijds ingezet en hangen de huidplooien inmiddels om uw corpus heen dan wordt het een hele toer om nog strak bruin te bakken. Bespaar U de moeite. U bent zowiezo op plekken bruin waar een textiel drager immer wit zal afsteken. Dat moet voldoende zijn.

Heb lak aan streeploos bruin worden.

Zuur vlees

“We eten vanmiddag bij mevrouw Surret” waarschuwde mijn vrouw als we aan het ontbijt beginnen. Eten bij haar betekent dat je moet aanschuiven met grote honger want de porties zijn flink en de schalen moeten leeg op straffe van een strenge blik en vinger gewijs. Ze kookt de maaltijd om op te eten en niet om weg te gooien.

We zijn veelal erg blij met haar kookkunsten. Omdat een menu kaart ontbreekt is het afwachten wat er geserveerd wordt. Alleen als je op voorhand laat weten dat je iets liever niet voorgeschoteld krijgt houdt ze daar rekening mee. Vegetarisch bijvoorbeeld.

We komen er al jaren en mogen ons rekenen als vast gasten die dientengevolge dan ook met handen schudden en kussen worden begroet. Onze namen vallen nimmer, misschien omdat we nooit onze naam noemen bij een reservering maar altijd de naam van onze nederzetting. Het doet er niet toe. De manier waarop ze met ons communiceert is losjes en grappig geworden met de tijd.

Omdat mijn ega de franse taal zeer wel beheerst richt ze meestal haar conversatie tot haar om er zeker van te zijn dat de bestelling goed wordt verstaan maar met haar mimiek en gebaren weet ze ook de rest van de tafelgenoten te betrekken in de conversatie. Veel eten, maant ze ons altijd, anders zwaait er wat.

Vandaar dat we deze morgen op een praktisch lege maag zullen starten.
“Ik hoop dat we die aardappel dingen krijgen, die vind ik zoooo lekker!” zucht onze dochter. “En zuur vlees”
Jaren terug kregen we voor het eerst zuur vlees opgediend. Een grote schaal met kronkelige stukje mals vlees op een bedje van sla met azijn. Heerlijk.
We aten ons de buik vol en waren vol lof over de maaltijd toen bleek dat dit slechts een voorgerecht was en de hoofdschotel nog moest komen. We konden al niet meer.
Sindsdien beperken we het ontbijt tot een enkel sneetje stokbrood en een koppie thee.

Werken na een maaltijd van madame Surret is voor de duur van enkele uren uitgesloten en ook avondeten hoeft niet meer. Dit alles komt voor de prijs van twaalf euro per persoon en dat geeft ons reden genoeg om eens per week haar domein te betreden.

Ooit zaten de kinderen te smullen van een stuk vlees dat na enige kauwen door een mee etende vriend werd benoemd als koeientong ; het werd gelukkig niet opgevangen door de kinderen.
Ze vonden het vlees heerlijk. Onze zoon schepte nog eens op en vroeg hoe toch dit verrukkelijke vlees mocht heten. Mijn vrouw keek mij doordringend aan “ tong”
riep ik. Nou, dat wilden ze wel elke dag.
Het duurde nog een een tiental minuten toen onze vrinden er op terug kwamen. De borden waren leeg, dat scheelde. “Het was koeien tong” riepen ze schaterend.

Het enthousiasme over deze maaltijd nam er toch enigszins door af maar de grap bleef een hilarisch verhaal dat telkens weer even de ronde doet.
Toen we weer eens bij haar aanschoven en met aangewaaide kennissen om tafel zaten werden we pleziert door een grote schaal met zuur vlees” Lekker! ,riepen we uit en vielen aan."Opletten" riepen we de nieuwkomers toe, "Dit is nog maar het voorgerecht hoor!"


Halverwege de schranspartij dacht de kennis te weten wat we aan het eten waren.
“Dit zijn kippen magen” . Madame Surret zou het later inderdaad bevestigen.

“Nou, zei dochterlief, “ ik vind het toch nog steeds heel lekker hoor, zuur vlees”
“Tuurlijk lief” , knikte ik haar toe. “Het is heerlijk!”

Maar ik had het liever niet geweten.